Piątek 19 Kwietnia 2024r. - 110 dz. roku,  Imieniny: Alfa, Leonii, Tytusa

| Strona główna | | Mapa serwisu 

dodano: 11.09.11 - 23:14     Czytano: [2946]

Dział: Głos Polonii

Co się stało z Polakami?

Niedawno jeden z niezaleĹźnych środkĂłw przekazu w Polsce jakim jest „Gazeta Polska” zaprezentował na swojej stronie internetowej www.vod.gazetapolska.pl wzruszający film - wspomnienie o ś.p. Marii Kaczyńskiej. Mądrej, szlachetnej i niezwykle kulturalnej Ĺźonie ś.p. Lecha Kaczyńskiego –Prezydenta Rzeczpospolitej.
Oglądając kilkakrotnie ten krĂłtki zapis, przypomniałam sobie fragment nabytej w Polsce i niedawno przeczytanej książki Piotra Semki pt ”Lech Kaczyński. Opowieść Arcypolska”. Autor przedstawia w niej bardzo uczciwie sylwetkę prezydenta, jego dokonania, ale i słabości, przywołuje rĂłwnieĹź osobę jego Ĺźony Marii, ktĂłra była zawsze najlepszym jego przyjacielem i jego wielką miłością.

Piotr Semka pisze: (str.144-145) ... „Polacy jednak, mimo chłodnego stosunku mediĂłw do prezydenckiej pary zauwaĹźyli, Ĺźe Lech Kaczyński i jego Ĺźona Maria byli wzruszającym przykładem, jak zachować miłość i ciepło w relacjach między sobą, mimo upływu paru dekad od ślubu. Dziś, po śmierci prezydenckiej pary, widać juĹź bardzo wyraĹşnie, Ĺźe Maria Kaczyńska, de domo Mackiewicz, była najsilniejszym pozytywnym elementem wizerunku Pałacu Prezydenckiego. Podobnie jak rodzina męża, rodzina MackiewiczĂłw moĹźe słuĹźyć za przykład polskich losĂłw w II wojnie światowej. Jej ojciec walczył w wileńskiej Armii Krajowej, a brat ojca słuĹźył w 2. Korpusie gen. Władysława Andersa pod Monte Cassino. Jeszcze inny brat ojca został zamordowany przez NKWD w Katyniu. Po wojnie całą rodzinę wysiedlono z Wilna na WybrzeĹźe. Maria Kaczyńska w naturalny sposĂłb doskonale czuła się w otoczeniu swoich odpowiedniczek z Zachodu. JuĹź w latach 80. po tym, jak urodziła cĂłrkę Martę, zarabiała jako korepetytor i tłumacz z języka angielskiego i francuskiego. Bezbłędna angielszczyzna umoĹźliwiła jej bardzo eleganckie przyjęcie 1 lutego 2006 roku księżniczki Anny z Wielkiej Brytanii. Tak samo doskonale wywiązała się z zadania podjęcia Ĺźony prezydenta Busha, Laury Bush, w ośrodku w Juracie.

Ta inteligentna, światowa kobieta była sobą, gdy poprawiała krawat mężowi lub gdy niosła w siatce z napisem ”Galeria Centrum” jakiś drobiazg do prezydenckiego samolotu. Mało kto pamięta, Ĺźe gdy wĂłwczas media ukuły kąśliwą tezę, Ĺźe Ĺźona prezydenta niosła w reklamĂłwce zwykłe kanapki – to pani Maria potrafiła z klasą odpowiedzieć i na takie Ĺźarty. Do redakcji programu Szymona Majewskiego wysłała wĂłwczas identyczną reklamĂłwkę z kanapkami i karteczką „Tylko nie nakruszcie”...

