Piątek 19 Kwietnia 2024r. - 110 dz. roku,  Imieniny: Alfa, Leonii, Tytusa

| Strona główna | | Mapa serwisu 

dodano: 16.01.15 - 17:44     Czytano: [3141]

Dział: Kresy w życiu Polski i narodu polskiego

Proukraińscy politycy wykiwali Polaków

Na współczesnych stosunkach polsko-ukraińskich ciąży zbrodnia masowego ludobĂłjstwa (ponad 100 tys. ofiar, 200 tys. osĂłb wypędzony ze swoich domostw!) dokonana na Wołyniu i Małopolsce Wschodniej w latach 1943-45 przez nacjonalistĂłw ukraińskich – banderowcĂłw, czyli zwolennikĂłw Stepana Bandery (1909-1959), syna księdza grekokatolickiego Andrija Bandery – znanego nacjonalisty ukraińskiego, ktĂłry zamiast nauczyć swego syna Stepana miłości bliĹşniego, nauczył go nienawidzieć PolakĂłw do tego stopnia, Ĺźe ten jak dorĂłsł to wymyślił i realizował plan oczyszczenia z PolakĂłw Wołynia i Małopolski Wschodniej (według Wikipedii od 2009 roku Ukraińcy starają się w Watykanie o wyniesienie na ołtarze ojca Stepana Bandery!!!, a Kościół polski cicho siedzi!). Realizował ten plan nawet wĂłwczas jak siedział w hitlerowskim obozie koncentracyjnym Sachsenhausen, jak to ostatnio ujawnił amerykański historyk, profesor Brown University Omer Barlov w swej recenzji wydanej właśnie książki niemieckiego historyka, dra Grzegorza Rossolińskiego-Liebe „Stepan Bandera. Ĺťycie ziemskie i pośmiertne ukraińskiego nacjonalisty” (tytuł angielskiego wydania: „Stepan Bandera: Life and Afterlife of a Ukrainian Nationalist” 2014), ktĂłra jest pierwszą wszechstronną i naukową biografią lidera Organizacji Ukraińskich NacjonalistĂłw (OUN) i zarazem głębokim studium jego politycznego kultu. Autor szczegółowo studiuje rĂłwnieĹź historię „najokrutniejszego XX-wiecznego ruchu nacjonalistycznego”, czyli OUN oraz jej zbrojnego ramienia – Ukraińskiej Powstańczej Armii. Prof. Bartov pisze: „autor pokazuje, Ĺźe specyficznym celem OUN było stworzenie niepodległej i homogenicznej Ukrainy, wolnej od wpływu rosyjsko-bolszewickich, polskich i Ĺźydowskich”. Ponadto, „autor ukazuje bliskie związki pomiędzy OUN a nazistowskimi Niemcami, a takĹźe jej (OUN) brutalne czystki etniczne PolakĂłw na zachodniej Ukrainie oraz jej kolaborację przy mordowaniu ĹťydĂłw”. I podkreśla, Ĺźe „dla wszystkich tych działań Bandera był duchem przewodnim, nawet jako więzień w Niemczech”. Jego zdaniem, przytoczona w książce solidna argumentacja będzie dla wielu UkraińcĂłw kłopotliwa.

W okresie Polski Ludowej, ktĂłra była wasalem Związku Sowieckiego, w ramach budowanej przez reĹźym „przyjaĹşni polsko-radzieckiej”, prawie nic nie pisano o rzezi wołyńskiej. W latach 1989-91 upadł nie tylko komunizm z Polsce, ale takĹźe sam Związek Sowiecki i powstało niepodległe państwo ukraińskie.

Naród polski pamiętał jednak o zbrodni dokonanej na nim przez nacjonalistów i faszystów ukraińskich. Po 1989 roku ukazało się w Polsce tysiące artykułów i setki książek i wspomnień na ten temat. Naród polski spodziewał się, bo miał do tego prawo, że wolny naród ukraiński, rzekomo budujący demokrację i pragnący bliskich stosunków z Europą, a tym samym z Polską, podejmie męską decyzję i przeprosi Polaków za potworną zbrodnię dokonaną na kresowych Polakach przez nacjonalistów ukraińskich, że odetnie się od faszyzmu ukraińskiego. Niestety, żaden rząd ukraiński od 1991 roku, jak również Cerkiew grekokatolicka i Cerkiew prawosławna nie uczyniły tego. Chcieli i chcą przejść do porządku dziennego w tej sprawie, udawać, że problem nie istnieje, że nie mają za co przepraszać, gdyż bandyci banderowscy po prostu w ten sposób walczyli o wolną i czystą etnicznie Ukrainę. Dlatego naród polski domagał się od kolejnych rządów polskich, aby domagały się przeprosin od rządu ukraińskiego. Niestety, faktem jest, że prawie wszyscy politycy warszawscy są lobbystami bądź to Ameryki, Niemiec, Unii Europejskiej, Izraela, Ukrainy, Litwy czy Rosji, tylko nie Polski i spraw polskich (polskiej racji stanu).

Ameryka, jako supermocarstwo ma swoje interesy na całym świecie. Do amerykańskiej racji stanu naleĹźy utrzymywanie słabej Rosji, tak aby nie stała się współrządzącym światem. Poza tym Biały Dom chce słabej Rosji, chce uniemoĹźliwić powstanie ewentualnego sojuszu rosyjsko-chińskiego, ktĂłry stanowiłby duĹźe zagroĹźenie dla Ameryki. Chiny juĹź i tak bez sojuszu rosyjsko-chińskiego stanowią zagroĹźenie dla amerykańskich wpływĂłw na świecie, stają się największym wrogiem Ameryki, z ktĂłrym wcześniej czy później dojdzie do „zimnej wojny”, a kto wie czy nie gorącej wojny. W ostatnich latach Amerykanie wycofują się z Europy i rozbudowują swoją siłę militarną w rejonie Pacyfiku.
Podczas ubiegłorocznej rewolucji na kijowskim Majdanie, świat dowiedział się, że Biały Dom w ostatnich latach wydał ponad 5 miliardów dolarów na wyrwanie Ukrainy z rosyjskiej strefy wpływów, wierząc w to, że Rosja bez Ukrainy nigdy nie zostanie ponownie supermocarstwem (teza Zbigniewa Brzezińskiego, dziś wręcz głupia, gdyż jak Ukraina z upadłym przemysłem i stojąca na skraju bankructwa może wzmocnić Rosję?!)

