Piątek 26 Kwietnia 2024r. - 116 dz. roku,  Imieniny: Marii, Marzeny, Ryszarda

| Strona główna | | Mapa serwisu 

dodano: 19.03.15 - 10:57     Czytano: [1894]

Dział: Na każdy temat

Pukanie do drzwi

Siedział nad zdobionym skórą notesem, próbując przywołać w wyobraźni choć parę przyzwoitych obrazów. Listopad za oknem był zgniły i mglisty. Na parapecie, wśród przemieszanego z miejskim brudem lodu dostrzegł ślady gołębi, zanikające teraz jak wspomnienie słońca sprzed kilku dni.
– Nawet one mnie juĹź nie odwiedzają – smętnie zauwaĹźył, zamykając notes. Na okładce mieniły się wtopione w skĂłrę rozgwiazdy. Kupili ten notes na targu w Stambule. To był ten moment, w ktĂłrym jego pisanie trwało w sprincie na długiej prostej, a małżeństwo nie wyrabiało się na zdradzieckim zakręcie. Wtedy wystarczał mu zwykły zeszyt, by napisać coś, za czym wyciągali ręce czytelnicy, o co bili się wydawcy. Dziś nawet w tym pięknym notesie nie mĂłgł sklecić do kupy kilku zdań.
ZnĂłw spojrzał za okno. Szara rzeczywistość kamienicznego świata. Karykatury ludzi rozumiejące literaturę jako przydatną podkładkę pod telewizyjny stolik. TaksĂłwkarz z parteru naprzeciwko obchodził dookoła klekoczącego mercedesa. Z papierosem w ustach i rozpiętym koĹźuchem, wyglądał jak Boryna z „ChłopĂłw”.
„A moĹźe o nim napisać?” – przemknęło mu przez myśl, ale uciął to zaraz, zniechęcony brakiem konkretnej historii, zmęczony juĹź teraz perspektywą jej zdobywania. Opowiadanie o wytatuowanym oprychu z bramy przy ulicy miał juĹź dawno za sobą. Owszem, było naprawdę dobre. Po tej opowieści pozostało mu kilka nagrĂłd w konkursach literackich. I pusty dom.
Uśmiechnął się, gdy stanęła mu przed oczyma własna kariera literacka. Dostał się do największego w kraju związku literackiego nie dlatego, Ĺźe coś napisał. Uczęszczał pilnie na wszystkie spotkania poetyckie, aĹź wreszcie trafiła się okazja. Potrzebowali sekretarza, a nikt nie chciał zająć się formalnymi sprawami organizacji. Wszyscy nosili wysoko głowy w chmurach, ledwie dotykali ziemi. Zgłosił swĂłj akces, przebijając ofertę funkcją skarbnika i został przyjęty. Potem, ponaglany przez kolegĂłw literatĂłw, rozprawił się ze swoją przeszłością. Inni mieli trylogie, chciał i on mieć swoją. MĂłgł oczywiście napisać dwie związane tematycznie książki, ale jak to brzmi: trylogia! Trzy niewielkie, niskonakładowe tomy okazały się przyzwoite. „PrĂłba rozliczenia się z przeszłością całego pokolenia”, jak pisali o książkach przychylni recenzenci ze związku literatĂłw, dała mu prawo do postrzegania siebie jako jednego z nich. Teraz mĂłgł stąpać poetycko, spoĹźywać z melancholią i rozprawiać (co krajanie z kamienicy nazywali „brandzlowaniem”) o liryce i melodii wierszy. Ludzie pamiętający tamte czasy wykupili większość nakładu, potem wieczory autorskie, recenzje i ta myśl, by napisać coś naprawdę dobrego. Temat przyszedł sam i w przedziwny sposĂłb splĂłtł się z upadkiem komuny po pielgrzymkach papieĹźa Polaka. O tym pisała prasa całego świata. Na tym wypłynął Wałęsa. W tym czasie rzucił na rynek swoją nową powieść. W kraju zdobyła wszystko, co moĹźna. Szybko przetłumaczona na kilka językĂłw i ta najwaĹźniejsza wiadomość – nominacja do literackiego Nobla. Mimo Ĺźe Nobel trafił do amerykańskiego powieściopisarza, sama nominacja zrobiła swoje. Rozdzwonili się wydawcy, zaproszenia na spotkania płynęły z kraju i zagranicy.
I wtedy odeszła Izabela.
Nawet nie zauważył pomiędzy kolejnymi odczytami i wykładami, jak jego własna żona spakowała walizki i wyjechała do rodziny w górach. Kilka dni później do drzwi jego mieszkania zapukał po raz pierwszy ksiądz Krzysztof.
– Szczęść BoĹźe – zagadnął wtedy kapłan, wodząc rozbieganym wzrokiem od twarzy pisarza do jego butĂłw. Wolański zaniepokoił się. „CzyĹźby ktoś doniĂłsł do proboszcza?”.
Zawsze wolał chłodną obojętność niż otwarty konflikt z Kościołem. Przywołał więc na twarz uśmiech i odpowiedział grzecznie.
– Dzień dobry, w czym mogę księdzu pomĂłc?
– Przychodzę prosić pana o przysługę – zaczął ksiądz i widać było, Ĺźe nerwowo szuka słów, by dobrze wyrazić swoje myśli.
– Chodzi o pieniądze? – szybko zapytał Wolański. – Niedawno dałem spory datek na bernardynĂłw.
– Nie, nie... – zawahał się kapłan.
– Proszę wykrztusić – pisarz spojrzał znacząco na zegarek. MoĹźe za duĹźo tej uprzejmości.
– Nie wiem, jak to panu powiedzieć – plątał się dalej ksiądz – chciałbym, Ĺźeby pan mnie dobrze zrozumiał...
– AleĹź zrozumiem – literat uśmiechnął się bardziej z politowaniem niĹź sympatią – mam coś napisać, epitafium, mowa pogrzebowa?
– Och nie, proszę pana – kapłan wykonał ruch ręką, pozostawiając pisarza przez chwilę w niepewności. – Przysyła mnie tu... przysyła mnie Jezus.
Tu chwila przerwy, otwarte usta pisarza, wysoko uniesione brwi i ta mina, gdy zastanawiamy się, gdzie jest telefon.
– Aha… – bąknął Wolański i skrzywił twarz. – Ten Jezus?
– Pan pewnie myśli, Ĺźe zwariowałem – zaczął duchowny, opuszczając wzrok.
– A powinienem? – pisarz był coraz bardziej zaniepokojony.
– W kaĹźdym razie miałby pan prawo – tłumaczył się kapłan – tyle Ĺźe to, co mĂłwię, to szczera prawda, widzi pan...
– Szanowny panie – przerwał mu gospodarz – kimkolwiek pan jest, księdzem czy przebierańcem, proszę dać mi święty spokĂłj.
Po tych słowach energicznie zatrzasnął drzwi przed nosem dziwnego przybysza, sprawdzając, czy opuści klatkę schodową samodzielnie, czy będzie trzeba korzystać z pomocy policji.
