Sobota 20 Kwietnia 2024r. - 111 dz. roku,  Imieniny: Agnieszki, Amalii, Czecha

| Strona główna | | Mapa serwisu 

dodano: 22.05.14 - 18:24     Czytano: [1328]

Dział: Mistyfikacja Nowej Ery

TELEFONY, TELEFONY...(1)

MISTYFIKACJA NOWEJ ERY

Sławomir M. Kozak













Mojej cĂłrce Małgosi dedykuję …












Część 16



TELEFONY, TELEFONY...(1)


Skoro w przypadku Pentagonu i Shanksville nie można było przedstawić przekonujących materiałów wizualnych, postarano się o dźwiękowe. Ażeby przebieg lotów nie wyglądał sztucznie, wprowadzono element grozy. Rozmowy telefoniczne. Dla prostego uwiarygodnienia trzech rzeczy.

Po pierwsze, że loty przebiegały tak, jak przedstawiły to oficjalne czynniki.

Po drugie, że na pokładzie byli w ogóle porywacze.

I po trzecie wreszcie, że pasażerowie tych samolotów znajdowali się w konkretnych maszynach, o oznaczonym czasie, żywi.

Człowiek jest tylko człowiekiem. Pewne zagrania psychologiczne wystarczą aby urealnić fikcję. Bardzo niewiele do tego potrzeba.

Z trwających ponad 23 minuty rozmów stewardessy Betty Ong nagranych zostało tylko 4,5 minuty. Słuchałem tych nagrań i nie wierzę, by były prawdziwe. Informacje przekazywane przez kobietę, która powinna byc w szoku lub przynajmniej solidnie wystraszona, są spokojne i moim zdaniem brzmią, jak odczytywane. Osoba mówiąca do telefonu mówi wolno i bez emocji, tempo jej głosu wzrasta dopiero w chwili, w której jej rozmówca zaczyna zadawać pytania. Mówi tak, jakby starała się przekonać, że na pokładzie doszło do tragedii, zabito trzy osoby, a sprawcy zawładnęli kokpitem. Powtarza, że nie może się dostać do kabiny pilotów. Czy na jej miejscu którakolwiek stewardessa starałaby się dostać do kokpitu pełnego porywaczy wiedząc, co przed chwilą zrobili innym członkom załogi i pasażerom? Z samolotu opanowanego ponoć przez terrorystów nie dochodzą żadne inne odgłosy, krzyku, płaczu, histerii. Nic, tylko głos stewardessy.

Inna stewardessa, Madeline Sweeney, prowadziła rozmowę telefoniczną ze swoim przełoĹźonym Michael’em Woodward’em przez 25 minut. Opisała czterech porywaczy, podczas gdy FBI twierdzi, Ĺźe było ich pięciu. Przekazała informacje, Ĺźe porywacze siedzieli na fotelach w rzędach 9 i 10, podczas kiedy FAA podała, Ĺźe ich miejsca znajdowały się w rzędzie 8. Pod koniec rozmowy zaczęła krzyczeć, Ĺźe widzi budynki i wodę. Ani słowa poza tym. Czy stewardesa latająca od 12 lat z Bostonu, wiedząc jak waĹźny w takich sytuacjach jest kaĹźdy detal, mogła nie poznać Manhattan’u? PrzecieĹź ten widok, jakkolwiek znajomy, musiał być dla niej zaskakujący.

Mark Bingham telefonujący do własnej matki musiał się liczyć z tym, Ĺźe są to ostatnie chwile jego Ĺźycia. A jednak przedstawił się matce, jak człowiek dzwoniący w słuĹźbowej sprawie do obcej osoby. Z imienia i nazwiska. Nie znam nikogo, kto by się tak przedstawiał swojej matce. Jak chyba większość ludzi – ja telefonując do własnej mamy nie podaję nawet imienia. Nie zdarzyło się, Ĺźeby mnie nie poznała. Bingham powiedział, Ĺźe jest na pokładzie uprowadzonego samolotu, ktĂłrego trzech porywaczy ma ze sobą bombę i na koniec spytał czy matka mu wierzy. Rozmowę przerwano, po czym po chwili połączenie wznowiono, a słowa wypowiadane przez niego były dokładnie tej samej treści, co poprzednio. Łącznie z pytaniem o wiarę w jego słowa. Tak, jakby ponownie puszczono zapis tych kilku zdań z taśmy. Ani jednego nowego, innego, w porĂłwnaniu z poprzednim połączeniem, wyrazu.