Nie ulega wątpliwości, Ĺźe Polska po 1991 roku stała się wasalem Ameryki. MoĹźe nie aĹź w takim stopniu w jakim była za PRL-u, ale ciągle jest wasalem. SzczegĂłlnie partie prawicowe uwaĹźają, Ĺźe „polska” polityka zagraniczna powinna być całkowicie powiązana i zgodna z interesami geopolitycznymi USA, gdyĹź tylko wtedy moĹźemy liczyć na amerykański parasol ochronny przed Rosją. Ten zwyrodniały filoamerykanizm pchnął politykĂłw warszawskich do łamania polskiej konstytucji, do wykonywania dla Ameryki brudnej roboty, jak np. współudział w amerykańskiej bezpodstawnej agresji na Irak, na zgodę na załoĹźenie w Polsce więzienia CIA, gdzie Amerykanie, nie mogący torturować więźniĂłw na terenie Ameryki, mogli torturować – wbrew polskiej konstytucji! – przetrzymywanych przez nich więźniĂłw w Polsce. Teraz Ameryka wciąga Polskę do wojny z tzw. Państwem Islamskim (Drogo, bardzo drogo kosztuje nas sojusz z USA, tak pod względem finansowym jak i moralnym! Nie, nie jestem wrogiem sojuszu z USA. Jestem jedynie przeciwny temu, aby Polska była bezwstydnie wykorzystywanym pachołkiem amerykańskim – Marian Kałuski). Wcześniej, bo w ubiegłym roku, Ameryka jawnie pchała politykĂłw warszawskich do wojny Polski z Rosją o Ukrainę, co było i jest bardzo na rękę amerykańskiej racji stanu. A jeśli do tego nie doszło, to warszawscy wasale pojęli, Ĺźe skończyło by się to zgodnie z powiedzeniem „Murzyn zrobił swoje dla pana, Murzyn moĹźe odejść”, Ĺźe to odejście było by ich własnym odejściem w zaświaty, jakby wariat Putin postanowił zrzucić bombę atomową na Warszawę. Poza tym trzymała Polskę na smyczy Unia Europejska, ktĂłrej Ameryka nie jest przyjacielem: ambasador USA w Kijowie Victoria Nuland zła, Ĺźe Unia Europejska nie wspiera amerykańskiego awanturnictwa na Ukrainie powiedziała: „Fuck the UE” (Pierdolić UE), co poszło w świat (“Ukraine crisis: Transcript of leaked Nuland-Pyatt call” BBC News 7.2.2014).

Gdyby tak się naprawdę stało, to jest więcej niĹź pewne, Ĺźe Amerykanie nie ginęli by za Polskę, ktĂłra nie jest ich partnerem strategicznym (jest nim tylko Izrael i Europa Zachodnia) – na pewno nie doprowadzili by do wojny atomowej z Rosją przez jakiegoś parobka o nazwisku Polska. A zniszczenie Polski przez Rosję, jak najbardziej jej na rękę, wykorzystywała by w wojnie propagandowej przeciwko Rosji, aby nastawić wrogo do niej wiele państw na świecie.

Biorąc to wszystko pod uwagę, dochodzimy do trafnego wniosku, Ĺźe „polska” polityka wschodnia – wobec Ukrainy, Litwy i Białorusi jest od 1989 roku robiona pod amerykańskie dyktando: ma budować dla Ameryki z tych krajĂłw swoisty Antyrosyjski Blok NarodĂłw. Aby do tego mogło dojść, Polska i Polacy muszą zapomnieć o Kresach, o Polakach ciągle tam mieszkających tak, aby się wynarodowili, o polskiej historii KresĂłw, czyli takĹźe o ludobĂłjstwie dokonanym przez UkraińcĂłw na Polakach. Proszę zwrĂłcić uwagę na fakt, Ĺźe za sojusznikĂłw w walce o oderwanie Ukrainy od rosyjskich wpływĂłw, Amerykanie wybrali nacjonalistĂłw i faszystĂłw ukraińskich (banderowcĂłw). W Polsce Ĺźydowska „Gazeta Wyborcza” leje pomyje na polskich narodowcĂłw (Romana Dmowskiego), a odnośnie Ukrainy stoi po stronie banderowcĂłw! Tylko głupi człowiek nie zrozumie w czym rzecz!

Tak, Polacy mają zapomnieć o Kresach, o Polakach ciągle tam mieszkających, o polskiej historii KresĂłw, czyli takĹźe o ludobĂłjstwie dokonanym przez UkraińcĂłw na Polakach. Politycy warszawscy otwarcie tego nie mogli i nie mogą powiedzieć. Postanowiono więc przechytrzyć PolakĂłw. Ile to razy słyszeliśmy z ich ust, szczegĂłlnie z ust politykĂłw partii prawicowych, Ĺźe przyjdzie dzień, Ĺźe Ukraińcy sami – z własnej woli przeproszą nas za tę zbrodnię.

Dla mnie nie ulega wątpliwości, że pracując na rzecz Ameryki i Ukrainy ich pachołkowie w Polsce świadomie i bezczelnie okłamywali nas, dając dowód na to, że uważają naród polski za idiotów, który kupi ich wszelkie głupoty (żeby nie powiedzieć dosadniej).

Bowiem na naszych oczach najpierw, w 2010 roku, ukraiński prezydent Wiktor Juszczenko sprawcę rzezi PolakĂłw na Wołyniu i w Małopolsce Wschodniej - Stepana Banderę odznaczył tytułem „Bohatera Ukrainy”, a teraz prezydent Petro Poroszenko dzień powstania zbrodniczej Ukraińskiej Powstańczej Armii ogłosił dniem ukraińskiego Ĺźołnierza (Isakowicz.pl). W wielu miastach na Ukrainie są ulice Stepana Bandery i innych zbrodniarzy ukraińskich, wznoszone są pomniki Stepana Bandery (np. wielki w historycznie polskim Lwowie), Poczta Ukraińska wypuściła w 2009 znaczek pocztowy z jego podobizną, w szkołach ukraińskich uczy się o bohaterstwie Bandery i UPA.

Co więcej, Ukraińcy, których politycy warszawscy prezentują nam jako przyjaciół, a z Ukrainy robią strategicznego partnera Polski, szyderczo, w sposób wyjątkowo podły wyśmiewają ludobójstwo Polaków na Wołyniu dokonane przez ich ojców i dziadków. Otóż podczas urządzonego happeningu w kijowskim lokalu Bar Hot jednym z serwowanych poczęstunków było mięsne danie, któremu nadano nazwę "rzeź wołyńska" (YouTube.com / ualife.net / Kresy.pl. 12.1.2015).

Pytam się więc probenderowskich politykĂłw „polskich”, m.in. Pawła Kowala: jak myślą, kiedy przyjdzie ten dzień, o ktĂłrym mĂłwili nam tyle razy, w ktĂłrym Ukraińcy sami – z własnej woli przeproszą nas za zbrodnię ludobĂłjstwa dokonaną na Polakach w latach 1943-45? Czy moĹźe to nastąpić po tym, jak we WSZYSTKICH miastach i wioskach ukraińskich będą ulice i pomniki Stepana Bandery i ku chwale „bohaterskich” bandytĂłw z UPA, ktĂłrzy bestialsko mordowali PolakĂłw?

Ameryka w walce z Rosją o Ukrainę postawiła na banderowcĂłw, jako swoich sprzymierzeńcĂłw. Stąd proamerykańscy politycy warszawscy nie tylko, Ĺźe chcieli wykiwać narĂłd polski przepowiedniami, Ĺźe Ukraińcy pewnego dnia z własnej inicjatywy i woli przeproszą PolakĂłw za brodnie Bandery i UPA, w co sami nie wierzyli!, ale sami oraz posłuszni im historycy i media przystąpili do pomniejszania zbrodni Bandery i UPA. Np. porĂłwnują UPA do niepodległościowej Armii Krajowej, ignorując fakt, Ĺźe AK nie splamiło się Ĺźadnym ludobĂłjstwem, jak rĂłwnieĹź do polskich „Ĺźołnierzy wyklętych”, ktĂłrzy takĹźe nie prowadzili polityki czystek etnicznych. Co więcej, w obronie nacjonalistĂłw ukraińskich stanęła w „Washington Post” sama Anne Appelbaum, Ĺźona Ăłwczesnego „polskiego” ministra spraw zagranicznych Radka Sikorskiego, a profesor Uniwersytetu Warszawskiego Kazimierz WĂłycicki opublikował 3 listopada 2014 roku tekst pt. „KrĂłtka historia UPA dla PolakĂłw na uĹźytek dialogu z Ukraińcami”, w ktĂłrym wybiela UPA, a polską pamięć o ukraińskim ludobĂłjstwie nazywa nienawiścią, „bowiem – jak pisze - nie słuĹźy pamięci o zmarłych, lecz psuje duszę Ĺźywych”.

