Sobota 20 Kwietnia 2024r. - 111 dz. roku,  Imieniny: Agnieszki, Amalii, Czecha

| Strona główna | | Mapa serwisu 

dodano: 10.08.15 - 9:37     Czytano: [1085]

Dział: Opowiadania

Ludzko-ziemskie puzzle

Ludzko-ziemskie puzzle
poukładanie pod moimi skrzydłami.
Wszystko podzielone, nazwane.
Bogu nie zostawili nic.

W tak wielu krĂłlestwach
na tronach przeklęci,
straż pełnią nad ludzką pychą.



BESTIA kryje się w ludzkiej skórze. Przemawia z rządowych mównic wyłożonych czerwonym suknem. Podrywa tłumy do pieśni i wspólnego czynu w imię nacjonalizmu wszystkich czasów i większości narodów.
Ciągle czujna i nienasycona.
Idą za nią całe pokolenia oszukane przekonaniem o swojej wyjątkowości. W imię tego przekonania nie cofną się przed niczym. Nawet przed tym, o czym brzydzą się pisać ich poeci. I będą to robić konsekwentnie. Niszczyć i mordować, dla królowej, króla, prezydenta lub sekretarza. A potem morderców będą dekorować medalami, nazywać bohaterami i stawiać im pomniki. Spodobają się przez to BESTII, a ta obdarzy ich swoim przekleństwem.
I nawet jeśli zmieni się oblicze ziemi, rewolucje wywrócą do góry nogami świat i wszyscy wykrzykiwać będą, że oto nastał nowy porządek, przekleństwo BESTII będzie trwać wiernie. Daleki potomek ludobójcy stanie ochoczo do służby w legionach straceńców, by spełnić jej krwiożercze pragnienia. I będzie to robił konsekwentnie. Niszczył i mordował dla nowej królowej, nowego króla, prezydenta lub sekretarza. Nakarmi BESTIĘ przerażeniem niewinnych ofiar, a ta przytuli go do swego zimno-szklistego serca.
***
Poruszał się jasnym, szerokim korytarzem. Bogate zdobienia sufitów, okien i ścian przyćmiewały swoim blaskiem wszystko, co do tej pory widział. Ogromne okna wpuszczały do środka jasne smugi, kładące się pod jego stopami na kształt szarf utkanych z lekkości.
Jak się tu znalazł? Co to za miejsce?
Znał dobrze rezydencje wszystkich europejskich władców. Nawet korona angielska nie dysponowała nigdy takim przepychem.
Gdzie się podziała słuĹźba? – zastanawiał się i ta myśl zaczynała powoli budzić w nim irytację. ZmruĹźył oczy i dostrzegł w oddali zarys drzwi kończących długi hol. W miarę zbliĹźania się kontury drzwi stawały się coraz wyraĹşniejsze, odsłaniając przed nim potęgę swoich skrzydeł, łączących się ostro na wysokości około pięciu metrĂłw. Obok drzwi stało dwĂłch lokajĂłw.
No, nareszcie słuĹźba! – odczuł chwilową ulgę, ale juĹź po chwili zauwaĹźył, Ĺźe obaj lokaje są czarnoskĂłrzy.
Dlaczego hołotę wpuszcza się na salony?! – tym razem mocno zdegustowany zaczął juĹź obmyślać kary, jakie wymierzy za pozostawienie go samego w obcym miejscu. Lecz gdy stanął przed potężnymi wrotami, wszelkie kwestie zeszły na plan dalszy. Oto stał przed najpiękniejszym dziełem rzemieślnikĂłw, jakie kiedykolwiek oglądał w swoim krĂłlewskim Ĺźyciu.
Metalowe zdobienia wykonane ze złotego drutu układały się w tak kunsztowne figury i obrazy, że aż otworzył szeroko usta, próbując ogarnąć biblijne sceny stworzone na całej powierzchni drzwi przez geniuszy rękodzieła. Wszystko jak żywe, cudownie dynamiczne i czytelne jak w żadnej katedrze europejskich stolic.
