Dziś chciałbym opowiedzieć o kolejnym filmie, ktĂłrego próşno szukać na kinowych ekranach. Co ciekawe, jest to obraz wyreĹźyserowany przez człowieka, ktĂłry daje gwarancję dobrego kina, a mimo to, film spowija tajemnicze milczenie. Dla starszych i rozumiejących pewne mechanizmy, to oczywiste, iĹź niezaleĹźnie od siedziby aktualnie wielbionego tronu, czy to w Moskwie, czy Brukseli, tematy tabu pozostają toĹźsame. Tu więc naleĹźy szukać przyczyn. Młodszym potrzebne będzie wyjaśnienie. Paradoksalnie, bardzo to dobrze dla tego filmu, Ĺźe obłoĹźono go zakazem. Bo nic tak nie przyciąga uwagi ludzi, jak właśnie owoc zakazany. Mimowolnie więc, decydenci „polscy” tkwiący w okowach politycznej poprawności, zamilczając Ăłw film, stają się jego największymi propagatorami. Mechanizm ten znamy juĹź zresztą z czasĂłw PRL, kiedy to najbardziej nieprawomyślne, zdaniem władzy, filmy cieszyły się największą popularnością. I jest to jedyny pozytyw tego, Ĺźe „animatorzy kultury” w naszym kraju niezmiennie od lat liżą stopy i trochę wyĹźsze partie ciał swym mocodawcom.

Po tym długim wprowadzeniu, pora ujawnić juĹź tytuł owego dzieła. W oryginale – „There Be Dragons”, tłumaczony w Polsce, jako „Tam, gdzie budzą się demony”. Jakkolwiek tłumaczenie nie jest moĹźe idealne, to myślę, Ĺźe dobrze oddaje zamysł jego twĂłrcy, ktĂłrym w tym przypadku był Roland Joffe. Tak, to znany Państwu reĹźyser takich filmĂłw, jak „Projekt Manhattan”, „Pola śmierci”, czy słynna „Misja”. Joffe wyjaśniając genezę tytułu tłumaczył, Ĺźe na średniowiecznych mapach świata, od ktĂłrych to zbliĹźeń zaczyna się zresztą sam film, nieznane terytoria opisywane były łacińskimi słowami „Hic Sunt Dragonem”, czyli „tu Ĺźyją smoki”.

Jako, Ĺźe fabuła filmu osadzona jest w realiach hiszpańskiej wojny domowej lat 1936-1939, reĹźyser tworząc film o tak trudnej i skomplikowanej tematyce, odwołał się właśnie do terytoriĂłw zamieszkanych przez mitologiczne, nieznane i okropne smoki. Demony, przywołane przez tłumacza polskiego, uwaĹźam za rĂłwnie trafne, o ile nie celniejsze nawet określenie mieszkańcĂłw owej „terra incognita”, jaką od zawsze pozostaje ludzka psychika z jej nie poznanymi, mrocznymi zakamarkami.

Jest to film fabularny w koprodukcji hiszpańsko-argentyńsko-amerykańskiej. O czym dokładnie traktuje? Toczy się dwutorowo, częściowo w czasach obecnych, jednak głównie nawiązując do lat owej hiszpańskiej wojny domowej. Ukazuje młodego dziennikarza, któremu pracodawca zlecił napisanie książki o przeszłości jednego z byłych przyjaciół jego ojca. Problem w tym, że relacje dziennikarza z, umierającym właśnie ojcem, są od wielu już lat fatalne. Aby wykonać zadanie, bohater filmu musi pokonać swe uprzedzenia, zajrzeć w świat, którego dotąd unikał, sięgnąć do miejsc, w których kryją się demony przeszłości, zarówno jego własnej, jak i jego ojca.

Natomiast rzeczywistym bohaterem filmu jest Josemaría Escrivá, założyciel Opus Dei, kanonizowany przez Jana Pawła II w roku 2002. Film, opierając się na fikcyjnej historii dziennikarza, pokazuje Hiszpanię lat 30. z całym jej dramatyzmem ówczesnego faszyzmu, komunizmu i okrutnej wojny z Kościołem. Widzimy w nim drogę późniejszego świętego, jaką pokonał od lat dziecięcych, by powołać do życia w roku 1928 personalną prałaturę Kościoła, nazwaną Boże Dzieło. Film wyraźnie odsłania przed widzem swe główne przesłanie, tożsame z zadaniem Opus Dei, polegającym na głoszeniu, iż życie codzienne i praca stwarzają najlepszą okazję służenia ludziom, społeczeństwu i samemu Bogu.

