Wtorek 16 Kwietnia 2024r. - 107 dz. roku,  Imieniny: Bernarda, Biruty, Erwina

| Strona główna | | Mapa serwisu 

dodano: 21.10.11 - 20:17     Czytano: [2275]

Dział: Zakamarki historii

Nie dopuśćmy do powtórki

zwycięstwa



Imperium zła

ZBRODNIE, SADYZM, TERROR, OKRUCIEŃSTWA

Budulec tworzący człowieka, a więc owe miliony atomĂłw, protonĂłw, elektronĂłw, ich forma materialna, energetyczna lub duchowa nosi w sobie pewne właściwości wytłumaczalne jedynie istnieniem prawa naturalnego. W świadomości kaĹźdego z nas istnieje mechanizm zezwalający określić to co sprawiedliwe, dobre lub złe, piękne lub brzydkie itd. Być moĹźe właściwość ta istnieją w całej oĹźywionej przyrodzie? Świadectwem jej istnienia jest np. obrona własnego potomstwa przez samice róşnych zwierząt, ucieczka zwierząt przed niebezpieczeństwem, śpiewy i prezentacja pięknego upierzenia wśrĂłd ptakĂłw, dzielenie się posiłkiem przez psy domowe itp. Wiele tych zachowań opisuje Vitus B. DrĂśscher w swej książce: „Reguła Przetrwania (PIW. Warszawa 1982r).

Pomijając inne właściwości postrzegania przez nas istnienia praw naturalnych zastanĂłwmy się nad „złem” i „dobrem” towarzyszącym od zarania wiekĂłw człowiekowi i jego działaniu indywidualnemu lub jako zbiorowości.

Prawdopodobnie dobro w naszym Ĺźyciu przewaĹźa, w przeciwnym razie ludzkość by dawno temu juĹź wyginęła. Nie mniej „zło” jest bardziej spektakularne, towarzyszą mu głębsze emocje, stąd stała prĂłba człowieka jego okiełzania. Złu towarzyszą zazwyczaj bĂłl, cierpienie, rozpacz, unicestwienie. Dlatego jego zwalczaniu poświęcamy tyle zapału, a nawet bezwzględności. Zło jest jakby wirusem drzemiącym w kaĹźdym z nas. W pewnych sprzyjających warunkach rozwija się błyskawicznie i atakuje całe społeczeństwa jak np. faszyzm, bolszewizm, niosąc z sobą rozpacz i unicestwienie. Przenosi się z jego ogniska jak iskra, powodując nowe poĹźary nieraz w bardzo odległych miejscach. Czasem zwycięża i pozostawia po sobie na wielkich obszarach zgliszcza kwitnącej tam uprzednio cywilizacji. Na szczęście, ludzkość została wyposaĹźona w moĹźliwość obrony przed owym nieszczęściem i wolno, z pokolenia na pokolenie zawęża granice panującego zła, a niektĂłre jego mutanty skutecznie zwalcza. Sięgając do dawnych czasĂłw udało nam się przezwyciężyć zwyczaj składania ludzkich ofiar czczonym wĂłwczas przez niektĂłre ludy bĂłstw, następnie wypleniliśmy na świecie ludoĹźerstwo, znieśliśmy niewolnictwo i nie mniej okrutny system pańszczyĹşniany, udało się polepszyć straszne warunki pracy dzieci, kobiet i robotnikĂłw w czasie wczesnego kapitalizmu. Po drugiej wojnie światowej opracowano „prawa człowieka” i społeczność międzynarodowa stara się je egzekwować. Ostatnio, w wielu krajach powstało prawo chroniące takĹźe zwierzęta przed okrucieństwem. Ten postęp cywilizacji humanitarnej niestety przebiega zbyt wolno w stosunku do cywilizacji technicznej. Ta ostatnio, wyzwalając moĹźliwości masowego zabijania (przemysł zbrojeniowy, bomba atomowa, broń biologiczna itp.) moĹźe, o ile obrońcy dobra nie będą dostatecznie i z wyprzedzeniem czujni, doprowadzić świat do zagłady.
Zło nie dało za wygraną. Przybiera różne oblicza. Pojawia się w różnych miejscach naszego globu. Jego ogniska płoną i powodują pożary w postaci bolszewizmu, faszyzmu, i walczy o supremację w modnym ostatnio globalizmie powodując ruch tzw. oburzonych. Oby na jego czele siły zła nie wprowadziły swoich przywódców!

OGNISKA ZŁA
Bolszewizm: Zbrodnia, sadyzm, okrucieństwo wpisano tu w sam system sprawowania władzy. Oceniając zło w oparciu o prawo sowieckie doszlibyśmy do absurdu, gdyż samo prawo stworzono dla uzasadnienia zbrodni i czynienia zła. Jedyną poprawną metodą oceniania bolszewizmu jest konfrontacja jego praktyk z powszechnie rozumianym prawem naturalnym, którego zwięzłą wykładnią jest DEKALOG.

Opierając się na wiedzy przybliĹźonej nam przez „Czarną Księgę Komunizmu” publikowana w odcinkach w „Naszej Polsce” zbrodnie tego systemu ujęto w trzy kategorie:
• Zbrodnie przeciwko pokojowi;
• Zbrodnie wojenne;
• Zbrodnie przeciwko ludzkości.
Pierwsze to tajny traktat Ribentrop – Mołotow,(28. 09. 1939), atak Korei Płń. Na Koreę Płdn. Itp.
Zbrodniami wojennymi były likwidacje jeńców wojennych (Katyń) polskich, niemieckich, bojowników ruchu oporu (AK).

Przez zbrodnie przeciwko ludzkości rozumiemy:
§ Rozstrzeliwanie dziesiątków tysięcy zakładników lub osób uwięzionych bez sądu oraz rzeź setek tysięcy zbuntowanych robotników i chłopów między 1918 a 1922r.
§ Klęskę głodu w 1922r. powodującą śmierć 5 mln. osób;
§ Likwidację i zsyłkę Kozaków donieckich w 1920r.;
§ Zabójstwo dziesiatkow tysiecy osób w obozach koncentracyjnych od 1918r do 1930r.;
§ Likwidację blisko 690 tyś. osĂłb podczas Wielkiej Czystki w latach 1937 – 1938;
§ Zsyłkę dwóch mln. kułaków (lub uważanych za takich), między 1930r a 1932r.
§ Unicestwienie 6 mln UkraińcĂłw w wyniku wywołanej klęski głodu. KtĂłrej ofiary pozostawiono bez pomocy w latach 1932 – 33;
§ Zsyłkę setek tysięcy Polaków, Ukraińców, Bałtów, Mołdawian i ludności besarabskiej w okresie od 1939 do 1941, następnie od 1944 do 1945r,;
§ Zsyłkę Niemców nadwołżańskich w 1941r.;
§ Zsyłkę i porzucenie Tatarów krymskich w 1943r.;
§ Zsyłkę i porzucenie Czeczeńców w 1944r.;
§ Zsyłkę i porzucenie Inguszów w 1944r.;
§ Zsyłkę i porzucenie ludności Kambodży między 1975 a 1978r.;
§ Powolne unicestwianie Tybetańczyków przez Chińczyków od 1950r. itd.

