Czwartek 25 Kwietnia 2024r. - 116 dz. roku,  Imieniny: Jarosława, Marka, Wiki

| Strona główna | | Mapa serwisu 

dodano: 24.10.14 - 14:05     Czytano: [5222]

Dział: Kresy w życiu Polski i narodu polskiego

Putin: LwĂłw jest polskim miastem

czyli poszukiwanie prawdy


Radosław Sikorski, od 2007 do 2014 minister spraw zagranicznych w rządzie Donalda Tuska, udzielił wywiadu dla amerykańskiego serwisu Politico. Stwierdził on w nim m.in., Ĺźe podczas wizyty w Moskwie premiera Donalda Tuska w lutym 2008 roku ze strony prezydenta Rosji Władimira Putina miała paść propozycja podziału Ukrainy między Polskę a Rosję. Oto dosłowne słowa Radosława Sikorskiego: „Chciał (Putin), Ĺźebyśmy uczestniczyli w podziale Ukrainy... Od lat wiedzieliśmy, Ĺźe tak myślą. Była to jedna z pierwszych rzeczy, jakie Putin powiedział premierowi Donaldowi Tuskowi w czasie jego wizyty w Moskwie. MĂłwił, Ĺźe Ukraina jest sztucznym krajem, a LwĂłw jest polskim miastem i dlaczego by nie załatwić tego wspĂłlnie”.

W Polsce wśrĂłd politykĂłw zapanowała konsternacja i zaszokowanie, ktĂłre niebawem przerodziły się w gniew, kiedy zorientowano się, Ĺźe wypowiedĹş ta to cios między oczy dla Platformy Obywatelskiej, a przede wszystkim samobĂłjczy zamach na polską dyplomację („Rzeczpospolita” 22.10.2014). Były premier Włodzimierz Cimoszewicz jako pierwszy powiedział, Ĺźe Sikorski postawił Tuska w okropnym połoĹźeniu. Podniosły się głosy, aby Sikorskiemu odebrać tylko co otrzymane marszałkostwo Sejmu.

Zaczęto zastanawiać się co zrobić i to jak najszybciej z tym fantem. Platforma Obywatelska zmusiła Sikorskiego do całkowitego wycofania tego co powiedział. Sikorski, ratując własną skĂłrę, chcąc nie chcąc musiał na to się zgodzić i 21 paĹşdziernika, podczas spotkania z dziennikarzami, wycofał wszystko to co powiedział dla amerykańskiego serwisu „Politico”. Zapytany wprost, czy się wycofuje ze stwierdzenia, Ĺźe podczas wizyty Donalda Tuska w lutym 2008 roku padły słowa, ktĂłre przytoczył portal Politico odpowiedział: „W tej sprawie zawiodła mnie pamięć” i podkreślił, Ĺźe jest mu przykro, iĹź postawił Donalda Tuska i premier Ewę Kopacz w niezręcznej sytuacji. „Zdarza się człowiekowi zagalopować, tak było w tym przypadku” – zaznaczył i dodał: „Zawiodła mnie teĹź pamięć, bo po sprawdzeniu okazało się, Ĺźe w Moskwie nie było spotkania dwustronnego premier Tusk - prezydent (Władimir) Putin”.

Sikorski uratował swoją skĂłrę, ale jednocześnie ośmieszył Polskę i polską dyplomację na całym świecie. Tym bardziej, Ĺźe cała ta afera wcale się nie zakończyła po przyznaniu się do tego, Ĺźe – co tam duĹźo mĂłwić – jest wariatem (bo mądry człowiek tak się nie zachowuje!). Świat odrzucił to, Ĺźe taka rozmowa między Putinem a Tuskiem nie mogą mieć miejsca. Przypomniano, Ĺźe prezydent Putin w Bukareszcie w 2008 roku (na szczycie NATO) mĂłwił wobec wszystkich przywĂłdcĂłw Zachodu, Ĺźe Ukraina to zlepek z kilku krajĂłw, w tym Polski i groził jej państwowości. Były gruziński prezydent Micheil Saakaszwili na początku paĹşdziernika br. mĂłwił, Ĺźe Putin ofertę podziału Ukrainy złoĹźył wiele lat temu nie tylko Polsce, ale teĹź innym liderom państw skrzywdzonych przez Stalina („Rzeczpospolita” 21.10.2014). Z kolei niemiecki dziennik "Frankfurter Allgemeine Zeitung" z 22 paĹşdziernika 2014 roku pisząc o kontrowersyjnej wypowiedzi Sikorskiego zauwaĹźył: „to, Ĺźe Putin uwaĹźa istnienie Ukrainy za swego rodzaju przypadek udowadniają inne ĹşrĂłdła”. FAZ wspomina w tym kontekście o przechwyconych przez portal „Wikileaks” szyfrogramach amerykańskiej dyplomacji, w ktĂłrych rosyjski prezydent miał „w mniej więcej tym samym czasie” powiedzieć to samo Ăłwczesnemu prezydentowi USA George'owi Bushowi. „Ukraina, mĂłwił Putin, jest jakoby sztucznym tworem pozbieranym z terytoriĂłw Polski, Rumunii, Czechosłowacji a takĹźe Rosji” - pisze FAZ. Putin miał zawołać wtedy: „Słuchaj George, Ukraina to przecieĹź nie państwo!” - kończy FAZ.

Czyli wygląda to na bardzo prawdopodobne, że Putin mógł mówić Tuskowi o tym, że Lwów jest polskim miastem i podsuwać mu myśl odzyskania go przez Polskę. A jeśli tak, to Sikorski kłamie, że takiej rozmowy nie było.

Nie jest to jednak jedyne kłamstwo Sikorskiego w tej aferze. Otóş na spotkaniu z dziennikarzami powiedział on, Ĺźe „po sprawdzeniu okazało się, Ĺźe w Moskwie nie było spotkania dwustronnego premier Tusk - prezydent (Władimir) Putin”. Tymczasem tego wyjaśnienia nie rozumie dziennikarz „Pulsu Biznesu” Jacek Zalewski. – Wczorajsze słowa Sikorskiego na wieczornej konferencji prasowej był dla mnie absolutnie zdumiewające - przyznaje w rozmowie z TV Republika. Zalewski był w Moskwie w czasie wizyty polskich władz w 2008 roku. To była pierwsza wizyta polskiej delegacji po 6 latach. Takie spotkania składają się zwykle z dwĂłch części. Pierwsza ma formułę 1 na 1, czyli spotkania w cztery oczy między najwyĹźszymi rangą z obu stron. To rozmowa kurtuazyjna i Putin właśnie w tej formule spotkał się sam na sam z Tuskiem. Trwało to kilka minut – relacjonuje. Jak dodaje, druga część była juĹź oficjalna. – Delegacja zasiadła przy stole ze stroną rosyjską. Był tam m.in. ambasador Jerzy Bahr i właśnie minister spraw zagranicznych Radosław Sikorski. Nie mieści mi się w głowie to, dlaczego mĂłwi, Ĺźe spotkania nie było, tym bardziej, Ĺźe wczoraj róşne kanały telewizyjne pokazywały dokumenty z tej misji – dziwi się dziennika „PB” (Marcin Pieńkowski „Sikorski kłamał? "Na Kremlu Tusk spotkał się z Putinem w cztery oczy"” „Rzeczpospolita” 22.10.2014).

Czyli najprawdopodobniej w lutym 2008 roku doszło do spotkania Tuska z Putinem w cztery oczy podczas którego Putin zasugerował odzyskanie przez Polskę Lwowa.

