Środa 24 Kwietnia 2024r. - 115 dz. roku,  Imieniny: Bony, Horacji, Jerzego

| Strona główna | | Mapa serwisu 

dodano: 10.10.14 - 13:44     Czytano: [1422]

Dział: Na każdy temat

Morfiniczny rytm Ĺźycia

Osaczają mnie konsekwentnie
demony lęku.
W dzień odsuwają się obrzydzeniem,
w nocy wypełzają pełne nadziei,
że staną się architektami
mojej bezsenności.
Nieszczęśliwe, jak ja,
a moĹźe nawet bardziej,
bo gdy ja umrę,
one będą dalej
jęczeć wśród bezdennej nocy.

Rytm mojego Ĺźycia bije w takt pielęgniarskich krokĂłw, człapania staruszka z dwĂłjki zdążającego co godzinę do ubikacji, pluskania wody z nieszczelnego kranu, odgłosĂłw aparatury medycznej dochodzących z R-ki. Kiedyś się pocieszałem, Ĺźe ci z R-ki mają gorzej. Ostatecznie zawsze trafiałem na salę ogĂłlną. Dziś, nawet gdybym chciał, nikt mnie tam juĹź nie weĹşmie. Nie ma juĹź nic do wyleczenia. Teraz pozostało mi tylko wsłuchiwanie się w kroki. I zastanawianie się, kto pierwszy mnie odwiedzi? Śmierć czy pielęgniarka z morfiną. I czy usłyszę, kiedy nadejdzie…?
Rak. Czytałem w Internecie i nadal nie mogę zrozumieć, jak własny organizm może tak bezsensownie siebie zabijać? Przecież tkanka rakowa jest zbudowana z moich własnych komórek. Dlaczego się tak mnożą? Czemu powzięły plan, by mnie wykończyć? Pytałem lekarza. Uśmiechnął się i odszedł. Później się dowiedziałem, że sam jest po przeszczepie szpiku.
Wieczór. Pacjenci z mojej sali oglądają szmatławy teleturniej. Z dyżurki pielęgniarek dochodzą odgłosy meczu. Z sali obok dudni muzyka dla idiotów. Przez tyle lat marnowałem czas. Tylu ludzi marnuje go nadal. A teraz chciałbym mieć choć odrobinę tego, co przeciekło mi przez palce.
Boli? Czy boli? Jak boli?! – to cholerne słowo jest tu rozkładane na części pierwsze, jakby świat składał się tylko z bolenia, a ludzie pragnęli wyłącznie zmniejszania bĂłlu swojego i innych. A ja chciałbym sprĂłbować poziomek. Choć wiem, Ĺźe to dopiero wiosna. Szkoda, jedna poziomka, a potem niech boli… Taki śmiech przez łzy…
– Podam lek, panie Kazimierzu – usłyszałem znĂłw, jakbym słyszał echo sprzed sześciu godzin, ktĂłre odbijało się po salach i wrĂłciło znĂłw do mojej. Ona ma podać ten lek, to jej praca i zadanie. Ja tu mam umierać. Taki jest mĂłj los i rozpoznanie. Pacjenci z taką chorobą nie chodzą, nie kochają, nie marzą. Tylko umierają zgodnie ze swoim rozpoznaniem.
– Dobrze – odpowiedziałem, tak jak przed sześcioma godzinami. Wykonujmy swoje zadania starannie.
…. Bezsilność. Bezwład. Bezgłośne przeraĹźenie. Chciałem sięgnąć po wodę. Stała tam gdzie zwykle, jak oaza wśrĂłd piaskĂłw. WyobraĹźałem sobie, jak oĹźywia mnie wewnętrznie od ust aĹź do umysłu. Ale nie mogłem podnieść ręki. Nie byłem w stanie. Popatrzyłem na swoje pokłute wenflonami dłonie. Czarne chmury zbierają się nade mną. Świat kurczy się, zaciska wokół mnie, biorąc bezdusznie w niewolę. Rozpełzająca się we mnie choroba wyznacza teraz granice czasu i przestrzeni. W jej słowniku zabrakło słowa „przyszłość”. Przyjmę więc to, czym mnie obdarzy. Przyjmę jeszcze jedną noc…
Dawno temu nie myślałem o śmierci. Aż wreszcie znalazłem się tu. Lekarz, który prowadzi moją salę, ostrzegał mnie wiele razy. Straszył, że nie przyjmie mnie do szpitala, jak nadal będę palił. Teraz nic nie mówi o paleniu. Jest miły, wyrozumiały, więc chyba nie zostało mi dużo czasu. To jednak porządny człowiek. Mimo wszystko.
Ciągle zastanawiam się, czy tam, po drugiej stronie coś jest? Powinienem w to wierzyć. Boję się nie wierzyć. Ksiądz mĂłwił, by ufać w BoĹźe miłosierdzie. Ale czy ktoś kiedyś zwaĹźył to miłosierdzie? MoĹźe BĂłg mi kiedyś powie, ile razy mi wybaczył, odwrĂłcił wyrok, ktĂłry wisiał nad moją głową na włosku. Ale dziś mam raka i mnie boli. I w to łatwo mi wierzyć, bo mam to na papierze „czarno na białym”. Wiara czyni cuda. Ale wiara w miaĹźdżącą diagnozę czyni tylko spustoszenie. Czy BĂłg umie pisać „biało na czarnym”? Zapewne, bo umie wszystko. Ale czy zechce...?
… ZnĂłw zastrzyk. ZnĂłw to błogie uczucie wygładzające mĂłj umysł, tak Ĺźe mogę choć przez chwilę śnić o przeszłych, dobrych czasach. Za kilka godzin bĂłl znĂłw wrĂłci, ale wrĂłci teĹź pielęgniarka ze sztucznym uśmiechem i strzykawką na tacy, więc jakoś przetrwam ten czas. Wiem, co tam ma w tej strzykawce. Morfinicznym rytmem Ĺźycia zbliĹźam się do największej niewiadomej, coraz wolniej, leniwiej, słabiej.
Dziś przyszła na naszą salę siwa staruszka. Poruszała się przy chodziku, podchodząc do łóżka obok mnie. Potem opowiadała sąsiadowi z lewej o swoim mężu, Stanisławie. Znałem pana Stanisława. Spotykałem go pod poradnią kardiologiczną, gdzie siedział często z tą staruszką, oczekując na wizytę u lekarza. On spodziewał się swojej śmierci. Tego wieczoru, ostatniego wieczoru swojego życia, przepraszał ją, całował po rękach i mówił, że nie potrafił dać jej tyle miłości, na ile zasługiwała. Spędzili razem sześćdziesiąt pięć lat. Był dobrym człowiekiem. Przeżył wiele lat u boku ukochanej żony i umarł tak, jak chciał.
A co będzie ze mną? Jaki będzie mój koniec?
Gdzie ta pielęgniarka z tacą?!
ZnĂłw boli bardziej…