Co ciekawe, kiedy sięgam pamięcią wstecz, do opisywanego przeze mnie wcześniej filmu „Cristiada”, znajduję wiele wspĂłlnych wątkĂłw dla obu tych produkcji. Ich akcja toczy się w krajach hiszpańskojęzycznych, będących w świecie współczesnym uosobieniem państw katolickich. Szatan musiał w nich sięgnąć po najgorsze zbrodnie, by podjąć walkę z wiarą. Ale nie przemĂłgł. W Hiszpanii zrujnował ponad 2000 świątyń, wymordował kilkanaście tysięcy duchownych i kilkadziesiąt tysięcy wiernych. Ofiary szatańskich mordĂłw były torturowane, grzebane Ĺźywcem, zakonnice gwałcono, a zwłoki bezczeszczono. Obudziły się demony, ale Kościoła szatan przemĂłc nie zdołał. W Ĺźadnym z tych krajĂłw i w Ĺźadnym z ich społeczeństw.

W obydwu filmach reżyserami są znani i, co ważniejsze, uznani na całym świecie, twórcy. Oba powstały też w ostatnich dosłownie miesiącach. Film pokazano w Niemczech już 12 lutego 2011 roku, podczas Międzynarodowego Festiwalu Filmowego w Berlinie. Natomiast hiszpańska premiera miała miejsce 25 marca 2011 roku.

Również w marcu, na prywatnym pokazie w papieskim North American College w Rzymie, obejrzało go blisko 150 osób, w tym 11 kardynałów, księża, ambasadorowie i przedstawiciele wielu wspólnot katolickich.

W obu tych filmach znajdujemy doskonałą obsadę. Przy budĹźecie 35 milionĂłw dolarĂłw nie obawiano się zatrudnić i w tym obrazie znanych aktorĂłw. W postać księdza Josemarii wcielił się Brytyjczyk, Charlie Cox, znany nam z filmĂłw „Kupiec Wenecki”, „Casanova” czy „Gwiezdny pył”. Inne role odtwarzają między innymi Wes Bentley znany z „American Beauty” i „Ceny Honoru”, Olga Kurylenko, występująca w filmach „W skĂłrze węża”, „Hitman” czy bondowskim „Quantum Of Solace”, wspaniała Geraldine Chaplin u nas pamiętana z rĂłl w takich przebojach, jak „Wiek niewinności”, „Nakarmić kruki”, „Trzej muszkieterowie”, „MroĹźony peppermint” i „Doktor Ĺťywago”. W filmie gra rĂłwnieĹź Derek Jacobi, aktor z uzyskanym za swą pracę dla teatru tytułem szlacheckim, znany z udziału w takich obrazach, jak „Dzień Szakala”, „Ja, Klaudiusz” czy „Jak zostać krĂłlem”. Na ekranie pojawił się teĹź Dougray Scott, ktĂłrego widzieliśmy w „Dniu Zagłady” oraz „Mission: Impossible II”. Przejmująco swą rolę odtworzyła irańska aktorka Golshifteh Farahani. W filmie gra takĹźe Rodrigo Santoro, ktĂłrego mieliśmy okazję widzieć w filmach „Aniołki Charliego”, „300” oraz „I Love You Phillip Morris”.

Muzykę do filmu skomponował sam Ennio Morricone. Dystrybucją zajmuje się firma Sony Pictures Entertainment. Zdjęcia rozpoczęły się w czerwcu 2009 roku w Argentynie, a potem były kontynuowane w Hiszpanii. Producentem filmu jest zresztą właśnie Hiszpan Ignacio Gómez Sancha.

W Polsce projekcja kinowa była odkładana wielokrotnie, aĹź do jej… ostatecznego odwołania przed zapowiadaną na 15 czerwca 2012 roku premierą, o czym, jak zapewnił operujący na naszym rynku dystrybutor Monolith Films, zdecydowały kwestie biznesowe (!). Warto tu wspomnieć, Ĺźe jeszcze w kwietniu 2012 roku, Joffe był w Krakowie na polskim pokazie filmu, ktĂłry odbył się w ramach festiwalu filmowego Off Plus Camera.

