Czwartek 25 Kwietnia 2024r. - 116 dz. roku,  Imieniny: Jarosława, Marka, Wiki

| Strona główna | | Mapa serwisu 

dodano: 31.07.16 - 14:18     Czytano: [652]

Dział: Oko Cyklopa

ŚWIADEK Z TORONTO …(2)

OKO CYKLOPA

Sławomir M. Kozak









Aniutkowi poświęcam…























ŚWIADEK Z TORONTO …(2)

Przy Gerrard Street East 550 w Riverdale, na obrzeĹźach Toronto, stoi smutny budynek więzienia nazywanego „Don”. Prawdopodobnie nazwę swą zawdzięcza sąsiadującej z nim od zachodu Don River Valley, dolinie przez ktĂłrą przepływa rzeka o europejskiej nazwie Don. 6 grudnia 2000 roku, bramę tego więzienia przekroczył człowiek aresztowany za fałszerstwo karty kredytowej. Zatrzymano go na stacji benzynowej w Toronto, na podstawie listu gończego wydanego przez władze amerykańskie. Człowiek ten nazywał się Delmart Edward „Mike” Vreeland(1). Nie byłoby w całej tej drobnej przecieĹź sprawie niczego nadzwyczajnego, gdyby nie fakt, iĹź 11 sierpnia 2001 roku napisał on ze swej celi list do władz kanadyjskich, ostrzegając w nim o planowanych na 11 września zamachach(2). Dzięki kolejnemu z wielu „przypadkĂłw” w sprawie 9/11, list ten otwarto dopiero 14 września, kiedy było po wszystkim. Vreeland opisał w nim cele zamachĂłw, wśrĂłd ktĂłrych były budynki nowojorskiego World Trade Center, Pentagon i Biały Dom w Waszyngtonie, Sears Tower w Chicago, jak rĂłwnieĹź budynki Parlamentu Kanadyjskiego w Ottawie i Royal Bank w Toronto. Sprawa zaczęła się robić powaĹźna. Vreeland podczas przesłuchań utrzymywał, Ĺźe jest oficerem wywiadu Marynarki Wojennej USA(3) , w stopniu porucznika. Twierdził, Ĺźe jego ostatnim zadaniem było pozyskanie tajnych dokumentĂłw dotyczących systemu rakietowego Chin oraz Rosji i w tym celu Wywiad skierował go do Moskwy. Podczas swej misji dotarł do materiałów świadczących o przygotowywanych zamachach, ktĂłrych autorami mieli być Irakijczycy działający w porozumieniu ze słuĹźbami rosyjskimi. Vreeland, w obawie o swoje Ĺźycie w razie deportacji do USA, poprosił o objęcie go programem ochrony świadkĂłw. Tymczasem Amerykanie utrzymywali, Ĺźe Vreeland był pospolitym przestępcą, wyrzuconym ze słuĹźby juĹź w roku 1986, w stopniu zwykłego marynarza. Sąd przy 393 University Avenue w Toronto, stał się w następnych miesiącach sceną gorących sporĂłw o prawdziwość relacji Amerykanina. Jego obrony podjęli się dwaj adwokaci, Paul Slansky i Rocco Galati. Obaj w przeszłości byli prokuratorami. Ustalono, Ĺźe Vreeland urodzony 20 marca 1966 roku w Grosse Pointe, w stanie Michigan, rzeczywiście słuĹźył w Marynarce amerykańskiej do roku 1986. Dalej w jego Ĺźyciorysie była wielka biała plama. Jednak Amerykanie, ktĂłrzy do wniosku ekstradycyjnego dołączyli jego akta, popełnili błąd. Z dokumentĂłw wynikało bowiem niezbicie, Ĺźe Vreeland przechodził badania dla oficerĂłw wywiadu jeszcze w roku 1998. Poza tym, jak na nic nie znaczącego marynarza podejrzanego o oszustwa finansowe, miał całkiem niemałą kartotekę. Kanadyjczycy otrzymali 1261 stron dokumentĂłw opisujących działalność Vreelanda w Ameryce. Ponad 1000 z nich wkrĂłtce zresztą zaginęło. Sąd kanadyjski szybko oddalił zarzuty postawione Vreelandowi. Okazało się, Ĺźe karta kredytowa, ktĂłrą miał ponoć sfałszować, była jego własnością. Mało tego, dzienny limit wypłat określony był na 19 000 USD, a dysponentami karty była prawdopodobnie CIA lub Marynarka. Wiele jego słów brzmiało wiarygodnie, w odróşnieniu od amerykańskich oskarĹźeń. Vreeland zeznał, Ĺźe podczas pobytu w Moskwie współpracował z kanadyjskim dyplomatą o nazwisku Marc Bastien. Ten 34-letni pracownik kanadyjskiego Ministerstwa Spraw Zagranicznych miał prowadzić działalność wywiadowczą dla słuĹźb kanadyjskich i amerykańskich. Podczas pobytu w więzieniu, w czerwcu 2001 roku, Vreeland napisał do Bastiena list. WkrĂłtce potem w więzieniu pojawiło się dwĂłch policjantĂłw z RCMP, ktĂłrzy powiadomili go, Ĺźe adresat listu nie Ĺźyje. Zmarł w Moskwie, tydzień po aresztowaniu Vreelanda, w niewyjaśnionych okolicznościach. Na wieść o tym, Vreeland wyraził podejrzenie, iĹź Bastiena zamordowano i zasugerował policjantom przeprowadzenie autopsji. W połowie stycznia potwierdzono jego obawy. Ustalono, Ĺźe Bastien zmarł na skutek zaĹźycia leku antydepresyjnego clozapine, stosowanego przy leczeniu schizofrenii, zmieszanego z alkoholem. Vreeland nie wydawał się więc być zwykłym hohsztaplerem chcącym uniknąć wyroku za drobne przestępstwo. Przełom nastąpił 10 stycznia 2002 roku, kiedy na wniosek obrony pozwolono przeprowadzić szczegĂłlne doświadczenie. Włączono zestaw głośnomĂłwiący i w obecności co najmniej sześciu osĂłb słuchano rozmowy, w trakcie ktĂłrej adwokat Slansky połączył się z informacją i poprosił o numer telefonu do Pentagonu. Następnie wybrał go i zażądał połączenia z Departamentem Obrony. Kiedy zgłosił się operator, Slansky zapytał o moĹźliwość rozmowy z Vreelandem. Wszyscy zebrani wokół głośnika mogli usłyszeć głos operatora podającego bez emocji stanowisko i stopień Vreelanda, numer jego pokoju oraz bezpośredni numer telefonu na jego biurku. W trakcie procesu, pomimo oficjalnego stanowiska, przedstawiciele Departamentu Sprawiedliwości USA znaleĹşli czas, by przybyć do Toronto na spotkanie z mecenasem Galati, ktĂłry w imieniu swego klienta, przekazał im informacje o planowanych zamachach na dzieci prominentĂłw „wolnego świata”. Znalazły się na tej liście cĂłrki Busha – Jenna i Barbara oraz starszy syn premiera Blair’a – Euan.

