Metafora

Szanowni Państwo!

Widząc groĹşnego przestępcę na ulicy, wracam do domu i zamykam się w nim z moimi dziećmi – deklaruje pani Premier. Podkreśla przy okazji, Ĺźe jest kobietą, gdyby ktoś miał w tym względzie jeszcze jakieś wątpliwości. Jako kobieciątko, nie jest w stanie przewidzieć, Ĺźe ten przestępca nie musi wcale wchodzić do środka, ale moĹźe po prostu podpalić jej dom. Pewnie wĂłwczas zatelefonowałaby do Brukseli. Nie wygląda na to, Ĺźeby miała jakieś inne pomysły w zanadrzu.

Z czym mamy tu do czynienia? Czy rzeczywiście z rozsypką, do której dochodzi gdy generalny mafiozo znienacka opuszcza swój gang wstępując do gangu-matki? A może jest to zwyczajna farsa pisana z myślą o lemingach? Marionetki w rangach ministrów żadnej władzy przecież nie sprawują. Jeśli jest jeszcze jakieś zarządzenie masą upadłościową, zwaną z przyzwyczajenia Państwem Polskim, to raczej w stolicach ościennych, nie w Warszawie.

Póki co, czekają nas jednak wybory lokalne i już widać ożywienie w zwartych szeregach PO. Jeden z prezydentów miasta, w obawie przed utratą stanowiska wziął przykład z samego Putina, który, jak może Państwo pamiętacie, gdy tylko zanurzył się w morzu, to zaraz znalazł starożytną grecką wazę. PO-wski prezydent, chociaż też do morza ma niedaleko, to wolał jednak zabawić się w dzielnego policjanta-amatora i ująć napastnika, który okradł staruszkę. Pieniędzy co prawda nie odzyskano, no ale ktoś jakieś koszty ponieść musiał. I jak tu nie podziwiać tego dzielnego prezydenta!?


Pozdrawiam do następnej soboty

Małgorzata Todd
www.mtodd.pl
Lub http://sklep.mtodd.pl







39/2014 (170)



Teatrzyk Zielony Śledź
ma zaszczyt przedstawić sztukę pt.

Propozycja nie do odrzucenia

Występują: Wańka i Fritz.


Fritz – Moje szczere gratulacje.

Wańka – Z jakiej okazji?

Fritz – Przejęcia poczytnego tytułu prasowego.

Wańka – I kto to mĂłwi! PrzecieĹź cała prasa leĹźy w waszych rękach. A poza tym po co nam tygodnik, ktĂłry ludzie przestaną kupować?

Fritz – No, to po co cały ten cyrk?

Wańka – Wy, Niemcy wszystko rozpatrujecie pod kontem doraĹşnych interesĂłw.

Fritz – Przesadzasz, jak zwykle. Ale powiedz jak to zrobiliście, bo palę się z ciekawości.

Wańka – Wielowiekowa tradycja, a poza tym nic specjalnie oryginalnego. Pooglądaj sobie filmy o porwaniach, wymuszeniach, to będziesz wiedział jak to działa.

Fritz – Porwaliście dziennikarzowi dziecko?

Wańka – Nie musieliśmy. Odwiedził go nieznany sprawca, właściwie nawet przyszły nieznany sprawca i złoĹźył propozycję nie do odrzucenia.

Fritz – PrzecieĹź ci dwaj, to ludzie zahartowani w bojach.

Wańka – W tym wypadku decyzja była prosta. Albo skompromitują swojego człowieka, albo my skompromitujemy ich.

Fritz – Jak?

Wańka – Dokładnie na tej samej zasadzie. Znajdziemy takiego, ktĂłry udowodni im zdradę. Proste jak drut.

Fritz – I tak po nitce do kłębka?

Wańka – Problem tylko w tym, Ĺźe tan kłębek coraz grubszy.

Fritz – Rzeczywiście. Zaczyna juĹź przypominać kulę śnieĹźną.

KURTYNA


…………………….





