Czwartek 25 Kwietnia 2024r. - 116 dz. roku,  Imieniny: Jarosława, Marka, Wiki

| Strona główna | | Mapa serwisu 

dodano: 19.04.14 - 11:05     Czytano: [1488]

Dział: W kręgu wydarzeń

WIELKANOC 2014

Zdrowych, spokojnych i rodzinnych Świąt Zmartwychwstania Pańskiego, wytrwałości oraz wielu nowych sił i łask płynących z bliskości z Chrystusem i z Jego Kościołem, wszystkim Czytelnikom i Współpracownikom GI KWORUM życzy Redakcja.

.............


Wielkanocny Ranek

Otulony srebrem
NadbrzeĹźnych kocanek,
Wstał nad Wisłą
Wielkanocny Ranek,

Promienistym blaskiem
Nad Polską skąpany,
Spojrzał przez łzy rosy,
Na Chrystusa rany,

Złożył pokłon świetlisty,
Nad Chrystusa skronie,
Zakrwawione jeszcze
Po cierniowej koronie,

Wskazał błyskiem swój
Promienny brzask wiślany,
I zawołał: Boże mój
Wieczności oddany!!!

Biały Orzeł też
Z ciernią w koronie!!
Ciemne chmury chcą
Skryć jego skronie!!

I rozścielić nad Polską,
Swoje chłodne cienie,
co zasłonią prawe oblicza,
godność, prawdę i sumienie!!

W Koronie ze
Srebrnych kocanek
Wkroczył Chrystus
Na warszawski ganek,

Na KrĂłlewskim Zamku,
Radość biało-czerwona!!
Witaj Chryste w Warszawie -
Jesteś w Jej ramionach!!!

Ona nie skonała!
Na swym Krzyżu rozpięta!
Swoim zmartwychwstaniem,
Także niepojęta...!

Jan Orawicz


.............................................................................................................................


Wejrzyj, łaskawa Pani, na ten lud, (...)
wypraszaj to, czego dzieci Twoje najbardziej potrzebują.
Dla ubogich i cierpiących otwieraj serca zamożnych.
Bezrobotnym daj spotkać pracodawcę.
Wyrzucanym na bruk pomóż znaleźć dach nad głową.
Rodzinom daj miłość,
która pozwala przetrwać wszelkie trudności.
Młodym pokazuj drogę i perspektywy na przyszłość.
Dzieci otocz płaszczem swej opieki, aby nie ulegały zgorszeniu.
Wspólnoty zakonne ożywiaj łaską wiary, nadziei i miłości.
Kapłanów ucz naśladować Twojego Syna
w oddawaniu co dnia Ĺźycia za owce.
Biskupom upraszaj światło Ducha Świętego,
aby prowadzili ten Kościół jedną i prostą drogą
do bram KrĂłlestwa Twojego Syna. (...)

Jan Paweł II



Moi Drodzy

Kolejne dni Triduum Paschalnego i wieńcząca je Niedziela Zmartwychwstania Pańskiego kierują nasze myśli ku temu, co stanowi istotę naszej wiary. W centrum tych refleksji jest nasz Pan – Jezus Chrystus i Jego męka, Jego droga z ciężarem krzyĹźa, Jego śmierć w pohańbieniu z rąk ludzi, Jego zwycięstwo nad śmiercią, ale takĹźe Jego trwanie w ustanowionym za Ĺźycia ziemskiego Kościele.

Czynię rachunek sumienia z 25 lat kapłaństwa spędzonego z Wami
i ugruntowanego pośród Was w chwilach trudnych prób i radosnych wydarzeń.
Myślę o tym, jak kaĹźdemu z kapłanĂłw dane są charyzmaty, by współuczestniczył w budowaniu Ciała Chrystusa, jakim jest Kościół. Nie naleĹźycie do samych siebie – mĂłwi św. Paweł (1 Kor 6,19), jesteście z ludzi wzięci, dla ludzi ustanowieni w sprawach odnoszących się do Boga (Hbr 5,1).

Kardynał Stefan Wyszyński pisał do swoich kapłanów: Oddani przez Boga na służbę ludowi Bożemu, staliśmy się jego własnością. Wszystkie nasze siły duszy i ciała muszą służyć ludowi, który ma prawo do naszego życia, do naszych oczu i warg kapłańskich, do naszych dłoni ofiarniczych i nóg apostolskich.

Kapłan to pośrednik do Boga, zaślubiony Kościołowi. Ma odważnie głosić prawdę Chrystusową, święcie odnawiać Jego ofiarę, gorliwie rozdzielać Jego łaski, całym sobą świadczyć o Mistrzu i w ten sposób mówić ludziom o Bogu, a w swej modlitwie mówić Bogu o ludziach. Ludzie chcą widzieć w kapłanie świadka przemienienia. Dla wielu z nich spotkanie z Panem odbywa się przez kapłana.
Rodzi to zrozumiałą radość, ale i ogromną odpowiedzialność duchownych. Toteż życie księdza powinno być jasnym świadectwem tego, co głosi.