W tym momencie dochodzimy do, jak to napisał publicysta polityczny dziennika „Rzeczpospolita” Jerzy Haszczyński w komentarzu „SamobĂłjczy zamach na polską dyplomację” (22.10.2014), zadziwiającego rozliczenia przez Sikorskiego z polityką zagraniczną, ktĂłrą przez siedem lat prowadził w rządzie Donalda Tuska. Przeprowadził zamach samobĂłjczy na muzeum czasĂłw swojego długiego urzędowania w polskim MSZ. I jak to z zamachami samobĂłjczymi bywa, uderzył nie tylko w siebie. Ujawnił bowiem, Ĺźe od dawna wiedział, jak agresywnym państwem jest Rosja. Mimo to przez niemal cały okres bycia ministrem, aĹź do końca ubiegłego roku (19 grudnia podpisał wspĂłlną deklarację z szefem rosyjskiego MSZ), prowadził wraz z premierem Tuskiem politykę, w ktĂłrej Rosja występowała jako państwo cywilizowane, obliczalne, jako normalny partner. Obaj wspierali nawet myśl przyjęcia Rosji do NATO.

I tu dochodzimy do najwaĹźniejszego wynurzenia red. Haszczyńskiego, na ktĂłre powinien zwrĂłcić uwagę kaĹźdy zdrowo myślący Polak i osoba, ktĂłrej na sercu leĹźy dobro Polski. Red. Haszczyński pisze: MoĹźna się domyślać, Ĺźe takie przyjacielskie traktowanie Rosji miało odróşniać Sikorskiego i Tuska od znienawidzonych poprzednikĂłw politycznych (czytaj: politykĂłw Prawa i Sprawiedliwości), ktĂłrym politycy Platformy Obywatelskiej zarzucali rusofobię obniĹźającą rangę Polski w Unii Europejskiej. I zauwaĹźa: Nie ma oczywiście nic dziwnego w tym, Ĺźe politycy jedno myślą, a drugie robią. Poza tym znacznie więcej wiedzą, niĹź mogą lub chcą powiedzieć. Jednak Sikorski – a moĹźe i Tusk – wiedzieli coś bardzo waĹźnego o Rosji, ale nie tylko o tym nie krzyczeli, lecz zachowywali się, jakby było inaczej. I te działania dałoby się usprawiedliwić, gdyby przyniosły dobre skutki. Gdyby reset w stosunkach z Kremlem okazał się świetną pokerową zagrywką. Zdarzają się przecieĹź miłe niespodzianki, a nawet cuda, w polityce zagranicznej. Okazał się jednak poraĹźką. Rosja jest taka, jaką ją – jeśli wierzyć temu, co pojawiło się na Politico – po cichu przez lata widział Sikorski. Wywołała wojnę u naszych granic. I nie okazując wdzięczności za kredyt zaufania, odesłała Polskę do drugiej ligi europejskiej dyplomacji.

Rzecznik Prawa i Sprawiedliwości Adam Hofman powiedział, Ĺźe kaĹźdy dzień milczenia obciąża Tuska w sprawie tego co powiedział Sikorski. A fakt Ĺźe Donald Tusk nie przyszedł do Sejmu na dzisiejsze głosowania świadczy o tym, Ĺźe nie chce powiedzieć jak było naprawdę. Zdaniem rzecznika PiS, im Donald Tusk dłuĹźej milczy, tym bardziej wszyscy zaczynają podejrzewać, Ĺźe Radosław Sikorski w wywiadzie dla politico.com powiedział prawdę, a we wtorek wieczorem po prostu go „zmuszono Ĺźeby sobie pamięć zablokował”. Donald Tusk milcząc potwierdza tylko, Ĺźe dostał propozycję rozbioru Ukrainy i niestety co najgorsze nie podjął Ĺźadnych ruchĂłw, nie zaprzeczył temu, nie poinformował sojusznikĂłw, to go powaĹźnie obciąża - powiedział rzecznik PiS (Dziennik.pl. 23.10.2014).

W podsumowaniu: prawda jest więc taka, Ĺźe Tusk i Sikorski – psychopaci z nienawiści do Prawa i Sprawiedliwości, a szczegĂłlnie Jarosława Kaczyńskiego, kombinowali z Szatanem i znali jego niecne cele, ale o tym milczeli, czym zaszkodzili Polsce i polskiej racji stanu.

A na zakończenie: jakże pocieszającym jest to, chociaż to nie ma już realnego znaczenia, że prezydent Rosji, która w 1945 roku oderwała arcypolski Lwów od Polski, Władimir Putin powiedział, że Lwów jest polskim miastem.

Po artykule w „Rzeczypospolitej” (20.10.2014) „Sikorski: Putin chciał wciągnąć Polskę w rozbiĂłr Ukrainy. Oferował nam LwĂłw” wielu PolakĂłw przyjęło z zadowoleniem wypowiedĹş Putina o Lwowie. Np. „Dawid” napisał: „Putin ma rację mĂłwiąc Ĺźe Ukraina to sztuczny twĂłr bo sowieci ją stworzyli i Ĺźe LwĂłw to najbardziej polskie z polskich miast”. A kiedy jakiś „Paweł Kowal” czy jakiś nacjonalista ukraiński napisał, Ĺźe LwĂłw załoĹźyli Rusini (czyli Ukraińcy), ja odpowiedziałem na ten wpis: „Nie ma Ĺźadnych wiarygodnych dowodĂłw - historycznych ĹşrĂłdeł na to, Ĺźe LwĂłw załoĹźyli Rusini, jak to się zwykle w historiografii ukraińskiej i polskiej przyjmuje. Tę bajkę wymyślił polski dziejopis Lwowa Bartłomiej Zimorowic (zm. 1677). Powtarzam, to jest polska bajka, ktĂłrą Ukraińcy skwapliwie przyjmują bo to im na rękę. Marian Kałuski, Australia”.

LwĂłw w dziejach polskiej korporacji adwokackiej

Korporacja adwokacka pojawiła się po raz pierwszy na ziemiach polskich w Galicji dokładnie w 1862 roku, w oparciu o prawodawstwo zaborcze (austriackie). Później powstały polskie korporacje adwokackie w zaborze pruskim i rosyjskim. Samorząd adwokacki oparty został o izby adwokackie, na czele ktĂłrych stali prezydenci izb. Izby podlegały nadzorowi ze strony władz sądowych, zaś o wpisie na listę adwokacką decydował minister sprawiedliwości. Na terenie Galicji pierwsze izby adwokackie: lwowska i krakowska powstały w 1862 roku. Pierwszym prezydentem Izby Lwowskiej został Franciszek Smolka, późniejszy prezydent parlamentu austriackiego, a Izby Krakowskiej adwokat Mikołaj Kański. Po uzyskaniu przez Galicję autonomii z własnym Sejmem, została uchwalona nowa ustawa o adwokaturze, ktĂłra weszła w Ĺźycie 1 stycznia 1869 roku. Ustawa ta dawała adwokaturze pełny samorząd i uniezaleĹźniała ją od sądĂłw. Podstawą samorządu były nadal izby adwokackie, ktĂłrych organami były rady adwokackie z prezydentami i zastępcami prezydentĂłw na czele. Ustawa tworząc samorządną adwokaturę otworzyła jednocześnie polskiej palestrze drogę do tworzenia korporacji zawodowej, w ramach ktĂłrej ta mogła zaznaczyć swą odrębność. Do I wojny światowej (1914) odbyło się 5 zjazdĂłw polskich adwokatĂłw i ekonomistĂłw trzech zaborĂłw: 1887 - KrakĂłw, 1889 - LwĂłw, 1893 - Poznań, 1906 – KrakĂłw i 1912 - LwĂłw. Adwokatura galicyjska podejmowała róşnorakie inicjatywy, m.in. adwokatura lwowska powołała w 1911 roku Związek AdwokatĂłw Polskich, ktĂłry skupiał adwokatĂłw z trzech zaborĂłw; kontynuował on następnie swoją działalność rĂłwnieĹź po 1918 roku. Zorganizowała teĹź w czerwcu 1914 roku, tuĹź przed wybuchem I wojny światowej – Pierwszy OgĂłlny Zjazd AdwokatĂłw Polskich we Lwowie. Zjazdowi przewodniczyli: Franciszek Nowodworski (KongresĂłwka), Władysław Mieczkowski (z. pruski) i Mikołaj Koj (Galicja). Adwokaci polscy we Lwowie wydawali od 1910 roku czasopismo „Palestra”, a w okresie międzywojennym (do 1939) we Lwowie i Warszawie ukazywało się „Czasopismo AdwokatĂłw Polskich”.