MARGARET TODD

Odcinek 70


– Słyszałeś o zawaleniu się stropu w ruderze w Konstancinie?
– Coś mi się obiło o uszy. To ma jakiś związek z prowadzoną przez nas sprawą?
– Na to wygląda – powiedziała Dominika, rozkładając dokumenty na biurku Marcina. –
To ta rudera w pobliżu pałacu Buchniarzów.
– Sąsiedztwo chyba nie wystarczy, Ĺźeby powiązać zawalenie się stropu w opuszczonym
domu z morderstwem w kawalerce odległej o dwadzieścia kilometrów.
– Po pierwsze, brak dowodĂłw, Ĺźe Artur Urbaniuk zginął we własnym łóżku, po drugie
strop w ruderze zawalił się sam z siebie, nic nie wskazuje na to, żeby mu w tym ktoś pomagał
– zaczęła Dominika.
– Rozumiem, Ĺźe najpierw prĂłbujesz wykazać brak związku, zanim przejdziesz do sedna
sprawy – wtrącił Marcin.
– Daruj sobie te złośliwości i posłuchaj. Ten pustostan, jak nazywa go raport miejscowej
policji, był meliną bezdomnych. W czerwcu ubiegłego roku został zabity jeden z jego mieszkańców
i podejrzenie padło między innymi na Sebastiana Buchniarza, syna posła.
– Wymigał się, z tego co wiem.
– Tak, ale teraz przeszukano ponownie ruderę i znaleziono Ĺźelazną kasetkę, taką jakich
używają handlarze na targowiskach.
– I co w niej?
– W niej i na niej odciski palcĂłw tego zamordowanego kloszarda.
– W niej, powiadasz?
– PrĂłcz odciskĂłw palcĂłw dwie komĂłrki, pewnie ukradzione. Wszystko wskazuje na to, Ĺźe
w jednej z nich znajdują się jakieś zdjęcia. Technicy pracują nad ich odtworzeniem.
– Mało prawdopodobne, Ĺźeby zrobił zdjęcie zabĂłjcy, schował komĂłrkę do kasety, ukrył
ją, a później pozwolił się zabić.
– Tak. To raczej mało prawdopodobne – zgodziła się Dominika. – Chyba Ĺźe...
– Ĺťe co?
– Ĺťe zrobił jakieś kompromitujące fotki.
– To mĂłgłby być motyw – przyznał Marcin.
– PĂłjść z tym do Boruty?
– Nie zawracaj mu głowy kaĹźdym głupstwem. Sami musimy najpierw zebrać dowody.
My przecież prowadzimy śledztwo.
– Normalnie masz rację.
– A nienormalnie?
– Widzisz, prokurator podejrzewa, Ĺźe u nas jest jakaś wtyka.
– Czyja?
– Ba, o to właśnie chodzi, Ĺźe nie wiadomo ani czyja, ani kto nią jest – Dominika włoĹźyła
rozłoĹźone dokumenty do teczki i usiadła przy swoim biurku. – Długo twĂłj brat zostanie w
Polsce? – zapytała jakby od niechcenia.
– Wpadł ci w oko?
– Nie odpowiadaj pytaniem na pytanie.
– Nie wiem. Zawsze miał większe niĹź ja powodzenie u dziewczyn.
– Pod warunkiem, Ĺźe was rozróşniały.
– Masz coś konkretnego do niego?
– Ja nie, ale moĹźe prokurator.
– Nie mĂłw mi, Ĺźe interesuje się nim prokurator. Chyba aĹź tak Ĺşle z nim nie jest? – zaĹźartował
Marcin.
– W komputerze Boruty dzieją się jakieś dziwne rzeczy – odparła Dominika całkiem powaĹźnie,
lekceważąc Ĺźartobliwy ton kolegi. – MoĹźe Rafał mĂłgłby rzucić okiem?
– Powiem mu. A nasz informatyk nie poradzi sobie z tym?
– No, właśnie nie. O jasny gwint! – powiedziała Dominika, wpatrując się w ekran komputera.
– Za duĹźo czytasz starych kryminałów.
– Skąd wiesz? – śledziła nadal z uwagą jakieś zdjęcia.
– Inaczej nie znałabyś takich wymyślnych i niewinnych zarazem przekleństw.
– PodejdĹş tu. Widzisz? – wskazała na otwartą witrynę internetową. – Ta dziewczyna stoi
tuż obok posła Marka Ździebło.
– Poznaję. To w tym nocnym klubie, w ktĂłrym byliśmy z Rafałem.
– A tu są moje zdjęcia – otworzyła inny plik.
– Podobne w ujęciu i...
– Prawie identyczne.
– Myślisz, Ĺźe ktoś ci je ukradł?
– Nie. Myślę, Ĺźe te na stronie Sary są spreparowane. Nie było jej tam wtedy.
– MoĹźe robiłaś zdjęcia chwilę wcześniej albo później.
– NiemoĹźliwe. Układ osĂłb jest identyczny, a to przecieĹź nie był plan zdjęciowy do jakiegoś
filmu, tylko samo życie. Widziałeś kiedyś tę dziewczynę?
– Nigdy. Za ładna, Ĺźebym jej nie zapamiętał – powiedział z przekonaniem Marcin. – Coś
więcej o niej wiemy?
– Prowadzi blog, ktĂłry cieszy się coraz większym powodzeniem. Pisuje na róşne tematy,
między innymi o blondynkach.
– Sama jest blondynką.
– Właśnie i jest zdania, Ĺźe być blondynką to jednak nie to samo, co być idiotką. Pisze tak:
„Dowcip o czarnoskĂłrym jest przejawem rasizmu i niepoprawności politycznej, ale dowcipy
o blondynkach juĹź rasistowskie nie są, a przy tym są jak najbardziej poprawne politycznie”.
– Ta Sara coraz bardziej mi się podoba.
CDN

Już teraz można zamówić całość wpłacając jedynie 20 zł na konto Nr: 50 1020 5558 1111 1115 9930 0019. Adres posiadacza konta to: Wydawnictwo TWINS; ul. Dymińska 6a/146; 01-519 Warszawa i podając adres internetowy, na który e-booka należy przesłać.