On sam ma stać się widocznym obrazem Chrystusa; swoimi słowami, obecnością, zachowaniem, wręcz umieraniem dla siebie samego ma czynić Chrystusa „widzialnym”. Jego celem jest prowadzenie ludzi do Boga. Przypomina zatem postać MojĹźesza modlącego się na gĂłrze Nebo ze wzniesionymi rękami, Ĺźeby wstawiać się za ludem i sprawić, by zstąpiła na ten lud rosa łaski sakramentalnej.

Kapłaństwo sakramentalne, służebne wymaga szczególnego zaangażowania wszystkich sił duszy i ciała, by ukazywać, że przeznaczeniem człowieka jest gromadzenie dóbr cenniejszych niż ziemskie, to znaczy wartości, dzięki którym osoba ludzka staje się pełniejsza i wchodzi w harmonię życia ze Stwórcą.

Imperatyw bycia pasterzem według serca Chrystusa sprawia, Ĺźe kapłan odczuwa rozdĹşwięk między własną ludzką słabością a swoim posłannictwem, ktĂłre łączy go z Chrystusem. Francuski pisarz F. Mauriac określał księdza jako punkt styczny wszechmocy Stworzyciela i nędzy stworzenia w jednym i w tym samym człowieku. To rozdarcie między światem, do ktĂłrego naleĹźy jako człowiek, a KrĂłlestwem Niebieskim, do ktĂłrego naleĹźy z racji swego powołania, jest istotą swoistego dramatu księży. Są oni „ludĹşmi między Bogiem a ludĹşmi” – mĂłwiąc do Boga, muszą być po stronie ludzi, a mĂłwiąc do ludzi, muszą być po stronie Boga. Ĺťycie między niebem a ziemią to nie jest sytuacja towarzyska, a celibat stanowi tylko zewnętrzny znak tej inności, a zarazem samotności, jaką wybiera kaĹźdy ksiądz. To wiąże się z noszeniem „skarbu w glinianym naczyniu” przy ustawicznym wsparciu Chrystusa, ktĂłry jest razem z nami w łodzi (Mt 8, 23‑27) i w drodze do Emaus (Łk 24, 13‑35), bo wierny jest BĂłg, ktĂłry powołał nas (1Kor, 8‑9).

W Kościele polskim kapłani zawsze dzielili losy narodu podczas największych prĂłb dziejowych: w powstańczych zmaganiach i w śmiertelnej grozie codzienności wojennych. Liczby podawane w dokumentach historycznych wskazują na olbrzymie straty poniesione przez duchowieństwo polskie w więzieniach, obozach koncentracyjnych, na zesłaniu. To była jedna z „nocy” Kościoła. Z pewnością piękniej jest myśleć o przynaleĹźności do Kościoła „dnia”, a więc wolnego, bezpiecznego i triumfującego na ziemi. Znacznie trudniejsze jest trwanie w Kościele przechodzącym swoją „noc”, w Kościele, ktĂłry musi walczyć o świętość i godność, stać po stronie bezsilnych i prześladowanych, a gdy trzeba, potrafi pĂłjść drogą dĹşwigającego krzyĹź Jezusa, nieść na sobie Jego „hańbę” gorszącą silnych i mądrych tego świata.

JuĹź tak bywało w historii, Ĺźe podnosiły się głosy kwestionujące prymat Boga w Ĺźyciu i działalności księży. Wzbudzano wątpliwości co do prawdziwej natury kapłaństwa, ktĂłra od wiekĂłw wyraĹźa się w zjednoczeniu z Bogiem, w umiłowaniu KrzyĹźa Chrystusowego, w duchu modlitwy, w ofierze i czujnej czystości, w całkowitym oddaniu słuĹźbie bliĹşniemu. A Kościół jest jeden, święty, powszechny i apostolski. W taki wierzymy. Wiarę w taki Kościół wyznajemy w „Credo”. Powołany przez Chrystusa dla grzesznikĂłw.

Zdumiewający jest w Polsce prowadzony w mediach atak na Kościół– dyskredytowanie roli i działalności kapłanĂłw, dążenie do oderwania ich od Kościoła, z ktĂłrym związali sakramentalnie swoją toĹźsamość. Ciekawe, Ĺźe kiedy Amerykanin kocha swoją ojczyznę i wierzy w Boga, to jest szanowany w swym kraju; podobnie Ĺťyd, ktĂłry kocha swoją ojczyznę i modli się pod Ścianą Płaczu, cieszy się szacunkiem swoich rodakĂłw, a tylko Polak, ktĂłry kocha swoją ojczyznę, wierzy w Boga i chce Ĺźyć po boĹźemu, uwaĹźany jest w swoim kraju za zacofanego, należącego do Ciemnogrodu, bo nie rozumie, na czym polega postęp.