Arcybiskup Andrej Szeptycki wrogiem polskich unitĂłw

Nacjonaliści ukraińscy wraz ze swoją Cerkwią greckokatolicką starają się w Watykanie o wyniesienie na ołtarze Andreja Szeptyckiego, który w latach 1901-44 był greckokatolickim arcybiskupem Lwowa. Chociaż jego rodzice byli Polakami, za urząd ten wyparł się nie tylko polskości, ale stał się także zagorzałym wrogiem Polski i Polaków i na życzenie Austrii głównym twórcą nacjonalizmu ukraińskiego, człowiekiem, który oferował Hitlerowi wspólną walkę o nową, hitlerowską Europę.

Napisałem juĹź o nim artykuł w KWORUM, ktĂłry potem uzupełniłem dodatkowymi faktami z jego antypolskiej działalności, sprzecznej całkowicie z Boskim przykazaniem miłości bliĹşniego! Ostatnio znalazłem nowy dowĂłd na to, Ĺźe abp Szeptycki nadaje się tak na świętego jak ja na primabalerinę w Teatrze Wielkim w Warszawie. Otóş ostatnio znalazłem nowy dowĂłd na antypolską działalność i niezrozumiałą z punktu widzenia chrześcijańskiego, a tym bardziej jeśli odnosi się to do duchownego unickiego, postawę abpa Andreja Szeptyckiego. W pracy Jędrzeja Giertycha „Tysiąc lat historii polskiego narodu” (t.1, Londyn 1986, str. 297-298) czytamy: „Metropolita Szeptycki przerobił Cerkiew grecko-katolicką na twierdzę nacjonalizmu ukraińskiego i wrogości wobec Polski i polskości. Zajmował on postawę ukraińską takĹźe i po upadku Austrii, a więc w niepodległej Polsce. Jest znamienne, Ĺźe jako wybitny członek episkopatu unickiego nie zrobił nic a nic, by przyjść z pomocą prześladowanym unitom w zaborze rosyjskim. Prześladowania te skończyły się dopiero w roku 1905, gdy on był metropolitą unickim juĹź od 4 lat, a biskupem unickim od lat 6. A tymczasem unici w zaborze rosyjskim w tym czasie zdobyli się choćby na tyle, Ĺźe zebrali 56 tysięcy podpisĂłw pod petycją do Ojca świętego z prośbą o opiekę w obliczu prześladowań i delegacja 52 chłopĂłw-unitĂłw, pochodzących z dziesięciu powiatĂłw Chełmszczyzny i Podlasia (niektĂłrzy z nich z bliznami od rosyjskich bić) zawiozła tę petycję do Rzymu i wręczyła ją papieĹźowi Piusowi X na uroczystej audiencji 3 maja 1904 roku. To nie metropolita Szeptycki i nie Cerkiew unicka w zaborze austriackim była w tej akcji i w tej podróşy pomocna, lecz tylko Polacy, katolicy obrządku łacińskiego”.

Kapituła z Łucka na Wołyniu w Toruniu

Katolicka diecezja łucka na Wołyniu została załoĹźona ok. 1404 roku i do XVI w. była podporządkowana metropolii lwowskiej, następnie do 1798 roku metropolii gnieĹşnieńskiej, w latach 1798 – 1925 metropolii mohylewskiej i od 1925 roku ponownie lwowskiej. Kapituła diecezji łuckiej powstała w XV wieku, a jej prepozytami było wielu kapłanĂłw, ktĂłrzy zapisali się jako wybitni duszpasterze i patrioci w dziejach Kościoła i Polski. ChociaĹź w 1945 roku biskup łucki Adolf Piotr Szelążek (1865-1950) musiał opuścić Łuck przyłączony do Związku Sowieckiego i wyjechać do Polski (gdzie przebywał i zmarł w Zamku Bierzgłowskim koło Torunia), kapituła łucka nigdy nie przestała istnieć. Wszyscy jej członkowie, w liczbie 17, wraz ze swym biskupem wyjechali do Polski; tylko członek kapituły Adolf Kukuruziński przybył do Polski z ZSRR dopiero w 1957 roku. Część z nich osiadła w Toruniu i w pobliskim Zamku Bierzgłowskim. Byli to prałaci i kanonicy: Florentyn CzyĹźewski, Gustaw Jełowiecki, Jan Szafrański, Leopold Szuman i Antoni Wojniłowicz. W Zamku Bierzgłowskim mieszkali i zmarli rĂłwnieĹź niektĂłrzy członkowie drugiej kapituły diecezji łuckiej – Kapituły Ołyckiej: Franciszek Milewski i Konrad Moszkowski. Przez wiele lat kanonicy łuccy posługiwali duszpastersko w toruńskim kościele św. Jakuba, w ktĂłrym w 1950 roku został pochowany biskup Adolf Szelążek. Ostatni przedwojenny prepozyt łucki ks. inf. Teofil Skalski osiadł w archidiecezji krakowskiej i był proboszczem w Mszanie Dolnej, gdzie zmarł w 1958 roku. Kiedy w 1998 odbywał swĂłj ingres w ukraińskim dziś Łucku bp Marcjan Trofimiak – pierwszy po wojnie biskup tej diecezji i następca biskupa Szelążka – w Polsce Ĺźyli jeszcze przedwojenni członkowie tamtejszej kapituły. Ciągłość jej istnienia została więc zachowana, chociaĹź nie miała ona swego prepozyta, czyli przełoĹźonego. Ks. inf. Wacław Hipsz, ktĂłry 6 marca 1963 roku zastąpił ks. T. Skalskiego, zmarł bowiem w OstrĂłdzie dopiero 4 marca 1992 roku.

