Sobota 20 Kwietnia 2024r. - 111 dz. roku,  Imieniny: Agnieszki, Amalii, Czecha

| Strona główna | | Mapa serwisu 

dodano: 13.07.14 - 23:07     Czytano: [1470]

Dział: Na każdy temat

Nic się nie stało

Długo się zbierałem by opisać to, co mi się przydarzyło w połowie kwietnia, a to za sprawą braku czasu, czy też rozważań, czy aby na pewno ta historyjka kogokolwiek zainteresuje. Jednak zmobilizowałem się, znalazłem chwilę na przypomnienie sobie tego dnia, uznając, że może jednak, to być istotne, ze względu na ukazanie pewnego zjawiska, gdy człowiek jednym odruchem sprowadza na siebie tylko kłopoty.
Są takie sytuacje, że aż się chce powiedzieć: prawo serii, czy też, nieszczęścia chodzą parami a czasem i trójkami. Może nic takiego wielkiego się nie wydarzyło, ale jednak obserwując tę scenę można wysnuć wniosek (i oby tak nie było), że nie warto być czułym na czyjąś krzywdę, lepiej udawać, że się nie widzi co wokół się dzieje. A więc do rzeczy.

I właśnie w ten przepiękny kwietniowy dzień, w samym centrum Warszawy, znalazłem się w takiej sytuacji, ale jako obserwator a dziś jako reporter, pragnę zrelacjonować to wydarzenie, trwające nie więcej niż 7 minut, które w swej istocie rzeczy, dotarło do mnie dopiero jakiś czas później. Może dlatego, że zajęty w tym momencie, swoimi kłopotami obmyślałem strategię dalszego działania.
Jechałem tramwajem linii 9 Alejami Jerozolimskimi, a że akurat tak się zdarzyło, że dość długo trzeba było na niego czekać, jadący w stronę Ochoty skład był pełen pasażerów.

Stoję w środku wagonu, przy drzwiach, zamyślony patrzę przed siebie na mknące samochody i nagle z prawej strony dociera do mnie głos jakiegoś mężczyzny, gdy się odwróciłem zobaczyłem człowieka szczupłego, średniego wzrostu o szpakowatych włosach, który trzymając w dłoni jakąś kartkę, zwracał się do współpasażerów i jak katarynka powtarzał wciąż ten sam tekst. Prosił o pomoc, choćby złotówkę, mówił o chorobie kogoś bliskiego, że nie ma na jedzenie. W zasadzie to nic nadzwyczajnego, tu na tej trasie zawsze ktoś czegoś chce, najczęściej pieniędzy, grając przy tym pokręcone wiązanki na harmonii.
Ten mężczyzna chciał być jednak oryginalny, deklamował kaĹźdemu konkretną prośbę, wyliczał swoje kłopoty i liczył zapewne na współczucie oraz wsparcie. Jednak z moich obserwacji wynikało, Ĺźe nikt nie sięgał do portfela czy torebki. Ĺťebrzący przeciskał się, niezraĹźony niepowodzeniem, przez zatłoczony tramwaj, co chwila łapiąc się poręczy by nie upaść na innych. AĹź dotarł blisko mnie, obok siedzącej młodej dziewczyny o blond włosach, zajadającej coś z torebeczki w bordowe paski. Dziewczyna przełoĹźyła kanapkę do lewej dłoni i zaczęła czegoś szukać w torebce, leżącej na jej kolanach. Mężczyzna gdy to zobaczył zatrzymał się na trochę dłuĹźej myśląc, Ĺźe dziewczyna szuka właśnie jakiegoś datku. I rzeczywiście, nie mylił się, dziewczyna znalazła jakieś drobne i po chwili wręczyła mu jakąś monetę. Nie pamiętam juĹź czy mężczyzna podziękował, bo w tym samym czasie, siedząca przed dziewczyną kobieta w średnim wieku odwrĂłciła się i głośno nie przebierając w słowach zbeształa ją, aby w miejscu publicznym nie jadła tak śmierdzących, jej zdaniem, posiłkĂłw, bo ona juĹź nie moĹźe wytrzymać… jakaś cebula, zasmaĹźane mięso, brak kultury, więcej ogłady itd., czym wprawiła w osłupienie pasaĹźerĂłw, włącznie ze mną. Dziewczyna zaskoczona reakcją współpasaĹźerki, rzuciła tylko cicho, jakby na usprawiedliwienie, Ĺźe akurat zgłodniała, Ĺźe jest w ciąży.

Chwilę później „dziewiątka” zatrzymuje się na przystanku przy Pl. Starynkiewicza, wchodzi m.in. starszy pan, podpierając się laską, ale to podpieranie na pierwszy rzut oka nie było takie dosadne, raczej laska słuĹźyła mu jako atrybut na wszelki wypadek – takie odniosłem wraĹźenie. Od razu podchodzi do naszej bohaterki, jasnowłosej dziewczyny i staje przed nią, świdrując wzrokiem jej sylwetkę aĹź do bĂłlu. Dziewczyna, chowając resztki kanapki do torby, podniosła głowę i zaraz wstała. Faktycznie, prawdę mĂłwiła przed chwilą, jej brzuszek wskazywał na piąty moĹźe szĂłsty miesiąc. Wstając mĂłwiła do tego pana, Ĺźe właściwie to jest w ciąży ale ustąpi mu miejsca, jeśli jest w takiej potrzebie. On trochę tylko zmieszany spytał, czy da radę, ona odpowiedziała, Ĺźe da… więc usiadł natychmiast.

I tak dojeĹźdĹźaliśmy do Pl. Zawiszy, do następnego przystanku, gdzie akurat na rondzie z piskiem a raczej charakterystycznym metalicznym zgrzytem, skręcał tramwaj, udając się w stronę Woli, był cały oblepiony reklamą. Analizując jeszcze sytuację, jaka się przed chwilą wydarzyła, oczywiście bez wiązania wątkĂłw (to przyszło później), nie wiem dlaczego, przeczytałem (a właściwie samo wpadło w oko) wielkie hasło na pierwszym i drugim wagonie: „Więcej Ĺźyczliwości dla kobiet w ciąży”.
Gdy hasło to trafiło do mojej świadomości, nagle uzmysłowiłem sobie, że oto przed chwilą byłem świadkiem dziwnego zdarzenia, że to wszystko jakoś musiało być wyreżyserowane. No dobra, ale przez kogo? Przez los? Jak mawiał mój znajomy, nic nie dzieje się przypadkiem. Pochłonięty tym rozważaniom opuściłem tramwaj trzy przystanki dalej. A dalej, wróciły już do mnie sprawy i kłopoty, których rozwiązanie zakłócił mi, kilka minut wcześniej, mężczyzna proszący o jałmużnę.

Zbigniew Skowroński

Wersja do druku

• Strona główna
• Powitanie
• Napisz artykuł
• Redakcja
• Działy
• Bannery Kworum
• Współpraca
• Linki
• Kontakt