Najciekawsze w całym procesie jest to, Ĺźe nie podjęto w jego trakcie nigdy tematu samego listu, jaki Delmart Vreeland wystosował do kanadyjskich władz. Nie poruszono wątku jego wiedzy o zamachach 11 września. Amerykanie starali się go zdyskredytować na wiele sposobĂłw. Jedna ze stacji radiowych poddawała w wątpliwość wszelkie informacje docierające do opinii publicznej, krytykując osobę Vreelanda z niesamowitą zaciekłością. Z czasem Vreeland, korzystając ze zwolnienia warunkowego, uruchomił stronę internetową i rozpoczął walkę ze swymi przeciwnikami publikując coraz bardziej fantastyczne oskarĹźenia pod adresem wielu osĂłb. Wywiad z nim przeprowadził, wspominany w tej książce Michael Ruppert, ktĂłremu wiele wypowiedzi Vreelanda wydawało się prawdziwych. Vreeland mĂłwił w nim między innymi o przerzucie z Rosji czerwonej rtęci, budowie przez tamtejsze słuĹźby miniaturowych „brudnych bomb” na bazie irackich komponentĂłw, poruszył tematy wskazujące na ogromną wiedzę na temat działalności rosyjskiej mafii. Ruppert dotarł nawet do informatora, ktĂłry wyjawił, Ĺźe szrama na policzku Vreelanda pochodzi od kuli z pistoletu, ktĂłry mafijne długie ręce przystawiły mu niegdyś do ust. Z kolei sposĂłb, w jaki zginął Marc Bastien moĹźe wskazywać na zaangaĹźowanie w tę śmierć słuĹźb sowieckich, ktĂłre od wczesnych lat 50. posługiwały się środkami medycznymi dla „odwrĂłcenia” agentĂłw lub teĹź degeneracji ich konstrukcji psychicznej, powodującej w efekcie nieprzydatność dla przeciwnika. To wszystko moĹźe oznaczać, Ĺźe Vreeland rzeczywiście wiele wiedział i nie fantazjował. W efekcie wielomiesięcznego procesu oczyszczono go wreszcie z zarzutĂłw i wypuszczono na wolność. Z Vreeland’em spotkał się rĂłwnieĹź Sander Hicks, autor książki „The Big Wedding”(4). Sanders spędził z Vreeland’em kilka dni w zaciszu wspomnianych przeze mnie na wstępie kanadyjskich Mazur. Przez parę dni pobytu w przepięknej scenerii jezior regionu Kawartha toczyli długie dysputy o przeszłości amerykańskiego agenta. Hicks poświęcił cały rozdział swej książki tej malowniczej postaci. JuĹź po tym spotkaniu Hicks znalazł dowody potwierdzające zatrudnienie Vreeland’a w Marynarce USA aĹź do 9 grudnia 2000 roku. Hicks w swej książce postawił tezę, Ĺźe Vreeland mĂłgł być ofiarą jednego z tajnych programĂłw prowadzonych przez CIA, mających na celu przejmowanie kontroli nad ludzkimi poczynaniami(5). Vreeland odzyskał wolność i wyjechał do USA. Niedługo potem, w 2004 roku został tam podobno aresztowany, na podstawie starych zarzutĂłw o fałszerstwa.

