Sobota 20 Kwietnia 2024r. - 111 dz. roku,  Imieniny: Agnieszki, Amalii, Czecha

| Strona główna | | Mapa serwisu 

dodano: 28.06.11 - 21:41     Czytano: [3981]

Dział: Głos Polonii

Michnikowszczyzna w Australii (2)

ciąg dalszy spraw i trosk Polonii australijskiej



Tygodnik Polski na usługach michnikowszczyzny

Kto by pomyślał, Ĺźe sprzymierzeńcem w walce z patriotyzmem polskim okaĹźe się być jedyne polskie drukowane (papierowe) pismo społeczne w Australii – wydawany w Melbourne „Tygodnik Polski”.

Pismo załoĹźył w 1949 roku ks. Edmund K. Trzeciak i do upadku komunizmu w Polsce w 1989 roku było to pismo zdecydowanie niepodległościowe, a tym samym i patriotyczne. Po 1989 roku „Tygodnik Polski” pozostał pismem patriotycznym. Ten charakter zachował po dziś dzień, ale zaczyna powoli grzeszyć michnikowszczyzną. Nie tyle w odniesieniu do drukowanych informacji i materiałów, ale tego co redakcja i pismo nie robią, a co jako pismo patriotyczne powinny robić.

Sytuacja „Tygodnika Polskiego” przypomina mi amerykański film „Water for elephants” (2011), ktĂłry wczoraj oglądałem w kinie (ktĂłry ma akcenty polskie i słychać w nim mowę polską, ktĂłrą zna nawet słonica Rosi). Jest to historia fikcyjnego cyrku Benzini Brothers Circus, rozgrywająca się w 1931 roku, a więc w szczytowym okresie amerykańskiej Wielkiej Depresji – wielkiego kryzysu gospodarczego, ktĂłry uczynił z milionĂłw AmerykanĂłw ludzi bardzo biednych i ĹźebrakĂłw. Bieda, ktĂłrą Depresja przyniosła spowodowała zezwierzęcenie się wielu ludzi. Najlepiej widać to po zachowaniu Augusta (Christoph Waltz), Ĺźydowskiego właściciela cyrku. Cyrk był jego Ĺźyciem i ĹşrĂłdłem dochodu. Tymczasem kryzys gospodarczy powodował duĹźy spadek publiczności na cyrkowych przedstawieniach, a przez to zmniejszenie jego dochodĂłw, z ktĂłrych musiał utrzymywać duĹźy cyrk. RĂłsł dług bankowy Augusta, a zmartwienia z tym związane powodowały występowanie u niego zaburzeń psychicznych – czynienia tego, czego by nie robił w normalnych warunkach.

“Tygodnik Polski” jest dzisiaj takĹźe w desperackiej sytuacji finansowej i zaczyna się miotać między Bogiem a diabłem, stając się narzędziem w rękach michnikowszczyzny.

Pismo do 1974 roku było własnością prywatną. Po śmierci redaktora Romana Gronowskiego w tymże roku wraz z wykonawcą jego testamentu, dr Zbigniewem Stelmachem postanowiłem uspołecznić pismo. Właścicielem pisma została Spółdzielnia Dom Polski im. T. Kościuszki w Melbourne, a dzisiaj (po tym jak w głupi sposób straciła Dom Polski w City w 1990-91) jest jej kontynuator Strzelecki Holding Pty. Ltd. Niestety, uspołecznienie pisma spowodowało, czego nie mogłem przewidzieć, że jego właścicielem uważał się i uważa każdorazowy prezes Strzelecki Holding. On i tylko on decydował i decyduje kto będzie redaktorem pisma oraz kto może być dopuszczony do współpracy z pismem, a kto nie i ma kontrolę nad tym co jest w piśmie drukowane. Niewiele, jeśli wcale, różni się to od tego jaka była sytuacja mediów w komunistycznej Polsce Ludowej!