Nie ma końca wyliczania zbrodni bolszewików powielanych za ich moskiewskim wzorcem przez reżimy Mao Zedonga, Kim Il Sunga, Pol Pota i innych członków bolszewickiej mafii rozsianej po świecie.
Z powyższego, skrótowego wyliczenia owych zbrodni wynika, że nasilały się etapami, obejmowały swym zasięgiem coraz większe połacie naszej planety, dotykały coraz szerszych rzesz ludzi i ich ugrupowań.
Trudno myślą objąć ów proces bestialstwa, który z różnym natężeniem trwał i w Polsce. Trudno uszeregować okrucieństwa według terenów występowania, a także charakterystyki grup społecznych, które najbardziej ucierpiały od formacji władzy grupującej zdegenerowane genetycznie, zbrodnicze jednostki. Praca to zbyt wielka, sięgnę więc jedynie do generalnych uwag i niektórych przykładów:
Pierwsza fala terroru dotknęła właścicieli ziemskich, przedsiębiorcĂłw, urzędnikĂłw w miastach, wolnych zawodĂłw, właścicieli róşnych form majątku – słowem wszystkich tych, ktĂłrzy nie wykonywali pracy fizycznej, a jednocześnie nie włączyli się czynnie w struktury nowej władzy. UogĂłlniając – likwidowano w strukturach społeczeństwa element przywĂłdczy, twĂłrczy, decydujący o rozwoju kraju (nie wnikam w jakim stopniu element ten był zdegenerowany przez rządy cara i nie spełniał swych funkcji).
Druga fala terroru dotknęła szerokie rzesze chłopów i robotników, czyli ugrupowań, dzięki którym zbrodniarze obalili poprzedni carski system, a które nie były w stanie zmienić swe anarchistyczne działania i podporządkować się bezwzględnej dyscyplinie narzuconej swym zwolennikom przez nową władzę.
Trzecia fala objęła różne ugrupowania funkcjonujące w ramach istniejącej władzy (po wyeliminowaniu wszystkich istniejących i domniemanych wrogów), z obawy przed konkurencją z własnych szeregów.
Czwarta fala dotknęła narody żyjące na obrzeżach imperium.
Piąta fala terroru dotykała wszystkich, w celu utrzymania poprzez terror w strachu całego społeczeństwa, pozyskania bezpłatnej siły roboczej i nieograniczonych uciech dla władców mafii, zwłaszcza w dziedzinie seksu.
Intelektualne centrum zbrodni (Lenin – Trocki) rozbudziwszy zło w ludziach, jęło organizować jego wdraĹźanie tworząc „trybunały rewolucyjne”. Te, zaczęły swe złowrogie działanie od prasy. Dziennikarzy osądzono za „publikacje siejące zamęt w umysłach”. Zawieszono wszelkie publikacje szerzące „wiadomości błędne”. Prawdziwe były jedynie te, ktĂłre popierały działania bolszewickiej mafii. Następnie istniejące partie polityczne ogłoszono jako partie „wrogĂłw ludu” i postawiono je poza prawem. Strajk urzędnikĂłw sprawił, Ĺźe powstała w tym czasie „WeCzeKa”, pod kierunkiem F. DzierĹźyńskiego, podjęła swe krwawe Ĺźniwo. Lenin w tym czasie nauczał swych mafiozo: „DopĂłki nie zastosujemy terroru (kula w łeb na miejscu), to nic nie osiągniemy”. Tym czasem w kraju, rosnące zastępy partii bolszewickiej, i jej tzw. „czerwonej armii” zaczęły realizować swe zbrodnicze zamierzenia. Według Miełgunowa („Czerwony Terror w Rosji w 1918 – 22r” wydanej w Londynie w r. 1922) , w Tananrogu bolszewicy pojmanych junkrĂłw i oficerĂłw wrzucili Ĺźywcem do wielkiego pieca. W Jewpatorii kilkuset oficerĂłw skrępowano, torturowano, a następnie wrzucono do morza.
Tym czasem „Czeka” złamała strajk urzędnikĂłw aresztując jego przywĂłdcĂłw. Następnie wzięła szturmem 20 moskiewskich domĂłw, w ktĂłrych mieściły się siedziby anarchistĂłw, zatrzymano 520 osĂłb a 25 z nich zastrzelono na miejscu, nazywając ich bandytami.
Czeka zaczęła swoją zbrodnicza działalność w wielkich aglomeracjach miejskich, gdzie możliwość przepływu informacji i organizowania się społeczeństwa było największe. Masowe mordy rozpoczęto tu już 31.08. 1918. W Piotrogrodzie stracono ok. 1300 osób; w Kronsztacie, tylko w ciągu jednej nocy rozstrzelano 400 osób. W Moskwie dokonano we wrześniu mordu zakładników przebywających w więzieniach. Podobnie było i w mniejszych miejscowościach. W Niżnim Nowogrodzie z zatrzymanych 700 osób zabito 141. (Akcją kierował M, Bułganin, przyszły przywódca państwa).
Wirus terroru, morderstw, sadyzmu i tortur atakował coraz dalsze zakątki społecznego Ĺźycia, na kształt powodzi, ktĂłrej wody zalewają coraz to nowe tereny, aĹź w końcu wszystko znajduje się pod woda. Wystarczyło, Ĺźe Lenin nazwał socjalistĂłw – rewolucjonistĂłw lokajami właścicieli ziemskich i kapitalistĂłw, a wnet Czeka urządziła na nich obławę. W przeciągu 3 miesięcy aresztowano ich 2380, a w następnym roku uwięziono ich dalszych 2000.