Jezus – pomyślał literat i zaczął się nerwowo śmiać. Będzie co opowiadać kolegom wieczorem na spotkaniu poetyckim. Na spotkanie jednak nie dotarł. Poczuł się Ĺşle późnym popołudniem, jakiś ciężar w Ĺźołądku, nudności. Zadzwonił, odwołując spotkanie, łyknął Ranigast i połoĹźył się wcześniej spać.
Izabela wiedziałaby, co począć – pomyślał, jednak kilka prĂłb nawiązania z nią kontaktu w ciągu ostatniego miesiąca upewniło go w przekonaniu, Ĺźe trzeba dać jej trochę oddechu. WyjeĹźdĹźała juĹź przecieĹź kilka razy, pełna Ĺźalu, i zawsze wracała. A bĂłl brzucha jak przyszedł, tak minie. Rozrywanie w podbrzuszu obudziło go jednak takĹźe w środku nocy. Zaniepokoił się na powaĹźnie.
Trzeba będzie wybrać się do lekarza – zastanawiał się, masując brzuch – a moĹźe wrĂłci Izabela, ona zna tylu lekarzy.
W ostatnim czasie, kiedy był mocno zajęty, jego żona ciągle chodziła do szpitala i przychodni, skarżąc się na kołatanie serca i bóle w piersiach. Wszyscy lekarze twierdzili zgodnie, że to skutek stresu. Ale jakie ona mogła mieć powody do stresu? Siedzi w domu, nie musi pracować, pieniędzy nigdy nie brakowało, a dzieci poszły już na swoje.
Atak bólu znów przerwał jego rozmyślania. Układał się w różne pozycje, chodził po mieszkaniu, parzył ziółka. Udało mu się zasnąć dopiero nad ranem. I wtedy zaczął klekotać swoim mercedesem taksówkarz z przeciwka. Zwlókł się z łóżka zły i obolały. Szybko doprowadził się do jako takiego stanu w łazience i pomyślał, że odeśpi później. Wszedł do salonu i stanął zaniepokojony. Mieli piękne, gustownie urządzone mieszkanie. W zachodnim rogu sofa i fotele wokół kawowego stolika ze zdobionego szkła. Od północy fortepian, przy którym siadywała jego żona.
Dlaczego ostatnio grała tak smutno?
Kiedy wspominała o porzuconej dla macierzyństwa karierze pianistki, cichła, patrzyła przed siebie długo. Potem kładła palce na klawiaturze i zaczynała grać fragmenty muzyki z filmu „Fortepian”.
Spojrzał na otwarte drzwi do przedpokoju i wtedy, jakby na umówiony znak, rozległo się pukanie do drzwi. Wolnym krokiem ruszył w tamtym kierunku, otworzył szeroko drzwi wejściowe. Za drzwiami stał ten sam ksiądz, który wczoraj zaniepokoił go dziwnymi historiami o kontaktach ze Zbawicielem.
– Proszę mi wybaczyć, panie Wolański, Ĺźe znĂłw pana niepokoję – zaczął, prĂłbując uniknąć surowego spojrzenia pisarza – ale...
– Jezus! – przerwał mu pisarz, wyciągając do przodu wskazujący palec.
– Proszę po prostu to przeczytać – dodał cicho ksiądz i podał Wolańskiemu złoĹźoną kartkę papieru.
Ten ujął kartkę w palce wyciągniętej dłoni, otworzył ją, przeczytał i zemdlał.
Otworzył oczy i zobaczył znajomy żyrandol z łopatami klimatyzatora. Potem nad głową ujrzał zaniepokojone oczy księdza.
– Panie Wolański, jak się pan czuje? – w głosie kapłana brzmiała szczera troska.
– Nie wiem, chyba straciłem świadomość.
– Dobrze, Ĺźe się pan nie potłukł, On nie mĂłwił, Ĺźe tak pan zareaguje.
– Jaki on? – pisarz dochodził do siebie i coś zaczynał sobie przypominać. – MĂłj BoĹźe, skąd pan wie… To znaczy, skąd ksiądz wie o moim bĂłlu brzucha i taksĂłwkarzu z przeciwka?!
– Ja nie wiem, tak kazał mi napisać Jezus, Ĺźeby pan uwierzył, Ĺźe to naprawdę On mnie przysyła – ksiądz mĂłwił spokojnie, rzeczowo, nie jak wariaci.
Wolański przywołał z pamięci tekst napisany na kartce i zrobiło mu się gorąco. Siadł ostrożnie, dotykając głowy, jakby chciał sprawdzić, czy nie rozbił jej podczas upadku. Potem spojrzał uważnie na księdza.
– O co tu chodzi, skąd ksiądz... co tu się dzieje...?
– Proszę mi wierzyć, sam jestem w trudnej sytuacji. Byłem do tej pory zwykłym wikarym u bernardynĂłw, aĹź tu nagle zaczął mĂłwić do mnie Zbawiciel. Owszem, modliłem się w Odnowie w Duchu, prosiłem o dar zrozumienia cierpiących, ale takie coś? Pan wie, jakie to trudne, co ja przeĹźywam?
Głęboko zasiany niepokój utrudniał pisarzowi zebranie myśli.
– Czy pan mi wierzy? – ksiądz zapytał błagalnym tonem.
– Chyba muszę – Wolański zatopił twarz w dłoniach, pocierając intensywnie czoło. – I co jeszcze powiedział księdzu... Jezus?
– Tego nie mogę dziś wyjawić. Powiem tylko, Ĺźe On wzywa pana do nawrĂłcenia.
– NawrĂłcenia? A cóş to takiego jest? – Zmęczone oczy Wolańskiego wpatrywały się w podłogę.
– On prosi o przywrĂłcenie porządku BoĹźego w pana domu, panie Wolański. Na pierwszym miejscu musi być BĂłg, potem pana Ĺźona, dalej dzieci, a dopiero na końcu pisanie. Inaczej pana przyszłość... – tu ksiądz zamilkł, jakby wyjawił za duĹźo. – Wiem, Ĺźe pan nie wierzy w piekło, ale niech pan uwierzy mnie, Ĺźe to największy sukces szatana, iĹź ludzie w niego nie wierzą.
– A więc czeka mnie piekło – Wolański patrzył w punkt na przeciwległej ścianie – gdy umrę?
Odpowiedziała mu wymowna cisza.
– Proszę księdza, proszę mnie teraz zostawić – dodał literat słabym głosem.
– Oczywiście, rozumiem – ksiądz wstał ze złoĹźonymi dłońmi jak do modlitwy. – Byle nie za długo pan myślał, bo nie zostało duĹźo czasu.
– Mnie? – Pisarz spojrzał w gĂłrę z czeluści fotela na młodego księdza, ktĂłry teraz wyglądał jak posąg przyzwoitości. Ale kapłan nie odpowiedział, tylko skierował się do wyjścia.
– Nie wzywałem karetki, bo On powiedział, Ĺźe nie potrzeba – tłumaczył, wychodząc.
– Proszę księdza – zatrzymał go Wolański słabym głosem. – Czy On tu jest?
Kapłan odwrócił się i spojrzał na pisarza serdecznie. Uśmiechał się tak dłuższą chwilę, po czym ruszył do wyjścia.