Bardzo ciekawy, a pomijany milczeniem nawet przez dociekliwych dziennikarzy, jest telefon, jaki otrzymał o godzinie 09:00 od swojego syna Petera, lecącego rejsem UAL 175, Lee Hanson. Był to drugi telefon, jaki od niego odebrał. Peter powiedział w nim:

- Jest źle tato, stewardessę pchnęli nożem, wygląda na to, że mają noże i .... Powiedzieli, że mają bombę. W kabinie jest coraz gorzej, pasażerowie chorują. Samolot wykonuje ostre manewry. Myślę, że mają zamiar lecieć do Chicago, albo gdzie indziej i rozbić maszynę o jakiś budynek. Nie martw się tato, jeśli tak będzie, to będzie to przynajmniej szybkie. O mój Boże, mój Boże.

Zupełnie fantastyczne nagranie, a całkowicie zlekceważone przez wszystkich śledczych! Po pierwsze, skąd człowiek telefonujący do swego ojca powziął tak niesamowity (w tamtych okolicznościach) pomysł, że samolot poleci do Chicago? Przecież, według planu, leciał z Bostonu do Los Angeles. Porywacze nie ujawnili żadnych zamiarów. Jedyne, czego można było spodziewać się z dużym prawdopodobieństwem, gdyby mieli bombę, to jej użycia! Dlaczego mieli by kierować się na jakiekolwiek lotnisko inne od planowanego? Naturalne mogło być, że samolot będzie leciał nadal do miejsca przeznaczenia lub zawróci do miejsca, z którego wyleciał. Pomysł, że poleci nagle do zupełnie innego miasta jest niesamowity.

Natomiast pomysł, że porywacze zamierzają samolot rozbić o jakiś budynek jest wręcz wizjonerski!

Dwie zagadki w jednym wydaniu. Nie mam rozwiązania dla pierwszej z nich. Choć, muszę przyznać, że w moich dociekaniach prawdy o 9/11 przewinęło się miasto, którego nikt z zamachami tego dnia nigdy nie kojarzył. To właśnie Chicago.

Otóż, kiedy zastanawiałem się na początku moich poszukiwań, jak rozwinąć by się mogła sytuacja gdyby UAL 93 nie opóźnił swego startu, doszedłem do wniosku, że może plan zamachów 11 września był bardziej rozbudowany. Przez pewien czas podejrzewałem, ze oprócz Nowego Jorku i Waszyngtonu planowano zaatakować jeszcze inne miejsce w Stanach. Uderzyć głębiej w trzewia Ameryki, zaangażować nie tylko jej obrzeża, ale i środek.

I kiedy do miejsca, w ktĂłrym samolot został uprowadzony dodałem zasięg, jaki mĂłgłby pokonać, gdyby nie opóźnił startu o owe 41 minut, okazało się, Ĺźe uwzględniając prędkość i siłę wiatru, doleciałby do ... Chicago. W co mĂłgłby uderzyć samolot w Chicago? Oczywiście, w najwyĹźszy po kompleksie World Trade Center, budynek Ameryki – Sears Tower. Ale, jako Ĺźe ten samolot miał tego dnia inne zadanie do wykonania, ten wątek porzuciłem. JakieĹź było moje zdziwienie, kiedy nie tak dawno dowiedziałem się, Ĺźe w roku 2004 Larry Silverstein, właściciel WTC, poprzez podstawione osoby, sfinalizował planowane od lat kupno Sears Tower! Co ciekawe, kiedy sprawa wyszła na jaw, spółka MetLife – dotychczasowy właściciel – wycofała się z umowy.