W 2002 roku Ăłwczesny prezes Strzelecki Holding, inĹź. Andrzej GoĹşdzicki postanowił zreformować działalność “Tygodnika Polskiego”, wyrwać go ze szponĂłw dotychczasowych ludzi, ktĂłrzy uwaĹźali się za jego “właścicieli” i otworzyć pismo dla wszystkich PolakĂłw-patriotĂłw w Australii. Jego plan ułatwiło dobrowolne odejście z funkcji redaktora dra Zdzisława Derwińskiego. Nowym redaktorem została mgr GraĹźyna Walendzik, ktĂłra przystąpiła do realizacji planu prezesa GoĹşdzickiego. Pismo stało się prawdziwą trybuną CAŁEJ Polonii australijskiej. Pierwszy raz od 1977 roku!

Nie spodobało się to grupie osĂłb, ktĂłre do 2002 roku kontrolowały pismo. Zmobilizowali swoich znajomych i na walnym zebraniu usunięto inĹź. GoĹşdzickiego ze stanowiska prezesa. Nie było jednak chętnych do objęcia funkcji nowego prezesa – do wykonania brudnej roboty, czyli do ponownego podporządkowania pisma grupie osĂłb, uwaĹźających się za prawdziwych właścicieli pisma, albo za osoby, ktĂłrym wyłącznie przysługuje prawo do współpracy z pismem. Dzieła tego podjęła się Marzenna Piskozub, kobieta w bardzo podeszłym wieku (po siedemdziesiątce), ale bardzo ambitna (w negatywnym odbiorze tego wyrazu), była sekretarka-przyjaciółka dominikanina Rajmunda Koperskiego, polskiego duszpasterza w Yarraville i North Sunshine, o ktĂłrym mĂłwiono, Ĺźe więcej słuĹźył sobie – swemu wygodnemu Ĺźyciu w luksusie niĹź Bogu i Polakom (moĹźna by było o tym napisać całą książkę). Po jego wyjeĹşdzie do Polski (po skandalicznym jego zachowaniu się wobec swego następcy, o. Dominika Jałochy OP), znienawidzona przez wielu polskich parafian w Yarraville, przeniosła się do polskiego kościoła w Essendon, wiążąc się tym razem z polskimi jezuitami.

Po objęciu funkcji prezesa, p. Piskozub zwolniła redaktora “Tygodnika Polskiego”, mgr GraĹźynę Walendzik, a na jej miejsce wsadziła swego człowieka – JĂłzefę Jarosz, w Polsce nauczycielkę języka polskiego. Oczywiście kobieta ta tak na prawdę nie była redaktorem pisma bo o tym zawodzie nie miała zielonego pojęcia (do czego się sama przyznała w gazecie). Prawdziwym redaktorem był więc zastępca redaktora Jan Skibicki, technik poligrafii. To on wykonywał całą pracę związaną z redagowaniem gazety, włącznie z doborem większości tekstĂłw (Witold Łukasiak “Tygodnik Polski…” Melbourne 2010, str. 142). JĂłzefa Jarosz była więc jedynie zaufaną osobą Marzenny Piskozub z tytułem “redaktora naczelnego”, kontrolującą dla niej pismo. Natomiast grupa osĂłb, ktĂłra teraz uwaĹźała pismo “za swoje” utworzyła tzw. “Komitet Redakcyjny). Trzeba przyznać, Ĺźe Piskozubowa jako “właścicielka” według własnego mniemania “Tygodnika Polskiego” dba o pismo, o jego dalsze istnienie. Zebrała i kieruje grupą ludzi, ktĂłrzy bezinteresownie bez przerwy pomagają pismu (głównie korekta, wysyłka). Gdyby nie to, to moĹźe pisma dziś juĹź by nie było. Bowiem z tygodnia na tydzień (Polonia australijska wymiera) zmniejsza się liczba jego prenumeratorĂłw i czytelnikĂłw. Jest to tajemnicą, ale pismo na pewno ma dzisiaj nakład najwyĹźej od 1000 do 1500 egzemplarzy, i na pewno bliĹźszy tej pierwszej liczby.