Natomiast ukraiński tygodnik „Nasze Słowo”, wydawany za pieniądze polskiego rządu czyli podatnika polskiego, napisał buńczucznie i z niebywałą przesadą, Ĺźe Organizacja Ukraińskich NacjonalistĂłw broniła Polski przed sowietami (Kresy.pl 2.12.2014). Zgodnie z tą filozofią moĹźna twierdzić, Ĺźe wszystkie ukraińskie, litewskie i białoruskie formacje wojskowe i policyjne walczące u boku hitlerowskich Niemiec broniły takĹźe Polski przed sowietami. A robiąc krok dalej, moĹźna powiedzieć Ĺźe Niemcy hitlerowskie walczące ze Związkiem Sowieckim rĂłwnieĹź broniły PolakĂłw przed sowietami. – Widać, Ĺźe kretynizm nacjonalistĂłw ukraińskich jest bezgraniczny!

Oczywiście najbardziej proukraińscy, wręcz probanderowscy są – za amerykańską panią matką - politycy Prawa i Sprawiedliwości. Wielu w nich, włącznie z Jarosławem Kaczyńskim, jeĹşdziło na kijowski Majdan, gdzie w towarzystwie politykĂłw banderowskich i jawnych polakoĹźercĂłw wykrzykiwali hasła banderowskie, a teraz odwiedzają bataliony OUN (Organizacji Ukraińskich NacjonalistĂłw) walczące w Donbasie (np. posłanka Małgorzata Gosiewska: Kresy.pl 10.1.2015), aby wspierać je moralnie. Jednocześnie prawicowa „Gazeta Polska” (powinna mieć tytuł: Pseudopolska!) uhonorowała tytułem Człowieka Roku 11 osĂłb, ktĂłrych zbiorczo określiła mianem Ludzi (kijowskiego) Majdanu. WśrĂłd nich jest dwoje banderowcĂłw - nacjonalistĂłw ukraińskich odwołujących się do OUN-UPA i uwaĹźających członkĂłw tych formacji za bohaterĂłw: Tatiana Czornowoł i Andrij Parubij, ktĂłry w marcu 2009 roku powiedział, Ĺźe kwestia uszanowania OUN-UPA to nie tylko sprawa przywrĂłcenia sprawiedliwości historycznej, to utwierdzenie naszej toĹźsamości narodowej i wartości nacji („Gazeta Polska” 8.1.2015).
Tych ludzi wcale nie zmartwiła np. wiadomość, Ĺźe przygotowany przez środowiska kibicĂłw Łódzkiego Klubu Sportowego oraz Resovii RzeszĂłw transport z darami na BoĹźe Narodzenie dla PolakĂłw mieszkających we Lwowie przez zwykłą antypolską złośliwość nie został wpuszczony na terytorium ukraińskie i po 29 godzinach powrĂłcił do Rzeszowa (Facebook.com/Kresy.pl 22.12.2014). Tacy to „Polacy”!
Jeden z bardzo znanych księży polskich w Australii napisał do mnie 4 stycznia br.: „Jestem zdumiony proukraińską propagandą w polskich mediach podających się za pisma patriotyczne”.
Z kolei wydawany w kanadyjskim Toronto „Goniec” zapytał przebywającego w Kanadzie w listopadzie 2014 roku ks. Tadeusza Isakowicza-Zaleskiego: Dlaczego w Polsce część elit tak bezwarunkowo popiera te nowe władze ukraińskie, ktĂłrym przecieĹź teĹź moĹźna wiele zarzucać od strony demokracji, jest to dalej oligarchia? Dlaczego bezwarunkowo takie środowiska popierają Ukrainę? Jaki powinien być stosunek niepodległej Polski do tego, co się dzieje na Ukrainie?, na ktĂłre znany polski duchowny z okresu „Solidarności” odpowiedział: „...chcę podkreślić, Ĺźe ja jestem za niepodległą Ukrainą, wolną, ktĂłra będzie związana ze strukturami europejskimi. Tu nie mam cienia wątpliwości rĂłwnieĹź do tego, Ĺźe agresorem jest Rosja, ktĂłra chce odbudować dawne imperium, czyli dawny Związek Radziecki. Natomiast na Ukrainie są teĹź róşne niebezpieczne siły, ktĂłre tak samo zagraĹźają Polsce. Dzisiaj wiele środowisk, myślę, Ĺźe prawie wszyscy waĹźni politycy tak Platformy Obywatelskiej, jak i Prawa i Sprawiedliwości, przyjmują taką zasadę, Ĺźe wrĂłg mego wroga jest moim przyjacielem, czyli Ĺźe jeĹźeli ktoś jest przeciwko Putinowi, to na pewno jest przyjacielem Polski. Według mnie to jest fałszywa zasada, bo przeciwko Putinowi jest na pewno wielu uczciwych i sprawiedliwych UkraińcĂłw, ale teĹź są ludzie, ktĂłrzy mają złe intencje wobec Polski. To jest ten ruch Stepana Bandery i ruch odwołujący się do gloryfikacji Ukraińskiej Powstańczej Armii i SS "Galizien", obecnie bardzo silny. Tutaj muszę dodać – bardzo mocno wspierany przez emigrację ukraińską z Kanady. Ten ruch z załoĹźenia ma elementy antypolskie. I tak jak Bandera 70 lat temu współpracował z Niemcami, był agentem wywiadu niemieckiego, tak obecny ruch banderowski, nacjonalistyczny, teĹź ma powiązania z Niemcami. To jest dla Polski nieprawdopodobnie niebezpieczne. Z dwĂłch stron granic naszych, z jednej strony Niemcy, z drugiej strony sojusznicy NiemcĂłw, czyli właśnie banderowcy na Ukrainie. Poza tym są ogromne mity w Polsce. Ciągle wiele osĂłb się odwołuje do JĂłzefa Piłsudskiego, Ĺźe Ukraina ma być państwem buforowym. Tyle Ĺźe Piłsudski to mĂłwił w całkiem innym kontekście sto lat temu. Natomiast nie wyobraĹźam sobie, by Ukraina, ktĂłra jest dwukrotnie większa od Polski, była dla nas państwem buforowym. To my jesteśmy państwem buforowym wobec Niemiec w tej chwili. I na Ukrainie wcale się PolakĂłw nie kocha”.
Na koniec niech mi wolno będzie przytoczyć jeszcze fragmenty kazania ks. Jarosława Wasowicza SDB, wygłoszonego na Jasnej GĂłrze 10 stycznia 2015 roku do pielgrzymĂłw VIII OgĂłlnopolskiej Patriotycznej Pielgrzymce KibicĂłw, w ktĂłrym odniĂłsł się polityki Państwa Polskiego prowadzonej wobec KresĂłw Wschodnich i PolakĂłw na Wschodzie: „Wydaje się miliony na propagandowe imprezy, a nie stać nas na przyjęcie PolakĂłw z Kazachstanu czy Ukrainy. Ucina się dotacje na polskie media na WileńszczyĹşnie, Białorusi czy Ukrainie. Nie ma wypracowanych programĂłw rzeczywistego wsparcia dla polskiej młodzieĹźy chcącej uczyć się w ojczystym kraju" - mĂłwił. Ksiądz zaznaczył rĂłwnieĹź, Ĺźe politycy „polscy” (rządzący i opozycyjni) są pod tym względem więźniami poprawności politycznej. Wreszcie w imię politycznej poprawności nie prowadzi się skutecznej polityki przeciwko wynaradawianiu PolakĂłw na Litwie. Przymyka się oczy na banderowskie sympatie pojawiające się na Zachodniej Ukrainie, nie podnosi się w politycznych dysputach sprawy rzezi dokonanej głównie na Wołyniu i w Małopolsce Wschodniej przez Ukraińską Powstańczą Armię. To ludobĂłjstwo, staje się dzisiaj szczegĂłlnym wyrzutem sumienia politykĂłw zarĂłwno partii rządzących, jak i opozycji" - podkreślił ks. Jarosław Wąsowicz SAC. Dodał on, Ĺźe polityka oparta na fałszu nie wyda dobrych owocĂłw. Polityka nie moĹźe wykreślać dziesiątek tysięcy niewinnych ofiar mordowanych w bestialski sposĂłb z naszej pamięci. Do niczego ona nie zaprowadzi, bo jest budowana na przemilczeniach i kłamstwie. Runie w gruzach, jako komunizm w Polsce budowany od początku na kłamstwie katyńskim” (wpolityce.pl/Kresy.pl).
Czy Polska doczeka się dnia, że politycy warszawscy będą politykami POLSKIMI nie tylko z ciała ale i duszy? Czy nad Polską musi zawsze ciążyć widmo targowiczan?
Narodzie Polski, przebudź się wreszcie. Bo to Ty ostatecznie decydujesz kto Polską rządzi, a nie wrogowie Polski. Oni tylko żerują na Twoim uśpieniu.