***

Rafał Ziemkiewicz – uwaĹźany za jednego z najlepszych publicystĂłw ostatnich lat, autor szeregu znanych książek w tym m.in: „Michnikowszczyzna. Zapis choroby” „Wkurzam Salon” i ostatnio wydanej „Zgred”, swoje spotkanie z ludĹşmi zebranymi pod „Namiotem Solidarni 2010” na Krakowskim Przedmieściu w Warszawie w czerwcu br. rozpoczął od przywołania pamięci słuchaczy cytatu z III części „DziadĂłw” Adama Mickiewicza ...„ Nasz narĂłd jak lawa, z wierzchu zimna i twarda, sucha i plugawa”..., co spotkało się z aplauzem zebranych. Dalej, rzeczowo i logicznie wyjaśniał aktualność mickiewiczowskich słów twierdząc, Ĺźe dzisiejszy tzw. salon warszawski, czyli ludzie, ktĂłrych obowiązkiem jest dbać o Polskę i PolakĂłw nagle się od nas oderwali, odeszli, stając się skorupą, ktĂłra hamuje, zamiast prowadzić do rozwoju. Są skorupą na narodzie, ktĂłra musi odpaść, gdyĹź ci ludzie na tym narodzie pasoĹźytują. Interesuje ich wyłącznie własny bisness. Wraz z objęciem stanowisk natychmiast zaczynają ten kraj doić, a „krowa tylko dojona po pewnym czasie pada”.

Zdaniem Ziemkiewicza „psim obowiązkiem rządzących” jest poprowadzenie narodu do rozwoju, wychowywanie młodego pokolenia w duchu patriotyzmu i szacunku dla ojczyzny. Tymczasem od ponad 20 lat słyszymy, Ĺźe mamy się wynarodowić i wtopić w jakiś narĂłd europejski, ktĂłry przecieĹź nie istnieje ani istnieć nie będzie, bo zdrową tendencją kaĹźdego narodu jest zachowanie jedynie własnej toĹźsamości, kultury i tradycji. KaĹźdego dnia okazuje się czym jest Unia Europejska i jakie są faktyczne w niej wpływy. KtĂłre państwa mają w niej znaczenie decydujące, a ktĂłre traktowane są całkowicie marginalnie.

Publicysta, podczas spotkania odniĂłsł się takĹźe do obecnego podziału polskiego społeczeństwa. Jego zdaniem w kraju „z jednej strony są ludzie, ktĂłrzy mają poglądy, a z drugiej ci, co mają posady”. Jak określił :”ci młodzi, zadłuĹźeni z większych miast” (podkr.moje), najczęściej są w tych duĹźych miastach od niedawna, ich wykształcenie jest typu „copy”,”paste”, a poczucie niĹźszości wywołało u nich chorobę świeĹźego awansu. Słowo „patriotyzm” dla wielu z nich nie istnieje, waĹźne jest jedynie grillowanie i to, aby mieć coś na popitkę i obejrzeć kolejny odcinek serialu w TV. Takie kształtowanie polskich charakterĂłw poprzez dławienie polskiego patriotyzmu jest na rękę obecnej „elicie”, ktĂłrej znacznie łatwiej jest rządzić takimi właśnie bezmyślnymi grupami ludzi. Na szczęście, oprĂłcz tego „bieguna modernistycznego”, jest w polskim społeczeństwie biegun drugi, ktĂłry Ziemkiewicz nazwał „tradycjonalistyczny”. Zdaniem publicysty zwiera on w kraju szeregi i nabiera coraz większego znaczenia.

***

Ciekawe, że całe półtoragodzinne spotkanie z Rafałem Ziemkiewiczem, podobnie zresztą jak i inne spotkania, w których uczestniczyłam na Krakowskim Przedmieściu, np. z prof. Krasnodębskim, czy prof. Legutko przerywane było kilkakrotnym przejazdem karetek pogotowia na sygnale, zagłuszane głośną muzyką płynącą z ustawionych nieopodal głośników, a zawsze towarzyszyły im wielokrotne przejazdy radiowozów policji, straży miejskiej i stała obecność tych w mundurach i tych bez. Wszystko to bardzo przypominało czasy państwa policyjnego.
Mimo to, i mimo, że raz już był zabierany przez władze, Namiot Solidarni 2010 staje przed Pałacem Prezydenckim każdego dnia. Widnieje na nim szereg postulatów, głównie dotyczących wyjaśnienia katastrofy smoleńskiej, ukarania winnych, powołania międzynarodowej komisji, ustąpienia obecnego rządu. Góruje jednak napis:
„Gdy wieje wiatr historii, ludziom jak pięknym ptakom, rosną skrzydła, natomiast trzęsą się portki pętakom” K.I. Gałczyński.