Rola PolakĂłw w historii Kijowa

Polacy na prawobrzeĹźnej Ukrainie i Kijowie, przechowujący dziedzictwo historyczno-kulturowe Rzeczypospolitej, to ludzie obecni w tym mieście od stuleci. Dlatego, jak słusznie zaznaczył ambasador polski w Kijowie Marek Ziółkowski na polsko-ukraińskiej konferencji naukowej „Polacy w Kijowie”, odbytej w stolicy Ukrainy 28-30 września 2001 roku, „Polacy w Kijowie i na Ukrainie są nieodłączną częścią jej historii”. Polacy od wiekĂłw mieszkający na Ukrainie przyczyniali się walnie do rozbudowy dobrobytu gospodarczego i rozwoju kulturalnego tego kraju, jak rĂłwnieĹź samego Kijowa. Tymczasem, wbrew tej prawdzie historycznej, dla bardzo wielu historykĂłw ukraińskich i rosyjskich, a przez to samo dla UkraińcĂłw i Rosjan, nie ma czegoś takiego jak polska historia Kijowa. Dla nich udział PolakĂłw w historii Kijowa był nawet mniej niĹź marginalny, ograniczony zaledwie do podania - i to w lakoniczny sposĂłb - zaledwie 3-4 wydarzeń historycznych. Np. poszerzona ukraińska historia Kijowa w Wikipedii w historii tego miasta odnotowuje tylko trzy wydarzenia związane z Polakami: wyprawę Polską na KijĂłw w 1069 roku na rzecz Izasława, przyłączenie do Polski Kijowa w 1569 roku i zdobycie Kijowa przez wojska polskie w maju 1920 roku. Historię Kijowa w latach 1385-1569 przedstawia się tak, jakby nie było unii polsko-litewskiej, a tylko niezaleĹźne od Polski państwo litewskie, do ktĂłrego KijĂłw wĂłwczas naleĹźał i wszystko, co wĂłwczas związane było z Kijowem, wbrew prawdzie historycznej, według nich nie miało nic wspĂłlnego z Polską. Tymczasem katolicką diecezję kijowską załoĹźył Władysław Jagiełło w 1405 roku jako krĂłl Polski, z kolei załoĹźone przez krĂłla polskiego Kazimierza Jagiellończyka w 1471 roku wojewĂłdztwo kijowskie wywodzi się nie z litewskiej a historycznie polskiej jednostki podziału administracyjnego kraju, a rozszerzone w 1514 roku miejskie prawo magdeburskie nadał miastu krĂłl Zygmunt I. Niestety, takie istotne w historii Kijowa wydarzenia jak na przykład zdobycie Kijowa przez Bolesława Chrobrego w 1018 roku, załoĹźenie katolickiej (polskiej) diecezji kijowskiej ok. 1405 roku czy polskie korzenie Uniwersytetu Kijowskiego są zupełnie ignorowane przez historykĂłw ukraińskich i rosyjskich. Co więcej, np. działalność patriotyczna polskich studentĂłw Uniwersytetu Kijowskiego przed 1863 rokiem jest przedstawiana jako ukraińska działalność patriotyczna, a z zasłuĹźonych PolakĂłw działających w Kijowie robi się takĹźe UkraińcĂłw, jak np. z architekta Władysława Horodeckiego czy malarza Wilhelma Kotarbińskiego, celowo rozmywając tym samym ich polskie pochodzenie. Natomiast polskie pamiątki narodowe w muzeach, bibliotekach i archiwach Kijowa bardzo często włącza się bezceremonialnie do przedmiotĂłw ukraińskiego czy nawet rosyjskiego dziedzictwa narodowego. Np. z wielkiego malarza i patrioty polskiego (!) Henryka Siemiradzkiego (1843-1902), autora m.in. wspaniałej kurtyny w Teatrze im. Juliusza Słowackiego w Krakowie, robi się... Rosjanina, w najlepszym wypadku malarza rosyjsko-polskiego (np. we Lwowskiej Galerii ObrazĂłw jego obrazy prezentowane są w dziale malarstwa rosyjskiego)!

W najwaĹźniejszym okresie w historii Kijowa – w latach 1654-1917 miasto nie tylko naleĹźało do Rosji, ale było miastem rosyjskim w całym tego słowa znaczeniu, gdyĹź oprĂłcz tego, Ĺźe Rosjanie stanowili większość mieszkańcĂłw Kijowa (55% w 1917 r.), to takĹźe prawie wszystko co było wĂłwczas w Kijowie było rosyjskie.

Polacy nawet w całej historii Kijowa nie odegrali tak dużej roli jaką odegrali Rosjanie, jednak w przeciwieństwie do Rosjan i Ukraińców mają o połowę dłuższy kontakt z tym miastem (od 992 roku) od tego jaki mają Ukraińcy i Rosjanie, gdyż co najmniej do XV-XVI wieku mieszkańcy Kijowa nie byli ani Ukraińcami, ani Rosjanami, a tylko Rusinami (tej samej mowy mieszkańcami Rusi Kijowskiej, której obszar należy dziś do Ukrainy, Białorusi i Rosji), z których od tego czasu wyłaniały się narody ukraiński, rosyjski i białoruski. Można także śmiało postawić tezę, że Polacy w dziejach tego miasta do 1917 roku odegrali większą rolę od Ukraińców, że większe były powiązania Polaków z tym miastem niż powstałego dopiero w XVII wieku narodu ukraińskiego, którego przedstawiciele aż do czasów bolszewickich stanowili nie tylko mały odsetek ludności Kijowa (w 1919 r. zaledwie 23.6% ludności miasta), ale także grupę mieszkańców, która odgrywała bardzo małą rolę w życiu miasta tak za polskich jak i rosyjskich czasów. Prawdopodobnie jest to przykry fakt dla Ukraińców, ale taka jest prawda.

Ukraińscy i rosyjscy historycy jeśli chcą uchodzić za wiarygodnych naukowcĂłw, to nie mogą wykreślić z historii Kijowa takich jego powiązań z Polską i Polakami jak np. zajęcie miasta przez wojska polskie w 1018, 1069, 1076, 1651 i 1920 roku ; faktu przynaleĹźenia Kijowa do Polski w całym tego słowa znaczeniu, a nie tylko ponoć w nic nie znaczącej teorii w latach 1385-1654, uczynienie z Kijowa prawdziwego – w europejskim znaczeniu - miasta w latach 1492-1514; Ĺźe krĂłl Stefan Batory nadał miastu prawa miasta krĂłlewskiego; faktu, Ĺźe w XVI-XVII język polski był w Kijowie „lingua franca”, Ĺźe był nauczany nawet w szkołach rusko-prawosławnych; załoĹźenia przez PolakĂłw w 1405 roku katolickiej diecezji kijowskiej; Ĺźe w rosyjskim Kijowie mieszkało przez długi okres czasu więcej PolakĂłw niĹź UkraińcĂłw; Ĺźe przeniesione przez carat w 1798 roku z Dubna na polskim Wołyniu do Kijowa słynne kontrakty kijowskie były de facto zjazdami głównie polskiej szlachty; Ĺźe w latach 1832-63 sprawa polska była tematem politycznym numer jeden w carskich Kijowie; Ĺźe w latach 1860-63 prezydentem Kijowa był Polak – JĂłzef Zawadzki – twĂłrca giełdy kijowskiej, jak i to, Ĺźe na początku XIX w. wielu bardzo wysokich urzędnikĂłw kijowskich było Polakami; ignorować faktu, Ĺźe Polacy byli pionierami nowoczesnej oświaty w Kijowie (M.F. Hamm) i Ĺźe Uniwersytet Kijowski mĂłgł powstać jedynie po likwidacji przez carat polskiego Uniwersytetu Wileńskiego i słynnego polskiego Liceum Krzemienieckiego i przekazaniu ich zbiorĂłw bibliotecznych i naukowych kijowskiej uczelni; Ĺźe do 1863 roku uczelnia ta miała charakter głównie polski; Ĺźe zawsze ok. 20% studentĂłw Uniwersytetu Kijowskiego i Politechniki stanowili Polacy; istnienia w Kijowie polskich wyĹźszych uczelni; Ĺźe polska księgarnia Leona Idzikowskiego odegrała bardzo znaczącą rolę w Ĺźyciu kulturalnym nie tylko polskiego Kijowa; Ĺźe Polacy zapoczątkowali i Ĺźe był duĹźy ich udział w Ĺźyciu teatralnym Kijowa; Ĺźe pierwszą lożę masońską w Kijowie załoĹźyli Polacy; Ĺźe w Kijowie prędzej drukowano czasopisma polskie niĹź ukraińskie; Ĺźe KijĂłw ozdabiali polscy architekci i malarze; Ĺźe Polak był dyrektorem wodociągĂłw w Kijowie, wicedyrektorem Kijowskiego Towarzystwa Rolniczego i załoĹźycielem pierwszego pogotowia ratunkowego w Kijowie. Itd., itd.