Koniecznie trzeba zatrudnić tego mistrza w moim pałacu w Laeken – rozmyślał zafascynowany, gdy drzwi łagodnie zaczęły się otwierać. Dziwne, bo zupełnie bezszelestnie rozchodziły się na boki, mimo Ĺźe taki ciężar wymagał zapewne dość hałaśliwego mechanizmu. Z jeszcze większym podziwem dla twĂłrcĂłw wrĂłt śledził przesuwające się zdobienia. Drzwi bezgłośnie znieruchomiały, roztaczając przed nim obraz obszernej, świetlistej sali. Na pierwszy rzut oka wyglądała jak sala wykładowa uniwersytetu w Brukseli w słoneczne popołudnie. Nawet dostrzegł na środku małą ambonkę, jakby miejsce dla wykładowcy. Dookoła promieniście rozchodziły się okrągłe rzędy ławek, wznosząc się coraz wyĹźej i wyĹźej, aĹź znikały gdzieś wśrĂłd mglistego blasku. Ruszył powoli i stanął przy mĂłwnicy.
– Zapewne chcą, by krĂłl przemawiał – mĂłwił do siebie i o sobie, jak często ostatnio. Odczekał dłuĹźszą chwilę, lecz nikt się nie pojawił.
Co za maniery, Ĺźeby krĂłl czekał na słuchaczy?!– zdenerwował się, prĂłbując stukać palcami w drewniane obramowanie mĂłwnicy. Wtedy dopiero dostrzegł, Ĺźe jego dłonie są jakby przezroczyste. Szybko dotknął twarzy, lecz nie poczuł na niej swoich palcĂłw.
A więc to sen – odkrył nagle z ulgą i juĹź chciał uśmiechnąć się w myśli, gdy usłyszał głosy dochodzące gdzieś z gĂłry, jakby z wysokich rzędĂłw gĂłrujących nad mĂłwnicą. Po chwili dostrzegł kilka postaci zbliĹźających się do niego wąskim przepustem pozostawionym między ławkami. Postacie zaczęły schodzić w dół i wtedy ze zgrozą dotarło do niego, Ĺźe wszystkie są czarnoskĂłre. Murzyni poprzebierani w sędziowskie szaty, peruki i złote łańcuchy zajmowali kolejno miejsca za obszernym sędziowskim stołem, moszcząc swoje parszywe, brudne zady w fotelach przeznaczonych dla państwowych urzędnikĂłw wysokiej rangi.
To nie sen, to koszmar! – Zagotowało się w nim i juĹź miał wybuchnąć gniewem, gdy usłyszał ponad sobą głos jednego z czarnoskĂłrych.
– Otwieram rozprawę przeciwko Leopoldowi Drugiemu, tytularnemu krĂłlowi belgijskiemu – słowa wybrzmiały w nienagannej francuszczyĹşnie, co zbiło z tropu krĂłla nie mniej, niĹź ich treść. Po chwili odzyskał jednak rĂłwnowagę i chciał krzyknąć, ale uświadomił sobie z niepokojem, Ĺźe nie moĹźe wydobyć z siebie ani słowa. Pomimo starań głos nie wydobywał się z jego poruszających się ust. SprĂłbował więc odwrĂłcić się i wyjść, ale nogi zupełnie odmĂłwiły mu posłuszeństwa.
– OskarĹźony nie otrzymał prawa głosu – odezwał się łagodnie jeden z sędziĂłw pomocniczych, uśmiechając się przy tym rzędem białych, świecących zębĂłw.
– OskarĹźony otrzymał prawo do obrony – dodał drugi siedzący skrajnie z lewej czarnoskĂłry mężczyzna, poprawiając komicznie wyglądającą perukę.
Zaraz po tych słowach w rozświetlonym blaskiem miejscu, skąd nadeszli sędziowie, zaczęła majaczyć jeszcze jedna postać. Przysadzista figura wychodziła z poświaty, prĂłbując niezdarnie przedrzeć się pomiędzy wąsko zabudowanymi ławkami. JuĹź po chwili krĂłl rozpoznał w nim sprzedajnego prawnika z San Francisco, Henry’ego J. Kowalsky’ego, ktĂłry reprezentując Leopolda w sprawie dotyczącej kolonii w Kongo, zamiast bronić interesĂłw swego mocodawcy, skompromitował koronę belgijską przed całym światem. KrĂłl z niechęcią przyglądał się, jak otyły, sześćdziesięcioletni adwokat toczy się, sapiąc w kierunku składu sędziowskiego, i zajmuje miejsce, przy wtĂłrze trzeszczących pod nim desek, na samym końcu długiego stołu. Leopold powinien się ucieszyć, bądĹş co bądĹş to jednak jedyny biały w tym składzie. Ale czemu to musi być właśnie ten zaprzedany zdrajca?! Czerwony z trudu Kowalsky ocierał chusteczką spocone czoło, a czarnoskĂłrzy sędziowie szeptali coś między sobą.
– KrĂłlu belgijski Leopoldzie Drugi – odezwał się znĂłw siedzący pośrodku Murzyn – jesteś oskarĹźony o spowodowanie śmierci dwunastu milionĂłw sześciuset pięćdziesięciu ośmiu tysięcy trzystu czterdziestu pięciu ludzi, a liczba ta cały czas rośnie.