Terror wobec robotnikĂłw:
Kiedy dzisiaj krytykujemy tak ostro socjalizm trzeba krytykom przypomnieć, że działania bolszewików nie wiele, poza hasłami, miały wspólnego z socjalizmem i jego celem: obrony pracowników przed istniejącym wówczas okrutnym ich wyzyskiem.
Lewicowi socjaliści, zwiedzeni hasłami, popierali do r. 1918 swych ówczesnych przyjaciół bolszewików. Kiedy jednak ich przywódczyni na kongresie swej partii (grudzień 1918) potępiła codzienny terror stosowany przez Czekę, została aresztowana wraz z 210 czołowymi działaczami, zaś jej partia została zdelegalizowana.
Mimo represji robotnicy strajkowali wobec aktualnej władzy. Np. 10 tyś robotników putiłowskich fabryk przyjęło odezwę w której żądano:
• Przekazanie władzy sowietom,
• Wolnych wyborĂłw do fabrycznych komitetĂłw,
• Wypuszczenia politycznych więźniĂłw rewolucyjnych partii
• Zniesienia ograniczeń przywozu Ĺźywności ze wsi.
Dla doprowadzenia do realizacji podobnych postulatĂłw wybuchały strajki w róşnych zakładach (w Tule, Sormowie, Orelu, Briańsku, Twerze, Iwanowo – Wozniesieńsku, Astrachaniu). Przybyłych do ich gaszenia Lenina i Zinowiewa witano okrzykami: „Precz z Ĺťydami i komisarzami!”
Władza, niby robotnicza, odpowiedziała na strajki terrorem. Np. zdobywszy szturmem putiłowski zakład aresztowała 900 robotników, a 200 z nich stracono bez sądu.
Wobec strajku w zakładach zbrojeniowych w Tule DzierĹźyński kazał aresztować 800 „prowodyrĂłw robotniczych” a opĂłr załogi złamano głodem. Robotnicy musieli pisać prośby o ponowne zatrudnienie przyjmując do wiadomości, Ĺźe przerwanie pracy odtąd będzie podlegało karze śmierci.
W Astrachaniu w marcu 1919r po zamieszkach więzienia „pękały w szwach”. Bolszewicy byłych strajkujących robotnikĂłw setkami załadowano na barki i z kamieniem uwiązanym u szyi strącano do Wołgi. W ciągu jednego tygodnia jedynie rozstrzelano lub utopiono ok., 5000 osĂłb.
Był to czas, kiedy Lew Trocki prowadził militaryzację przedsiębiorstw polegającą na zakazie strajków, podporządkowanie władzy związków zawodowych, a opór łamano poprzez odmawianie przydziału żywności, której zaopatrzeniem manipulowano dla politycznych celów.
W stosunku do strajkujących, ktĂłrych następnie łamano głodem, stosowano terror psychiczny, łamiący godność tych ludzi. Np. po strajku w Tule ubiegający się ponownie o prace, zmuszeni byli pisać oświadczenie: „Ja, niĹźej podpisany śmierdzący pies i przestępca, kajam się przed Rewolucyjnym Trybunałem i Armia Czerwona, wyznaję moje grzechy, i obiecuje, Ĺźe będę sumiennie pracować”.
W r. 1921, kiedy bolszewicy ogłosili dekret nakazujący zmniejszenie o jedna trzecią racji chleba, wybuchły ponownie bunty. W Moskwie oddziały Czeki wystąpiły przeciw robotnikom. Byli zabici i ranni a setki robotnikĂłw aresztowano. RĂłwnieĹź w Piotrogrodzie oddziały Czeki otworzyły ogień do robotniczej manifestacji zabijając 12 robotnikĂłw i aresztując ich 1000. Po miesiącu, kiedy niepokoje rozszerzyły się, Czeka aresztowała dalszych 2000 robotnikĂłw (marzec). W następnych miesiącach (kwiecień – czerwiec) skazano na karę śmierci 2105 osĂłb a 6459 na więzienia i obozy koncentracyjne. Powracający uciekinierzy do Finlandii, zwiedzeni obietnicami,(ok. 8000) byli aresztowani i wywiezieni do obozĂłw na wyspach Sołowickich i Chałmogorach. Tam załadowano ich na barki i z kamieniem u szyi i związanymi rękami strącono ich do rzeki Dzwiny.
W Dombasie, przyjaciel Trockiego, nakazał surową dyscyplinę pracy, za ktĂłrej naruszenie karano zesłaniem do obozu koncentracyjnego, a nawet śmiercią. W tym czasie 18 gĂłrnikĂłw stracono „za pasoĹźytnictwo”. Jednocześnie zwiększono czas pracy (w niedzielę) cofnięto karty racjonowania dla rodzin gĂłrnikĂłw, ustalono normy racjonowania Ĺźywności w zaleĹźności od wynikĂłw pracy. W tym czasie gĂłrnicy otrzymywali połowę chleba niezbędnego do przeĹźycia, a buty poĹźyczali kolegom następnej zmiany.
Sterroryzowani robotnicy poddali się wreszcie powodowani chęcią przeĹźycia. Godzili się na warunki pracy i płacy urągające ludzkiej godności. By ich następne pokolenia nie zapomniały gdzie jest ich miejsce w nowym społeczeństwie, władza co jakiś czas przypominała im o swej bezwzględności. W r, 1940 wydała dekret o „aspołeczności”, ktĂłry za spóźnienie do pracy powyĹźej 20 min. ustanawiał karę sześć miesięcy „poprawczych robĂłt” i potrąceniu 25% zarobkĂłw. Inny dekret ( z 10. 08. 1940) karał 3 latami więzienia za wytworzenia brakĂłw, lub drobna kradzieĹź w przedsiębiorstwie. Dekrety te obowiązywały do 1956r. Liczba skazanych z tytułu tych przepisĂłw sięgała tylko w jednym roku 100000 osĂłb.
Nieludzkie warunki w jakich przyszło Ĺźyć robotnikom były osładzane intensywna propagandą „o przewodniej roli klasy robotniczej”, ktĂłra w bieżącym Ĺźyciu nie miała nic, lub nie wiele do powiedzenia.
Intensywna propaganda sączona codziennie przez zmonopolizowane środki masowego przekazu jak i przez szeroko pojęty tzw. „front ideologiczny” robiła swoje. W miarę upływu lat rozszerzyła się znacznie liczba zwolennikĂłw nowych form rządzenia zarĂłwno w samym ZSSR, krajach tzw. demokracji ludowej, a takĹźe w niektĂłrych krajach trzeciego świata. Nie mniej centrum organizacji mafijnej, trudno dostępne dla przeciętnych komunistĂłw, zachowywało przez cały czas swego istnienia, pogardliwy i cyniczny stosunek do pracownikĂłw zakładĂłw przemysłowych. U nas w Polsce nowe elity nazywały ich „robolami”. Wszelkie dążenia do poprawy ich losu likwidowano siłą i terrorem. (w Polsce w r. 1956, 1970, 1976, 1981). Wreszcie faktyczni władcy tego świata postanowili skończyć z farsą „władzy proletariatu”. W Polsce posłuĹźono się nim do zapoczątkowania przeobraĹźeń dających początek nowej ideologii tzw. globalizmu, ktĂłrego skutki w postaci bezrobocia, prywatyzacji, eliminacji organizacji obrony robotnikĂłw (związkĂłw zawodowych), zepchnął tę grupę społeczeństwa do warunkĂłw wczesnego kapitalizmu.