Andrzej Chodacki


Autor opowiadania i wiersza: Andrzej Chodacki
Urodzony w 31.05.1970 roku. Z powołania mąż i ojciec, z zawodu lekarz wojskowy w stopniu kapitana. Pisze prozę i poezję, a takĹźe fotografuje. Laureat kilkudziesięciu konkursĂłw literackich, między innymi zdobył Złoty Laur Dziewina za 1 miejsce w kategorii proza w VI OgĂłlnopolskim Konkursie Literackim w Ĺťarach w 2012 r. i 1 nagrodę za prozę w OgĂłlnopolskim i Polonijnym Konkursie Literackim im. Leopolda Staffa w 2013 roku. Jego opowiadania były wydrukowane między innymi w Wydawnictwie My Book w Szczecinie, Miesięczniku Literackim Akant w Bydgoszczy, Kwartalniku Literackim Horyzonty, Blogu Literackim " Pod natchnieniem Ducha Świętego", w Półroczniku literackim „Inter-. Literatura–Krytyka–Kultura”, w Portalu Literackim Publixo oraz w Tygodniku Polskim w USA i Gazecie Polonijnej w Kanadzie, z ktĂłrymi podjął stała współpracę.
W 2012 roku wydał debiutancką książkę z poezją i fotografią pt.„ PejzaĹźe tęsknoty”,
w 2013 roku wydał cykl 25 nagradzanych opowiadań pt. „ Opowieści ze świata”.
Od 2008 roku współtworzy śpiewający zespół poetycki wraz z Marcinem Kowalczykiem (założyciel zespołu, poeta i kompozytor ) oraz Lechosławem Tarkowskim (basista).

Wersja do druku

• Strona główna
• Powitanie
• Napisz artykuł
• Redakcja
• Działy
• Bannery Kworum
• Współpraca
• Linki
• Kontakt