Zdziwienie wywołane przez słowa francuskojęzycznego Murzyna powoli zaczynało w umyśle Leopolda przeobrażać się w oburzenie. Znów otworzył usta, by zaprotestować, nazwać po imieniu czarne bydło, które tu pozwala sobie obrażać królewski urząd, ale tylko bezskutecznie poruszał drżącą brodą. Burza słów kotłowała się ciągle w trzeźwo myślącym umyśle, ale nie wydostawała się z odrętwiałych ust. Sędziowie znów coś szeptali do siebie.
– W chwili obecnej zmarło kolejnych trzydzieści sześć twoich ofiar – zakomunikował jeden z nich.
Leopold spojrzał energicznie na swojego obrońcę, który jeszcze większą chustką wycierał nalaną, czerwoną twarz.
– Czy obrońca chciałby powołać świadkĂłw? – padło pytanie ze stołu sędziowskiego. Czarne głowy groteskowo ozdobione blond puklami zwrĂłciły się w prawo, w stronę siedzącego samotnie Kowalsky’ego, lecz ten właśnie zaczynał beztrosko chrapać. KrĂłl przypomniał sobie, Ĺźe Kowalsky cierpi na narkolepsję i zasypia nagle w najdziwniejszych sytuacjach. Chciał krzyknąć, obudzić go, ale wymachiwał tylko rękami, miotając się za barierką mĂłwnicy. Otyły adwokat spał w najlepsze, podczas gdy tu rzucane są parszywe oszczerstwa Bogu ducha winnemu monarsze.
– A to, czy Bogu, to się dopiero okaĹźe, Leopoldzie – rzekł tym samym, cholernie łagodnym tonem sędzia główny, jakby czytał w myślach krĂłla. – W związku z brakiem argumentĂłw obrony proszę oskarĹźycieli o zabranie głosu.
– Zatwardziałe serce grzesznika pozostaje niewzruszone na jawne dowody winy – odezwał się czarnoskĂłry sędzia z prawej.
Leopold poczuł, że robi mu się słabo. I jeszcze do tego jakiś Czarnuch mówi do niego po imieniu.
Skandal! – krzyczał w myśli, potrząsając długą siwą brodą. – Jakim prawem plebejska hołota śmie wydawać wyroki na krĂłlewską osobę?!
Jeden z sędziów, który wcześniej odmawiał królowi prawa do głosu, wstał i spojrzał w dół na Leopolda. Tym razem się nie uśmiechał. Po chwili milczenia, w czasie której nawet król zaniechał gniewnego tonu, jakoś dziwnie przytłoczony górującą nad nim postacią, sędzia zaczął przemawiać:
– Nazywam się Malume Niama, wĂłdz ludu Sanga zamieszkującego na południe od obszarĂłw, ktĂłre zostały napadnięte przez dzikich białych ludzi.
Leopold nie zdążył nawet otworzyć szeroko oczu na absurdalnie brzmiące słowa, gdy mocny głos wodza znów uderzył z góry, przejmując dominację nad ciszą sądowej sali.
– Hordy białych dzikusĂłw wdarły się do naszego kraju z północy, porywając i gwałcąc nasze kobiety, zabijając małe dzieci, niewoląc mężczyzn, by słuĹźyli diabelskiej machinie sterowanej przez ciebie, biedny Leopoldzie – ostatnie słowa wybrzmiały z Ĺźalem, jakby z litością nad człowiekiem, ktĂłry stał na środku sali.
– Podjęliśmy walkę, by chronić naszych ludzi, ale przewaga demonĂłw była miaĹźdżąca. Wraz z wojownikami i tymi, ktĂłrzy przetrwali masakrę, ukryliśmy się w miejscu, gdzie od wiekĂłw nasz lud szukał schronienia, gdy niebezpieczeństwo zagraĹźało bytowi narodu: w jaskini Tshamakele. Tam trwaliśmy przez miesiąc, aĹź przyszły nam z pomocą Anioły Boga.
Leopold zaczął coś kojarzyć. Był taki bunt w Katandze, gdzie buntowników zapędzono do jakiejś jaskini. Jego żołnierze przez trzy miesiące blokowali wejście do jaskini, aż całe czarne plugastwo w środku zdechło z głodu.
Wódz usiadł, a wstał kolejny sędzia, tym razem z prawej strony stołu.
