Czwartek 25 Kwietnia 2024r. - 116 dz. roku,  Imieniny: Jarosława, Marka, Wiki

| Strona główna | | Mapa serwisu 

dodano: 12.02.16 - 13:38     Czytano: [957]

Dział: Oko Cyklopa

METODA … (1)

OKO CYKLOPA

Sławomir M. Kozak









Aniutkowi poświęcam…























........................................................................................






„Marnymi są odkrywcami ci, ktĂłrzy sądzą, Ĺźe nie ma lądu, poniewaĹź nie widzą nic prĂłcz morza.”
(Franciszek Bacon)



Podstawowym powodem, dla ktĂłrego pisze się książki jest chęć podzielenia się z innymi swoją wiedzą, doświadczeniem, przemyśleniami. Z wyjątkiem oczywiście pozycji pisanych pod doraĹşne zapotrzebowanie, czy wręcz na zamĂłwienie polityczne, czego przykłady znajdujemy niestety i wokół nas, w kaĹźdej epoce. W obu jednak przypadkach chodzi o to samo, o pozyskanie w miarę szerokiej rzeszy czytelnikĂłw. Najlepszym miernikiem tej poczytności jest ich zainteresowanie, wyraĹźane najczęściej w listach do autora, bądĹş wydawcy. Ktoś mĂłgłby powiedzieć, Ĺźe nie mam racji, bo najlepszym wskaĹşnikiem popularności danej pozycji jest jej sprzedaĹź. Będzie miał rację, jednak niektĂłrzy doskonale pamiętają czasy, w ktĂłrych dla róşnych celĂłw, cały nakład niektĂłrych książek sprzedawano jeszcze na etapie szczotki drukarskiej. TakĹźe dzisiaj wiele książek ma zapewniony zbyt zaraz po opuszczeniu drukarni, a niektĂłre zanim nawet do niej trafią, łącznie z reklamą, często międzynarodową, w imponującej, medialnej oprawie. Dlatego pozostanę przy swoim wyznaczniku zainteresowania tematem, jakim jest reakcja czytelnikĂłw. Moja książka o wydarzeniach 11 września 2001 roku, z racji postawionych w niej tez, nigdy nie miała szansy doczekać się powszechnej sprzedaĹźy. Jednak interesuje się nią zaskakująco duĹźa liczba ludzi. Cieszy mnie to, bo otrzymuję ogromną ilość pochlebnych recenzji od czytelnikĂłw, ktĂłrzy oficjalną wersję 9/11 uwaĹźają za obraĹşliwą dla ich inteligencji. Tych sygnałów dociera do mnie coraz więcej, a to napawa optymizmem. W samej Ameryce, ponad 70% ludzi nie wierzy juĹź w wersję rządową, uznając, Ĺźe to właśnie ona najlepiej pasuje do miana „teorii spiskowej”. Jednak, co pewien czas, inspirowane polityczną poprawnością media amerykańskie, starają się zacierać niektĂłre informacje, mieszać fakty z iluzją, czyli robić ludziom „wodę z mĂłzgu”. Wiadomo od czasĂłw ministra propagandy Rzeszy, Ĺźe kłamstwo powtĂłrzone tysiąc razy staje się prawdą. Te lekko podkolorowane elementy, tak zwane półprawdy lub wręcz kłamstwa, wrzuca się zatem do jednego worka, mieszając z rzeczywistymi danymi, liczbami i nazwiskami. Na skutek tej manipulacji dochodzi do zniechęcenia odbiorcĂłw tematem, róşnorodnością i mnogością wersji danego zdarzenia, i wreszcie mimowolnego zaniechania dociekania prawdy. Stary wyjadacz nie da się na ten prosty chwyt nabrać, jednak tego typu przekazy trafiają do ogromnej liczby ludzi młodych i są właśnie na skanalizowanie ich poszukiwań obliczone.

Jak wiadomo, w popularnym wśrĂłd młodych ludzi serwisie internetowym You Tube moĹźna znaleźć mnĂłstwo materiałów o róşnorodnej tematyce, między innymi te traktujące o wydarzeniach 11 września. W jednym z nich pokazano ponoć wnętrze samolotu B757, rejs AAL 77, ktĂłry rzekomo uderzył w Pentagon. I na tych zdjęciach, na wszystkich oparciach foteli tego samolotu umieszczono słuchawki telefoniczne, co sugerowałoby, Ĺźe wszyscy pasaĹźerowie mogli z nich korzystać. W załoĹźeniu twĂłrcĂłw filmu, zadałoby to kłam twierdzeniom o oszustwie w sprawie rozmĂłw telefonicznych przeprowadonych z pokładĂłw „uprowadzonych” samolotĂłw. Zainteresowanym szczegółowym wyjaśnieniem tej kwestii polecam lekturę rozdziału pod tytułem TELEFONY, TELEFONY …, książki „Operacja Dwie WieĹźe”. Opisałem w nim techniczny aspekt tego zagadnienia, argumentując swoje wątpliwości na temat moĹźliwości wykonywania połączeń za pomocą telefonĂłw komĂłrkowych, badaniami przeprowadzonymi w locie. Tutaj chcę na ten temat spojrzeć z trochę innego punktu widzenia.