Terror wobec chłopów:
Agitacja bolszewików rozbudzająca zawiść i piętnująca istniejącą niesprawiedliwość ( a taka niestety występowała w imperium carów), znalazła żywy oddźwięk na wsi. W rozpoczynającym się wrzeniu rewolucyjnym (r. 1917) decydującą rolę odegrali żołnierze wywodzący się ze wsi, a było ich w armii ok. 10 mln.
W miarę jak Ĺźołnierze wracali do swoich wsi (np. dezerterzy), przeszedłszy w wojsku praktykę tworzenia „komitetĂłw Ĺźołnierskich”, przenosili nabyte doświadczenie rewolucyjne na wieś. Chłopi, podobnie jak w wojsku, zaczęli organizować „komitety rolnicze”, kierowane w początkowej fazie przez wiejską inteligencję (nauczycieli, popĂłw, agronomĂłw, pracownikĂłw słuĹźby zdrowia itp.) Wiele komitetĂłw, pod wpływem bolszewickiej agitacji, zaczęło zagarniać sprzęt rolniczy i bydło właścicieli ziemskich oraz przywłaszczać sobie ich ziemie. Nierealizowane obietnice rządu w sprawie reformy rolnej wyzwoliły na wsi samowolę, ktĂłra przybrała burzliwy rozwĂłj. Tysiące siedzib pańskich spalono, ich właścicieli zamordowano ( zwłaszcza w Rosji i na Ukrainie) w tym wielu PolakĂłw, ktĂłrzy mieli tam swoje majątki.
Wraz z demobilizacja wojska skończyły się jego zamĂłwienia. Brak popytu na produkcję przemysłu, nastawionego na potrzeby wojenne, spowodował masowe zwalnianie z pracy robotnikĂłw. Trudności w zaopatrzeniu zaś sprawiły, Ĺźe dzienna racja chleba w miastach zmniejszyła się do ok., 12 dkg dziennie. Wobec tych trudności Lenin przedstawił projekt dekretu zobowiązującego wszystkich chłopĂłw do odstawiania swych nadwyĹźek produkcyjnych. Brak ich dostawy w terminie groził śmiercią. Na razie projekt ten nie wprowadzono w Ĺźycie. Jednak niedługo potem (04. 1918r) Lenin zwrĂłcił się do drobnych właścicieli wiejskich słowami: „ obecnie nasze drogi się rozchodzą”, a zaraz potem dodał: „nadszedł czas, byśmy zaczęli z nimi toczyć bezpardonową walkę”. Powstał konflikt miedzy chłopami, pragnącymi zachować dla siebie wytwory swej pracy, a bolszewikami, ktĂłrzy chcieli przejąć owe wytwory i sami dzielić je według uznania.
Bolszewicy, przy pomocy dekretĂłw stworzyli armię „zaopatrzeniowcĂłw” z bezrobotnych i biedoty wiejskiej polecając im rekwirowanie Ĺźywności u zamoĹźnych chłopĂłw. Członkowie tej armii odznaczali się grubiaństwem wobec ofiar owej rekwizycji, pijaństwem, popieraniem swoich „pociotkĂłw”. Ta polityka rekwizycji wznieciła w ciągu trzech lat tysiące powstań, brutalnie tłumionych przez bolszewikĂłw.
Rozruchy chłopskie zaczęły się juĹź latem 1918r, jako sprzeciw wobec rekwizycjom i poboru do Czerwonej Armii. Największe ich nasilenie wystąpiło w latach 1920 – 21. Bolszewicy tłumili je okrutnym terrorem. Chłopskich dezerterĂłw (ok. 3 mln. w latach 1919 – 20) rozstrzelano, a ich rodziny traktowano jako zakładnikĂłw. (Kiedy np. w prowincji Jarosław zaczęto rozstrzeliwać po jednym członku z kaĹźdej rodziny, dezerterzy zaczęli wychodzić z lasĂłw, poddawać się, a czekała ich rĂłwnieĹź śmierć). Za pomoc „bandytom” kryjącym się w lasach palono całą wieś (podobnie jak Niemcy w Polsce w czasie drugiej wojny światowej). NiektĂłre sprawozdania Czeki z tamtych czasĂłw podają statystykę swych zbrodni. Np. jedynie w ciągu miesiąca września 1919r. w 10 rosyjskich prowincjach zatrzymano 48735 dezerterĂłw i 7325 „bandytĂłw”. Zabito 1826, a rozstrzelano 2230. Liczby te nie uwzględniają zabitych podczas chłopskich powstań. O likwidacji chłopĂłw biorących w nich udział dowiadujemy się z pewnych wyrywkowych danych. I tak np. zwierzchnik Czeki w Samarze chwalił się 4240 zabitymi, 625 rozstrzelanymi i 6210 zatrzymanymi (prawdopodobnie zesłanymi później do obozĂłw koncentracyjnych).
Znaczące powstania chłopskie odnotowano na Ukrainie. Były one formowane pod hasłami: „ziemia dla chłopĂłw”, „wolny handel”, „sowiety bez Moskali i ĹťydĂłw”. Tłumiąc te powstania oddziały Czeki i Armii Czerwonej nie oszczędzały nikogo: Ich następstwem były setki spalonych wsi i masowe egzekucje.
Wielki bunt chłopski na terenach między Wołgą, a Uralem zdziesiątkowano. Chłopi uzbrojeni jedynie w widły i kosy nie mieli szans wobec karabinĂłw maszynowych i armat bolszewikĂłw. W ciągu kilku tygodni zamordowano tysiące powstańcĂłw, a setki wsi spalono. Mimo to bunty nadal się szerzyły na terenach środkowego biegu Wołgi. Chłopi walczyli o przeĹźycie, poniewaĹź plany rekwizycji na lata 1920 –21 skazywały chłopĂłw na pewna śmierć.
Na Ukrainie jeszcze przez jakiś czas chowała się w lasach chłopska partyzantka. DzierĹźyński wyposaĹźony w kawalerie i samoloty likwidował ją przez dwa lata pozostawiając po sobie dziesiątki tysięcy ofiar. W tym czasie bolszewicka propaganda głosiła: „podnieśliśmy miecz... by wyzwolić ludzkość z jej kajdan”.
W krytycznym dla bolszewikĂłw r. 1921, kiedy bunty chłopskie i strajki robotnikĂłw zagraĹźały ich władzy, postanowili oni powstrzymać nieco terror i odstąpić od systemu rekwizycji na wsi na rzecz podatkĂłw w naturze. Jednak spustoszenie spowodowane na terenach wiejskich terrorem spowodowało zaprzestanie przez rolnikĂłw uprawy ziemi (często z powodu wcześniejszej rekwizycji nasion, bydła i narzędzi rolniczych). Wynikiem tych procesĂłw było pojawienie się „wielkiego głodu”. Bolszewicy wykorzystali go propagandowo przeciw cerkwi i inteligencji.
Podobnie jak Dzierżyński na Ukrainie działał w innym rejonie Tuchaczewski (prowincji tambowskiej). Do jego praktyk należało branie zakładników, egzekucje, zsyłka do obozów koncentracyjnych, zagłada przy pomocy duszącego gazu itp. W lipcu 1921r bolszewicy zamknęli w obozach 50000 osób, w większości kobiet, starców i dzieci. Śmiertelność w tych obozach sięgała 20%.
DzierĹźyński, będąc później poborcą podatkowym na Syberii załoĹźył tam tzw. „latające rewolucyjne trybunały”, ktĂłre w kolejnych wsiach skazywały natychmiastowym wyrokiem do obozĂłw chłopĂłw nie płacących podatki. Praktyczne działania owych trybunałów opisał inspektor z Omska:...ChłopĂłw, ktĂłrzy nie wywiązali się w całości z kontyngentu dostaw krępuje się, zmusza do biegania nago wzdłuĹź głównej ulicy wsi, potem zamyka w nieogrzewanych szopach. Pobito wielką liczbę kobiet aĹź do utraty świadomości, układano je nagie do dziur wydrążonych w śniegu. Inna relacja z kijowskiej prowincji mĂłwi: ...”stwierdza się tam falę samobĂłjstw. Chłopi masowo odbierają sobie Ĺźycie, poniewaĹź nie są w stanie zapłacić podatku, ani ponownie chwycić za broń, ktĂłrą im skonfiskowano”.
Tym czasem głód obejmował coraz większe obszary. Na zjeĹşdzie w Moskwie przedstawiciel samarskiej prowincji mĂłwił:...”Dzisiaj nie ma juĹź buntĂłw...tysięczne tłumy głodujących ludzi oblegają pokojowo komitet partii i czekają całymi dniami na nie wiadomo jakie, cudowne nadejście Ĺźywności. Nie udaje się rozpędzić tego tłumu w ktĂłrym ludzie umierają kaĹźdego dnia jak muchy”.
Wobec tak wielkiej tragedii resztki ocalałej inteligencji uzyskały zgodę na załoĹźenie komitetu do walki z głodem. Róşne międzynarodowe instytucje wyraziły gotowość pomocy lecz po wykorzystaniu przez bolszewikĂłw tych inicjatyw komitety rozwiązano. By nie została o nich dobra pamięć Lenin nakazał prasie „by ich członkĂłw obrzucono obelgami, by ich ośmieszano wszelkimi sposobami i nękano przynajmniej raz na tydzień przez dwa miesiące”. Po owej ofensywie prasowej Lenin nakazał owych intelektualistĂłw wydalić z Moskwy do miejsc odległych, bez powiązań komunikacyjnych i tam sprawować nad nimi nadzĂłr policyjny. Stali się groĹşni bo zyskiwali na popularności, a na to partia nie mogła się zgodzić.
Głód latem 1922 dotknął ok. 30 mln. osĂłb. Mimo międzynarodowej pomocy, dzięki ktĂłrej Ĺźywiono ok. 12 mln. osĂłb dziennie, zmarło z głodu w tym roku ok. 5 mln. ludzi. Głód według młodego jeszcze Lenina...”niszcząc zacofaną chłopska gospodarkę zbliĹźa obiektywnie do naszego ostatecznego celu – socjalizmu...głód niszczy wiarę nie tylko w cara lecz nawet w Boga” Przy tych poglądach Lenin pozostał nawet w obliczu opisanej zbrodni.
Po pewnym oddechu jaki dali bolszewicy społeczeństwu wprowadzając na kilka lat NEP, nastała nowa fala terroru. Była ona wynikiem wstrzymania mechanizmów rynkowych, wywłaszczaniu chłopskich gruntów, oraz przymusowej pracy milionów osób owej drugiej rewolucji, której autorem był Stalin. Kraj ponownie zaczął pogrążać się w kryzysie. Wprowadzana przymusowa kolektywizacja rolnictwa przyniosła wkrótce swe śmiertelne żniwo.
O ile na początku panowania bolszewikĂłw terror skierowany był na większych gospodarzy, a później całego chłopstwa, to terror 1929 skierowano na tych, ktĂłrych jego pierwsza fala nie dotknęła, na tych, ktĂłrzy dorobili się w pierwszym okresie (kosztem innych), lub wzbogacili się w okresie NEP-u. Akcja przebiegała pod hasłem :”likwidacji kułakĂłw”. Podzielono ich na trzy grupy:
• Biorących udział w kontrrewolucji- tych aresztowano i zesłano do obozĂłw koncentracyjnych;
• Nie przejawiających opozycji lecz będącymi wyzyskiwaczami – tych zesłano do odległych zakątkĂłw kraju;
• Lojalnych wobec ustroju – tych osiedlono na obrzeĹźach obwodĂłw ktĂłre zamieszkiwali, poza strefami skolektywizowanymi.
Dobra „rozkułaczonych” chłopĂłw były rabowane, sprzedawane na licytacji po śmiesznych cenach (np., 50 kopiejek za krowę) wśrĂłd brygad ludzi zajmujących się „rozkułaczaniem”.
Kolektywizacja i rozkułaczanie wywołały ponownie opór chłopów. Jedynie w marcu 1930r, GPU naliczyło 6500 masowych manifestacji, a w całym 1930r, ok. 2,5 mln. chłopów uczestniczyło w 14000 buntów.