Jak moĹźemy przeczytać na jednym z portali („Polacy nie zobaczą filmu o Opus Dei. „Zdecydowały kwestie biznesowe”- mĂłwi naszemu portalowi dystrybutor filmu”,
http://wpolityce.pl , Ł. Adamski, 28/05/2012):

„Okazuje się, Ĺźe film został wycofany z dystrybucji. Dystrybutor w rozmowie z portalem wPolityce.pl przekonuje, Ĺźe chodzi wyłącznie o kwestie biznesowe, a nie ideologiczne. To podobno jedyna przyczyna decyzji Monolith Films. Szkoda, Ĺźe Polacy nie obejrzą porządnego filmu Joffe. Jest to świadectwo wielkiej wiary, ktĂłra zwycięża przemoc.

„W ‘Gdy budzą się demony’ chciałem opowiedzieć o tym, co to znaczy być człowiekiem, czym są miłość i przebaczenie. To takĹźe film o podjęciu kluczowego dla naszego Ĺźycia wyboru. Dawni koledzy z seminarium, Josemaria i Manolo - postać fikcyjna, w chwili wybuchu wojny domowej w 1936 r. stają po dwĂłch stronach barykady. Escriva opowiada się za pogłębianiem Ĺźycia duchowego, a Manolo przyłącza się do faszystowskiej Falangi, wybierając politykę, pożądanie i przemoc. Ale według mnie nie moĹźna podejmować właściwych wyborĂłw pod presją, nie będąc wolnym” - mĂłwił w wywiadzie dla „UwaĹźam Rze” reĹźyser filmu.

Polacy jednak będą musieli poczekać na premierę filmu na DVD. W świetle ostatnich barbarzyńskich atakĂłw na Kościół jest to smutna wiadomość. „There Be Dragons” opowiada o dziennikarzu prowadzącym dochodzenie w sprawie zmarłego właśnie JosemarĂ­i EscrivĂĄ de Balaguera, z ktĂłrym zaprzyjaĹşniony był jego ojciec, ktĂłry jako agent armii generała Franco rozbijał od wewnątrz komunistĂłw. Obraz Rolanda Joffe, skupia się nie tylko na przedstawieniu wywaĹźonego obrazu wojny domowej w Hiszpanii z lat 1936-39, ale rĂłwnieĹź kładzie nacisk na ogromną siłę wiary załoĹźyciela Opus Dei oraz wielkości Jezusowego przesłania. Ten film naprawdę dotyka serc, nie tylko z powodu pokazania siły przyjaĹşni czy prawdziwego chrześcijańskiego uniĹźenia, ale rĂłwnieĹź z uwagi na antykomunistyczny wydĹşwięk. Widać to dobrze m.in. we wstrząsającej scenie egzekucji księdza czy obrazie brutalnego potraktowania w metrze samego Escrivy, ktĂłrego z opresji ratuje motorniczy.

Scena szyderstwa z duchownego, plucia na niego, szturchania z pewnością spodobałaby się „młodym wykształconym spod krzyĹźa” na Krakowskim Przedmieściu. Na ekranie widać te same „argumenty” i taką samą nienawiść w oczach, ktĂłrą widzieliśmy na filmie duetu Stankiewicz - Pospieszalski. Ta scena przypomina, Ĺźe w Hiszpanii rĂłwnieĹź zaczęło się od prostackiego szyderstwa z czarnych…. (podkr. smk)

Wojna domowa w Hiszpanii i rządy Franco są jednym z najbardziej zakłamanych okresĂłw w historii XX wieku. Tę propagandę moĹźna porĂłwnać chyba tylko z kłamstwami na temat Piusa XII. Wynika to oczywiście nie tylko z mitĂłw wytworzonych przez wielkich światowych artystĂłw, takich jak Ernest Hemingway czy Picasso, ale rĂłwnieĹź ignorancji historycznej coraz większej liczby ludzi. W pojęciu większości AmerykanĂłw czy EuropejczykĂłw wojna w Hiszpanii w latach 1936-39 jawi się jako starcie postępowych, liberalno-lewicowych sił z faszystami, wspieranymi przez Hitlera. Dziś w ten konflikt wpisuje się bardzo chętnie dzieło Escrivy. Film Joffe w wielkim stopniu odkłamuje czarną legendę zarĂłwno wojny domowej, jak i Opus Dei. Niestety wizerunek „Dzieła” będzie wciąż naznaczony absurdalnym „Kodem da Vinci”. Miejmy nadzieję, Ĺźe dystrybutor wypuści film na DVD. Opus Dei zasługuje na rzetelne opowiedzenie swojej historii. Hollywoodzki film Joffe robi to znakomicie i idealnie niszczy antyklerykalną propagandę, ktĂłra zagościła rĂłwnieĹź w naszym kraju.”