Cz.II

W poprzedniej części moich wrażeń z Polski, a także w listach do Tygodnika Polskiego pisałam o dużym podziale polskiego społeczeństwa. Analizę tego zjawiska podejmuje wielu niezależnych publicystów, wśród nich redaktor naczelny Gazety Polskiej, Tomasz Sakiewicz, który w ostatnim numerze swojego pisma zadaje retoryczne pytanie, czy wśród Polaków zamieszkał zupełnie inny naród?
Rzeczywiście przebywając w Polsce wielokrotnie odnosi się wrażenie, że mieszkają w niej jakby dwa różne narody, dwa całkiem odmienne społeczeństwa.

Z jednej strony spotyka się osoby przywiązane do ojczyzny, darzące ją szacunkiem, dla ktĂłrych uczciwość jest wartością pozytywną. W ich ocenie nie jest tak, Ĺźe pieniądze, bez względu na to jak zdobyte, mają tę sama wartość i nie twierdzą rĂłwnieĹź, Ĺźe „pierwszy milion trzeba ukraść”. Ich system wartości, znajomość historii własnego kraju, własnej kultury i tradycji jest trwała, uzyskali ją od poprzedniego pokolenia i zapewne przekażą swoim następcom. Często, choć niekoniecznie zawsze, w pokonywaniu trudności pomaga im wiara, ktĂłrej nie wstydzą się okazywać.

Z drugiej, widać w Polsce znaczące grupy ludzi zaangaĹźowanych w sprawy polskie jedynie na zasadzie walki, walki z „moherami”, z KrzyĹźem, ludzi, ktĂłrzy niechętnie przyznają się do swojej polskości, a nawet gardzą patriotyzmem i godzą się na upokarzanie swojego kraju przez obce mocarstwa.

Z tymi dwiema postawami spotykać się można śledząc baczniej życie w kraju, a szczególnie przebywając w nim. Niestety trzeba powiedzieć, że druga ze wspomnianych grup wydaje się być obecnie silniejsza, bardziej głośna, krzykliwa. To ona ma za sobą prawie wszystkie sprzedajne środki masowego przekazu, suto opłacanych przez obce korporacje dziennikarzy, często z postkomunistycznym życiorysem. Nazwiska wytarte, tak jak ich poglądy. Oni to gotowi są na każdą prowokację, każde przekręcenie faktów, każde kłamstwo. Robią to nie z przekonania lecz dla pieniędzy. Kłamią więc codziennie atakując, wyzywając, upokarzając. Jak trzeba się bać, aby tak bronić swojej pozycji atakując? Jak bardzo trzeba się bać rozliczeń z nieuczciwie zdobytego majątku, lustracji, niezgody na okrągłostołowy układ, czy poddańczej polityki wschodniej? Z tymi ciągłymi połajankami, wyśmiewaniem się z krzyża, karceniem niepokornych, tych z opozycji do obecnego rządu, każdego dnia można zobaczyć w polskiej telewizji, usłyszeć w wielu stacjach radiowych i nie raz można się spotkać na Krakowskim Przedmieściu w stolicy Polski.

***

Płomień patriotycznych uniesień Polaków po tragicznej śmierci prezydenta Lecha Kaczyńskiego, nie został jednak ugaszony.
Najwyraźniej widać to każdego 10-go dnia miesiąca, kiedy to w godzinę katastrofy smoleńskiej ze świątyni przy Pałacu Prezydenckim i pobliskich kościołów rozbrzmiewają dzwony, przypominając Polakom, że są Polakami. I potem, wieczorem kiedy to biało-czerwony tłum idzie po Mszy św. z warszawskiej archikatedry Krakowskim Przedmieściem do Pałacu, aby tam po raz kolejny, wytrwale i nieustannie domagać się prawdy. Ostatnio, jak nawet oficjalnie przyznano, był to tłum dziesięciotysięczny.