Spojrzał znów w okno. Był zbyt słaby, by wstać. Ostatnia chemia w szczególnie paskudny sposób odebrała mu całą chęć do życia. A nie doszedł jeszcze przecież do sił po operacji. Lekarzy już nie słuchał. Ksiądz, a właściwie Jezus ustami księdza, powiedział, że do końca miesiąca zabierze go do siebie. Nie zdąży już więc opisać tej niezwykłej i ostatniej historii swojego życia.
Żeby tylko Izabela wróciła. Reszta jest już nieważna. Spędzić tę Wielkanoc z rodziną, a potem... trudno. Trudno targować się z Bogiem o życie. Zwłaszcza kiedy człowiek ma puste ręce. Każdy z nas ma takie same puste ręce, nawet jeśli sądzi, że nie był taki najgorszy. Teraz docierało to do niego w bardzo niepokojący, wręcz bolesny sposób. Jak świadomość zawalonego życiowego egzaminu albo jak ból bezdzietności.
Kiedy dzwonił do Izabeli, błagał, żeby wróciła na święta. Nie powiedział jej ani dzieciom o chorobie. Nie chciał, żeby przyjechali z litości.
Dziś jest ten wielki dzień, ostatni dzień. Dziś będzie ich prosił o wybaczenie. Dziś, jeśli przyjadą, ucałuje ich naprawdę szczerze. Dziś wyzna prawdę o swoim sławnym, nędznym życiu.
Spojrzał w kierunku przedpokoju. Stukanie zegara ze ściany, ledwie dosłyszalne odgłosy kropli spadających na resztki pasty do zębów w łazienkowym zlewie. I te dalekie, rytmiczne klapnięcia jakby kroków na klatce schodowej. Stuk, klask, plusk, tuk... Wszystko narasta, pęcznieje i raptownie milknie, ot tak.
Zrobiło mu się ciepło. Ktoś stał pod drzwiami. Podnosił rękę, by cofnąć ją, zaciskając palce. A więc to właśnie teraz ta wielka chwila ma się wydarzyć.
Zamknął oczy i nie drgnął nawet, gdy rozległo się delikatne pukanie do drzwi.