Jest jeden kijowianin, ktĂłry w szczegĂłlny sposĂłb powinien łączyć PolakĂłw i UkraińcĂłw. Ale nie łączy! To znany ukraiński kompozytor – Narodowy Artysta Ukrainy o polskim nazwisku, ale nie imieniu, Borys Latoszynski (1895-1968), absolwent, a następnie lektor i od 1935 profesor konserwatorium w Kijowie, autor m.in. opery Złota obręcz (według powieści historycznej Zachar Berkut Iwana Franka), Kwintetu ukraińskiego (1945), opracowań ukraińskich pieśni ludowych i muzyki do filmu „Taras Szewczenko” (1951). MoĹźna by rzec: z krwi i kości kompozytor ukraiński. Jednak przez nielicznych wtajemniczonych i odwaĹźnych (!) jest nazywany „kompozytorem ukraińskim z duszą polską”. Bo Latoszynski, chociaĹź był nikim innym jak Ukraińcem i patriotą ukraińskim, nie zapominał o swoich polskich korzeniach i nie unikał wpływu polskich tradycji na swą twĂłrczość kompozytorską. Jego dziadek, Leon, był Polakiem, a on sam juĹź w wieku zaledwie czternastu lat komponował polskie mazurki. Później, w swej dojrzałej twĂłrczości, skomponował 2 mazurski na tematy polskie (1953), poematy symfoniczne: GraĹźyna (1955, według Adama Mickiewicza), Na brzegach Wisły (1958) oraz Suitę polską (1961). Ukraińcy nie lubią podkreślać jego polskich korzeni, a Polacy nie chcąc ich tą informacją draĹźnić, np. w internetowej polskiej Wikipedii i stronie internetowej Fundacji Pro Musica Viva, nie tylko Ĺźe nie wspominają polskich korzeni Latoszynskiego, ale takĹźe całkowicie przemilczają jego polskie utwory, ktĂłre są waĹźne w jego kompozytorskiej twĂłrczości! Tak więc Polacy i Ukraińcy zamiast wykorzystywać osobę Borysa Latoszynskiego do budowania przyjaĹşni polsko-ukraińskiej, przez tak niepowaĹźne zachowanie zaprzepaszczają na dobre tak wielką okazję do tego.

Niedawno niemiecki instytut historyczny Geschichtswerkstatt Europa/Institut fĂźr angewandte Geschichte we Frankfurskie nad Odrą (dr. Olena Betlii, dr. Katerina Dysa, Anna Łazar) zajął się projektem „Pamięć o przedsowieckim Kijowie i jego polskiej społeczności”. Dlaczego takim projektem nie chce zająć się Ĺźadna ukraińska placĂłwka naukowa? W nauce nie powinno być niechcianych czy delikatnych tematĂłw. Tym bardziej jeśli te tematy nie są kontrowersyjne.

PrzecieĹź Ukraińcy są dzisiaj dojrzałym, wszechstronnie rozwiniętym narodem, uznanym członkiem międzynarodowej społeczności, a KijĂłw nie tylko jest stolicą Ukrainy ale po prostu ukraińskim miastem, z bogatą dzisiaj jego ukraińską historią. Kijowa nikt dzisiaj Ukrainie nie odbierze, tym bardziej Polska, ktĂłra w swej historii współczesnej, to jest od odrodzenia się państwa polskiego w 1918 roku, nigdy nie miała pretensji rewindykacyjnych wobec Kijowa. Dlatego Ukraińcy nie mają podstaw i prawa w imię rzetelności i prawdy historycznej do minimalizowania czy raczej w ogĂłle przekreślania udziału PolakĂłw w historii Ukrainy, a tym samym i polskiej historii Kijowa. Przeciwnie, podkreślanie wielokulturowości Kijowa powinno leĹźeć w ich własnym – narodowym interesie. Podkreślanie wielokulturowości Kijowa to przeciwstawianie się rosyjskiej propagandzie, Ĺźe KijĂłw w swych dziejach to miasto z krwi i kości rosyjskie, Ĺźe to „matka miast rosyjskich”, Ĺźe Rosjanie mają prawo do jego posiadania. Historia PolakĂłw w Kijowie i wspĂłlna ukraińsko-polska historia tego miasta, była zazwyczaj harmonijna i ten fakt nie powinien dzielić oba narody, a raczej zachęcać je do budowania czy pogłębiania przyjaĹşni polsko-ukraińskiej.

Znani Polacy urodzeni lub związani z Łunieńcem na Polesiu

Łunieniec, ktĂłry od 1945 roku naleĹźy do Białorusi (obwĂłd brzeski), w okresie międzywojennym naleĹźał do Polski – był miastem powiatowym w wojewĂłdztwie poleskim. Była tu parafia katolicka pw. św. JĂłzefa należąca do diecezji pińskiej, 7 szkół podstawowych, Państwowe Gimnazjum Koedukacyjne, Średnia Szkoła Techniczna. Stacjonowała tu Brygada Korpusu Ochrony Pogranicza „Polesie”. Nawet na tej poleskiej głuszy urodziło się szereg znanych PolakĂłw, a poza nimi związani z miastem byli inni Polacy, ktĂłrych upamiętniają róşne polskie słowniki biograficzne.

I tak w Łunieńcu urodzili się m.in.: Eugeniusz Aniszczenko (1913-2002 Wrocław), aktor, reĹźyser teatralny; Włodzimierz Antyporowicz (1917-2006), doktor nauk medycznych (U. Lwowski), społecznik, 1960-84 twĂłrca i ordynator Oddziału Laryngologicznego w Centralnym Szpitalu Kolejowym w Warszawie-Międzylesiu, 1952-83 skarbnik w Zarządzie Głównym Polskiego Towarzystwa Otolaryngologicznego w Warszawie; Stanisław Pohl (ur. 1931), duchowny katolicki w archidiecezji gnieĹşnieńskiej, prałat, długoletni (do 2005) proboszcz parafii pw. św. Ap. Piotra i Pawła w Kruszwicy, dziekan kruszwicki; Leszek Polessa (1935-1997), aktor i dyrektor naczelny Teatru Ziemi Pomorskiej w Grudziądzu; Wiesław Prastowski (ur. 1936), dr nauk medycznych, specjalista chorĂłb wewnętrznych i angiologii (Akademia Medyczna we Wrocławiu), poeta, autor 7 tomikĂłw poetyckich, członek Związku LiteratĂłw Polskich, współzałoĹźyciel Polskiego Towarzystwa Angiologicznego, wiceprezes Stowarzyszenia Lekarzy Dolnośląskich i WychowankĂłw Medycyny Wrocławskiej; Mikołaj Sukniewicz (1898-1979 Bielawa), major piechoty Wojska Polskiego i Armii Krajowej – komendant powiatu HrubieszĂłw, 1941-44 zastępca dowĂłdcy 7 Pułku Piechoty LegionĂłw AK „Garłuch”, uczestnik Powstania Warszawskiego 1944; Włodzimierz Szklarski (ur. 1933), duchowny katolicki – bernardyn, m.in. gwardian w klasztorze w Piotrkowie Trybunalskim.

