Jan Orawicz - 11.01.14 17:08
Droga Pani poetko Doroto serdecznie dziękuje za Pani łzy wzruszenia nad
moim wierszem. Jako mężczyzna dość twardy na łzawienie,ale przyznam się szczerze,że jak wracam do tamtego piekła na ziemi w postaci w postaci
okropnej wojny,a ściślej zamordyzmu na ludziach, w tym bezbronnych
dzieciach,to chciał nie chciał turlają mi się łzy.Przeżyłem te okropności we szczególnie we wrześniu 1939r kiedy na drodze pod Sochaczewem widziałem
cząstki polskich dzieci, rozrzucone po konarach przydrożnych drzew po nalotach
niemieckich bombowców na uciekającą w kierunku Warszawy ludność cywilną z całej Polski. Zawsze lecą mi łzy,gdy sobie przypomnę na gałęzi przydrożnego drzewa rączkę dziewczynki z zaciśniętą w paluszkach laleczką. Obok zwisała
harfa. Ogromny tłok na szosie spowodował, że pod tym drzewem konny wóz,
w którym leżałem z bratem i siostrami długo musiał stać. A więc, patrząc na tę
rączkę z laleczk wszyscy płakaliśmy, z Mamą i Tata na czele. A ile przeżyliśmy
takich okropnych obrazów z tamtej ucieczki, tego się nie da opisać.A droga była
daleka,bo aż z Pomorza. pod Warszawę. Na koniec dodam,że w czasie okupacji
niemieckiej, o każdym poranku były pytania Rodziców,czy uda się nam przeżyć ten dzień. Po pytaniach mówiliśmy pacierze. Na szczęście Ojciec był z nami,gdyż przed wybuchem wojny, przebywał w szpitalu na leczeniu złamanej nogi. A to Go wyeliminowało ze służby wojskowej. Ale już dalej nie piszę,
ponieważ Droga Pani,ponieważ widzę,iż jest Pani wrażliwą Polką, wiec łez
byłoby za wiele... W tym Nowym Roku z czternastką w czole, szczerze Pani
życzę dalszych twórczych natchnień w pisaniu wierszy. A tak od pewnego czasu
zauważyłem,że obecność Pań w naszej rubryce poetyckiej jest konieczna.
Serduszka Kobiet czulej biją, jak nasze męskie i to jest miły urok twórczości
Naszych Drogich Pań.

Publikowane komentarze są prywatnymi opiniami naszych Czytelników. Gazeta Internetowa KWORUM nie ponosi odpowiedzialności za treść opinii.