Archiwum RomerĂłw z Litwy w Bibliotece Narodowej w Warszawie

W listopadzie 2007 roku jedna z najświetniejszych rodzin polskich pochodzących z Litwy- rodzina RomerĂłw przekazała cenne archiwum rodzinne Bibliotece Narodowej w Warszawie. Rodzina RomerĂłw po powstaniu nacjonalistycznego i antypolskiego państwa litewskiego w 1918 roku, a następnie po zagarnięciu go przez Związek Sowiecki jest obecnie rozproszona na całym świecie. Akt darowizny uroczyście podpisali Ada Romer-Wysocka z ParyĹźa, Teresa Romer z Kanady i Andrzej Romer z Brukseli. Był to pierwszy taki przypadek, gdzie właściciele wyzbyci faktycznie własności, w trosce o dobro tego niezwykłego zabytku jakim jest archiwum rodzinne, postanowili przekazać je do zbiorĂłw publicznych – ofiarować je narodowi polskiemu. Jest to kolekcja, ktĂłra posiada takĹźe ogromną wartość finansową, bo warta jest ona blisko milion złotych. Archiwum Rodziny RomerĂłw, przechowywane obecnie w Bibliotece Narodowej w Warszawie, jest najpełniejszym tego typu zbiorem w naszym kraju. Archiwum Rodziny RomerĂłw, przechowywane obecnie w Bibliotece Narodowej w Warszawie, jest najpełniejszym tego typu zbiorem w naszym kraju. Obejmuje zbiory od XVI do 2000 roku. Część zbiorĂłw trafiła do Biblioteki Narodowej juĹź w 1945 roku. Dużą część materiałów stanowi korespondencja, dzienniki i dokumenty osobiste. Spuścizna ta klarownie przedstawia Ĺźycie ziem litewskich Rzeczypospolitej, szczegĂłlnie w pierwszym okresie porozbiorowym. Wyrazista jest teĹź historia rodziny szlacheckiej z terenu dawnych KresĂłw, związanej z nurtem niepodległościowym i społecznym na Litwie. W zbiorze znajdują się teĹź fragmenty archiwaliĂłw rodzin spokrewnionych, głównie BiałłozorĂłw i Kończych.

Historia rodu Romerów sięga XIII wieku, kiedy ta rodzina saska osiedliła się w Inflantach (dzisiaj Łotwa i Estonia), które w 1563 roku dobrowolnie przyłączyły się do Polski. Gdy większą część Inflant została zajęta przez Szwecję w 1620 roku, Romerowie przeprowadzili się na teren należącego również do Polski Wielkiego Księstwa Litewskiego. W I Rzeczypospolitej piastowali wiele zaszczytnych urzędów cywilnych i wojskowych. Np. Mateusz Romer był generałem artylerii i brał udział w wyprawach wojennych króla Jana III Sobieskiego. Jego potomkowie, wsławili się swoją działalnością polityczną i społeczną. W okresie rozbiorów i w chwili odzyskiwania przez Polskę niepodległości Romerowie wspierali działania niepodległościowe. W tym okresie sławę zyskał zwłaszcza Bronisław Romer, który, za swą działalność, został rozstrzelany przez bolszewików. Z kolei Tadeusz Romer był dyplomatą polskim, ambasadorem w Tokio i Moskwie, a także ministrem spraw zagranicznych w latach 1943-44. Rodzina Romerów to także wielu znakomitych artystów.

Lwów w świetle prawa międzynarodowego jest ciągle Polski?

Okazuje się, Ĺźe w świetle prawa międzynarodowego LwĂłw ciągle naleĹźy do Polski, pomimo tego, Ĺźe 18 maja 1992 roku został podpisany między rządem warszawskim (nie Polską, bo w tak waĹźnej sprawie narĂłd polski nie był w ogĂłle konsultowany!) i Ukrainy międzynarodowy „Traktat o dobrym sąsiedztwie, przyjaznych stosunkach i współpracy”, w ktĂłrym politycy warszawscy zaakceptowali bez Ĺźadnego kompromisu (np. za zwrot przez Ukrainę skradzionych nam przez Stalina polskich skarbĂłw narodowych; nawet Ăłwczesny ukraiński minister spraw zagranicznych wyraził zdziwienie, Ĺźe strona „polska” nie wysuwała Ĺźadnych roszczeń!) ustaloną dyktatem Stalina i krzywdzącą Polskę obecną granicę polsko-ukraińską. Otóş w Internecie ukazała się informacja, Ĺźe kiedy do porządku obrad na posiedzeniu Rady Bezpieczeństwa ONZ została wniesiona kwestia konfliktu między Ukrainą i Rosją, 7 kwietnia 2014 roku Sekretarz Generalny ONZ Ban Ki-moon wydał oszałamiające oświadczenie, Ĺźe Ukraina od swego powstania, dokładnie od 25 grudnia 1991 roku nie zarejestrowała jeszcze swoich granic. ONZ nie zostały przedstawione i zarejestrowane granice Ukrainy jako suwerennego państwa. Z tego powodu, stwierdził Ban Ki-moon moĹźemy uwaĹźać, Ĺźe Ĺźadnych naruszeń prawa przez Rosję wobec Ukrainy nie było i nie ma (Krym, Donbas). Zgodnie z umową z WNP, terytorium Ukrainy jest ciągle okręgiem administracyjnym ZSRR. Tak więc, nie moĹźna nikogo obwiniać o separatyzm i przymusową zmianę integralności granic Ukrainy. W ramach prawa międzynarodowego kraj ten po prostu nie ma oficjalnie zatwierdzonej granicy (egw: Wirtualna Polska 19.11.2014).

Kamienica KrĂłlewska we Lwowie

Bez najmniejszej przesady moĹźna powiedzieć, Ĺźe prawie wszystko co było wzniesione we Lwowie przed 1939 rokiem było polskie – było wzniesione przez architektĂłw polskich lub słuĹźyło od początku lub przejściowo w swojej historii Polakom. Ukraiński LwĂłw był prawdziwym Kopciuszkiem przy polskim Lwowie i przed wojną często zajmował budynki, ktĂłre wznieśli lub zajmowali przedtem Polacy. Polski LwĂłw był pięknym miastem, tzn. miał bardzo duĹźo ładnych budowli – kościołów, pałacĂłw, gmachĂłw publicznych itd.

