Piątek 26 Kwietnia 2024r. - 116 dz. roku,  Imieniny: Marii, Marzeny, Ryszarda

| Strona główna | | Mapa serwisu 

dodano: 25.02.15 - 19:26     Czytano: [1230]

Dział: Śladami naszych przodków

Fotografia, czyli siła wspomnienia

MĂłwi do mnie historia

Jak zwykła mawiać Aniela Strzemboszowa, przedwojenna nauczycielka i była więźniarka Pawiaka,… fotografia to zaklęty świat magii, do ktĂłrego najchętniej powraca się po wielu latach… Taki sam stosunek do fotografii, posiada pan Andrzej Kotwica z Gdyni. W swoim albumie, jaki odziedziczył on po swoich dziadkach, skrzętnie uporządkowane są wszystkie zdjęcia rodzinne, ktĂłre dla niego posiadają nieoszacowaną wprost wartość.

Są tam jak żywi

- Kocham stare fotografie, ponieważ właśnie dzięki nim, tak łatwo powracają chwile z mojego dzieciństwa, kiedy to delektowałem się opowieściami z historii mojej rodziny, które snuła mi babcia lub nieżyjący już ojciec- relacjonuje pan Kotwica.

Śladem pradziadka Onufrego

Najwcześniejszymi fotografiami, jakie odnajduję w moim albumie są te, ktĂłre przedstawiają mojego pradziadka Onufrego, ktĂłry pod koniec dziewiętnastego stulecia, zakładał pierwsze organizacje robotnicze, ktĂłre gromko sprzeciwiały się wyzyskowi tej klasy społeczeństwa. Pradziadek Onufry, członkĂłw swojej organizacji przekonywał o konieczności śmiałych protestĂłw i wystąpień publicznych, ktĂłre miały na celu polepszenie losu najuboĹźszych robotnikĂłw TrĂłjmiasta. Takowe manifestacje, rozjuszyły jedynie bogatych przemysłowcĂłw, zatrudniających świadomych swej niedoli ludzi. Karą jaka spotkała upominających się o swoje robotnikĂłw, była kara śmierci przez rozstrzelanie, ktĂłrą w roku 1905 wykonali ruscy kozacy – opowiada pan Kotwica. Zawsze, gdy przyglądam się tym starym zdjęciom, w tajemniczy wręcz sposĂłb ludzie, ktĂłrzy zostali na nich uwiecznieni, relacjonują mi swoje Ĺźycie, ktĂłre wĂłwczas pozbawione było ojczyzny. Zdjęcia te, są mi szczegĂłlnie drogie, poniewaĹź mają juĹź one ponad sto lat, a osoby na nich przedstawione, tworzyły niegdyś historię pragnącej swojej niezaleĹźności politycznej, drogiej sercom wszystkich patriotĂłw Ăłwczesnej Polski.

Były legionista

-Na jednej z fotografii, przedstawiona jest osoba byłego legionisty marszałka Piłsudskiego, ktĂłra brała udział w bitwie warszawskiej, potocznie zwanej Cudem nad Wisłą – dopowiada Andrzej. Tą osobą był mĂłj stryj Alojzy Dujowicz, kapitan jazdy konnej. Przyglądając się tej fotografii, moĹźna sobie wyobrazić, ile dla ludzi z tamtego okresu znaczyła nasza niepodległość, dla ktĂłrej odzyskania potrafili oni zrobić wszystko, nawet za cenę własnego Ĺźycia. Gdy z moim bratem Januszem, przeglądam ten stary album, przypominamy sobie dawne opowieści, ktĂłre przekazywał nam ojciec Cezary, a dotyczyły one lat, w ktĂłrych nasze państwo rodziło się na nowo, po 123 latach, zaborczej poniewierki. Zdjęcia te, nie stanowią jedynie rodzinnej pamiątki, ale są one niemym świadkiem minionych dni, ktĂłre wydały z czasem owoc, ktĂłry nazywa się wolnością. Dzięki właśnie takim fotografiom, czuję tę niezwykłą i niewidoczną zarazem nić, ktĂłra łączy wszystkie pokolenia mojej rodziny, zakochanych w tym kawałku ziemi, na ktĂłrą rzucił nas los. Na kilku fotografiach, upamiętnione są siostry mojej babci, ktĂłre w czasach szalejącej II wojny światowej, zmuszone były podzielić los innych PolakĂłw, wywiezionych do Rzeszy celem świadczenia na rzecz tego państwa niewolniczej pracy. Kilka z nich było uwięzionych za drutami obozu oświęcimskiego, gdzie głód, terror i śmierć, co dzień zaglądały im w oczy. Siostry mojej babci, juĹź nigdy nie zobaczyły wolnej Polski, ale w Ĺźaden sposĂłb nie moĹźna o nich powiedzieć, Ĺźe ich młode wĂłwczas Ĺźycie, nie przyczyniło się do tworzenia naszej historii. Jedyną pamiątką, ktĂłra pozostała właśnie po nich, są te stare fotografie, ktĂłre gdy patrzę na nie wyciskają mi niejedną łzę – mĂłwi pan Andrzej.

Księga tajemna

Album ten, jest pewnego rodzaju księgą tajemną, ktĂłra jedynie w sobie wiadomy sposĂłb, przenosi mnie w miniony świat, ktĂłry być moĹźe dla niejednej osoby jest jedynie bajką. Zwiewne sukienki, jakie wĂłwczas nosiły panie, lekkie kapelusiki z pawim piĂłrkiem, być moĹźe sprawiają wraĹźenie ilustracji do bajki. Dla mnie stanowią one coś zupełnie innego i cenniejszego zarazem. Na kilku fotografiach, upamiętniona jest osoba mojego dziadka Władysława, ktĂłry pracując w komunistycznej Polsce, po raz kolejny doświadczył znaczenia niewoli narodowej. Jego syn, a mĂłj wuj - opowiada Kotwica, brał udział w strajkach w Gdańsku, z ktĂłrych juĹź nigdy nie powrĂłcił, do czekającej na niego Ĺźony i czteroletniego synka. Do dziś, jedyną pamiątką po nim została stara papierośnica i niewielki plik zdjęć, na ktĂłrych posiadając roześmianą twarz, nie przeczuwał tego, co zgotuje mu los. – Jak zatem nie trudno się domyśleć, fotografie umieszczone w moim albumie stanowią, pewnego rodzaju lepiszcze, cementujące wszystkich członkĂłw mojej rodziny – uwaĹźa Andrzej.

Moja duma polega na tym, Ĺźe jestem potomkiem bohaterĂłw narodowych, ktĂłrzy w mniejszy czy teĹź w większy sposĂłb, budowali moją i innych przyszłość. I choć dzisiaj, Ĺźyjemy juĹź w wolnej ojczyĹşnie, to właśnie takie stare fotografie, nie pozwalają nam zapomnieć, o naszej przeszłości, ktĂłra doskonale zna, co to okowy niewoli, głodu i pracy ponad ludzkie siły – kończy Andrzej Kotwica.

EWA MICHAŁOWSKA - WALKIEWICZ

Wersja do druku

• Strona główna
• Powitanie
• Napisz artykuł
• Redakcja
• Działy
• Bannery Kworum
• Współpraca
• Linki
• Kontakt