– Nazywam się Tswambe. W roku 1890 od narodzenia Zbawiciela w lesie obok naszej wioski załoĹźył swe leĹźe „diabeł rĂłwnika” Leon Fievez, przysłany przez ciebie, Leopoldzie, by nas mordować. Na jego rozkaz i za twoim przyzwoleniem ucinano ręce wszystkim złapanym mężczyznom. Dla szatańskiej zabawy zmuszano okaleczonych chłopcĂłw do gwałcenia swoich matek i siĂłstr. Kiedy nasza wioska spóźniła się z dostarczeniem diabłu ryb i manioku, ten rozkazał zabić stu naszych ludzi, a głowy wbić na pale wokół swego obozu. Daję świadectwo o tym, bo sam byłem ofiarą tej rzezi.
Chłód ogarnął serce Leopolda. Ci ludzie patrzący na niego z góry to zjawy, upiory w sędziowskich togach. Co za koszmar niemający końca!
– To nie sen, Leopoldzie, biedny człowieku, zaprzedany władzy szatana – znĂłw powstał jeden z sędziĂłw, kierując palec w stronę krĂłla:
– Opowiedz nam, co robiłeś z dziećmi?
Drżenie królewskiej brody wzmogło się jeszcze bardziej. Teraz bał się nawet myśleć, choć mimo woli wracał wspomnieniami do tych słodkich chwil, gdy jego służący przyprowadzali mu dziesięcioletnie dziewczynki, zawsze obiecując, że są dziewicami. Słono ich za to wynagradzał, gdy bez zagrożenia skandalem osobiście mógł to sprawdzić. A jego szesnastoletnia Caroline? Naród belgijski nigdy nie darował mu związku z tą boginią miłości.
A przecież to była jedyna osoba, którą kochał na świecie! Słyszycie?!
Teraz już nie zważał, czy jeszcze myśli, czy już krzyczy myślami.
– Leopoldzie, człowieku opętany, zabiłeś w obozach śmierci dziesiątki tysięcy dzieci. Ci chłopcy, ktĂłrzy przeĹźyli głód i choroby, zostali wcieleni do twojej zgrai mordercĂłw, by siać terror i zniszczenie. Czyny twoje zostały oświetlone pełnym światłem i nie ma dla ciebie miejsca wśrĂłd świętych naszego Pana. Czy wyznasz skruchę, by cierpieniem odpokutować swoje ohydne zbrodnie?
Ja miałbym pokutować, i to jeszcze z wyroku CzarnuchĂłw? – szczere oburzenie znĂłw wstrząsnęło krĂłlem.
– A więc wybrałeś, Leopoldzie – powiedział sędzia siedzący w środku i jak na komendę cała ława sędziowska wstała. Obudził się teĹź Kowalsky, rozglądając się dookoła zdezorientowanym wzrokiem. CzarnoskĂłrzy sędziowie ruszyli w kierunku, z ktĂłrego nadeszli. Jasne światło spowijające salę zaczęło blednąć i przygasać. Za sędziami wychodził takĹźe obrońca Leopolda, rzucając krĂłlowi niepewne spojrzenia.
Nastała cisza. Blask z góry nad ławkami zgasł wraz ze zniknięciem ostatniego z sędziów. Leopold chciał zawrócić, opuścić to miejsce, gdzie tak niegodnie z nim postąpiono, ale nadal nie mógł oderwać nóg od podłogi.
Wreszcie, szarpiąc się z barierką, dostrzegł jakiś ruch pomiędzy szeregami ławek. Postać w powłóczystej szacie zbliżała się drogą, którą odeszli mężczyźni. Król zesztywniał, wpatrując się w tamtą stronę, ale już po chwili odetchnął z ulgą. Oto zbliżała się do niego jego kuzynka, królowa angielska Wiktoria. Nie zawracając sobie głowy faktem, że przecież umarła osiem lat temu, wyciągnął do niej ramiona i uśmiechnął się szeroko. Wreszcie ktoś godny jego stanu. Z tej odległości nie mógł jednak dostrzec, jak wielkie cierpienie wykrzywia jej gnijące, królewskie oblicze.