Stąd sytuacja pisma jest tragiczna. JuĹź p. Skibicki mĂłwił mi, Ĺźe czynione są starania, aby pismo było dofinansowywane przez Stowarzyszenie “WspĂłlnota Polska” w Warszawie lub polskie Ministerstwo Spraw Zagranicznych. Jednak trzeba by było zasłuĹźyć sobie na taką dotację. Czy pismo krytykujące Donalda Tuska i Platformę Obywatelską i polskojęzyczny program radia SBS oraz Australijski Instytut Spraw Polskich - Australian Institute of Polish Affairs, z ktĂłrym współpracuje i Ambasada Polska w Canberze i polski Konsulat Generalny w Sydney, moĹźe liczyć na jakiekolwiek dotacje z Kraju?!

“Tygodnik Polski” jest ciągle pismem patriotycznym, bo gdyby przestał nim być, to pismo z braku czytelnikĂłw przestało by się ukazywać. Niemniej Marzenna Piskozub stara się świecić Panu Bogu świeczkę i diabłu ogarek. Na przykład odnośnie świecenia diabłu ogarka, to stałym współpracownikiem “Tygodnika Polskiego” jest więc Janusz Rygielski, osoba, ktĂłra mieszkając w Polsce była członkiem komunistycznej Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej, a jako dziennikarz pisała peany na cześć partii! Wiem, Ĺźe Rygielski doradza takĹźe p. Szlechetce co do doboru tekstĂłw zĹźynanych z Internetu. Natomiast ja otrzymałem informację od redaktora z prośbą o jedynie “relacje z waĹźnych uroczystości polonijnych, w ktĂłrych nie jesteśmy w stanie uczestniczyć, z uwagi na brak personelu, a relacje te są waĹźniejsze niĹź np. komentarze polityczne, na ktĂłrych brak nie narzekamy” (czyli dla niego są waĹźniejsze przedruki niĹź oryginalne teksty!).

NiektĂłre osoby (wiele związanych z jezuitami) kontrolujące teraz pismo uwaĹźały, Ĺźe Marzenna Piskozub jako osoba w podeszłym wieku jak wkrĂłtce nie umrze, to co najmniej zachoruje i zrezygnuje z funkcji prezesa. Lata leciały, a Piskozubowa, juĹź po osiemdziesiątce, trzyma się jakoś po dziś dzień. Nie chciały więc juĹź dłuĹźej czekać na jej odejście i w 2010 roku szykowały się do objęcia w swe ręce Strzelecki Holding. W kaĹźdym bądĹş razie tak to nam przedstawiono (poĹźegnalny artykuł Jana Skibickiego w “Tygodniku Polskim”). Nie udało im się. Piskozubowa zmobilizowała swoich znajomych. A dzisiaj do rządzenia Strzelecki Holding nie potrzeba wielu swoich ludzi, gdyĹź ogĂłlna ilość jego członkĂłw jest bardzo mała.

Zwycięska Piskozubowa zmusiła do odejścia JĂłzefę Jarosz, rozwiązała Komitet Redakcyjny, a na redaktora naczelnego wytypowała swojego człowieka (chociaĹź pismo jest własnością społeczną Ĺźaden redaktor po 1977 nie był wybrany w drodze konkursu) Wojciecha Szlachetko, lat 63, ktĂłry z zawodu jest magistrem inĹźynierem chemikiem. Człowiek, ktĂłry nie tylko Ĺźe nie był i nie jest ani dziennikarzem, ani publicystą, ani nawet technikiem poligrafii, ale takĹźe osobą, ktĂłra nie za dobrze zna język polski! Jego zainteresowania to jedynie sprawy polsko-Ĺźydowskie (do ktĂłrych podchodzi często niepowaĹźnie), a poza tym “ochrona środowiska, zagadnienia zdrowego stylu Ĺźycia, odĹźywiania oraz rekreacyjny sport: jazda na rowerze i wędkarstwo” (Witold Łukasiak “Tygodnik Polski…” Melbourne 2010, str. 144). – JĂłzefa Jarosz to chociaĹź znała dobrze język polski, udzielała się społecznie i współpracowała z polskim programem radia etnicznego 3ZZZ i prowadziła swoją kolumnę w “Tygodniku”. Pan Szlechetko nic nigdy nie napisał w “Tygodniku” i zapewne nigdy nic nie napisze. ChociaĹź, jak widzimy, nie ma Ĺźadnych kwalifikacji na to, aby być redaktorem jakiegokolwiek pisma czy pisemka, został nim. Jak widać Marzenna Piskozub hołduje powiedzeniu “Mierny, ale wierny”. I jedynie to kwalifikuje go w jej oczach na redaktora “Tygodnika Polskiego”.