Represje były straszne. W tym samym roku skazano na śmierć 20200 w sądach, a nie wiadomo ile ich zginęło w trakcie tłumienia buntĂłw. W jednym tylko miesiącu lutym tego roku aresztowano 64589 tzw. kułakĂłw (czyli dobrych gospodarzy). W latach 1928 – 1930 (półtora roku) w karnych obozach GPU liczba skazanych wzrosła o 100000 osĂłb. Pod koniec 1931r liczba osĂłb tzw.”rozkułaczonych” sięgała 1800000 osĂłb z tzw. 2 i 3 kategorii. O warunkach w jakich Ĺźyli owi zesłani nieszczęśnicy świadczy opis losu jednego z transportĂłw:...”Straszliwe warunki przewozu, niewystarczające, ohydne poĹźywienie, brak powietrza, przestrzeni, ciągłe zniewagi – wszystko to sprawiało, Ĺźe ludzie nie wytrzymywali. Dziennie umierało ok. 40 ludzi. Transport zesłańcĂłw wyładowano na wyspie Nazino, w miejscu całkowicie niezamieszkałym. Zgłodniali, wychudzeni, bez dachu nad głową, bez narzędzi – ludzie zaczęli umierać. Pierwszego dnia pochowano 295 trupĂłw. Dopiero czwartego dnia bolszewicy przysłali nieco mąki. Większość prĂłbowała ją połknąć natychmiast i umierała z uduszenia. W czasie pobytu na wyspie nieszczęśnicy otrzymywali jedynie trochę mąki. WkrĂłtce pojawiły się przypadki kanibalizmu.
W oparciu o materiały z archiwów GPU w czasie od 1930r do 1932r zmarło ok. 300000 zesłańców. W miejscach zesłania ustanowiono niewykonalne normy pracy; nie wypłacano wynagrodzeń, zesłańców bito, zimą przetrzymywano ich w nie ogrzewanych lochach. Komendanci obozów wymieniali na towary zesłane kobiety!
Wielki głód lat 1932 –33r. spowodował ok. 6 mln, śmiertelnych ofiar. Wsie kołchozowe stosowały bierny opĂłr wobec akcji państwa. Stawką było przeĹźycie zamieszkałych w nich chłopĂłw. Wtedy bolszewicy ustanowili prawa przewidujące 10 lat obozu , bądĹş karę śmierci za wszelkie kradzieĹźe, lub marnotrawstwo „socjalistycznej własności”. Najczęściej skazywano osoby, ktĂłre ukradły kilka kłosĂłw z kołchozowych pĂłl. W wyniku tego prawa skazano (od 06. 1932r. do 12, 1933r.) przeszło 125 tyś. osĂłb w tym 5400 na karę śmierci. Za samo pobłaĹźanie (wobec panującego głodu) nie oszczędzano nawet wiejskich komunistĂłw. W r. 1932 pięć tysięcy ich skazano „za zbrodnię pobłaĹźliwości”.
Liczba zesłanych do gułagĂłw „kołchoĹşnikĂłw” w tych latach gwałtownie rosła. W r, 1932 przybyło do nich 71236 zesłańcĂłw, a juĹź w następnym roku 268091. Tym czasem centrum bolszewikĂłw, wobec panującego na wsiach głodu, wydało nakaz ściągania natychmiast wszelkiego ziarna, łącznie z zapasĂłw do siewu na przyszły rok. W ten sposĂłb wydano na pastwę głodu miliony chłopskich rodzin i to najbogatszych rolniczych regionĂłw państwa.
Nie mając ratunku, chłopi ruszyli po Ĺźywność w stronę miast, w dążeniu do przeĹźycia. Lecz bolszewik czuwał. Wydał w styczniu 1933r. okĂłlnik polecający miejscowym władzom, zwłaszcza GPU, zakazać wszelkimi sposobami wyjazdy chłopĂłw do miast.. Było to zaprogramowane skazanie na śmierć głodową milionĂłw chłopskich rodzin. Raport GPU z marca 1933r. donosił, Ĺźe tylko w jednym miesiącu przechwycono, w ramach tej operacji, 219460 głodujących chłopĂłw. Konsul włoski donosił w tamtym czasie z Charkowa:...”OprĂłcz chłopĂłw, ktĂłrzy przybywają gromadnie do miasta, bo nie maja Ĺźadnej nadziei, Ĺźe przeĹźyją na wsi, są dzieci, zabierane przez nich tutaj, a potem porzucane przez rodzicĂłw w nadziei, Ĺźe ktoś zaopiekuje się ich potomstwem. Sami zaś wracają na wieś by tam umrzeć. Od tygodnia zmobilizowano dozorcĂłw, ktĂłrzy obchodzą miasto i sprowadzają dzieci na posterunek policji...te, ktĂłre nie są jeszcze spuchnięte i maja szansę przeĹźycia kieruje się do barakĂłw, gdzie na słomie dogorywa blisko 8000 dzieci. Napuchnięte przewozi się pociągiem towarowym na wieś i porzuca w odległości 60 km od miasta, by pomarli tak, by ich nie widziano...”.
W 1933r. głód dotknął blisko 40 mln. osĂłb. Na samej Ukrainie zmarło wĂłwczas z głodu ok. 4 mln. osĂłb, na płn. Kaukazie 1 mln. osĂłb, w Kazachstanie 1 mln. osĂłb. Są to liczby ujawnione w zachowanych danych, a te w tamtych czasach przechowywano sporadycznie. Kiedy pisarz M. Szołochow napisał list do Stalina informując go o torturach jakie stosują miejscowe władze wobec kołchoĹşnikĂłw by wydali wszystkie zapasy, otrzymał odpowiedĹş: „Chłopi zostali słusznie ukarani poniewaĹź strajkowali i prowadzili krecią robotę przeciwko sowieckiej władzy”.
Lata biegły, a zbrodnicza mafia prowadziła nadal swe szatańskie dzieło. W styczniu 1934r. S. OrdĹźanikidze pisał do Kirowa o zbrodniach, ktĂłrych byli sprawcami:...”nasza kadra hartuje się jak stal”.
Broń głodu zastosowana przez bolszewikĂłw wobec chłopĂłw spowodowała, mimo zakazĂłw, ich masową ucieczkę do miast. W miastach zaś robiono na nich łapanki. W ośmiu miesiącach 1934r. jedynie w miastach zamkniętych, przesłuchano, wobec braku paszportĂłw, 630000 osĂłb. W wyniku tych nieludzkich działań, wzmocnionych prawem, powstała wielka armia bezdomnych włóczęgĂłw, ktĂłrych wyłapywano jak bezpańskie psy. W jednym tylko roku 1936, ponad 125000 nieletnich włóczęgĂłw przeszło przez „domy przyjęć” NKWD. W latach 1935 do 1939r ponad 155000 młodzieĹźy zamknięto w koloniach pracy NKWD, a 92000 dzieci od 12 do 16 lat stanęło przed sądem. W kwietniu 1939 ponad 10000 nieletnich więziono w obozach (gułagach).
Nazwa złowrogiej instytucji zmieniła się z Czeki na GPU, jednocześnie metody terroru były nadal doskonalone. Prawo z 1. XII. 1934r. nakazywało ograniczać śledztwo do 10 dni, rozpatrywać przestępstwa w sądzie pod nieobecność stron, wykonywać natychmiast wyroki śmierci. Nowe dekrety z 5.06. 1947 ustanawiały, że wszelkie naruszenie własności państwa lub kołchozu karze się 5 do 25 latami pozbawienia wolności. Na mocy tego prawa jedynie w 1947r. skazano 380000 osób. Między innymi skazano na 8 lat pozbawienia wolności dwóch nastolatków za kradzież 3 ogórków w kołchozie!
Po zawładnięciu przez Sowiety krajĂłw Europy Wschodniej podejście bolszewikĂłw do chłopĂłw przyjęły wszystkie, rządzone przez komunistĂłw kraje. W krĂłtkim czasie pozbawiono rodzin Ĺźyjących na wsi ich wieloletniego dorobku tj. własności ziemi i inwentarza. SzczegĂłlnie tępiono byłych ziemian i tzw. „kułakĂłw”, czyli dobrych indywidualnie gospodarujących gospodarzy. Represje objęły takĹźe ich rodziny, zwłaszcza jeśli chodzi o zatrudnienie na stanowiskach rozwojowych i przyjmowanie na wyĹźsze uczelnie ich dzieci.
Z krajĂłw objętych „opieką” SowietĂłw jedynie Polska, po kilku latach zbrodniczych praktyk na polskiej wsi, oparła się powszechnej kolektywizacji i przywrĂłciła ziemię rolnikom (za wyjątkiem ziemian i tzw.”kułakĂłw”).
Mimo tej spektakularnej obrony prywatnej własności chłopów, trwały wyniszczające ich praktyki bolszewickiej administracji. Polityka obowiązkowych dostaw i drakońskie podatki sprowadziły wiele chłopskich rodzin do tragedii. Np. Mieczysław Moczar kierując białostockim województwem postulował pozbawianie chłopów gospodarstw i wydalanie z powiatu o ile nie będą płacić podatków (K. Lesiakowski: Mieczysław Moczar. Warszawa 1998 s 163).
Podobnie jak w ZSSR władza bolszewikĂłw w Polsce była nienaruszalna. Zapisy konstytucyjne o „demokratycznych wyborach” były skierowane do społeczności światowej i nie miały nic wspĂłlnego z realną rzeczywistością w kraju. Chłopi niby mieli własne stronnictwo PSL, lecz przed wyborami do sejmu bolszewicy wymordowali jego przywĂłdcĂłw, między innymi B. Ściborka, zastępcy sekretarza generalnego PSL. ChłopĂłw wzywano do urzędĂłw UB, gdzie wymuszano na nich cofniecie podpisĂłw pod listami PSL-u groĹşbami, biciem, kopaniem i innymi formami fizycznego znęcania, jak rĂłwnieĹź odmową przydziałów środkĂłw niezbędnych do produkcji. (K. Lesiakowski. Op. cit. s.109 – 118). Prezes stronnictwa S. Mikołajczyk musiał potajemnie uciec za granicę.
Spacyfikowaną wieś komuniści wykorzystali ekonomicznie, pozbawiając perspektyw gospodarowania na niej dla nowych generacji. Kosztem chłopĂłw zbudowano wielkie zakłady przemysłowe produkujące w duĹźej mierze sprzęt wojskowy dla potrzeb bolszewickiego imperium. MłodzieĹź masowo opuszczała wieś i przenosiła się do miast. Powszechnie mĂłwiono o starzeniu się wsi. Państwo systematycznie wypierało z produkcji drobne gospodarstwa i organizowało wielkie państwowe latyfundia zwane PGR-ami (Państwowe Gospodarstwa Rolne). Po roku 1989 synowie i wnuki owej pierwszej bolszewickiej ekipy rządzącej Polską nadały zmianom inny kierunek. Wielkie majątki powstałe z grabieĹźy ziemi byłych właścicieli ziemskich, ziem opuszczonych przez tzw. „ kułakĂłw” a takĹźe wypieranych z ojcowizny środkami ekonomicznymi chłopĂłw małorolnych, znalazły się w prywatnych rękach. Wykupili je za bezcen ludzie, ktĂłrzy w słuĹźbie bolszewikĂłw lub pod ich parasolem, w czasach PRL-u dorobili się majątku, kosztem swych wyzyskiwanych przez system rodakĂłw.
Podobnie jak przy pierwszych powojennych reformach ich koszty ponieśli chłopi, tak i po reformach z 1989r. ta grupa społeczna poniosła największe straty. Ogromna liczba rodzin chłopskich znalazła się w sytuacji poniĹźej moĹźliwości biologicznego przeĹźycia. Na wsiach pojawił się głód, dzieci przychodziły do szkoły bez śniadań, pojawiły się kradzieĹźe i rozboje, ludzie nie wytrzymywali psychicznie upokarzającej ich sytuacji, wielu szukało ratunku w alkoholizmie, mniej oporni popełniali samobĂłjstwa. A politycy grupy „okrągłostołowej”, podobnie jak ich powojenni przodkowie pełne usta mieli zapewnień o swych działaniach na rzecz tej uciemiężonej grupy społeczeństwa.