Okładkę zaprojektował Zdzisław Ĺťmudziński Copyright © by
Margaret Todd, 2013 All rights reserved. Wydawnictwo „Twins”
ul. Dymińska 6a/146 01-519 Warszawa

..............................................................................................

Apel – kaĹźdy z Państwa moĹźe ten apel podpisać. PrĂłcz imienia i nazwiska moĹźna teĹź podać tytuł, funkcję oraz przynaleĹźność do jakiejś organizacji.

APEL

Polacy, wyborcy!

Platforma Obywatelska i Donald Tusk, podejmą niedługo – wspomagani przez Ĺźyczliwe im media (TVP, TVN, Polsat, „Gazeta Wyborcza”, „Rzeczpospolita”, „Fakt”, „Dziennik Gazeta Prawna”, „Polska”, „Polityka”, „Newsweek”, „Wprost”, „Polskie Radio”, „TOK FM”, itd.) – wielką akcję straszenia wyborcĂłw i ostrzegania przed nieszczęściami, jakie spadną na Polskę, jeśli w wyborach samorządowych i parlamentarnych zwycięży PiS. Media te będą się prześcigać w podawaniu dosadnych przykładĂłw owych nieszczęść. Będą wspierane zręcznie przez media zagraniczne, zwłaszcza niemieckie, wykonujące tajne dyrektywy strategĂłw brukselskich.

Polacy, wyborcy!
Nie dajcie się zastraszyć, nie dajcie się okłamać, nie dajcie się ponownie oszukać Tuskowi i jego Platformie – rzekomo obywatelskiej!

1. Jan Wawrzyńczyk – profesor Uniwersytetu Warszawskiego.
2. Małgorzata Todd – pisarka.
3. Jarosław Piastowski – lekarz.
4. Zbigniew Lisiecki – informatyk.
5. Rafał Wysmyk – ekonomista.
6. Jerzy Burski – artysta grafik.


.............................................................................................


Komentarz do poprzedniego felietonu (Ad. Bezpieczny wrĂłg 38/2014 (169)

Szanowna Pani Małgorzato
Jak uczy doświadczenie historyczne, nasz byt narodowy był zawsze silnie powiązany z połoĹźeniem geograficznym. By trwać i przetrwać jako narĂłd musimy stworzyć bardzo dobrze funkcjonujące państwo, Ĺźeby nie powiedzieć, mocarstwo (o tym wiedzieli twĂłrcy II RP). To właściwie kluczowy warunek dobrego prosperowania naszego narodu (tworzenie słabego państwa zawsze kończy się dla nas Ĺşle, wręcz tragicznie – obecnie mamy niestety z takim państwem do czynienia). To oczywista oczywistość. Jednak stworzenie mocnego państwa okazało się po 1989 roku niemoĹźliwe, bowiem pronarodowe elity były i są bardzo słabe, społeczeństwo zaś, mocno jest spauperyzowane i zsowietyzowane (to co celnie określił Sikorski – cechuje je „murzyńskość”, do ktĂłrej tworzenia walnie się rĂłwnieĹź Ăłw minister przyczynił). Zdaje się, Ĺźe w tych okolicznościach moĹźemy liczyć jedynie na to Ĺźe, nasi „umiłowani” wielcy sąsiedzi wezmą się za łby. I wtedy pojawi się dla nas kolejna szansa budowania silnego państwa (ostatnią taką szansę – rozpad ZSSR w latach 90-tych zupełnie zmarnowaliśmy). Nasi „umiłowani” wielcy sąsiedzi niestety nie biorą się za łby, wręcz przeciwnie – wzajemnie się kokietują, a ich łby prowadzą bardzo konsekwentną własną politykę narodową.
Na skuteczność taktyki obliczonej na przetrwanie polegającej na oczekiwaniu na pomoc innych państw, raczej nie liczmy – juĹź to przerabialiśmy.

Z powaĹźaniem – Ewa Działa-Szczepańczyk

Wersja do druku

• Strona główna
• Powitanie
• Napisz artykuł
• Redakcja
• Działy
• Bannery Kworum
• Współpraca
• Linki
• Kontakt