Przyjrzyjmy się niezwykłemu przypadkowi lotniczo-telekomunikacyjnemu rejsu AAL 77, ktĂłry ponoć uderzył w Pentagon. Otóş to właśnie rozmowa z tego samolotu, jaką rzekomo przeprowadziła ze swoim mężem Ted’em, Barbara Olson, ma bardzo istotne znaczenie dla całej sprawy. Pominąwszy liczoną w sekundach rozmowę-monolog stewardesy, Barbara Olson pozostaje jedyną z osĂłb lecących samolotem AAL 77, jaka nawiązała kontakt ze światem zewnętrznym.

Informacja o tym dotarła do AmerykanĂłw juĹź następnego dnia po wypadkach. Bardzo wcześnie, bo o godzinie 02:06 nad ranem, 12 września, poinformowała o tym stacja CNN. JakĹźeby inaczej? Ostatecznie Barbara Olson była komentatorką tej właśnie stacji. A przy okazji rĂłwnieĹź prawnikiem. To wtedy Amerykanie dowiedzieli się, Ĺźe dziennikarka, ktĂłrej twarz gościła za pośrednictwem telewizji w domach wielu z nich, widziała sprawcĂłw! To dzięki tej rozmowie usłyszeli, Ĺźe samolot został fizycznie uprowadzony oraz, Ĺźe dokonali tego arabscy porywacze uzbrojeni w noĹźyki do przecinania kartonĂłw. O tych noĹźach wiadomo tylko od niej. Była bardzo spokojna i opanowana. Nic dziwnego, nie była zahukanym dziewczątkiem. W przeszłości Barbara Olson była federalnym oskarĹźycielem w aferze „Travelgate”, w ktĂłrą zamieszani byli pracownicy administracji Clintona(1) .

Można by rzec, że służby śledcze miały wielkie szczęście. Dzięki tej informacji wiedziały od razu, gdzie szukać. A już 12 września od rana, wszystkie światowe media mogły krzyczeć wielkimi czcionkami gazet i ustami komentatorów o arabskich terrorystach i ich przywódcy, nowym wrogu publicznym numer jeden: Osamie Bin Laden.

Albowiem dane o kolejnej przełomowej rozmowie telefonicznej dotarły do AmerykanĂłw dopiero cztery dni później. I dotyczyły nagrania rozmowy człowieka, ktĂłrego z miejsca okrzyknięto bohaterem narodowym. To Todd Beamer, pasaĹźer rejsu UAL 93, inicjator ataku na „porywaczy”. UĹźył on ponoć telefonu pokładowego i połączył się z operatorem GTE(2) , Lisą Jefferson, ktĂłra przełączyła rozmowę do FBI. Powiedział, Ĺźe wraz z kilkoma innymi osobami planują obezwładnienie jednego z porywaczy, ktĂłry ma przytroczoną do ciała bombę i przejęcie kontroli nad samolotem. Z Lisą rozmawiał 13 minut, prosząc ją pod koniec o poinformowanie o wszystkim Ĺźony, ktĂłra spodziewała się ich trzeciego dziecka (!). KrĂłtko przed zakończeniem rozmowy Beamer i Lisa modlili się wspĂłlnie, recytując Psalm 23. Zanim rozmowa została przerwana Lisa usłyszała wypowiedziane przez Beamer’a słynne potem „Let’s roll!”(3) .

Te dwie rozmowy, z psychologicznego punktu widzenia, były dla uwiarygodnienia rządowej teorii, decydujące. Jednak ta druga miała za główne zadanie przekonać o eksplozji ładunku na pokładzie, w wyniku walki, jaka wywiązała się między pasaĹźerami i porywaczami. Przy okazji potwierdzała informacje o arabskich terrorystach. Pierwsza natomiast była najwaĹźniejsza, bo ukierunkowywała cały świat na konkretny trop. I tłumaczyła tempo, w jakim amerykańscy śledczy dotarli do „dowodĂłw” obciążających arabskich porywaczy. I skuteczność tych słuĹźb. Prezydent mĂłgł wskazać sprawcĂłw zaraz po zamachach, wydać wojnę „zbĂłjeckim państwom” i oczekiwać na deklaracje współpracy reszty świata.