W całej tej dziwnej sprawie zastanawiający jest wątek pomijany przez osoby zajmujące się Vreelandem. Otóş wiele wskazuje na to, Ĺźe człowiek ten przez wiele lat był agentem pracującym „pod przykryciem” w sekcji zwalczającej przestępczość narkotykową. To tłumaczyłoby obszerną kartotekę „kryminalnych” dokonań na koncie oficera słuĹźb Wywiadu, ktĂłrego codziennym zadaniem była infiltracja zorganizowanej przestępczości narkotykowej. I najprawdopodobniej ta działalność była głównym powodem jego wyjazdu do Moskwy. Wywiad Marynarki ma na koncie swych licznych dokonań sławne porozumienie z mafią sycylijską dotyczące lądowania wojsk alianckich we Włoszech, w czasie II Wojny Światowej. Mafia amerykańska będąca pośrednikiem w tych rozmowach zagwarantowała wĂłwczas swym sycylijskim partnerom, w zamian za pomoc wojskom sprzymierzonym w imieniu rządu USA, pozostawienie im tej strefy wpływĂłw w okresie powojennym. PrzywĂłdcy mafijni w USA, w osobach Lucky Luciano i Vito Genovese gwarantowali rĂłwnieĹź ochronę amerykańskich dokĂłw, z pewnością nie tylko z pobudek patriotycznych. Dlatego infiltracja świata przestępczego przez agentĂłw Marynarki wcale mnie nie dziwi. Jednak wiele wskazuje na to, Ĺźe cała ta rozdmuchana w mediach sprawa z Vreelandem słuĹźyć miała jednemu tylko celowi. Miała zwrĂłcić uwagę na ewentualny udział w zamachach 9/11 Rosji, potwierdzić zarzuty wobec Iraku i oddalić w ten sposĂłb coraz częściej pojawiające się podejrzenia o dokonanie tej zbrodni przez słuĹźby amerykańskie. Taka misterna gra operacyjna wywiadu, ktĂłra posiada drugie, a moĹźe nawet trzecie dno. W historii wywiadĂłw wszystkich krajĂłw roi się od takich działań mających odwrĂłcić uwagę od rzeczywistych sprawcĂłw(6). A, Ĺźeby sprawie nadać wiarygodności, pozwolono Vreelanda ująć Kanadyjczykom i to na podstawie śmiesznego oskarĹźenia o sfałszowanie karty kredytowej. Pozwoliło to zatrzymać go zwykłej policji, osadzić go w areszcie dla pospolitych przestępcĂłw i sądzić w „cywilnym” sądzie. Sprawa nie była więc od samego początku kojarzona z zaangaĹźowaniem w to przedsięwzięcie aktorĂłw z wojskowego teatrzyku. Nie wtajemniczeni w szczegóły policjanci, władze więzienne i sędziowie podeszli do sprawy schematycznie, a kiedy do gry wszedł wątek wywiadowczy, sprawę odpowiednio nagłośniono i po niedługim czasie … zamknięto. Wiedza, jaką posiadał Vreeland musiała pochodzić z samego ośrodka decyzyjnego 9/11. Była zbyt obszerna, by mogła być fantazją zwykłego rzezimieszka. Same fakty świadczą zresztą o tym, Ĺźe nie był on zwyczajnym przestępcą. Natomiast wszelkie jego powiązania z kręgami słuĹźb specjalnych, jakie ujrzały światło dzienne w trakcie procesu, zostały szybko okryte zasłoną milczenia i Vreeland wrĂłcił do swojego kraju. Potwierdził zaangaĹźowanie w zamachy struktur irackich, co do tego czasu nie było w Ĺźaden sposĂłb wykazane, umacniając przekonanie o konieczności zaangaĹźowania USA w dalszą okupację tego kraju. Jednak opinia, jaką mu wyrobiono i mnĂłstwo wątpliwości wokół jego osoby, pozwoliły na ciche i niczym nie skrępowane wyciszenie całej tej sprawy. Zawsze w przyszłości moĹźna przecieĹź twierdzić, Ĺźe wszelkich tych rewelacji dostarczył wariat i zwykły złodziej, wyrzucony dawno temu z nie skalanych niczym szeregĂłw Marynarki Wojennej USA. Złodziej, ktĂłry z czasem popełni w jakiejś pojedyńczej celi klasyczne samobĂłjstwo.


