Piątek 29 Marca 2024r. - 89 dz. roku,  Imieniny: Marka, Wiktoryny, Zenona

| Strona główna | | Mapa serwisu 

dodano: 19.02.15 - 17:19     Czytano: [1197]

Miłość jak u Kmicica


Walentynkowe wspomnienia


Główny bohater powieści pod tytułem „Potop” Henryka Sienkiewicza, to postać, która jest punktem wyjścia prawdziwego postrzegania wartości ludzkiej. Wielki kronikarz polski, Jan Chryzostom Pasek w swoich „Pamiętnikach” podaje, że w 1658 roku pułkownik Samuel Kmicic był to „żołnierz dobry”, służył w wojsku litewskim pod samym Sapiehą, dostał się do niewoli rosyjskiej, skąd wydostał go Stefan Czarniecki. Potrafił on kochać, umiał szanować innych ludzi, a przede wszystkim był on na wskroś osobą sprawiedliwą.


Sienkiewiczowski Andrzej Kmicic, to przedstawiciel siedemnastowiecznej szlachty, potomek zubożałego rodu szlacheckiego. Poznajemy go podczas pobytu na Laudzie, jako zabijakę, awanturnika, skazanego za swe warcholskie życie i niecne postępki na banicję. Jest więc on, uosobieniem porywczości, lekkomyślności, niezdyscyplinowania, zarozumialstwa i dumy. Czytając charakterystykę tego bohatera powieści „Potop”, oczami wyobraźni widzimy obraz współczesnego młodego człowieka, dla którego prócz dobra własnego, nic się nie liczy.

Oprócz wartości intelektualnych, zarysowujących się jako mglista poświata ówczesnego człowieczeństwa, jest on wyzuty z wszelkich wartości życia ludzkiego. Przytaczając w tym miejscu słowa ojca świętego, Jana Pawła II wiemy, że w każdym z nas drzemie zarówno Kmicic z cechami awanturnika, jak też i prawdziwy altruista co potrafi kochać innych. Od nas jedynie zależy, który charakter osiągnie w naszym jestestwie prawdziwe dominium. Literacki Kmicic, zgodnie z wolą Herakliusza Billewicza, przybywa do Lubicza, by objąć go w posiadanie, gdzie spotyka Oleńkę Billewiczównę, zapisaną mu również w testamencie. Wspomniana para, zakochuje się w sobie od pierwszego wejrzenia. Jednak Kmicic, lubiący hulanki, szybko zawiódł swą ukochaną. Podczas pijatyki na dworku w Lubiczu, Andrzej Kmicic wraz ze swoją bandą zdemolował rodzinne pamiątki Billewiczów. Była to oznaka braku szacunku i wdzięczności z jego strony dla Herakliusza Billewicza, który przecież dla niego był wielkim darczyńcą. Wolą literackiego bohatera, rządził nie rozum, a niezrównana buta i młodzieńczy szał. Jak zatem widzimy, cechy tego człowieka, idealnie współgrają z osobowością współczesnej młodzieży, której życie przepełnione jest niewytłumaczalną dumą i szaleńczą lekkomyślnością. Powyższa sytuacja, jaka miała miejsce w Lubiczu, ujawniła jego prawdziwe cechy, w których dominowała porywczość, żądza zemsty, ale także wierność swym towarzyszom i bezgraniczna wobec nich przyjaźń.

Kmicic, takim postępowaniem zraził do siebie szlachtę Laudańską, a także ukochaną Oleńkę. Wszyscy zobaczyli w nim okrutnika, pałającego jedynie żądzą zemsty, który za nic ma życie niewinnych ludzi. Święty Augustyn zwykł zawsze mawiać, że każdy z nas potrafi jedynie z Bogiem i w Bogu, wygasić w sobie wszelkie zło. Jak zatem bardzo brakuje Boga młodym i gniewnym ludziom z XXI wieku, których często nie stać jest na odpowiedni stosunek do drugiego człowieka, zauważamy to na każdym kroku.