Czy wszystko miałoby podobny przebieg, gdyby tej informacji o rzekomej rozmowie telefonicznej nie podano? Lub zrobiono to pięć dni później? Gdyby nie stała za nią znana i popularna dziennikarka, a zwykła pani Smith z zapomnianej przez Boga mieściny? Ten news był potrzebny wszystkim, ale najbardziej przydał się tym, którzy już stali w blokach startowych, czekając na strzał!

Musi teĹź zastanowić tempo, w jakim informację tę ujawniono. W normalnej praktyce, pan Olson powinien był podzielić się informacją o rozmowie z Ĺźoną tylko i wyłącznie z prowadzącymi dochodzenie. I raczej nie kolportowano by tej informacji „na gorąco”, bez szukania innych dowodĂłw na jej potwierdzenie. A w tym przypadku pan Olson, będący zastępcą Prokuratora Generalnego USA, podzielił się swą wiedzą z dziennikarzami. Podczas, gdy zgliszcza Pentagonu jeszcze dymiły…

Ciekawy jest kolejny aspekt sprawy. Początkowo mówiono, że pani Olson przeprowadziła rozmowę z telefonu komórkowego. Taka informacja była podawana dość długo. Jako taką rozmowę, sklasyfikowałem ją w swoim zestawieniu połączeń telefonicznych w książce, opierając się na oficjalnych danych. Później okazało się jednak, że do wykonania połączenia wykorzystano telefon pokładowy. Może wersję zmieniono, kiedy ktoś doszedł do wniosku, że zbyt dużo faktów przemawia przeciw możliwości połączenia z komórki? A może dopiero wtedy, kiedy okazało się, że w billingach połączeń sieci komórkowych nie ma połączeń, o których mówiono?

Nieistotne w tej chwili. Nie wiem na pewno, czy w samolocie B757 linii American Airlines, rejs 77, były aparaty telefoniczne, czy nie. A jeśli były, to w ktĂłrych miejscach i ile sztuk? Obecnie, w samolotach zdarzają się róşne rozwiązania. W niektĂłrych są to tylko aparaty w wybranych miejscach maszyny, w innych kaĹźdy pasaĹźer ma słuchawkę przed sobą. Pozwala to nawet prowadzić bezpłatne rozmowy pomiędzy pasaĹźerami. Zgodnie z informacjami przedstawionymi przez Komisję badającą wypadki, w kabinie pasaĹźerskiej samolotĂłw telefony były. Znajdowały się przy przejściach, umieszczone po dwa w rzędzie. Z kolei, bazując na informacji zawartej w Instrukcji Obsługi Boeinga 757 linii American Airlines, system telefoniczny był, tłumacząc dosłownie: zdezaktywowany (deactivated) przez dostawcę urządzeń. Jest to wyraĹşnie widoczne we wspomnianej Instrukcji, w punkcie AA1. General zakładki CLAIRCOM TELEPHONE SYSTEM – DESCRIPTION AND OPERATION(4) . Umieszczona w nim informacja mĂłwi, Ĺźe ponadto „usunięto większość pozostałego sprzętu telefonicznego, wraz z wieszakami telefonĂłw i okablowaniem.” (tłum. smk). W załączonej, w dalszej części Instrukcji Uwadze dopisano, Ĺźe „obsługa systemu będzie wykonywana przez personel CLAIRCOM. Ingerencja moĹźe być dokonana przez American Airlines tylko w przypadku konieczności usunięcia/zamontowania podzespołów systemu dla umoĹźliwienia głównego przeglądu samolotu.” (tłum. smk). U dołu strony widnieje data 28/01/2001(5) . Fakt, Ĺźe linia nie wypowiedziała się nawet w tej prostej sprawie zdecydowanym głosem, mimo kilkuletniej medialnej dyskusji, potwierdza podejrzenia o całkowite zafałszowanie rzeczywistego przebiegu „porwań”.

1 - Chodziło o zwolnienie 7 pracowników biura podróży Białego Domu pod fikcyjnym pretekstem korupcji. Na miejsca zwolnionych przyjęto członków rodziny państwa Clinton. Sprawa trafiła do sądu, który nakazał zwolnionych przywrócić do pracy. Prawdopodobnie największy udział w aferze miała Hillary Clinton. Niejaki Vince Foster, prawnik z Little Rocks, którego podejrzewano o romans z Pierwszą Damą, zaangażowany również w tę aferę, popełnił samobójstwo. Niektórzy twierdzą, że było to morderstwo.
2 - Spółka-córka firmy telefonicznej Verizon
3 - Let’s roll! W wolnym tłumaczeniu: Ruszamy!
4 - System telefoniczny CLAIRCOM – Opis i Obsługa (tłum. smk).
5 - Kopia opisywanej strony znajduje się w rozdziale ZAŁĄCZNIKI – nr 1

CDN

Wersja do druku

• Strona główna
• Powitanie
• Napisz artykuł
• Redakcja
• Działy
• Bannery Kworum
• Współpraca
• Linki
• Kontakt