Problem potęguje to, Ĺźe wyjechał na stałe do Kanady Jan Skibicki, ktĂłry przed odjazdem nauczył p. Szlachetkę trochę metrampaĹźu (składania stron gazety). “Tygodnik Polski” składany przez Skibickiego był prawdziwym cackiem – tak estetycznie i fachowo składany, Ĺźe przyjemnie było go brać do ręki. Ale Skibicki był zawodowym technikiem poligrafii. Szlachetko trochę nauczył się składania stron, ale daleko mu do Skibickiego – nie ma nawet o czym mĂłwić. Tymczasem zamiast porządnie redagować pismo to zachwyca się swoim metrampaĹźem i bez przerwy pyta znajomych i działaczy polonijnych co myślą o jego “Tygodniku Polskim”. Cóş mogą mu odpowiedzieć?! MĂłwią, Ĺźe dobre pismo, a ten bierze tę z musu wypowiadaną pochwałę dosłownie i chwali się tym wokoło. Nabrał duĹźego wyobraĹźenia o sobie, na co wskazują jego listy, w ktĂłrych mędrkuje i poucza.

Szlachetko jest takĹźe niepowaĹźnym redaktorem. Przyjmuje tekst do druku, sugeruje drobne poprawki (chyba tylko po to, aby pokazać jakim jest niby dobrym redaktorem i znawcą języka polskiego), ktĂłre akceptuje autor, a następnie tekst wyrzuca do kosza! No i wielu irytuje jego biadolenie na to jak ciężka jest jego praca redakcyjna. 80% tekstĂłw w “Tygodniku Polskim” to przedruki z Internetu, łatwe do skopiowania i przerzucenia na stronę pisma. Poza tym pan Witold Łukasiak przygotowuje mu do druku listy do redakcji, a kilka osĂłb robi korektę oryginalnych tekstĂłw. Wielką pomoc ma takĹźe ze strony bardzo dobrej sekretarki administracji, p. Jagody Korczak. Tymczasem p. Szlachetko twierdzi Ĺźe: “Stworzenie TP (nr std) zabiera mi 16 godz, a nr podwojnego 20 godz na dobe 7 dni w tygodniu...” i (odbija się to) „na moim zdrowiu: poprzednio znany bylem z niskiego cisnienia 115/75-80/ puls sportowy 50-53, a teraz moge to osiagnac tylko po kilkugodzinnej zabawie z wnukiem i gdy nie dochodze do komputera tygodnikowego/emaili/, etc... a na koniec dnia roboczego osiagam 215/140...”. – Czego więc nie zrezygnuje z tej zabijającej go ponoć harĂłwki? Czy uwaĹźa, Ĺźe jest niezastąpiony? Czy chce mieć pogrzeb na miarę bohatera narodowego, no bo zmarł na posterunku redakcyjnym?

Jak zareagowali Marzenna Piskozub i Wojciech Szlachetko na mĂłj artykuł pt. „Zamordyzm Tuska takĹźe... w Australii”, ktĂłry redakcja otrzymała 20 kwietnia 2011 roku?