Są jednak i takie cechy u tego sienkiewiczowskiego bohatera, które świadczą mimo wszystko o jego rycerstwie. Ujawniają się one, podczas pojedynku z pułkownikiem Wołodyjowskim. Początkowo, ignoruje on przeciwnika, a będąc przekonany o swym zwycięstwie nad „małym rycerzem”- niejednokrotnie lekceważy go. Jakże się rozczarował, gdy pan Michał Wołodyjowski pokonał go i ciężko ranił. Młodzi ludzie, też często lekceważą starsze osoby, uważając ich za przeżytki i życiowych nieudaczników. Lecz, aby zrozumieć w jakim są oni błędzie, muszą sami stoczyć nie jeden pojedynek z życiem, aby na wzór Kmicica, opamiętać się i powrócić do prawdziwego człowieczeństwa. Andrzej Kmicic, będąc odrzucony za swe niecne zachowanie przez Oleńkę, oddaje się pod rozkazy zdrajcy, Janusza Radziwiłła, nie zdając sobie sprawy z politycznych posunięć tego magnata. Chorąży Laudański, ma nieskrywaną nadzieję, że przy radziwiłłowskim boku, wsławiając się zasługami dla kraju, odzyska dobre imię w oczach ukochanej dziewczyny. Naiwny i gorliwy młodzieniec, przyrzeka wierność Radziwiłłowi. Jednak po pewnym czasie orientuje się on, że służy zdrajcy ukochanej ojczyzny. Pragnie on wszystko jak najprędzej naprawić, choć nie jest to dla niego łatwe, ponieważ złożył mu śluby wierności, co dla prawdziwego rycerza jest totalnym sakrum. Świadomy swego upadku, postanawia oczyścić się z win poprzez oddaną służbę Polsce jako znamienity rycerz, o nazwisku Babinicz. W swoich rozlicznych traktatach filozoficznych, Jan Beknert pisze, iż dobrze by było, aby młodzież współczesna, w porę tak jak to miało miejsce u Kmicica, zauważyła jakie popełnia błędy i szybko starała się przeobrazić w Babinicza, który jest odbiciem wszelkich cnót, jakie może posiadać człowiek. Kiedy bohater sienkiewiczowskiego „Potopu”, podsłuchuje rozmowę dotyczącą napaści Szwedów na Jasną Górę, nie zastanawia się on długo i wyrusza, aby ostrzec przeora klasztoru przed zbrojnym atakiem. By razem z nim bronić świętego miejsca, Andrzej pod osłoną nocy wysadza szwedzką kolubrynę prochem i dostaje się tym sposobem do niewoli. Świadczy to o jego głęboko rozwiniętym patriotyzmie, który znamionuje tylko prawdziwego rycerza i szlachetnego człowieka. Nie bał się on ryzyka, jakim groziła konspiracja przeciw Szwedom – dla niego liczyła się tylko obrona Jasnej Góry i drogiej jego sercu ojczyzny.

Na dworze królewskim, przedstawia on śmiały plan przeprowadzenia Jana Kazimierza do Polski. Sam dowodzi jednym z oddziałów, a kiedy spostrzega Szwedów, bez wahania rzuca się w wir walki, ratują z opresji polskiego króla. Mimo wielu doznanych ran, powstrzymuje zaciekłe ataki wroga. Walczy jak prawdziwy rycerz, nie bacząc na otrzymywane ciosy i ból. Pragnie tylko przyczynić się do ocalenia ojczyzny i odzyskania dobrego imienia, aby móc odzyskać serce ukochanej Oleńki. Czy w dzisiejszych ludziach, oprócz nieskrywanej miłości narcystycznej, da się zauważyć miłość do ojczyzny i innych ludzi? Chyba nie. Charakterystyka siedemnastowiecznego rycerza, jak mawiał aktor przedwojennego kina Jerzy Pichelski, jest obca ludziom nowoczesnym. Należy jednak liczyć, że współczesna młodzież szybko zrozumie, że widząc dobro jedynie w swoim ja, balansuje na nikłej płaszczyźnie, z której tak naprawdę nie widać przyszłości.


EWA MICHAŁOWSKA WALKIEWICZ

Wersja do druku

Lubomir - 19.02.15 18:52
Miłości nie mierzy się ani ilością flag, ani ilością deklaracji. Litwini wciąż kochają swoją ojczyznę. Wiele zmieniło się na Litwie. Nawet Janusz Radziwiłł nie jest dzisiaj Januszem Radziwiłłem, ale Jonasem Radvilasem. Olgierd Butkiewicz to dzisiaj Algirdas Butkevićius. Jednak Litwini mimo iż są niezbyt liczną nacją, potrafią dbać o swoje interesy. Podczas gdy w Polsce aktorzy polityczni mają problemy ze sfinalizowaniem Gazoportu w Świnoujściu, Litwini zgłaszają gotowość do budowy drugiego portu gazowego w Kłajpedzie. Pierwszy gazoport już działa. Oby polska droga nie była drogą wydłużoną i nie trzeba było czekać na nawrócenie, albo skruszenie nieodpowiedzialnych decydentów. Decydentów dbających o interesy gospodarcze sąsiadów, ale nie o interesy narodu, którego jedzą chleb.

Wszystkich komentarzy: (1)   

Publikowane komentarze są prywatnymi opiniami naszych Czytelników. Gazeta Internetowa KWORUM nie ponosi odpowiedzialności za treść opinii.

29 Marca 1848 roku
We Włoszech z inicjatywy Adama Mickiewicza został podpisany akt zawiązania legionu polskiego.


29 Marca 1837 roku
Urodził się Władysław Sabowski, polski poeta, pisarz, dramatopisarz, dziennikarz i tłumacz (zm. 1888)


Zobacz więcej