Piątek 19 Kwietnia 2024r. - 110 dz. roku,  Imieniny: Alfa, Leonii, Tytusa

| Strona główna | | Mapa serwisu 

dodano: 29.11.15 - 18:36     Czytano: [1767]

Dział: Zakamarki historii

Cześć i chwała bohaterom

1830 i 1831



NarĂłd polski takie poniĂłsł straty w ludziach, w ziemi, a stąd i na duchu, Ĺźe wielka część jego rada, jeĹźeli skończy się miesiąc lub tydzień bez nowej szczerby w zbitych szeregach znakomitych mężów naszej daty, gdy nie słychać o nowych ruinach narodowej fortuny…

Stąd nie dziwić się, że słabych w trudnej walce o chleb powszedni ogarnia zwątpienie, i że z bólem wspominając przeszłość, mają przed oczyma smutną teraźniejszość, i że o przyszłości lepszej wątpiąc, nie żywią już żadnych nadziei!

Woleliby może dziś nie słyszeć o dawnych bohaterach, ważą się nawet, czy uczcić pamięć tych, co wtedy legli w boju za sprawę, która w oczach Polski i w oczach całej Europy była świętą i Bożą.

Nie potępiajmy tych chorych, co tak myślą, ale ich nie naśladujmy.

Nie gniewajmy się nawet na tych, którym brak wiary, brak cnót narodowi potrzebnych. Ale jakże zdrożną rzeczą jest sądzić stronniczo!

Gdyby Kazimierz Mnich (Odnowiciel - red. wP.) nie był pobił Masława i pogańskiej jego drużyny: to byłby został przez naród potępiony, jako ten, co nową wojnę wszczął domową, a starej nie położył końca!

Władysław Łokietek, gdy czeskie wojska cały kraj po śmierci Leszka Czarnego zalały, gdyby był uległ z boju z Hinką i Czechami, boju, jaki rozpoczął tylko z cepami wieśniaków krakowskich: to byłby zginął jako bohater, lecz potępiony przez mądrych historyków za to, że niepotrzebnie większy ucisk czeski na Polskę sprowadził!

Gdyby Władysław Jagiełło przegrał był pod Grunwaldem: byłby dziś w dziejach Polski zapisany jako odstraszający przykład króla, co lekkomyślnie poddał kraj pod jarzmo krzyżackiego gada!

Stefan Czarniecki z Kordeckim, gdyby Szweda nie wygnali i nie odparli: toby ich niejeden z dzisiejszych uczonych nazwał ofiarą szału i zabobonu!

Sobieski nawet Jan III, czyżby nie był ściągnął na Polskę buńczuków tureckich, gdyby nie był pod Wiedniem nie odniósł wygranej?

Cóż mówić nareszcie o powstaniu Kilińskiego, który nie czekając aż Igelström wyrżnie Warszawę podczas rezurekcji, sprawił Moskalom łaźnię gorącą we Wielki Czwartek, tak że Wielkanoc święciła się już bez najezdników! - A nuże by był Kiliński z cechami nie zwyciężył - jakże okropnie byliby się zemścili Moskale na mieszkańcach stolicy! Jakież klątwy by ten lub ów profesor lub historyk pisał dzisiaj na niego!

I tak zawsze, tak we wszystkich narodach. Powstania nieudane i ich autorĂłw zwykle obrzucają kamieniami; wojny zaś te, ktĂłre się udały, świat chwali wtenczas nawet, gdy były lekkomyślne lub niesprawiedliwe…

Głęboki atoli historyk i sędzia nie patrzy na sam tylko materjalny skutek ruchu; patrzy on i na przyczyny i na owoce jego moralne.

Walka mężnego Leonidasa pod Termopilami nigdy nie przestanie nazywać się walką świętą, bo choć ani jeden z trzystu Spartańczyków nie wrócił do domu, to do dziś dnia Greczyn ofiarę tę wspomina z dumą i jako bodziec do miłości i Ojczyzny.