Wydaje się, że piszący powyższe słowa dziennikarz Łukasz Adamski wyjątkowo trafnie zdiagnozował powody, dla których ów film nie znalazł się w polskich kinach. Porównanie wyczynów barbarzyńskiej tłuszczy madryckiej z dokonaniami warszawskiej hołoty pod przewodnictwem podobnych ideowo alfonsów nowej, świeckiej tradycji, stojących na czele frontu walki z czarnosecinnym zaściankiem, nie kojarzyłoby się właściwie. Zbyt wyraźnie wskazywałoby tym, którzy jeszcze mieli wątpliwości, jaka swołocz stała w jednym i drugim przypadku, po stronie wyzwolonych, nowoczesnych, oddających mocz na znicze tu i strzelających księżom w głowy tam, bandytów. Ot, cała tajemnica.

Mówi jednak ona i o tym, że sternicy dzisiejszej polityki doskonale zdają sobie sprawę z możliwych porównań, i dlatego ten film blokują. Idąc dalej tym tokiem rozumowania, można przyjąć za pewnik, że na tyle bystrze rozumujący nasi umiłowani przywódcy, muszą doskonale wiedzieć, jak wyglądają smoki. I boją się ich widoku. A to, wbrew pozorom, dobry omen. Bo pokazuje, że nie są jakimiś nawiedzonymi satanistami, przeświadczonymi o słuszności swych działań, a tylko zwykłymi sprzedawczykami, mającymi świadomość odpowiedzialności za swe niegodziwe czyny. Odpowiedzialności, która wcześniej czy później, zapuka do ich drzwi.

Pokazuje wyraĹşnie, Ĺźe zniesiona, jako pierwsza i dla spokoju ich działań najwaĹźniejsza, przed tak zwaną transformacją kara - kara śmierci, wciąż się odzywa w ich koszmarnych snach dĹşwiękiem otwieranej z hukiem, zapadni. A cóş takiego zagroĹźone było zawsze najwyĹźszą karą? Zdrada stanu, najgorsza ze zbrodni, przestępstwo wymierzone we własny narĂłd. Zniesienie tej kary świadczy rĂłwnieĹź o tym, Ĺźe jedyni na tym zyskujący, działali od samego początku z premedytacją, zakładając w przyszłości zdradzanie własnego państwa i rozmyślne działanie na jego szkodę. Stąd ich wściekły klangor, podnoszony cyklicznie, rĂłwnieĹź ostatnio, w obronie tej „europejskiej” wartości, jaką jest brak kary głównej dla nich właśnie. Bo, przecieĹź nie chodzi im o zwyrodniałych mordercĂłw, a o kolegĂłw i własne rodziny.

Przykład ich wspĂłlnika, dyktatora Nicolae Ceausescu, na początku ich drogi zdrajcĂłw, dał im z pewnością do myślenia. Rumuńska tłuszcza, sterowana przez tamtejszą wojskĂłwkę, rozwaliła go dla przykładu, by reszta tej międzynarodowej szajki wiedziała co ją moĹźe czekać w przyszłości i kto o tym decyduje. Była to zbrodnia załoĹźycielska przyszłej demokracji „Europy wyzwolonej” z okowĂłw demokracji ludowej. Z tego powodu juĹź od ćwierć wieku obowiązuje swoista dintojra, cicha zmowa tego przestępczego półświatka. Dlatego tak zajadle zaatakowały ostatnio usłuĹźne szakale reĹźysera Grzegorza Brauna mĂłwiącego o zasłuĹźonej i jedynej moĹźliwej karze dla zdrajcĂłw państwa polskiego. Przewrotność i bandycki cynizm pozwalają im rzucać się z kłami oszczerstw na prawdziwego Polaka, by odwrĂłcić sens znaczenia słów takich jak prawość, patriotyzm i polskość. Bo boją się o swoje szyje. I mają rację, powinni się bać. Zdrada główna karana moĹźe być tylko w jeden sposĂłb. Jeśli do steru władzy w Polsce dojdzie kiedykolwiek jakakolwiek opcja nie skaĹźona zdradą okrągłego żłobu, naturalną koleją rzeczy będzie rozliczenie tej najgorszej, antypolskiej hydry.