***
Świadomość świata wybuchła przed nim jak armatni wystrzał tuĹź przy głowie. Kiedy otrząsnął się z pierwszego szoku, uświadomił sobie, Ĺźe biegnie. Ale dokąd? Powoli przypominał sobie wydarzenia ostatnich godzin. Jacyś ludzie uprowadzili jego rodzinę. Jego cudowną Caroline i ich małego synka Filipa. Jedyne istoty, jakie kochał naprawdę na świecie, wpadły w ręce dzikusĂłw i on był teraz jedynym, ktĂłry moĹźe ich uratować. Przedzierał się przez dĹźunglę w sposĂłb niezwykle sprawny, przeskakując pnie drzew i bezbłędnie omijając zwisające pnącza kauczukowe. Wiedział, Ĺźe prowadzą ich do faktorii „diabła rĂłwnika”. Wiedział takĹźe aĹź nazbyt dobrze, co tam się robi z kobietami i dziećmi. Wszystkie dzieci są tam od razu zabijane kolbami karabinĂłw lub bagnetami. Kobiety, zanim zginą, są wielokrotnie gwałcone. Tylko zdrowi mężczyĹşni w tym przeklętym miejscu mają szansę na krĂłtkotrwałe przeĹźycie, bo są potrzebni do katorĹźniczej pracy.
Dżungla powoli przerzedzała się i w oddali zauważył jaśniejącą polanę. W miarę jak pędem zbliżał się do otwartej przestrzeni, wyczuwał delikatny swąd spalenizny. Ktoś niedawno palił tam ognisko. Pewnie w drodze do faktorii założyli obóz. Wypadł z dżungli i zobaczył ich od razu. Stos nieruchomych, powykręcanych ciał, niektóre zwęglone. Źrenice rozszerzyły mu się, a w głowie dudniło pulsowanie krwi, niby uderzenia młotem w skronie. Podbiegł do leżących w trawie ludzi i wyciągnął ręce, przesuwając wzrokiem po makabrycznym znalezisku.
Filipa rozpoznał najpierw, chłopiec od urodzenia nie miał prawej dłoni. Leżał ze strzaskaną czaszką, trzymając lewą ręką dłoń kobiety, w której Leopold od razu poznał Caroline. Wydał z siebie nieludzkie wycie, po czym upadł na kolana.
Bał się ich dotknąć, jakby bezrozumnie przypuszczał, że zaraz się obudzą, wstaną na nogi i będzie ich mógł odprowadzić do domu. Lecz kobieta z rozprutym brzuchem nie mogła już powstać. Rząd nagich kobiecych ciał leżących bez życia z rozrzuconymi szeroko nogami w jasny sposób określał, czego doświadczyły, zanim zostały zamordowane. Szaleństwo zawłaszczało umysł Leopolda.
Trzeba wezwać słuĹźbę! Najlepszych medykĂłw! Trzeba ich ratować!!! – Szamotał się, klęcząc, a świat dookoła wydawał mu się przesłonięty krwawą mgłą. Ostatnim przebłyskiem świadomości dostrzegł po drugiej stronie polany wyrąbaną w ścianie gęstej roślinności drogę. Skoczył na nogi i puścił się biegiem w tamtym kierunku, wyjąc i wymachując rękami. Potem zobaczył błysk i coś ukłuło go w pierś, przewracając na plecy.
Gdy wstał, cały świat zwolnił, a on, jakby zanurzony w wodzie, zdziwiony podnosił dopiero wzrok, gdy stanęło przed nim dwóch czarnoskórych mężczyzn. Ich wesoła rozmowa docierała do niego niewyraźnie. Przeszli obok, a kiedy się odwrócił, zobaczył, że przyklękli przy jakimś zakrwawionym człowieku. Jeden z mężczyzn zamachnął się i uderzył dwa razy maczetą. Potem podniósł za włosy ociekającą krwią głowę i pokazał drugiemu. Dziwne, ale Leopold nie przeraził się tym mocno, że to przecież jego twarz, wprawdzie wykręcona cierpieniem, ale jednak jego oblicze zdobiło tę wzniesioną wysoko głowę.
– Popatrz, jaką ma głupią minę – powiedział jeden z mężczyzn. Obaj roześmiali się i powędrowali z tą głową w stronę drogi wyrąbanej w dĹźungli.
– Będzie dobra na płot pułkownika, on lubi takie głowy, dostaniemy duĹźo miedzianego drutu – dorzucił drugi, rĂłwnie ubawiony sytuacją. Leopold dopiero teraz zaczynał pojmować, co właściwie się stało. Przerywany drĹźeniem szloch wstrząsnął jego świetlistą postacią. Świat wokół stawał się krwistoczerwony i lodowaty. Ruch, głosy, wraĹźenia, wszystko zwalniało, zatrzymywało się stopniowo, wykrzepiając, jak krew w ofiarnym naczyniu.
Lecz już po chwili świadomość świata znów wybuchła przed nim, jak armatni wystrzał tuż przy głowie. Kiedy otrząsnął się z pierwszego szoku, uświadomił sobie, że biegnie. Ale dokąd?