Terror wobec kościoła:
W morzu okrucieństwa, cierpień i terroru, nadzieja przetrwania była mocno zakorzeniona w wierze w Boga, płynące z niej miłosierdzia i sprawiedliwości, jeśli nie na tym świecie, to na tym lepszym pośmiertnym. Wiara dawała tym milionom terroryzowanych, torturowanych, gwałconych ludzi nadzieję na odmienność losu. Ona pozwalała przetrzymać najbardziej wymyślne tortury i podłości. Ona łagodziła nawet ostatnie tchnienia życia dostrzegając w ucieczce z ziemskiego piekła możliwość wejścia do krainy wiecznej szczęśliwości. Bolszewicy, jakby nie dość im było słyszeć jęków swych ofiar, postanowili im odebrać tę wspaniałą, zainstalowaną w człowieku właściwość. Zdając sobie sprawę z potęgi jaką pełnią w sferze dobra kościoły, rozpoczęli ich niszczenie drobnymi krokami. Kiedy spowodowana przez nich klęska głodu zaczęła rodzić wśród ludu nienawiść, ich propaganda zaczęła szerzyć kłamstwa, że winne nieszczęścia są kościoły. W ten sposób próbowano skierować nienawiść biedoty dotkniętej głodem na hierarchię kościelną.
JuĹź 5. 02. 1918 bolszewicy wydali dekret o rozdziale cerkwi i państwa. Głosił on wolność sumienia, kultĂłw i zapowiadał nacjonalizację cerkiewnych dĂłbr. Zaczęto mnoĹźyć prowokacje wobec kościołów przez bezczeszczenie świętych relikwi, urządzanie antyreligijnych karnawałów podczas wielkich religijnych świąt itp. (akcje te są szerzone obecnie na całym świecie jak np. przemarsz gejĂłw w Rzymie w czasie uroczystości religijnych). PopĂłw i biskupĂłw przeciwstawiających się zepsuciu karano aresztem. Pod pretekstem zwalczania głodu bolszewicy wydali dekret nakazujący natychmiastową konfiskatę w cerkwiach wszelkich cennych przedmiotĂłw, złotych, srebrnych, drogich kamieni, zgromadzonych w świątyniach przez wiele pokoleń. Wierni stawali w obronie swych kościołów. Np. w Tule 15.03.1922 wojsko oddało strzały do tłumu zabijając 10 osĂłb. Lenin w tym czasie przekonywał: „moĹźemy zdobyć skarb wartości kilkuset mln rubli w złocie!...wszystko wskazuje, Ĺźe nie osiągniemy swych celĂłw w innym momencie, poniewaĹź jedynie rozpacz zrodzona z głodu, moĹźe wywołać przychylne, lub przynajmniej obojętne nastawienie mas do nas. Dochodzę do wniosku, Ĺźe nastał moment by zmiaĹźdĹźyć czarnosetny kler w najbardziej rozstrzygający i bezwzględny sposĂłb”.
W 1922r. zabito 2691 popów, 1962 zakonników i 13447 zakonnic. W tym czasie bolszewicy urządzali pokazowe procesy w większych miastach. W Piotrogrodzie 76 duchownych skazano na karę obozu, 4 stracono w tym metropolitę Piotrogrodu. W Moskwie do obozów skazano 148 duchownych, 6 na karę śmierci, a patriarchę Tichona umieszczono pod nadzorem policyjnym w klasztorze.
W latach 1929 – 1930 miał miejsce drugi atak na Cerkiew. Ogłoszono dwa dekrety:
• Ułatwiający walkę o wyplenienie religii;
• Wyłączający niedzielę jako dzień święty.
Zarządzono zajęcie dzwonĂłw co spowodowało wiele rozruchĂłw. Duchownych przyrĂłwnywano do „kułakĂłw” i pozbawiono ich wszelkich praw np. do pomocy lekarskiej itp. Według niepełnych danych w r. 1930 zamknięto 6715 cerkwi. Duchownym nadano status „pasoĹźytniczego elementu” z pozbawieniem moĹźliwości zarobienia na Ĺźycie przez jakąkolwiek pracę.
Mimo tych prześladowań w spisie z 1937r. 70% dorosłych osób oświadczyło, że są wierzącymi. Mimo to liczba cerkwi )w 1936r w porównaniu do okresu z przed rewolucji zmalała do 28%, meczetów do 32%, zaś liczba sprawujących posługi religijne zmalała z 112629 do 17857 w tym czasie.
Bolszewicy nie lubili faktĂłw sprzecznych z ich ideologią. StatystykĂłw, ktĂłrzy ujawnili niekorzystny stan jeśli chodzi o eliminację wiary z Ĺźycia społeczeństwa – po prostu aresztowali. Jednocześnie przypuszczono trzeci szturm na cerkiew, w wyniku ktĂłrego liczba czyniących posługę religijną spadła z 24000 w 1936r do 5665 osĂłb w r. 1941, z czego połowę stanowili duchowni z krajĂłw nadbałtyckich i Polski.
Po II wojnie światowej, w okupowanych przez sowiety krajach, podjęto jak w dotychczasowym imperium, bezwzględną walkę z kościołami. Wobec hierarchii kościelnej stosowano róşne represje, przekupstwo, infiltrację, pomĂłwienia, areszty, oszczerstwa, tortury i zbrodnie. Los ten spotkał wielu dostojnikĂłw kościoła, tak Ĺźe ekspozytury bolszewizmu w uzaleĹźnionych od Moskwy krajach mogły meldować, jak uczynił to HodĹźa w Albanii, „Ĺźe wszystkie meczety i kościoły zburzono lub zamknięto”. Tej fali niszczenia wiary i kościołów najdłuĹźej opierała się Polska, chociaĹź i tu represje wobec Kościoła i metody usunięcia z Ĺźycia duchowego narodu jego wiary przyjmowały perfidny, a nieraz okrutny charakter. Jednym z tych sposobĂłw była i jest prĂłba deprawowania społeczeństwa, bo tylko takie podatne jest na wszelkie manipulacje. Zaatakowano przede wszystkim rodzinę, będącą ostoją tradycyjnych wartości (patrz W. Łysiak: „Stulecie KłamcĂłw” s. 113 – 117).
W walce z polskim Kościołem byliśmy świadkami aresztowania prymasa Polski kardynała S. Wyszyńskiego oraz wielu innych hierarchĂłw. Zamordowano księdza J. Popieluszkę i wielu innych. Po 1989 mimo zmiany systemu, bolszewicy, ktĂłrzy obecnie przyjęli nazwę liberałów, kontynuują swe dzieło niszczenia wiary przy pomocy zawłaszczonych przez nich środkĂłw masowego przekazu, a takĹźe róşnych skorumpowanych artystĂłw byłego, bolszewickiego „frontu ideologicznego”. Pisze o tym obszernie J. R. Nowak w swym dziele: „ ZagroĹźenie dla Polski i polskości” Warszawa, 1988r. s. 447 –474.