Część redakcji była za jego opublikowaniem. Związana z redakcją Krystyna Ruchniewicz-Misiak, jako internauta, zabrała nawet głos na temat poruszony przeze mnie, konkretnie na temat Jerzego Szperkowicza.

Kiedy się dowiedziałem, Ĺźe część osĂłb związanych z redakcją „Tygodnika Polskiego” jest za opublikowaniem mojego artykułu, to aby ułatwić jego druk (wiedziałem, Ĺźe będą z tym trudności ze strony Marzenny Piskozub i Wojciecha Szlachetko) 21 kwietnia wysłałełm do redaktora e-mail z propozycją wydrukowania artykułu jako przedruk z portalu “Kworum” z taką notatką od redakcji: “PoniĹźej publikujemy za krajowym portalem “Forum” artykuł Mariana Kałuskiego pt. “Zamordyzm Tuska takĹźe w… Australii”, ktĂłry ukazał się takĹźe w innych portalach i gazetach poza Australią, wywołując zainteresowanie RodakĂłw w Polsce i na świecie. Dlatego uwaĹźamy, abstrahując od tego czy się z jego treścią zgadzamy czy nie, Ĺźe powinien się on ukazać takĹźe na łamach naszego pisma, gdyĹź porusza waĹźną sprawę – sprawę prowadzenia polskiego programu australijskiego państwowego radia SBS, ktĂłra wywołuje sprzeciw wielu PolakĂłw w Australii. Z przyjemnością wydrukujemy ewentualną odpowiedĹş w tej sprawie dyrekcji radia SBS czy kierownika polskiego programu radiowego oraz komentarze naszych czytelnikĂłw. - Redakcja”.

Marzenna Piskozub i Wojciech Szlachetko nawet na to nie poszli.

Nie mając Ĺźadnej odpowiedzi od redakcji, 2 maja wysłałem list następującej treści do red. Szlachetki: Szanowny Panie Redaktorze, Chodzi mi o mĂłj artykuł o polskim programie radia SBS. Będę wdzięczny jeśli poinformuje mnie Pan czy “Tygodnik Polski” jest zainteresowany tą sprawą i ew. w jakiej formie, tak abym wiedział co mam dalej z nią robić. Myślałem, Ĺźe z poruszeniem tej sprawy w “TP” mogą być problemy, dlatego artykuł wysłałem do portali i gazet, z ktĂłrymi współprację. Jednak szkoda by było, gdyby NIC na ten temat nie ukazało się w piśmie, chociaĹźby to, Ĺźe coś takiego ukazało się w mediach. PrzecieĹź ta sprawa na pewno interesuje wielu słuchaczy polskiego programu radiowego, ktĂłrzy są takĹźe czytelnikami “Tygodnika”.

2 maja 2011 roku otrzymałem od p. Szlachetko odpowiedĹş następującej treści: „...W zwiazku z zainteresowaniem czytelnikow, wyrazajacych opinie, ze radio SBS, wskutek jednostronnego/bezkrytycznego poparcia obecnych "elit" politycznych w PL, jest ignorowane przez wiekszosc potencjalnych sluchaczy i / lub przyczynia sie do podzialow wsrod Polonii, uwazam, ze w tym duchu: 1/ Tygodnik moze opublikowac takie wywazone opinie, raczej niekoniecznie potencjalnych/przyszlych kontrybutorow SBS jak Pan, najlepiej w formie listow do redakcji, by uniknac "wojny" polsko/polskiej (i nie zrazac obecnego - polskiego pochodzenia - szefa SBS...”.

KrĂłtko mĂłwiąc, redaktor „TP” postanowił nie drukować mojego artykułu, gdyĹź ja krytykując radio kieruję się prywatą: chcę wykopać z radia obecnych pracownikĂłw, aby samemu zająć ich miejsce (w liczbie mnogiej!), a poza tym stwierdził, Ĺźe krytykę polskojęzycznego państwowego programu radia SBS uwaĹźa z wojnę polsko-polską. Tak jakby państwowe radio SBS było polską instytucją!