Jedną z najładniejszych budowli jest tzw. Kamienica Królewska na lwowskim Rynku pod nr 6. Jest to renesansowe cacko z okazałymi komnatami i salą audiencjonalną, z wyjątkowo pięknym arkadowym dziedzińcem. Kamienicę wzniósł w 1580 roku Konstanty Korniakt (ok. 1520-1603), najbogatszy kupiec lwowski 2. poł. XVI w., dzierżawca ceł ruskich, hurtowy handlarz bawełny i małmazji. Na jej wzniesienie otrzymał przywilej wybudowania podwójnej kamienicy od króla Stefana Batorego. Konstanty Korniakt pochodził z Grecji, ale szybko wrósł w glebę polskiego Lwowa, czyli spolonizował się, chociaż pozostał przy wyznaniu greckim. Natomiast o jego dzieciach, które urodziły się we Lwowie, można już mówić jako o Polakach z krwi i kości. Około 1575 roku ożenił się z Polką Anną Dzieduszycką, z którą miał trzech synów: Aleksandra, Konstantego (zmarł w 1624 roku od ran jako obrońca ziem polskich przed Tatarami; jako katolik został pochowany w kościele dominikanów w Przemyślu) i Michała oraz córki Annę (żona Jana Tarnowskiego), Zofię (żona Abrahama Huberta) i Katarzynę (żonę Aleksandra Chodkiewicza, wojewody trockiego, a następnie bełskiego).
Kamienica Korniakta znalazła się następnie w posiadaniu Jakuba Sobieskiego (zm. 1646), wojewody bełskiego od 1638 i ruskiego (lwowskiego) od 1641 oraz kasztelana krakowskiego od 1646 roku, ojca Jana III Sobieskiego, krĂłla Polski 1674-96. Jan III Sobieski przebudował ją na pałacową rezydencję z okazałymi komnatami i salą audiencjonalną, a arkadowy dziedziniec przypomina dziedziniec wawelski. Stąd kamienicę zwano od tej pory "Małym Wawelem”. Elewację kamienicy wieńczy attyka, w ktĂłrej umieszczono figury przedstawiające postać krĂłla Jana III w koronie i orszak zbrojnych rycerzy.

Królewskość kamienicy wzmocnił dodatkowo fakt przeleżenia w niej przez cały miesiąc w 1634 roku króla Władysława IV, który zachorował na ospę.

W tej swojej lwowskiej rezydencji Jan III Sobieski zaprzysiągł traktat pokojowy Rzeczypospolitej z Rosją (tzw. traktat Grzymułtowskiego 1686. W kamienicy tej od roku 1908 do pierwszej okupacji sowieckiej Lwowa (1939) mieściło się polskie Muzeum Narodowe im. krĂłla Jana III. W 1939 roku Związek Sowiecki, a od 1991 roku Ukraina przywłaszczyły sobie znajdujące się tu arcypolskie zbiory, dlatego takĹźe za SowietĂłw i niepodległej teraz Ukrainie znajduje się tutaj muzeum historyczne. Ukraińcy chwalą się dzisiaj odwiedzającym muzeum turystom krajowym i zagranicznym tak tym pięknym i zabytkowym budynkiem jak i zrabowanymi nam przez Stalina polskimi pamiątkami narodowymi jako ukraińskim dziedzictwem narodowym, chociaĹź i jedno i drugie zostało zbudowane i kupione i zebrane kosztem i wysiłkiem PolakĂłw i przez wieki stanowiło własność narodu polskiego. Nawet w komunistycznej publikacji – „Wielkiej Encyklopedii PWN” w haśle „Ukraińska sztuka” (t. XI Warszawa 1968) czytamy: „Część zachodniej Ukrainy (ze Lwowem) do początku lat czterdziestych XX w. naleĹźała do polskiego obszaru artystycznego (> Polska – sztuka)”.

Polski Zborów w Małopolsce Wschodniej

ZborĂłw był do 1945 roku w Polsce, miastem powiatowym w woj. tarnopolskim (obecnie Ukraina, obwĂłd tarnopolski). W 1931 w powiecie zborowskim mieszkało 39 624 PolakĂłw, a polskie parafie katolickie były w następujących miejscowościach: 1. BogdanĂłwka – zał. 1939 r., 835 wiernych; 2. Jezierna – zał. 1637 r., 3234 wier.; 3. Milno – zał. po 1900 r., 1686 wier.; 4. OlejĂłw – zał. 1758 r., 2897 wier.; 5. Pomorzany – zał. XVI w., 2802 wier.; 6. Trościaniec Wielki – zał. lata 30. XX w., 1541 wier.; 7. ZałoĹşce – zał. 1547 r., 4074 wier.; 8. Zarudzie – zał. 1938 r., 750 wier.; 9. ZborĂłw – zał. 1627 r., 3343 wiernych.

ZborĂłw został załoĹźony przez PolakĂłw - szlachtę polską przybyłą na te ziemie z Małopolski i w 1639 roku krĂłl Władysław IV nadał miejscowości prawa miejskie. W 1627 roku została tu załoĹźona polska parafia katolicka, ktĂłra w 1938 roku miała 3343 wiernych. Miasto wzięło nazwę od nazwiska pierwszych właścicieli Zborowskich. Przed wojną Polacy wznieśli tu pomnik Poległym za Ojczyznę, w kształcie budowli, ktĂłry zdewastowany jakoś przetrwał do dziś. 15-16 sierpnia 1649 roku miała tu miejsce wielka bitwa wojsk polskich (15 tys. ludzi) pod wodzą krĂłla Jana Kazimierza z przewaĹźającymi siłami kozacko-tatarskimi. W pierwszej fazie bitwy Tatarzy razili chorągwie jazdy polskiej, jednak ich atak został odparty. Walki zakończyły się rozejmem, gdyĹź krĂłlowi udało się zawrzeć porozumienie z chanem tatarskim Islam Girejem, ktĂłry zmusił Bohdana Chmielnickiego do zawarcia ugody (18-20 VIII), ktĂłra przeszła do historii Polski pod nazwą „ugody zborowskiej”. Była ona pierwszym porozumieniem polsko-kozackim, regulującym sprawy kozackie i ziem ukrainnych Rzeczypospolitej. W Zborowie urodziło się szereg znanych PolakĂłw, m.in.: Maksymilian Baranowski (1920-po 1990), poeta, Ĺźołnierz 2 Korpusu Polskiego (Monte Cassino); Korneli Juliusz Heck (1860-1911), historyk literatury, wydawca, bibliofil, redaktor; Jerzy Macieliński (1910-1973), działacz akademicki we Lwowie do 1939 i polonijny po wojnie w Anglii; Szczepan Zimmer (1903-1984), pedagog, po wojnie szef szkolnictwa polskiego w Niemczech.

Klasztor polskich kapucynów w Ostrogu na Wołyniu

Miasto OstrĂłg po unii polsko-litewskiej w Lublinie w 1569 roku znalazł się w granicach Polski. W latach 1793-1915 był pod zaborem rosyjskim, a 1919-45 w granicach odrodzonego państwa polskiego – w powiecie zdołbunowskim, w woj. wołyńskim.