Do grona znanych PolakĂłw, ktĂłrzy działali w polskim Łunińcu naleĹźeli m.in. : Mieczysław Bohatkiewicz (1904-1942), duchowny katolicki, męczennik, błogosławiony katolicki, beatyfikowany przez papieĹźa Jana Pawła II w Warszawie 13 czerwca 1999 roku, w latach 1936-1939 prefekt gimnazjum w Łunińcu; Franciszek Marian Drucki-Lubecki (1878-1944 Warszawa), ziemianin i działacz społeczny związany z Polesiem, m.in. członek sejmiku i wydziału powiatowego w Łunińcu, senator RP 1928-35; Zygmunt Stefan Jagodziński (1891-1968), społecznik, polityk, działacz państwowy II RP (m.in. wojewoda stanisławowski 1930.36), starosta powiatu łuninieckiego 1926-30; Aleksy Korenistow - Jerzy (1900-1979 ŁódĹş), duchowny prawosławny, od 1951 roku pierwszy biskup diecezji łódzko-poznańskiej, 1935-38 proboszcz i dziekan w Łunińcu; Czesław Zbierański (1885-1982 Nowy Jork), major Wojska Polskiego, inĹźynier, pionier lotnictwa i konstruktor lotniczy, od 1930 roku przez kilka lat starosta powiatu łuninieckiego; Zygmunt Ziółkowski (1889-1963), samorządowiec, burmistrz Łunińca 1932–37), następnie Kobrynia 1937–39.

Ĺťyrowice na NowogrĂłdczyĹşnie

Ĺťyrowice, to po 1945 roku miejscowość na Białorusi, w obwodzie grodzieńskim. Przed wojną było to miasteczko w powiecie słonimskim, w wojewĂłdztwie nowogrĂłdzkim. Miasteczkiem uczynił Ĺťyrowice krĂłl Zygmunt III, ktĂłry nadał im prawo miejskie i ustanowił jarmarki. Słynęło z cudownego obrazu Matki BoĹźej, szczegĂłlnie od kiedy w 1613 roku tutejszą cerkiew prawosławną wraz z obrazem przejęli uniccy bazylianie po unii brzeskiej. Wznieśli tu oni nową okazałą cerkiew – SobĂłr Zaśnięcia w stylu barokowym i obok duĹźy klasztor; obie budowle ufundował kasztelan smoleński Jan Mieleszko. Pierwszym przełoĹźonym zakonnikĂłw został późniejszy święty męczennik Jozafat Kuncewicz, zaliczany do grona polskich świętych. W 1655 roku kozacy ukraińscy najechali Ĺťyrowice i zniszczyli sobĂłr i monastyr. Po tym tragicznym wydarzeniu Ĺźyrowiecka ikona Matki BoĹźej zaczęła być jeszcze bardziej czczona i tym razem rĂłwnieĹź przez katolikĂłw, gdyĹź polski Kościół katolicki i Cerkiew unicka Ĺźyły w wyjątkowej zgodzie, a Cerkiew szybko się polonizowała. Ĺťyrowice, niemniej sławne niĹź Jasna GĂłra, nazywano Częstochową unitĂłw albo „litewską” (nie w dzisiejszym znaczeniu tego słowa) Częstochową. W leksykonie pt. „Miejsca święte Rzeczpospolitej” czytamy: „Do czasĂłw rozbiorĂłw Ĺťyrowice były najwaĹźniejszym miejscem kultu katolikĂłw i grekokatolikĂłw w Wielkim Księstwie Litewskim”. Pielgrzymowali więc do Ĺźyrowickiej ikony Matki BoĹźej takĹźe i krĂłlowie polscy: Władysław IV (1644), Jan Kazimierz (przed wielką i zwycięską bitwą z Kozakami pod Beresteczkiem na Wołyniu w 1651), Michał Korybut Wiśniowiecki, Jan III Sobieski z krĂłlewiczem Jakubem (27.4.1688), ktĂłrzy ofiarowali tu jako wotum dziękczynne szablę z bitwy pod Wiedniem, August II Mocny i Stanisław August Poniatowski (1784). Stara Ĺźyrowicka kantyczka ludowa opiewała jeszcze przed wojną dostojnych pielgrzymĂłw, ktĂłrzy obrazowi hołdy i bogate dary składali: „Połubińscy i Ogińscy/ I zacni Sapiechowie/ I Koreccy i Czarnieccy,/ Bitni Chodkiewicze/ Tu przyznali, Ĺźe doznali/ Ĺťyrowickiej pomocy./ ChociaĹź mali, rozpłaszali/ Nieprzyjacielskie moce./ A Sobieski, krĂłl nasz Lachski/ Wotum swoje oddaje -/ Ĺťe to nowa Częstochowa/ Obrazowi przyznaje”. Na podstawie brewe papieĹźa Benedykta XIII, obraz został ukoronowany koronami papieskimi w dniu 19 września 1730 roku przez biskupa lwowskiego Atanazego Szeptyckiego przy udziale 38 000 wiernych. Była to, po Częstochowie, Trokach, Kodniu, Sokalu, i Podkamieniu, szĂłsta koronacja cudownego wizerunku Matki BoĹźej w Rzeczypospolitej. W XVIII w. bazylianie załoĹźyli tu dobrą szkołę polską. W latach 1810-1839 była tu siedziba biskupstwa unickiego. Przebudowano wĂłwczas sobĂłr w stylu klasycystycznym (1828). W 1839 roku car Mikołaj I zlikwidował Cerkiew unicką, a jej wiernych zmuszono do przejścia na prawosławie. Do monasteru Ĺźywowickiego wprowadzili się rosyjscy prawosławni mnisi. Obiekt ten był do 1845 roku takĹźe siedzibą prawosławnego biskupa, zanim nie przeniesiono diecezji do Wilna. Protojerejem klasztoru był tu wĂłwczas Placyd Jankowski (1810-1872), polski duchowny unicki, a następnie prawosławny, znany swego czasu pisarz polski oraz jeden z pierwszych tłumaczy dzieł Williama Shakespear’a na język polski. Pochowany jest w Ĺźyrowickiej cerkiew św. Jerzego. SobĂłr przebudowano, upodabniając go do rosyjskiej cerkwi. Prawosławni mnisi nie dopuszczali katolikĂłw do ikony Ĺťyrowickiej Matki BoĹźej. Jednocześnie z pomocą carskich urzędnikĂłw prowadzili bardzo intensywną rusyfikację miejscowej ludności polskiej.

W 1919 roku Żyriowice znalazły się w odrodzonym państwie polskim. W Żyrowicach i okolicy mieszkało sporo Polaków i dlatego ok. 1927 roku została tu założona parafia katolicka, która należała do dekanatu słonimskiego, w archidiecezji wileńskiej; miała 658 parafian. W latach 1931-34 był tu proboszczem ks. Leonard Pukianiec, później profesor Seminarium Duchownego w Wilnie, a w latach 1934-39 ks. Jan. Ślemp. W 1921 roku większa część majątku klasztornego oraz jego budynków mieszkalnych i gospodarczych została przejęta przez państwo polskie na cele szkolnictwa zawodowego: w 1924 roku została założona tu znana w międzywojennej Polsce polska Państwowa Średnia Szkoła Rolniczo-Leśna, w której każdego roku do 1939 roku pobierało naukę 300 uczniów.

Otoczona również kultem kopia Żyrowickiej Ikony Matki Bożej znajduje się w granicach obecnej Polski - w kościele św. Teresy od Dzieciątka Jezus w Białowieży.