1.- Kopię paszportu moĹźna znaleźć w rozdziale ZAŁĄCZNIKI – nr 6.
2.- Kopia listu znajduje się w rozdziale ZAŁĄCZNIKI – nr 7..
3.- Biuro Wywiadu Marynarki Wojennej (Office of Naval Intelligence – ONI), powołano do Ĺźycia w Marynarce StanĂłw Zjednoczonych 23 marca 1882 roku dla „gromadzenia i rejestracji uĹźytecznych dla Departamentu Marynarki Wojennej, tak w czasie wojny, jak i pokoju, informacji o obcych siłach morskich”. Pozycja ONI zaczęła wzrastać, kiedy USA w odwecie za zatopienie okrętu wojennego Maine, wydała w 1898 roku wojnę Hiszpanii. Podczas II Wojny Światowej ONI odpowiedzialne było między innymi za tłumaczenie i interpretację przechwyconych japońskich depesz. W czasie zimnej wojny pozycja ONI, w odróşnieniu od innych sił Marynarki, była bardzo silna. ONI jest najstarszą organizacją wywiadu USA. Obecnie, po reorganizacji struktur Marynarki z 1992 roku, określane jest mianem N-2 i nosi nazwę Wywiadu Marynarki Wojennej StanĂłw Zjednoczonych. Kwatera główna tej słuĹźby mieści się w Suitland, w stanie Maryland.
4.- Wielkie Wesele (tłum. smk)
5.- Patrz rozdział MONARCH.
6.- Patrz rozdział FAŁSZYWE FLAGI.

CDN

Wersja do druku

• Strona główna
• Powitanie
• Napisz artykuł
• Redakcja
• Działy
• Bannery Kworum
• Współpraca
• Linki
• Kontakt