W 1747 roku wojewoda wołyński, książę Janusz Sanguszko sprowadził do Ostroga polskich kapucynĂłw, dla ktĂłrych Sanguszko oraz Samuel Maliński – starosta taborycki i Feliks Maliński - dziedzic pobliskiego Nowomalinia ufundowali kościół św. TrĂłjcy i klasztor (1747-69). Kościół konsekrował w 1778 roku sufragan łucki, biskup Franciszek Komornicki. Klasztor ostrogski znany był na całym Wołyniu z apteki, z ktĂłrej bezpłatnie rozdawano lekarstwa ubogim. A w okresie epidemii i głodu zakonnicy opiekowali się chorymi, nie robiąc róşnic pomiędzy katolikami i prawosławnymi. W ramach represji po Powstaniu Listopadowym 1830-31 władze carskie w 1832 roku skasowały klasztor, w ktĂłrego budynkach urządzono więzienie. W 1876 roku kościół przerobiono na cerkiew prawosławną (zniszczono wĂłwczas jego wystrĂłj barokowy), a kla¬sztor przekazano prawosławnemu Bractwu św. Cyryla i Metodego, załoĹźonemu przez hr. Antoninę Błudową. W odrodzonej Polsce, w granicach ktĂłrej znalazł się OstrĂłg, w gmachu klasztoru umieszczono seminarium nauczycielskie, a cerkiew w 1931 roku zamieniono na szkolną kaplicę katolicką. Po reformie szkół dla nauczycieli seminarium ostrogskie zostało zlikwidowane, a 13 sierpnia 1939 roku miało miejsce uroczyste otwarcie, a właściwie przejęcie budynku klasztoru przez kapucynĂłw prowincji krakowskiej. Po zbrojnym zajęciu KresĂłw przez Związek Sowiecki we wrześniu 1939 roku, kapucyni zostali przez bolszewikĂłw wypędzeni z klasztoru.
Objęli wĂłwczas pozostającą bez proboszcza parafię w pobliskim OĹźeninie. Do Ostroga powrĂłcili ponownie po zajęciu miasta przez NiemcĂłw w 1941 roku. Na przełomie 1943-44 roku klasztor razem z budynkami seminarium nauczycielskiego i więzienia stał się waĹźnym ośrodkiem pol¬skiej samoobrony na Wołyniu (kilkaset osĂłb), ktĂłrą dowodził o. Remigiusz Kranc; współpracował on z ośrodkiem polskiej samoobrony w OĹźeninie (o. Gabriel Banaś) i WitoldĂłwce. Obrońcy dzielnie bronili się przed atakującymi ich banderowcami. W 1944 roku do Ostroga powrĂłciła władza sowiecka i w 1945 roku kapucyni znĂłw musieli opuścić OstrĂłg i OĹźenin. Wyjechali wraz z wysiedlanymi Polakami z Ostroga do stalinowskiej Polski bez KresĂłw. Pozostał jedynie o. Serafin Kaszuba, obecnie Sługa BoĹźy, ktĂłry dopĂłki mĂłgł słuĹźył posługą duszpasterską pozostałym Polakom na wschodnim Wołyniu. Za władzy sowieckiej w klasztorze była szkoła średnia, a po powstaniu państwa ukraińskiego w 1991 roku ani kościoła, ani klasztoru nie zwrĂłcono Kościołowi katolickiemu. Klasztor wszedł w skład kompleksu budynkĂłw, w jakich znajduje się WyĹźsze Kolegium Ostrogskie - zakład naukowy, ktĂłry jest filią Akademii Kijowsko-Mohylańskiej w Kijowie. W 1995 roku wnętrze kościoła przerobiono na salę koncertową.

Nacjonaliści białoruscy: Adam Mickiewicz był Białorusinem

Nacjonaliści białoruscy wcale nie są mniej antypolscy od nacjonalistów ukraińskich i litewskich. Oni wszyscy jakby mogli to rozgrabili by nasze ziemie, a nas albo wyrżneli, albo zamienili w niewolników.

W listopadzie 2014 roku internetowy blog Polacy Grodzieńszczyzny przytoczył kolejny, bulwersujący przykład podejścia przedstawicieli białoruskiej opozycji do Polski i PolakĂłw. Sprawa jest tym bardziej szokująca, Ĺźe dotyczy sztandarowej opozycyjnej redakcji będącej częścią praskiego Radia Wolna Europa. Nadające z czeskiej Pragi opozycyjne Radio Svaboda zamieściło 15 paĹşdziernika na swojej stronie na Facebooku mapę, na ktĂłrej należące do Polski Podlasie razem z Białymstokiem objęte jest granicą Białorusi. Według redaktora lub całej redakcji Radia Svaboda odebranie ziem Polsce to „jeden z wariantĂłw” szukania na Białorusi „alternatywy dla Rosji i Eurazji” jak wynika z opisu. MoĹźna pomyśleć, Ĺźe redakcja uwaĹźa ten "wariant" za całkiem dobry, skoro mapa od tego czasu jest na ich stronie. Redakcja nie dyskutowała takĹźe z popierającymi taki wariant komentarzami jakie pojawiły się pod mapą.

Teraz, w styczniu 2015 roku, białoruska rządowa gazeta „Zviazda” opublikowała artykuł Niny Szczerbaczewicz, w ktĂłrym wzywa ona, by Białorusini obudzili się z letargu i przestali pozwalać innym narodom na "kradzieĹź" postaci ze swojej historii, czego dowodem ma być postrzeganie Adama Mickiewicza jako Polaka. Autorka twierdzi, Ĺźe Mickiewicz był Białorusinem bo urodził się na NowogrĂłdczyĹşnie, ktĂłra dziś naleĹźy do Białorusi (zgodnie z tą głupią teorią np. marszałek JĂłzef Piłsudski i pierwszy prezydent Polski Gabriel Narutowicz byli Litwinami, a marszałek Edward Rydz-Śmigły i Karol Szymanowski Ukraińcami, a urodzony w ParyĹźu wieszcz polski Zygmunt Krasiński jest Francuzem) i pisał o tej ziemi, a nie o Warszawie czy Krakowie. Jeśli pisał po polsku, to tylko dlatego, Ĺźe był to język państwowy (państwowym był rosyjski!). A swĂłj kretyński wywĂłd kończy następująco: "Obecnie, gdy inne narody z zadowoleniem zapisują w swoje szeregi naszych twĂłrcĂłw i działaczy, zbierając informacje, ktĂłre kojarzą ich z obcą ziemią, czy nie pora nam obudzić się ze snu i "trzymać się" naszych rodakĂłw, ludzi, ktĂłrych natchnęła i pielęgnowała ta ziemia?..".

I pomyśleć, Ĺźe rząd „polski” w 2007 załoĹźył Biełsat TV – kanał telewizji satelitarnej w języku białoruskim, finansowany i prawnie wchodzący w skład Telewizji Polskiej. Biełsat TV, zatrudniający 80 osĂłb w Polsce i ponad 120 współpracownikĂłw na Białorusi i na Litwie, wśrĂłd ktĂłrych jest wielu nacjonalistĂłw-polakoĹźercĂłw!, musi finansować narĂłd polski; kosztuje to polskiego podatnika kilkadziesiąt milionĂłw złotych (a sama Telewizja Polska robi bokami). I Ĺźeby z tego była jakaś korzyść dla Polski i narodu polskiego. Przeciwnie, dyktator Białorusi Aleksander Łukaszenka nie mogąc mścić się na Polsce, mści się na półmilionowej mniejszości polskiej na Białorusi, prześladując ją i niszcząc tak tylko moĹźe. Kościołowi katolickiemu na Białorusi (do XXI w. miał charakter Polski) dał względnie dużą wolność pod warunkiem, Ĺźe będzie depolonizował swych wiernych, ktĂłry to proces odbywa się na dużą skalę.