Wydaje się, że często osoby, które weszły swoimi wyborami w konflikt z nauką Chrystusa i Kościoła, a w konsekwencji musiały zanegować wszystko, co jest z Bogiem związane, w jakimś obsesyjnym zapamiętaniu odnoszą wszelkie zło tego świata do Kościoła i jego kapłanów, nie ustają w agresywnym krytykowaniu, ośmieszaniu, atakowaniu. Przynosi im to trudną do zrozumienia satysfakcję, a może wątpliwe uspokojenie własnych sumień?

Tym, co w księżach zawsze raziło świat, jest ich zasadnicza inność. W czasie II wojny światowej była ona źródłem wszechobejmującej nienawiści okupantów do duchownych.

Antyklerykalizm pojęty nie jako przeciwstawienie się klerykalizmowi, ale jako nienawiść do księży, jest jedną z twarzy rasizmu. A zarazem jest ceną, jaką ludzie w sutannach płacą za swoją inność – uwaĹźa ks. prof. Janusz S. Pasierb.

Jan Paweł II mówił: Nie świat określa naszą kapłańską rolę, status i tożsamość, ale Chrystus, ale Kościół. Można w Kościele doświadczać radości i można też doznać cierpień. Warto pamiętać, że Kościół daje nam lepiej poznać Chrystusa właśnie w chwilach trudnych. Ceną bólu naszej duszy staje się wtedy wewnętrzne doświadczenie, które może skutecznie podtrzymywać słabnących braci.

Kapłani są wdzięczni wszystkim tym ludziom dobrej woli, którzy wspierają ich w działaniu, w duszpasterskich posługach, szanują dobro przez nich czynione i modlą się za nich o umocnienie. Angielski pisarz G. K. Chesterton tak pisał o tej sytuacji: Kto nie kocha Kościoła, widzi tylko same grzechy i defekty jego synów i córek. Kto kocha Kościół, widzi je jeszcze lepiej i głębiej. Ale nie widzi tylko samych grzechów i błędów. Widzi bowiem przede wszystkim dobro, miłość i poświęcenie wzajemne, dobroć i przebaczenie.

WaĹźne, by wizerunek Kościoła, jaki mamy i przekazujemy innym, przypominał oblubienicę z „Pieśni nad pieśniami”, by nasze chrześcijaństwo nie było szablonowe, ale pełne pasji i ufności, miłości do Chrystusa i Jego Kościoła – takiego, jakim go ustanowił, świętego Kościoła grzesznych ludzi. Największą przeszkodą w ewangelizacji współczesnego świata jest brak wiary chrześcijan w to, czym mogą być z pomocą łaski Boga. Jeśli świecki katolik docenia posłannictwo i pracę kapłanĂłw, to trzeba, by potrafił ich bronić takĹźe publicznie. Nie chodzi o to, Ĺźeby wierni byli wobec nas, kapłanĂłw, mniej wymagający.

Przeciwnie, potrzebujemy Waszych modlitw wstawienniczych, Waszych zachęt i dodawania otuchy własnym przykładem, a także Waszego wybaczenia wtedy, kiedy bywamy słabi.

Troszcząc się o swoich kapłanów, wspólnota Kościoła troszczy się o samą siebie, bo tworzymy razem jedną całość: Chrystusa obecnego wśród ludzi, pod przewodnictwem Ducha Świętego, w drodze do Ojca.

Chrystusowi potrzebne są ręce kapłanĂłw, Ĺźeby mĂłgł dalej błogosławić – podtrzymujcie te ręce! Chrystusowi potrzebne są wargi kapłanĂłw, Ĺźeby mĂłgł dalej mĂłwić – umacniajcie ich, by nieśli w świat te słowa. Potrzebne jest ciało kapłanĂłw, Ĺźeby Chrystus mĂłgł dalej cierpieć, i serca kapłanĂłw, Ĺźeby mĂłgł dalej kochać – mĂłdlcie się, by były prawe i czyste. Razem, trzymając się łodzi Piotrowej, przepłyniemy przez morze tego świata, w ktĂłrym widoczne jest przeciwstawianie się kaĹźdemu z Błogosławieństw na GĂłrze.

Nie porzucajcie Kościoła, on jest naszą nadzieją i naszym zbawieniem. A w nim kapłani będą zawsze ziemią spotkania między Bogiem i ludźmi oraz między samymi ludźmi.

Na Święta Zmartwychwstania Pańskiego życzę Wam wielu nowych sił i łask płynących z bliskości z Chrystusem i z Jego Kościołem.

o. Kazimierz M. Lorek
Warszawa

Wersja do druku

• Strona główna
• Powitanie
• Napisz artykuł
• Redakcja
• Działy
• Bannery Kworum
• Współpraca
• Linki
• Kontakt