Terror wobec KozakĂłw:
KozakĂłw bolszewicy zaliczali do „wrogĂłw klasowych” W jednym z dokumentĂłw tych czasĂłw czytamy: „Kozacy będą musieli zostać zagłodzeni i fizycznie zlikwidowani co do jednego”. Ustanowione przez Czekę „trĂłjki” (trybunały) jedynie w paĹşdzierniku 1920r. skazały na śmierć 6000 osĂłb. Rodziny KozakĂłw brano jako zakładnikĂłw (kobiety, dzieci, starcy) i trzymano ich w błocie i chłodzie, tak Ĺźe „ginęli jak muchy”. Kobiety gotowe były na wszystko, by uniknąć śmierci. Strzegący ich w obozach Ĺźołnierze wykorzystywali ich sytuację i handlowali nimi jak towarem. W latach 1919 – 20 na ok. 3 mln. kozackiej ludności ok. 500000 zabito lub zesłano do obozĂłw.

Terror wobec kobiet:
W tzw. wojnie klasowej nie pominięto i kobiet. Ĺťony, matki, cĂłrki, a nawet babcie z domĂłw inteligencji, choć nie tylko, nazwano „burĹźujkami” i upokarzano je na wszelkie sposoby. Zmuszano je do czyszczenia ustępĂłw i koszar, a ich gwałcenie przybrało olbrzymie rozmiary.