Takich idiotów wypranych z polskiego patriotyzmu mamy dziś u władzy w Polsce!

Wileński obraz MB Ostrobramskiej w Gdańsku

Od kilku wiekĂłw w polskim z krwi i kości Wilnie czczony był i nadal jest czczony przez tamtejszych PolakĂłw (Litwinom, ktĂłrych do 1939 roku w Wilnie prawie w ogĂłle nie było, obraz ten i jego kult jest obcy, sami – i słusznie – utoĹźsamiają go z Polakami) oraz przez PolakĂłw w kraju i na świecie, gdzie Polacy od przełomu XIX i XX w. wznieśli w kilku krajach kościoły pod wezwaniem MB Ostrobramskiej. W 1927 roku w należącym do Polski Wilnie nastąpiło ukoronowanie koroną watykańską przez arcybiskupa warszawskiego Aleksandra Kakowskiego łaskami słynącego od wiekĂłw obrazu M.B. Miłosierdzia w Ostrej Bramie. Na tę uroczystość przybyli prezydent Polski Ignacy Mościcki, marszałek JĂłzef Piłsudski, polscy biskupi i wiele, wiele tysięcy ludzi z całej Polski. Przybyło teĹź wielu PolakĂłw z zagranicy, zwłaszcza z Ameryki.

Właśnie z tej okazji jeden z bogatych Polaków z Ameryki zamówił w wileńskiej Firmie Zdobniczej wykonanie dla niego identycznej kopii obrazu Matki Bożej Ostrobramskiej. Zamówienie to opiewało na poważną sumę. Zostawił duży zadatek i odjechał do Ameryki. Obraz wykonano zgodnie z zamówieniem. Była to naprawdę wierna kopia cudownego obrazu. Wykonano także suknię srebrną, na którą zużyto około dziesięciu kilogramów srebra i suknię tę następnie grubo pozłocono. Niestety, ów rodak z Ameryki nie zgłosił się po odbiór obrazu i kontakt z nim został zerwany. Albo zmarł, albo stracił cały majątek podczas Wielkiego kryzysu (Great Depression), czyli największego w XX wieku kryzysu gospodarczego, który miał miejsce w latach 1929-1933 i objął praktycznie wszystkie kraje oraz w zasadzie wszystkie dziedziny gospodarki. Miliony Amerykanów straciło cały swój majątek. Obraz umieszczony w oknie wystawowym zakładu był podziwiany przez wilnian za bycie tak wierną kopią.

Po wybuchu wojny we wrześniu 1939 obraz na prośbę właścicieli zakładu został umieszczony w zakrystii kościoła polskich franciszkanów w Wilnie. Podczas niemieckiej okupacji Wilna 1941-44, Litwini przystąpili do brutalnej walki z polskim katolicyzmem w mieście. Najpierw namówili Niemców do aresztowania profesorów Seminarium Duchownego, potem arcybiskupa wileńskiego Romualda Jałbrzykowskiego, następnie przypuścili uderzenie w liczne polskie klasztory męskie i żeńskie. Zostali aresztowani także franciszkanie i uwięzieni najpierw w więzieniu na Łukiszkach w Wilnie, następnie w obozie przejściowym w Kretyndze i ostatecznie w dwu obozach ciężkiej pracy w Poniewierzyku i Szałtupie na Litwie. Z ramienia wileńskiej Kurii Metropolitarnej, opanowanej teraz przez Litwinów, naszym kościołem opiekował się wyznaczony ksiądz, dlatego wszystkie rzeczy w kościele ocalały, ale klasztor obrabowano doszczętnie i niszcząc wszystko co było w nim polskie.
W lipcu 1944 roku Wilno wyzwolili żołnierze Armii Krajowej i Armii Czerwonej. Uwolnieni polscy franciszkanie wrócili do Wilna, wraz z innymi polskimi duchownymi i zakonnikami. Jednak nie na długo. Stalin przyłączył ostatecznie Wilno do Związku Sowieckiego i zarządził wypędzenie Polaków z Wilna i Wileńszczyzny do podporządkowanej Kremlowi komunistycznej Polski.

Ówczesny gwardian klasztor franciszkanĂłw w Wilnie, o. Gerard Domka dał znać właścicielom Firmy Zdobniczej, aby obraz zabrali ze sobą, bo inaczej pozostanie w Wilnie i niewiadomo co się z nim stanie. Wiedząc, Ĺźe Litwini rewidują co Polacy ze sobą wywożą, aby uniemoĹźliwić im wywĂłz do stalinowskiej Polski cennych pamiątek rodzinnych czy kościelnych, nie zgłosili się po obraz, a będąc juĹź w Polsce, za pośrednictwem o. Grzegorza Kozieła, ktĂłry jako pierwszy opuścił Wilno i objął w administrację kościół pofranciszkański św. TrĂłjcy w Gdańsku, upowaĹźnili franciszkanĂłw do przywiezienia i do umieszczenia go w kościele gdańskim. WĂłwczas o. Domka postanowił na własną rękę uratować obraz dla narodu polskeigo i dla Kościoła polskiego. O. Domka jako ostatni franciszkanin opuszczał Wilno we wrześniu 1946 roku. Postanowił przeszmuglować obraz MB Ostrobramskiej razem z innymi rzeczami kościelnymi, klasztornymi i osobistymi, na ktĂłrych wywĂłz miał jako taką zgodę. Bowiem jadące w tym samym wagonie „repatriacyjnym” cztery Siostry Rodziny Maryi zlikwidowały swoją kaplicę i postarały się o zezwolenie wywiezienia ołtarza z obrazem Matki BoĹźej Ostrobramskiej, gdyĹź nie przedstawiał on większej wartości. Na granicy dokonano rewizji. Jak wspomina o. Domka, kazano wszystkie rzeczy wyrzucić z wagonu. Paki i walizy pootwierać. DuĹźy bagaĹź trudno było wynosić, więc pozostał w wagonie. „Powiedziałem (wĂłwczas) Matce BoĹźej, Ĺźe Jej obraz jest juĹź na granicy, to niech dopomoĹźe zawieść go do miejsca przeznaczenia. RĂłwnocześnie kontrolerzy sowieccy weszli do wszystkich wagonĂłw całego transportu. Matka Boska Ostrobramska zadbała jednak o to, aby Jej obraz umieszczony na ścianie waganu i dobrze zakryty, został niezauwaĹźony. WkrĂłtce znalazł się na polskiej ziemi.

O. Domka powiadomił gwardiana w Gdańsku, o. Norberta Uliasza, że obraz M.B. Ostrobramskiej jest już przywieziony i znajduje się w Warszawie przy ul. Hożej. O. Uliasz przybył do stolicy i zabrał obraz ze sobą do Gdańska, umieszczając w kaplicy św. Anny kościoła św. Trójcy. W Polsce franciszkanie odkupili obraz od wileńskiego właściciela.

Ojciec Domko wspomina: „Gdy tylko obraz Matki BoĹźej Ostrobramskiej znalazł się w ołtarzu, zaraz kaplica się oĹźywiła. Trzeba zaznaczyć, Ĺźe w koło naszego kościoła zniszczonego były same gruzy. Przychodzili autochtoni, przychodzili ludzie, ktĂłrzy z innych dzielnic Polski przyjechali, przychodzili repatriowani wilnianie, ktĂłrych było duĹźe zgrupowanie w Gdańsku, Wrzeszczu i Sopocie, i ci byli mi bardzo wdzięczni, Ĺźe im przywiozłem obraz i to z Wilna, obraz ich Matki BoĹźej Miłosierdzia... Mogli się wymodlić do Matki BoĹźej Miłosierdzia, szukając u Niej Macierzyńskiej opieki”. Na sposĂłb wileński, panujący w Ostrej Bramie, o. Norbert zaprowadził święto odpustowe Matki BoĹźej Miłosierdzia w niedzielę po 16–tym listopada. („Łódzkie Studia Teologiczne” 1993, 2).