Litwinizowanie dziejĂłw Wilna

Wilno, od 1945 roku stolica Litwy z woli Stalina, nigdy nie było miastem litewskim w całym tego słowa znaczeniu. Od chwili załoĹźenia miasta przez wielkiego księcia Gedymina na pocz. XIV w. było to miasto wielokulturowe, w ktĂłrym rodowici Litwini zawsze stanowili minimalny procent jego mieszkańcĂłw i odgrywali zawsze minimalną rolę w jego dziejach. Po unii polsko-litewskiej w 1385 roku miasto podlegało ciągłej polonizacji, a od XVII wieku Polacy zdecydowanie dominowali pod kaĹźdym względem w Ĺźyciu miasta. Wilno było polskim miastem. Czwartym, po Warszawie, Krakowie i Lwowie, najwaĹźniejszym miastem w historii Polski i narodu polskiego. W Wilnie do 1945 roku litewskich zabytkĂłw architektonicznych prawie niczego nie było. A było to i jest piękne barokowe i klasycystyczne miasto, budowane przez obcych architektĂłw w słuĹźbie polskiej albo przez PolakĂłw. Tymczasem dzisiaj Litwini na potęgę litwinizują nie tylko Wilno, ale i jego polskie dzieje, PolakĂłw, ktĂłrzy mieszkali czy działali w Wilnie, no i oczywiście architekturę miasta – jej historię. Najlepszym na to przykładem jest m.in. artykuł Paola Totaro pt. „Going for baroque in Vilnius”, ktĂłry ukazał się w sekcji turystycznej australijskiego dziennika „The Weekend Australian” (26-27.7.2014). Autorka pisząc o Wilnie i okolicy zachwyca się przede wszystkim pięknym barokiem wileńskim i nie dziwi się, Ĺźe wileńska StarĂłwka została w 1994 roku na listę dziedzictwa UNESCO. Autorka była gościem litewskiego państwowego Departamentu Turystyki, skąd uzyskała wszelkie potrzebne mu dodatkowe informacje od jego przewodnika turystycznego po Wilnie, Litwina o imieniu Edvinas. Informacje, ktĂłre litwinizują historię Wilna i całkowicie wykreślają z niej udział PolakĂłw.

I tak np. z historii Wilna dowiadujemy się, że pierwsza pewna wzmianka o mieście pochodzi dopiero z 1323 z listu wielkiego księcia Giedymina do papieża Jana XXII. I ogólnie przyjmuje się, że Wilno jako miasto i stolicę Litwy założył właśnie Giedymin. Tymczasem współczesna nacjonalistyczna propaganda litewska tak bezwstydnie zakłamują historię Wilna, że Totaro pisząc o katedrze wileńskiej powtarza brednię do kwadratu, że katedra ta stoi w miejscu katedry wzniesionej przez litewskiego króla Mendoga, który przyjął katolicyzm w roku 1251 (ale tylko na jeden sezon). Kłamstwo to jest wyjątkowo obrzydliwe i obliczone na niewiedzę czytelników, gdyż stolicą Mendoga był Nowogródek, a poza tym z czasów pomiędzy panowaniem Mendoga a panowaniem Giedymina, nie ma żadnych wzmianek kronikarskich o Wilnie.

Oczywiście w artykule nie ma Ĺźadnej wzmianki o tym, Ĺźe prawdziwy chrzest Litwy miał miejsce dopiero w 1387 roku, po zawarciu unii z Polską i Ĺźe odbywał się on za pośrednictwem Polski i Kościoła polskiego. W całym artykule nie ma nic o tym, Ĺźe Wilno było polskie i nic o Polakach, chociaĹź są wspomniani Ĺťydzi i Karaici oraz okupant sowiecki. Autorka pisząc o pałacu w Zatroczu (lit. Uzutrakis) koło podwileńskich Trok wspomina tylko tyle, Ĺźe zbudował go w latach 1897-1902 „litewski książę”. Tymczasem pałac ten zbudowali Polacy – hrabia JĂłzef Tyszkiewicz i jego Ĺźona, księżna Jadwiga Swiętopułk-Czetwertyńska i naleĹźał on do tej rodziny do 1940 roku, kiedy przejęły go władze sowieckie. Plany pałacu wykonał znany architekt warszawski JĂłzef Huss.

Niestety, takie informacje na Litwie są w sposób bezwzględny zatajane przy pełnej bierności strony polskiej w tych sprawach, czym pomagamy Litwinom w oczyszczaniu z polskości historii Wilna i Litwy.

Bezczelność nacjonalistów litewskich, czyli na śmietnik z Jerzym Giedroycem

W latach 1944-1991 Litwa była częścią Związku Sowieckiego. W 1991 upadł Związek Sowiecki i Litwa stała się niepodległym państwem. Od czasu ogłoszenia niepodległości Litwy oficjalne, czyli międzypaństwowe stosunki z Polską mają charakter przyjazny. Polska uznała niepodległość Litwy 26 sierpnia 1991 roku, a 5 września tego samego roku nawiązano stosunki dyplomatyczne. Współpracę gospodarczą zapoczątkowało podpisanie przez oba państwa 28 września 1992 roku „Umowy w sprawie wzajemnego popierania i ochrony inwestycji”. 26 kwietnia 1994 roku, podczas spotkania prezydentĂłw obu państw Lecha Wałęsy i Algirdasa Brazauskasa w Wilnie, podpisano „Traktat o przyjaznych stosunkach i dobrosąsiedzkiej współpracy”, ktĂłry jesienią tego roku ratyfikowały parlamenty Polski i Litwy, a w ktĂłrym Polska uznała obecne, krzywdzące nasz kraj!, granice Litwy oraz kradzieĹź przez Związek Sowiecki/Litwę dĂłbr polskiego dziedzictwa narodowego. Polska uznała – tylko i wyłącznie przez grzeczność i dobrą wolę, gdyĹź Litwa na takie wyróşnienie nie zasługuje ze względu na to, Ĺźe jest małym i bez Ĺźadnego znaczenia strategiczno-gospodarczo-militarnego krajem - Litwę za partnera strategicznego Polski, a takĹźe wspierała przyjęcie Litwy do Unii Europejskiej i NATO, wspomaga Litwę na płaszczyĹşnie militarnej itd.

Czy Litwa mogła znaleźć lepszego sąsiada? Na pewno nie.

A jednak stosunki polsko-litewskie nie układają się poprawnie z winy Litwy i Litwinów. Kością niezgody są Polacy na Litwie.

Otóş w 1939 roku, a potem a 1945 roku dyktator Związku Sowieckiego JĂłzef Stalin sprezentował Litwie bezprawnie, bo zajęte wbrew prawu międzynarodowemu i drogą agresji militarnej, całkowicie polskie Wilno i prawie czysto polską część Wileńszczyzny. Z oderwanej od Polski i włączonej do Litwy części Wileńszczyzny w 1945 roku chęć wyjazdu do Polski wyraziło 134 446 rodzin – 379 498 PolakĂłw, a zgodę na wyjazd od władz sowieckich uzyskało 61 127 rodzin – 171 158 PolakĂłw (Jerzy Ochmański „Historia Litwy”, Ossolineum, Wrocław 1982). Tak więc na Sowieckiej Litwie pozostało grubo ponad 250 000 PolakĂłw, gdyĹź nie wszyscy Polacy z Wileńszczyny chcieli opuścić swoją ojcowiznę, wierząc, Ĺźe Polska tu powrĂłci. W latach 1957-58 Związek Sowiecki wyraził zgodę na wyjazd do Polski dalszych 50 000 PolakĂłw z Sowieckiej Litwy (Wilna i Wileńszczyny). W chwili upadku Związku Sowieckiego w 1991 roku na Sowieckiej Litwie mieszkało ok. 258 000 PolakĂłw. Dzisiaj, według litewskich danych (na pewno mało wiarygodnych) w niepodległej Litwie mieszka 200 317 PolakĂłw (2011 r.), z tego w Wilnie 88 408 PolakĂłw, a np. w powiatach: wileńskim 49 648, solecznickim 26 858, trockim 10 362 i święciańskim 7239 PolakĂłw. W Wilnie Polacy stanowią 16.5% ogółu ludności, w powiecie solecznickim 78% ludności, wileńskim 52% ludności, trockim 30% ludności i święciańskim 26% ogółu ludności. Jak widzimy, po 70 latach brutalnej litwinizacji polskiej Wileńszczyny, Polacy stanowią ciągle większość ludności w powiatach solecznickim i święciańskim. I nie jest wcale wykluczone, Ĺźe liczba PolakĂłw na WileńszczyĹşnie jest wyĹźsza od tej podawanej przez LitwinĂłw. Bowiem jeszcze w 2001 roku, a więc zaledwie 10 lat wstecz, PolakĂłw było: 104 446 w Wilnie, 56 197 w powiecie wileńskim, solecznickim 31 233 i 12 403 w powiecie trockim.