Powstanie Listopadowe atoli nie było wyrazem szału, bo kraj miał siłę po temu, Ĺźeby zwyciężyć. Ĺšle, Ĺźe rozpoczęte było tylko w jednym stanie, t.j. w wojsku, i bez naleĹźytego przygotowania. Mimo to wybujało ono jak kwiat cudowny dowodami niesłychanego męstwa i poświęcenia. ChociaĹź upadło dla braku dobrych wodzĂłw i wiary, przecieĹź nikomu nie wolno rzucić kamienia na tych co powstali, gdyĹź nie powstali oni bez widokĂłw powodzenia; walczyli zaś nie z łakomstwa, nie w chęci łupu, nie w chęci oddania braci pod uciążliwsze jeszcze jarzmo, lecz w nadziei zwycięstwa; a w kaĹźdym razie gotowi byli kłaść i rzeczywiście kładli Ĺźycie własne, byle tylko OjczyĹşnie było lepiej po ich zgonie…

Ludzie powierzchowni i zimni, ludzie niezdolni do poświęcenia i poświecenia nie rozumiejący wcale, lamentują dziś nad liczbą rubli, które Moskal od lat 50-ciu z Polski wywozi i albo w karty przegrywa, albo rozrzuca między swoje hordy najezdnicze. Ludzie ci liczą może nawet słusznie owe ziemi polskiej zagony, które dziś Moskal depce swą stopą; liczą, i dobrze, że liczą, miljony ofiar wygnanych na Sybir, przegnanych na schizmę lub poświęconych jako ofiara w bojach z plemionami Azji; ale któż im powiedział, że nie zrobiwszy powstania w r. 1830-tym, Polacy byliby uszli tego co ich następnie spotkało? Któż np. nie widzi, że od lat 50-ciu Moskwa nie mści się już za dawne powstania, bo zemsta byłaby rzeczą jeszcze ludzką - lecz że z zimnym wyrachowaniem i systematyczną dążnością zagłady pastwi się już nie tylko nad ciałem, ale nad duchem Polski?!

Precz więc wszystkie proroctwa przemądrzałych rachmistrzów, którzy śmią teraz prawić, coby się stało, gdyby napad owych kilkunastu na Belweder nie był miał miejsca.

My wiemy, że w roku 1830-tym Polska Kongresowa miała ledwie tylu obrońców, ilu mieszczan, duchowieństwa i szlachty, dziś obrońcami jej są wszyscy - z większym lub mniejszym wykształceniem, z większym lub mniejszym zrozumieniem położenia swego, z większą lub mniejszą siłą miłości Ojczyzny - lecz obywatelami Polski są wszyscy. tego przecież powstańcy listopadowi nie przewidywali, ale to sprawił nie kto inny jak oni!! -

Kiedy Porsenna, król Etrusków, groził schwytanemu Mucjuszowi Scaevoli, że go skaże na męki powolnego ognia, jeżeli mu nie wyda nazwisk tej rzymskiej młodzieży, co się na zgubę najeźdźcy sprzysięgła, wtedy waleczny rycerz prawicę swoją piekł nad ogniskiem namiotu, na dowód miłości kraju i męstwa. Kniaź Konstanty barbarzyńskim znęcaniem się nad Polakami chciał kraj nie tylko ujarzmić, ale i upodlić. Wtedy niejeden, lecz siedemnastu Mucjuszów z bagnetem w ręku rzuciło się na Belweder satrapy, a czterdzieści tysięcy walecznych biło stutysięczne szeregi azjatyckich niewolników dopóty, póki waleczność jednostek trzymała wagę niedołęstwu wodzów!!

A na koniec: jeżeli grzechy szczęśliwszych na pozór przodków naszych wymagały ofiary: to ów rok 1831-szy był wielką ofiarą błagalną i przybliżył chwilę naszego odrodzenia duchowego, za którym i polityczne przyjdzie wtedy, gdy Europa pozna się na tem , co cierpi i cierpieć musi, dopóki Polska nie stanie w rzędzie wolnych jej mocarstw.

________________________________________

Źródło: Pamiętna Noc Listopada czyli DZIEJE WOJNY NARODOWEJ z roku 1830 i 31-go, wnukom opowiedziane przez żołnierza czwartaka.
Napisał w roku jubileuszowym 1880-tym dr. fil. Ludwik Rzepecki, uzupełnił Karol Rzepecki. Wydano w Poznaniu, Wielkopolska Księgarnia Nakładowa Karola Rzepeckiego, 1923
________________________________________

Dopisek do wydania z roku 1923:
Dziś - żyjemy w piątym roku wolnej Polski!!


































Dodatek historyczny portalu wPolityce.pl

Wersja do druku

• Strona główna
• Powitanie
• Napisz artykuł
• Redakcja
• Działy
• Bannery Kworum
• Współpraca
• Linki
• Kontakt