Widząc, Ĺźe drukiem mojego artykułu „Tygodnik Polski” nie jest zainteresowany, 3 maja odpowiadając red. Szlachetce zasugerowałem, aby „ktoś z redakcji pod własnym nazwiskiem czy nawet pseudonimem powinien nie w liście do redakcji, ale krĂłtkim artykuliku wspomnieć moje wystąpienie w sprawie polskiego programu radia SBS w kilku portalach internetowych (naleĹźy je wymienić, przesłałem informacje), koncentrując się wyłącznie na tym, Ĺźe Kałuski zarzuca redakcji polskiego programu dyskryminowanie pewnych osĂłb i polskich instytucji, a przede wszystkim to, Ĺźe nie tylko Ĺźe korespondentem polskim (z Polski) radia jest Jerzy Szperkowicz, ktĂłry w okresie PRL był w latach 1956-74 korespondentem w Moskwie, czyli, Ĺźe był człowiekiem zaufanym reĹźymu, ale takĹźe i to, Ĺźe nie jest bezstronnym korespondentem radia SBS, Ĺźe jest tylko i wyłącznie (!) tubą propagandową rządu Donalda Tuska. Kałuski uwaĹźa, Ĺźe jest to sprzeczne ze zwyczajami panującymi w mediach australijskich. Autor tego tekstu mĂłgłby zakończyć go pytaniem: Ciekawi nas co o tych zarzutach Kałuskiego pod adresem polskiego programu radia SBS myślą czytelnicy “Tygodnika Polskiego””.

Także i na to nie poszedł p. Szlachetko wraz z Marzenną Piskozub.

Tymczasem zaistniała nowa sprawa z polskojęzycznym programie radia SBS. 13 maja 2011 wysłałem do koordynatora tego programu, Anny Sadurskiej, list następującej treści:
Szanowna Pani, W dzisiejszym programie australijskiej stacji telewizyjnej Channel 9 „Today” w podawanych wiadomościach o godzinie 8 rano, mĂłwiąc o procesie sądowym w Niemczech ukraińskiego zbrodniarza na usługach NiemcĂłw – hitlerowskiej machiny zbrodni (chodziło o mordowanie ĹťydĂłw) Iwana Demjaniuka powiedziano, Ĺźe był straĹźnikiem w „Polish concentration camp” („polskim obozie koncentracyjnym”). WyraĹźam nadzieję, Ĺźe polskojęzyczny program radia SBS nie tylko zainteresuje się tym obrzydliwym kłamstwem, ktĂłre zniesławia narĂłd polski w czołowej australijskiej stacji telewizyjnej, ale takĹźe potępi tę wyjątkowo podłą niegodziwość w swoim programie. Dobrze by było, aby pracownicy polskojęzycznego programu wysłali rĂłwnieĹź do dyrekcji Channel 9 list protestacyjny, podpisany przez Was wszystkich. Była by to wymowna – takĹźe dla dyrekcji Channel 9 - reakcja dziennikarzy SBS na podłość dziennikarzy z Channel 9.
Pozdrawiam, Marian Kałuski”.