Wszystkie opisane wydarzenia dotyczące haniebnego życia króla belgijskiego Leopolda II, także pedofilia, są udokumentowane historycznie. Przypisuje mu się ponad dziesięć milionów ofiar, ale liczba ta jest mocno zaokrąglona. Stawia go jednak bezsprzecznie wśród największych ludobójców wszechczasów.


Andrzej Chodacki
Strona autorska


Autor opowiadania i fragmentu poematu: Andrzej Chodacki
Urodzony w 31.05.1970 roku. Z powołania mąż i ojciec, z zawodu lekarz. Pisze prozę i poezję, a takĹźe fotografuje. Laureat kilkudziesięciu konkursĂłw literackich. Jego opowiadania były drukowane między innymi w Wydawnictwie My Book w Szczecinie, Miesięczniku Literackim Akant w Bydgoszczy, Kwartalniku Literackim Horyzonty, w Półroczniku literackim „Inter-. Literatura–Krytyka–Kultura”, oraz w wielu czasopismach polonijnych na całym świecie. W 2012 roku wydał debiutancką książkę z poezją i fotografią pt.„ PejzaĹźe tęsknoty”. W 2013 roku wydał cykl opowiadań pt. „ Opowieści ze świata”. W 2014 roku wydał kolejny cykl opowiadań pt „ Wyczekując dnia”.
W 2015 roku jego najnowsza powieść pt „ Doktor Seliański” została przetłumaczona na język ukraiński. Od 2015 roku członek Unii Polskich Pisarzy Lekarzy

Od Redakcji: Opowiadania Andrzeja Chodackiego można również znaleźć w dziale:Na każdy temat.

Wersja do druku

• Strona główna
• Powitanie
• Napisz artykuł
• Redakcja
• Działy
• Bannery Kworum
• Współpraca
• Linki
• Kontakt