Terror wobec inteligencji:
Około roku 1930 ostrze zbrodni skierowano przeciw „specjalistom”. Stalin dał wytyczne by rozstrzelać dwie lub trzy dziesiątki „tych szkodnikĂłw”. Od 1928r. do 1931 wykluczono z administracji państwowej 138000 funkcjonariuszy. W Dombasie w latach 1930 do 31r. zwolniono lub aresztowano 48% inĹźynierĂłw. Jednocześnie dziesiątki inĹźynierĂłw, agronomĂłw, technikĂłw i zarządcĂłw padło ofiarą dyskryminacji i represji. Ich dzieciom uniemoĹźliwiono dostęp do szkół wyĹźszych.
Eliminacja inteligencji dotknęła wojskowych, dyplomatĂłw, naukowcĂłw, pisarzy, publicystĂłw i aktorĂłw. SzczegĂłlne nasilenie terroru wobec tych grup miało miejsce w czasie kierowania GPU przez JeĹźowa i w okresie przed 2 wojną światową. Gen. Tuchaczewskiego, siedmiu innych generałów i 980 wyĹźszych oficerĂłw skazano na śmierć, zarzucając im spisek. Dyplomaci i personel Komisariatu Spraw Zagranicznych byli szczegĂłlnie tępieni – zarzucając im szpiegostwo. Aresztowano takich wynalazcĂłw jak Tupolewa, Karolewa, a takĹźe lingwistow, biologĂłw i innych. OskarĹźono rĂłwnieĹź o odchylenia od norm realizmu socjalistycznego pisarzy i innych twĂłrcĂłw. 2000 członkĂłw Zw. Pisarzy zesłano do obozĂłw lub stracono.
Wielkie czystki dotknęły narody Kaukazu: CzeczenĂłw, InguszĂłw, Krymskich TatarĂłw, KaraczajĂłw, BałkarĂłw, KałmukĂłw. Ok. 900000 osĂłb tych narodowości zesłano na Syberię, do Kazachstanu, Uzbekistanu i Kirgizii. Potem przyszła kolej na Grekow, BułgarĂłw, Ormian, KurdĂłw i ChemszinĂłw. W czasie przemieszczania tych mas ludzkich, w zamkniętych bydlęcych wagonach, ludzie masowo umierali z głodu, braku wody i powietrza. Zesłańcom nie dawano jeść ani pić. SpośrĂłd 608749 osĂłb zesłanych z Kaukazu zmarło do r. 1948 - 146892 osĂłb. Inną zbrodnią, do ktĂłrej przyznali się i „alijanci” było wydanie po wojnie bolszewikom jeńcĂłw wojennych pochodzących z sowieckiego imperium. Z ok. 5 mln. tych jeńcĂłw przeĹźyło 1545000. Około 2655000 cywilĂłw wywiezionych w czasie wojny na roboty na ZachĂłd bolszewicy zesłali do obozĂłw na 10 – 20 lat. Generała Wlasowa i jego oficerĂłw rozstrzelano.
Terror bolszewikĂłw dotykał wszystkich i nikt nie był pewny swego Ĺźycia. Kiedy zabrakło domniemanych przeciwnikĂłw zaatakował nawet swoich najwierniejszych wyznawcĂłw. Pojawiły się morderstwa i procesy przywĂłdcĂłw ideologii zbrodni. Zamordowano S. Kirowa, następnie zlikwidowano Zinowiewa, Kamienina wraz z ich zwolennikami, a następnie współpracownikĂłw Lenina jak np. Kriestinskiego, Rykowa, Piatakowa,, Radka, Bucharina. Jeden z filarĂłw zbrodniczego systemu Trocki uciekł za granicę, lecz po latach zamordowano go w Meksyku. W latach 1937 – 38 zlikwidowano przywĂłdcĂłw KPP. Przed wojną, w czasach kiedy o Ĺźyciu decydował JeĹźow stracono 98 z 139 członkĂłw KC KPZR, Podobny los spotkał 1108 z 1966 delegatĂłw na XVII zjazd partii. W tym czasie zdziesiątkowano rĂłwnieĹź kierownictwo konsomołu. Na Ukrainie z zatrzymanych 106 tyś. większość stracono. Na 200 członkĂłw KC KPU przeĹźyło jedynie 6 –ciu.
Po śmierci Stalina dziwnym zbiegiem okoliczności poumierali również gubernatorowie wyznaczeni przez niego do rządzenia podbitymi narodami. Nagła śmierć spotkała Bieruta, Picka Gotwalda, a więzienia zapełniły się całą plejadą wiernych sług głównych zbrodniarzy L. Berii i J. Stalina. Zło w imperium, po tylu latach jego szerzenia było zbyt utrwalone, toteż śmierć jednych zbrodniarzy stworzyła miejsce dla dalszych. Rządzić zaczęli imperium, po krótkim panowaniu Chruszczowa, towarzysze Bułganin, Mikojan, wcale nie lepsi od swoich poprzedników. Potem zastąpił ich Breżniew, który pokazał światu swe okrucieństwo gasząc zryw wolności Węgrów.
Terror wobec mniejszości narodowych jest przedmiotem oddzielnego studium.
Kończąc ten ustęp możemy zauważyć pewną logikę w procesie szerzenia zła przez bolszewików:
1.Wykorzystanie robotników i chłopów do zagrabienia ziemi i majątku właścicielom ziemskim; majątku, fabryk, budynków i mieszkań bardziej majętnej ludności miast, a ograbione miliony owych posiadaczy wymordowano lub skazano na okropieństwa życia w obozach koncentracyjnych.
2.Po wyniszczeniu ludności o charakterze przywódczym imperium terror skierowano na robotników i chłopów, sprowadzając ich do statusu niewolników.
3.Pozostawiono pewne zastępy inteligencji i specjalistów na stanowiskach do czasu przyuczenia przez nich do potrzebnych specjalności przydzielonych do nich bolszewików. Po spełnieniu tego zadania i te grupy poddano likwidacji.
4.W następnym etapie, wobec braku wyraźnych przeciwników stosowano terror wobec całej ludności w sposób przypadkowy. W ten sposób całe społeczeństwo utrzymywano w strachu bez możliwości przeciwstawienia się jego wyniszczaniu.
5.W ostatnim etapie, zło tkwiące w przywódcach bolszewizmu, wobec braku innych ofiar, podjęło proces wzajemnego wyniszczania siebie owych przywódców, co po dziesiątkach lat doprowadziło do rewolucji Gorbaczowa.
Wirus zła, podobnie jak wirusy innych groźnych chorób przenosi się nieraz na dalekie odległości tworząc nowe ogniska zła. Po upadku sowieckiego imperium wirus ten błyskawicznie przeniósł się na Zachód i stamtąd atakuje chrześcijaństwo, islam i inne religie broniące ludzkość przed złem, i próbujące szerzyć w świecie filozofię miłości.

Rudolf Jaworek

Wersja do druku

• Strona główna
• Powitanie
• Napisz artykuł
• Redakcja
• Działy
• Bannery Kworum
• Współpraca
• Linki
• Kontakt