Kiedy polskojęzyczny program zignorował ten list, nic o incydencie nie wspomniał w nadawanych programach przez kilka kolejnych dni i zignorował moją sugestię, aby wysłali protest do dyrekcji Channel 9, wĂłwczas wysłałem (15 maja) treść tego listu do redakcji “Tygodnika Polskiego” wraz z następującym listem (najwaĹźniejsze fragmenty) do red. Szlachetki: “Ani w piątek, ani we wczorajszym programie polskojęzycznym (!) radia SBS nic nie powiedziano o zniesławieniu PolakĂłw przez Channel 9 w wiadomościach nadanych 13 maja 2011. A mogli to łatwo uczynić gdyby chcieli – z komentarzem własnym lub bez!!! No i na pewno – daję głowę – nie napiszą protestu do dyrekcji Channel 9, co im sugerowałem zrobić (a taki protest miał by swoją wagę; na pewną większą od listu wysłanego na przykład przez jakiegoś tam Mariana Kałuskiego!). Tacy to Polacy! A mĂłj dziadek ze strony matki często mĂłwił do mnie: “Przeklęty ten mąż, ktĂłry za lepszą strawę, za lepsze odzienie zaprzeda swą wolność i swoje sumienie!” Dlatego opublikowanie mojego listu w “Tygodniku Polskim” z komentarzem, Ĺźe nic nie zrobili obnaĹźyło by ich “polskość” i w ogĂłle tego polskojęzycznego programu, ktĂłry jest tubą propagandową “Gazety Wyborczej” czy ogĂłlnie antypolskiego polactwa…
Czy Polacy muszą się na to godzić i muszą bać się tego tematu poruszać?! Rozumiem ostroĹźność “Tygodnika Polskiego”, ale nie przesadzajmy z tą ostroĹźnością. “TP” jest jedynym pismem społecznym Polonii australijskiej i chociaĹźby z tego tytułu nie ma prawa chować głowy w piasek w sprawach tak zasadniczych. Nie jest Pan właścicielem pisma. Ale to nie znaczy, Ĺźe nie ma Pan mieć prawa do jakieś niezaleĹźności redaktorskiej. Inaczej redagowanie będzie dla Pana drogą przez mękę (tej męki nie ma prawa potęgować wydawca; trzeba to jakoś dyplomatycznie wyjaśnić p. Piskozub; ona musi takĹźe zrozumieć, Ĺźe “TP” nie jest JEJ pismem; jakie jest pismo – poza jego obliczem politycznym - powinno zaleĹźeć wyłącznie od redaktora – od jego zdolności redakcyjnych, a nie od widzimisię wydawcy i narzucania przez niego współpracownikĂłw pisma; przypuszczam, Ĺźe przemilczenie przez “TP” mojego artykułu o polskojęzycznym programie radia SBS, ktĂłry ukazał się w kilku portalach internetowych było decyzją wydawcy, ktĂłry z kolei nie kierował się dobrem Polonii australijskiej, a tylko osobistymi animozjami (i politycznymi kalkulacjami); czy się mylę?). Jak długo Pan wytrzyma? Szkoda Pana i pisma!
Sugeruję, bo to jest bardzo wymowne, dodanie przed moim podpisem pod listem do Anny Sadurskiej poniĹźszego uzupełnienia: Niestety, pracownicy polskojęzycznego programu radia SBS nie tylko, Ĺźe zignorowali mĂłj list, ale w ogĂłle nie poruszyli tej sprawy w polskojęzycznym programie. – Nie mogli czy nie chcieli? A moĹźe nie czują się Polakami i ich sprawa obrony dobrego imienia Polski i PolakĂłw w ogĂłle nie interesuje?!”

List mĂłj do radia SBS został przygotowany do druku w “Tygodniku Polskim” przez p. Witolda Łukasiaka, współpracownika p. Szlachetki. Pomimo tego i on powędrował do kosza. W liście do p. Łukasiaka tak skomentowałem ten fakt: “Piłsudski powiedział, Ĺźe Dla Polski moĹźna zrobić wiele, ale nie z Polakami”. Z kolei on w e-mailu do p. Szlachetki, wysłanym 9 czerwca (takĹźe i do mnie, bo czuł się zdziwiony tak niepowaĹźnym zachowaniem p. Szlachetki), napisał: „Na Pana Ĺźyczenie przygotowałem listy do redakcji w sprawie oszczerstwa "polskie obozy koncentracyjnae" w Radiu SBS i byłem zaskoczony Ĺźe zabrakło (w ostatnim numerze „Tygodnika”) listu p. Kałuskiego”.