Litwini nie mogą pogodzić się z tym, Ĺźe w „ich” Wilnie mieszka ciągle aĹź tyle PolakĂłw i Ĺźe stolica ich państwa leĹźy na polskim morzu - z wszystkich stron jest otoczona polskimi wioskami i miasteczkami i z tym, Ĺźe Polacy odziedziczyli po czasach sowieckim polskie szkoły, gimnazja, prasę, organizacje, zespoły taneczne, kościoły z polskim księżmi itd. Od 1991 roku rząd litewski i nacjonaliści litewscy robią wszystko, aby polskość zniszczyć w Wilnie i na WileńszczyĹşnie. Jak czytamy w Wikipedii: „Problemem pozostaje jednak kwestia niezbyt przychylnego traktowania mniejszości polskiej na Litwie. Ponadto niektĂłre posunięcia litewskich władz wobec polskich kombatantĂłw budziły Ĺźywe protesty litewskiej Polonii. DraĹźliwą kwestią pozostaje rĂłwnieĹź sprzeczność litewskiej ustawy o języku państwowym z ustawą o mniejszościach narodowych, a takĹźe Konwencją ramową Rady Europy o ochronie mniejszości narodowych i Europejską Kartą Samorządu Terytorialnego”.

Polacy na współczesnej Litwie walczą z rządem i władzami litewskimi o swoje prawa. Rządy polskie, prowadzące politykę wschodnią zgodnie z wytycznymi Jerzego Giedroyca, czyli de facto z wytycznymi amerykańskiej polityki odnośnie krajów Europy Wschodniej, znalazły się między młotem a kowadłem, tj. między przestrzeganiem wytycznych z Waszyngtonu (który był współtwórcą Jałty w 1945 r.!), a prześladowanymi przez Litwinów Polakami, którzy spodziewali i spodziewają się wsparcia ze strony rządu polskiego. Prezydent Lech Kaczyński (2005-2010) odwiedził Wilno 20 razy, ale, tak przez całkowite popieranie wytycznych Jerzego Giedroyca, jak i przez swoją spolegliwość wobec Litwinów nic nie zdziałał w obronie praw Polaków na Litwie. Przeciwnie, swoją spolegliwością wobec Litwinów zyskał ich życzliwość, a oni przekonanie, że rządy polskie chcąc nie chcąc przez palec patrzą na ich dyskryminację Polaków.

W 2007 roku władzę w Polsce przejęła Platforma Obywatelska, a w 2010 roku odszedł w zaświaty Lech Kaczyński. Nie znaczy to, że polityka polska wobec Litwy i Polaków na Litwie uległa większej zmianie. Ciągle obowiązują wytyczne Giedroyca/USA. Tyle tylko, że swoją własną niemoc odnośnie spraw Polaków na Litwie, Platforma Obywatelska tłumaczyła zaniedbaniami poprzedników na tym polu, podkreślając przy tym z dozą złośliwości, że Kaczyński tak nisko kłaniał się Litwinom i nic nie zdziałał dla Polaków na Litwie. Minister spraw zagranicznych Radosław Sikorski zdobył się jedynie na to, że powiedział, że złoży oficjalną wizytę na Litwie dopiero wówczas jak Litwa zacznie wypełniać postanowienia traktatu polsko-litewskiego odnośnie Polaków na Litwie. Nie pomogło to nic Polakom na Litwie, ale wywołało wściekłość u Litwinów, bo jednak to była otwarta krytyka ich dyskryminacji Polaków.

Wydawany w Warszawie dziennik „Rzeczpospolita” to prasowa tuba wytycznych Giedroyca/USA odnośnie polskiej polityki wschodniej. Wszyscy zwolennicy tych wytycznych mają łatwy dostęp do łamĂłw tego pisma. Teraz, z okazji odejścia ze stanowiska ministra spraw zagranicznych Radosława Sikorskiego, korespondent gazety litewskiej „Lietuvos Rytas” Eldoradas Butrimas w „Rzeczpospolitej” („Litwini czują się poniĹźani” 9.10.2014), skrytykował Radosława Sikorskiego za odejście od polityki Lecha Kaczyńskiego wobec oficjalnego Wilna. Napisał, Ĺźe Litwini czuli się poniĹźani przez to, Ĺźe Sikorski „porzucił przyjacielskie inicjatywy Lecha Kaczyńskiego i zaczął rozmawiać z Wilnem jak starszy brat z młodszym i głupszym”. Butrimasa uwaĹźa, Ĺźe krytyka litewskich antypolskich poczynań przez byłego polskiego ministra spraw zagranicznych przyniosła relacjom polsko-litewskim więcej szkody niĹź poĹźytku, gdyĹź masa LitwinĂłw przestała lubić Polskę i PolakĂłw, ktĂłrzy „stali się negatywnymi bohaterami litewskich kabareciarzy”. W podsumowaniu Eldoradas Butrimas przytacza słowa Jerzego Giedroyca, ktĂłry mĂłwił, Ĺźe „w nieporozumieniach mniejszego kraju z duĹźym zawsze większa wina jest po stronie duĹźego, dlatego Ĺźe ma on większe moĹźliwości działania”. Dziennikarz stawia pod rozwagę, czy to nie odpowiedni moment, by rozpocząć rozmowy sąsiadĂłw jak rĂłwnych partnerĂłw.

Przypatrzmy się bliĹźej tej ostatniej wypowiedzi. Butrimas (czytaj Litwini) chce, by rozpocząć na nowo rozmowy sąsiadĂłw – PolakĂłw i LitwinĂłw - jak rĂłwnych partnerĂłw, ale na zasadzie, Ĺźe Polska – jako większy kraj i narĂłd – musi, zgodnie z filozofią Jerzego Giedroyca, Ĺźe są rĂłwni i rĂłwniejsi partnerzy, zgodzić się z tym, Ĺźe Litwa jest w relacjach z nami mniejszym czyli rĂłwniejszym partnerem i dlatego musimy jej we wszystkim ustępować. Czyli w tym przypadku, Polska i Polacy muszą zaakceptować politykę rządu litewskiego zmierzającego do zniszczenia PolakĂłw na Litwie.

Czy może być lepszy przykład na kretynizm i antypolskość idei polskiej polski wschodniej proponowanej nam przez Jerzego Giedroyca i Biały Dom?!

A oto moja odpowiedĹş na wypowiedĹş Eldoradasa Butrimasa: „Polska powinna zaskarĹźyć Litwę w odpowiednich instytucjach europejskich za łamanie praw polskiej mniejszości narodowej na Litwie i uznać pakt polsko-litewski z 1994 roku za jednostronnie zerwany przez Litwę, a tym samym litewskie panowanie na Wileńszczyznę za okupację polskiego terytorium i zacząć rozmawiać z pozycji siły z rządem litewskim w sprawie PolakĂłw na okupowanych terenach polskich przez Litwę. Z nimi moĹźna tylko coś załatwić drogą ultimatum! Marian Kałuski, Australia („Rzeczpospolita” 9.10.2014).

Marian Kałuski

Wersja do druku

• Strona główna
• Powitanie
• Napisz artykuł
• Redakcja
• Działy
• Bannery Kworum
• Współpraca
• Linki
• Kontakt