Andrzej Chodacki


Autor opowiadania: Andrzej Chodacki
Urodzony w 31.05.1970 roku. Z powołania mąż i ojciec, z zawodu lekarz wojskowy w stopniu kapitana. Pisze prozę i poezję, a takĹźe fotografuje. Laureat kilkudziesięciu konkursĂłw literackich, między innymi zdobył Złoty Laur Dziewina za 1 miejsce w kategorii proza w VI OgĂłlnopolskim Konkursie Literackim w Ĺťarach w 2012 r. i 1 nagrodę za prozę w OgĂłlnopolskim i Polonijnym Konkursie Literackim im. Leopolda Staffa w 2013 roku. Jego opowiadania były wydrukowane między innymi w Wydawnictwie My Book w Szczecinie, Miesięczniku Literackim Akant w Bydgoszczy, Kwartalniku Literackim Horyzonty, Blogu Literackim " Pod natchnieniem Ducha Świętego", w Półroczniku literackim „Inter-. Literatura–Krytyka–Kultura”, w Portalu Literackim Publixo oraz w Tygodniku Polskim w USA i Gazecie Polonijnej w Kanadzie, z ktĂłrymi podjął stała współpracę.
W 2012 roku wydał debiutancką książkę z poezją i fotografią pt.„ PejzaĹźe tęsknoty”,
w 2013 roku wydał cykl 25 nagradzanych opowiadań pt. „ Opowieści ze świata”.
Od 2008 roku współtworzy śpiewający zespół poetycki wraz z Marcinem Kowalczykiem (założyciel zespołu, poeta i kompozytor ) oraz Lechosławem Tarkowskim (basista).

Wersja do druku

• Strona główna
• Powitanie
• Napisz artykuł
• Redakcja
• Działy
• Bannery Kworum
• Współpraca
• Linki
• Kontakt