Wilnianie TrĂłjmiasta, a i Polska, mają najwierniejszą z wszystkich i pochodzącą z Wilna – wykonaną przez tamtejszych polskich artystĂłw kopię obrazu Matki Boskiej Ostrobramskiej, brutalnie wysiedlonego z arcypolskiego Wilna i w cudowny sposĂłb przewiezionego wraz z wileńskimi wygnańcami do Polski – na polską ziemię, ktĂłra nam została po IV rozbiorze naszej Ojczyzny.

Polscy katolicy w parafiach powiatu trockiego na Wileńszczyźnie w 1912 roku

W parafiach w katolickiej archidiecezji wileńskiej według danych kurii wileńskiej w 1912 roku podział na polskich i litewskich parafian w powiecie trockim, który po I Wojnie Światowej uległ podziałowi pomiędzy Polskę a Litwę (na 39 parafii Litwie przypadło 27, Polsce 12), przedstawiał się następująco: Birsztany (Birstonas) 1281 Litwinów i 15 Polaków, Butrymańce (Butrimonys) 1905 Litwinów i 356 Polaków, Daugi (Daugai) 5670 Litwinów i 132 Polaków, Dorsuniszki (Darsuniskis) 2481 Litwinów - brak Polaków, Duśmiany (Dusmenys) 3030 Litwinów i 460 Polaków, Giegużyn (Geguzine) 2785 Litwinów i 1403 Polaków, Hanuszyszki (Onuskis) 2156 Litwinów i 2155 Polaków, Jewje (Vievis) 880 Litwinów i 3800 Polaków, Jezno (Jieznas) 3766 Litwinów i 1193 Polaków, Kietowiszki (Kietaviskes) 3925 Litwinów i 811 Polaków, Kowale (Kalviai) 2561 Litwinów i 300 Polaków, Kozakiszki (Kazokieskes) 169 Litwinów i 2665 Polaków, Kronie (Kruonis) 2200 Litwinów i 252 Polaków, Landwarów (Lentvaris) brak Litwinów - 3424 Polaków, Marcinkańce (Marcinkonys) 3020 Litwinów i 80 Polaków, Merecz (Merkine) 5130 Litwinów i 850 Polaków, Niedzingi (Nedinge) 2510 Litwinów i 514 Polaków, Niemonajcie (Nemunaitis) 2850 Litwinów i 150 Polaków, Niemoniuny (Nemaniunai) 2645 Litwinów i 195 Polaków, Olita (Alytus) 1980 Litwinów i 991 Polaków, Olkienniki (Valkininkai) 6387 Litwinów i 1707 Polaków, Oława (Alove) 2422 Litwinów i 246 Polaków, Orany (Varena) 4715 Litwinów i 326 Polaków, Piwoszuny (Pivasiunai) 2095 Litwinów i 2687 Polaków, Połuknia (Paluknys) brak Litwinów - 1821 Polaków, Przełaje (Perloja) 2200 Litwinów - brak Polaków, Punie (Punia) 2966 Litwinów i 137 Polaków, Rotnica (Ratnycia) 2235 Litwinów i 862 Polaków, Rudniki (Rudninkai) brak Litwinów - 2380 Polaków, Rudziszki (Rudiskes) 872 Litwinów i 2332 Polaków, Rykonty (Rykantai) brak Litwinów - 1775 Polaków, Stokliszki (Stakliskes) 5831 Litwinów i 613 Polaków, Sumiliszki Semeliskes) 2899 Litwinów - 3743 Polaków, Troki Nowe (Trakai) brak Litwinów - 7300 Polaków,
Troki Stare (Senieji Trakai) brak Litwinów - 3500 Polaków, Użugośc (Uzuguostis) 2685 Litwinów i 849 Polaków, Wysoki Dwór (Aukstadvaris) 547 Litwinów i 3738 Polaków, Żośle (Zasliai) 6390 Litwinów i 2841 Polaków, Żyżmory (Ziezmariai) 5943 Litwinów i 1982 Polaków.

W parafiach tych było ogółem 157 466 wiernych, w tym 58 375 Polaków i 99 091 Litwinów. Po I wojnie światowej na obszarze odrodzonej Polski znalazły się jedynie całe lub cząstkowe tereny parafii: Landwarów, Marcinkańce, Olkienniki, Orany, Połuknia, Przełaje, Rotnica, Rudniki, Rudziszki, Rykonty, Troki Nowe i Troki Stare, w których w 1912 roku mieszkało około 25 501 Polaków-katolików i około 19 409 Litwinów-katolików. Jednak litewskich katolików musiało mieszkać dużo mniej w polskiej części powiatu trockiego po I wojnie światowej, gdyż z powodu odpadnięcia większości wiernych, tj. tych, którzy znaleźli się na obszarach przyznanych Litwie, przygraniczne parafie w Marcinkańcach i Przełomie, w których było 5220 parafian litewskich i tylko 80 Polaków, przestały istnieć, a ich kościoły i pozostali wierni zostali włączeni do innej parafii; także bardzo dużo wiernych z parafii w Oranach znalazło się po stronie litewskiej. W 6 parafiach: Landwarów, Połuknia, Rudniki, Rykonty, Nowe Troki i Stare Troki, które znalazły się w Polsce i w których mieszkało łącznie aż 20 751 polskich parafian, nie mieszkał ani jeden Litwin. Pomimo tego Litwini chcieli i walczyli o to, aby te tereny należały do Litwy.

Po stronie litewskiej powiatu trockiego znalazło się 33 730 PolakĂłw-katolikĂłw, w tym pięć parafii w ktĂłrych Polacy stanowili zdecydowaną większość parafian: Jewie, Kozakiszki, Piwoszuny, Sumiliszki i Wysoki DwĂłr (na 16 633 polskich parafian było w nich tylko 6590 LitwinĂłw), a w parafii Hanuszyszki było na rĂłwni: 2156 LitwinĂłw i 2155 PolakĂłw; duĹźo polskich parafian miały przyłączone do Litwy parafie w: GieĹźunach – 1403, Jeznie – 1193, Zoślach – 2841 i ĹťyĹźmorach 1982.

W polskiej archidiecezji wileńskiej Litwini mieli moĹźność publicznego modlenia się po litewsku (byli litewscy księża i litewskie msze). Natomiast na Litwie Kowieńskiej polski katolicyzm był prześladowany przez Kościół litewski do tego stopnia, Ĺźe księża litewscy (polskich skierowano do parafii czysto litewskich aĹź na Ĺťmudzi), rzekomi słudzy Chrystusa, ktĂłry nakazywał chrześcijanom miłować bliĹşniego swego!, ktĂłrzy znali język polski, a znała ich większość!, odmawiali Polakom nieznającym języka litewskiego spowiedzi po polsku w konfesjonałach! (Leon Mitkiewicz „Wspomnienia kowieńskie 1938-1939” Londyn 1968).

Marian Kałuski
(Nr 102)

Wersja do druku

• Strona główna
• Powitanie
• Napisz artykuł
• Redakcja
• Działy
• Bannery Kworum
• Współpraca
• Linki
• Kontakt