Część polskiego społeczeństwa, dla ktĂłrej nie najwaĹźniejszą rzeczą jest grillowanie, w trosce o dobro i przyszłość własnej ojczyzny jednoczy się, demonstruje. Znacznie większy, bo 80-ciotysięczny był tłum zebrany na Placu Piłsudskiego w dniu 30-go czerwca b.r. Mimo, iĹź tego dnia o 16-tej musiałam być juĹź na lotnisku, aby zdążyć na samolot powrotny do Australii, juĹź rano pojechałam na Krakowskie, aby poĹźegnać raz jeszcze bramy mojego Uniwersytetu, Nasz Namiot, Pałac Prezydenta L. Kaczyńskiego, a przede wszystkim, aby być z manifestacją „Solidarności”, ktĂłra miała odbyć się tego dnia. Pod Namiotem opowiedziano mi o niedawnej wizycie prof. Nowaka w Australii i z dumą podkreślano jak pozytywnie Pan profesor po powrocie do Polski ocenił australijską Polonię. Podobno stwierdził: „Polacy w Australii duĹźo wiedzą o kraju i myślą we właściwym kierunku”. Miło było to słyszeć.

JuĹź przed 10-tą rano zaczęto się gromadzić na Placu Piłsudskiego, gdzie miała się rozpocząć solidarnościowa manifestacja, ktĂłra była wyrazem niezadowolenia społecznego, pod hasłem: „Władza wasza, bieda nasza”. Z minuty na minutę tłum stawał się coraz większy, a ze wszystkich ulic wchodzących na plac zdążały, najczęściej zorganizowane, grupy ludzi z transparentami, plakatami, flagami narodowymi i solidarnościowymi. Do nich dołączali warszawiacy. Był to imponujący widok. Przez kolejne 2-3 godziny robiąc dziesiątki pamiątkowych zdjęć widziałam entuzjazm i głęboką determinację tych tysięcy osĂłb, ktĂłre przyszły tu po to, aby protestować przeciwko planowanym podwyĹźkom, postępującemu zadłuĹźeniu państwa, tragicznej sytuacji w wielu dziedzinach Ĺźycia, jak słuĹźba zdrowia, polska kolej, niereformowalne szkolnictwo, nieustająca przebudowa rozwalonych drĂłg.

GĂłrnicy przyjechali z transparentem: „Donald cudoku, ty skończysz rządy w tym roku”, zaś wiele delegacji zakładĂłw pracy niosło transparenty „Podnieście Polakom płacę minimalną”. W szczegĂłlnie wielu hasłach domagano się Prawdy. Z głośnikĂłw przypominano kłamliwe zapewnienia Donalda Tuska z jego kampanii przedwyborczej, na ktĂłre teraz za kaĹźdym razem wielotysięczny tłum odpowiadał chĂłrem „Kłamstwo!”. Niesiono transparenty z napisem: „Polsat TV, Gazeta Wyborcza - kłamie” Demonstrowali robotnicy z warszawskich zakładĂłw pracy, naukowcy z Uniwersytetu Jagiellońskiego, stoczniowcy z Gdańska, nauczyciele, lekarze, straĹźacy, ludzie, ktĂłrzy niejednokrotnie z najodleglejszych stron Polski jechali przez całą noc, aby wziąć udział w tej manifestacji solidarności przeciwko obecnej władzy. Po godzinie 13-tej głośny, wielotysięczny biało-czerwony tłum rozpoczął swĂłj marsz Krakowskim, Nowym Światem, Alejami pod Urząd Rady MinistrĂłw. W bocznych ulicach widziałam dziesiątki policyjnych radiowozĂłw i suk, cała ulica Bagatela była nimi zastawiona. Tak oto obecna władza szykowała się na przyjęcie Solidarności.

***

Wracając autobusem z Nowego Światu usłyszałam jak siedząca nieopodal, zapewne emerytka, starsza, inteligentna pani, głośno skarĹźyła się do swojej sąsiadki.. ”To znĂłw ta zidiociała Solidarność, zawsze jak tutaj jadę, to muszą rozrabiać”... W pierwszym odruchu chciało się podjąć rozmowę z tą panią, ale czy wypadało, czy warto?
Chyba warto, bo jak mĂłwi cytowany juĹź wcześniej Rafał Ziemkiewicz: „Trzeba orać”.

Monika Wiench
Melbourne, Australia

Wersja do druku

• Strona główna
• Powitanie
• Napisz artykuł
• Redakcja
• Działy
• Bannery Kworum
• Współpraca
• Linki
• Kontakt