Jeżeli natomiast chodzi o zagadkę drugą, czyli przepowiednię pasażera o mającym nastąpić uderzeniu w budynek, to rozwiązanie mam tylko jedno.

Wszystkie rozmowy telefoniczne były jedną wielką mistyfikacją! Innego wyjaśnienia nie ma i nie może być.

Zacznijmy od tego, Ĺźe w roku 2001 nie było fizycznej moĹźliwości wykonywania połączeń z telefonĂłw komĂłrkowych znajdujących się w samolocie podczas lotu. Taką moĹźliwość linie lotnicze udostępniły pasaĹźerom, angaĹźując w specjalistyczne rozwiązania technologiczne ciężkie miliony, dopiero w roku 2004! I dla sceptykĂłw, udostępniły – a nie usprawniły. Proste pytanie ekonomiczne brzmi: po co linie lotnicze miałyby angaĹźować miliony w roku 2004 w rozwĂłj technologii, ktĂłra nie była potrzebna juĹź od roku 2001?

Pasażerowie wchodzący na pokład samolotu słyszą ciągle o konieczności wyłączenia telefonów komórkowych. Tłumaczy się to prawdopodobieństwem zakłócenia działania urządzeń pokładowych, co jest trochę dziwne, zważywszy że awionika samolotów jest chroniona przed radiacją elektromagnetyczną.

Jak się okazuje, najbardziej zainteresowanymi takimi ograniczeniami są sami operatorzy telefonii komĂłrkowej. Otóş połączenia wykonywane z samolotĂłw na małych wysokościach, czyli poniĹźej 10 000 stĂłp, mają tendencję do tworzenia zjawiska „kaskady”, ktĂłre moĹźe zablokować całą sieć. Z uwagi na to, Ĺźe telefon „widzi” wiele „komĂłrek” na raz, prĂłbuje nawiązać łączność z kaĹźdą, do tego w czasie uniemoĹźliwiającym ustanowienie porozumienia z Ĺźadną z nich. To właśnie owa „kaskada”. PrĂłba zlokalizowania telefonu jest utrudniona, bo kiedy znajduje się on ponad kilkoma stacjami, w podobnej odległości pionowej, „komĂłrki” nie są w stanie określić rzeczywistego połoĹźenia aparatu i siły sygnału. Zwłaszcza, Ĺźe rzecz cała odbywa się przy duĹźej prędkości. Powoduje to zamknięcie kanału i otwarcie drugiego w celu ustanowienia połączenia. Później sytuacja się powtarza kolejno z następnymi kanałami. To prowadzi do zablokowania sieci. Ponadto, samoloty pasaĹźerskie latają ze średnią prędkością ponad 800 km/h, a jest to szybkość uniemoĹźliwiająca nawiązanie i ustalenie łączności z jedną stacją, co trwa około kilku sekund, bo juĹź po chwili maszyna jest w rejonie kolejnej stacji. Przekazanie połączenia nie zdąży wystąpić, bo na dobre nie zostało jeszcze ustanowione. Dotyczy to prĂłb połączeń poniĹźej 10 000 stĂłp. PowyĹźej tej wysokości, jak wykazał „Projekt Achilles” opisany poniĹźej, jest to praktycznie w ogĂłle niemoĹźliwe. Samoloty pasaĹźerskie zbudowane są z materiałów zachowujących się w stosunku do aparatĂłw telefonicznych, jak klasyczna puszka Faraday’a, czyli blokując przenikanie fal radiowych na i z zewnątrz maszyny.

Kolejnym faktem potwierdzonym przez media jest brak wykazów tych połączeń w billingach.

Przyjrzyjmy się jednak bliżej tym rozmowom.

Ciąg dalszy w najbliĹźszy czwartek – zapraszamy

Wersja do druku

• Strona główna
• Powitanie
• Napisz artykuł
• Redakcja
• Działy
• Bannery Kworum
• Współpraca
• Linki
• Kontakt