Zdrajcy sądzili, Ĺźe róşne wajdy, kuce i inne pasikowskie będą gwarantami usypiania narodowego zaścianka, tumanienia PolakĂłw, dodatkowo wspieranymi własnymi telewizjami, gazetami i stacjami radiowymi, corocznymi galami, nagrodami i ogĂłlnie mĂłwiąc – igrzyskami dla głupiej gawiedzi, na ktĂłrej zresztą przy tej okazji, dodatkowo zarabiać moĹźna miliony złotych. Jaka to jest mentalność, to wiedzą dziś juĹź wszyscy, nie trzeba jej nawet po imieniu nazywać. Ale na szczęście, cała ta hucpa obliczona jest według innych, dla PolakĂłw obcych załoĹźeń, nie mogących trafić w polskie, patriotyczne i katolickie, na ogół, dusze. Ta cała koncepcja, nieĹşle nawet pomyślana, zajmująca zmysły chwilowo, jak wszystko, co nowe, runąć jednak musi. Bo nie jest polska. I z polskim myśleniem niewiele ma wspĂłlnego. Polacy nie chcą juĹź oglądać idiotyzmĂłw. Chcą prawdy, prawdziwego radia, prawdziwej telewizji i prawdziwego kina. Dlatego tak ogromną popularnością cieszą się wszelkiego rodzaju spotkania z twĂłrcami drugiego obiegu, kiermasze dobrych książek, pokazy filmĂłw organizowane, niczym w latach komuny, w parafialnych ośrodkach i lokalnych domach kultury. NarĂłd ma dosyć. Odnośnik do tego filmu znaleźć moĹźna w Gazecie Internetowej KWORUM, w tradycyjnej wersji niniejszego felietonu. Oglądajcie, bo ściągająca coraz bezczelniej haracz telewizja reĹźimowa, jak mawia Grzegorz Braun, dla zmylenia przeciwnikĂłw zwana publiczną, tego obrazu Wam nie zafunduje.
http://bestplayer.tv/film/9927-gdy-budza-sie-demony-2011-napisy-pl.html

Ksiądz Clavell, doradca omawianego tu filmu, osobisty przyjaciel księdza Josemarii, mówił, że ponieważ Escriva miał porywczy temperament, jego zdolność do przebaczenia była niemal aktem heroizmu. Przypomniał zdarzenie, gdy po wojnie domowej w Hiszpanii, pewien taksówkarz powiedział założycielowi Opus Dei, że szkoda, iż nie zabili go razem z innymi księżmi. W reakcji na te słowa Josemaría dał kierowcy duży napiwek i odpowiedział, żeby kupił swym dzieciom jakiś prezent.

Ja niestety nie jestem godnym uczniem księdza Escrivy. I nigdy nie będę. Wolny jestem od tak pojmowanego heroizmu. Ja nawołuję do wpisywania na listę zdrady narodowej wszystkich tych, którzy zaprzedali się diabłu na Krakowskim Przedmieściu wyzywając i bijąc prawych Polaków, plując na modlące się Polki, gasząc znicze zapalane dla upamiętnienia elity Państwa Polskiego przez polskich harcerzy, spadkobierców Szarych Szeregów. Namawiam do notowania w narodowej księdze hańby nazwisk złodziei majątku narodowego, zdrajców Narodu Polskiego, zaprzańców nawołujących do likwidacji Krzyża. To nie jest mowa nienawiści. To wezwanie do elementarnej przyzwoitości wobec samych siebie i zachowania twarzy w świetle przyszłych pytań, które kiedyś zadadzą nam nasze dzieci. Jeśli dziś nie możemy jeszcze nic zrobić w imię obrony najważniejszych wartości, znaczmy przynajmniej te bestie i smoki w naszej zbiorowej pamięci, by w nieodległej przyszłości miały szansę zadośćuczynienia i pokuty. By właśnie wtedy nie zaczęły budzić się demony! Tak nam dopomóż Bóg!