31 maja wysłałem do red. Szlachetki wszelki materiał dotychczas opublikowany w Internecie w odniesieniu do mojego artykułu pt. „Zamordyzm Tuska takĹźe... w Australii” wraz z następującym listem:
Panie Redaktorze, Nawet Irańczycy zainteresowali się moim artykułem (patrz poniĹźej) i pani Krystyna Ruchniewicz-Misiak (patrz poniĹźej), a „Tygodnik Polski” wydawany w Australii milczy w tej sprawie jak zaklęty!!! Sprawa się rozkręca (wysłałem listy do radia SBS i prof. J. Pakulskiego z AIPA, dając im dwa tygodnie na ich uwagi do załączonego artykułu krytycznego pod ich adresem) i kaĹźdemu Wasze milczenie rzuci się w oczy! Będzie Wam głupio. Napiszę więc list do redakcji na ten temat i mam nadzieję, Ĺźe go wydrukujecie za zgodą p. Marzenny Piskozub.
Pozdrawiam, Marian Kałuski”.

9 czerwca wysłałem red. Szlechetce mój list do druku następującej treści:
„Szanowny Panie Redaktorze, Od ponad 20 lat istnieje państwowe radio etniczne SBS, ktĂłre nadaje m.in. codziennie godzinną audycję w języku polskim. Niestety audycje te w segmencie „Wiadomości” i „Korespondencja z Polski” (Jerzy Szperkowicz – w latach 1956-74 korespondent prasy reĹźymowej w Moskwie!) są tendencyjne i bardzo lewackie – przychylne wobec rządu Donalda Tuska i złośliwe wobec opozycji, głównie Prawa i Sprawiedliwości. Są po prostu tubą propagandową polskiego rządu i sił lewicowych za pieniądze podatnikĂłw australijskich, w tym takĹźe polskich. Opisałem tę sprawę szczegółowo w artykule pt. „Zamordyzm Tuska takĹźe... w Australii”, ktĂłry ukazał się niedawno w polskich portalach: „KWORUM. Polsko-Polonijna Gazeta Internetowa”, „NOWY EKRAN”. NiezaleĹźny serwis społeczności blogerĂłw, „Wirtualna Polonia”, „Nieznudzeni Polską. Blogerzy bez cenzury”, „Blogmedia24.pl”, „Polish Club Online”, „Radio Pomost”, międzynarodowym „WASA Live” (po polsku), a na echa jego moĹźna nawet natrafić w dzienniku „Rzeczpospolita”. Co ciekawe, tym moim artykułem zainteresował się z jakiś powodĂłw takĹźe portal irański „ir.smskadeh.www”. Na artykuły te zareagowało szereg internautĂłw, m.in. związana z „Tygodnikiem Polskim” pani Krystyna Ruchniewicz-Misiak. Jeden z internautĂłw napisał: „Ma Pan racje. Dawno zwrĂłciłem na to uwagę, Ĺźe polski SBS nie jest obiektywny. SzczegĂłlnie zaś audycje nadawane z Sydney. Dzięki, Ĺźe podjął Pan ten temat”, a drugi: „RĂłwnieĹź mieszkam w Australii i rĂłwnieĹź mam ochotę wywalić radio przez okno kiedy słucham polskojęzycznej audycji radia SBS...”. Trzeba coś z tym zrobić. Tym bardziej, Ĺźe polski program radia SBS takĹźe nie słuĹźy WSZYSTKIM Polakom w Australii, a tylko wybranym przez siebie osobom. Osoby zainteresowane tą sprawą proszę o kontakt: Marian Kałuski, 4 Booral Drive, W. Sunshine 3020.
Z powaĹźaniem, Marian Kałuski”.

Odpowiadając tego samego dnia na kilka moich powyĹźszych listĂłw p. Szlachetko napisał: „Powienien juz Pan zauwazyc, ze ja jestem niezalezny i jesli uwazam, ze publikacja tekstu jest pozyteczna dla Czytelnika TP, a przy tym i bezpieczna prawnie dla Tygodnika, to teksty zaaprobowane przeze mnie ukazuja sie (czesto jedynie w TP) i nikt ani nie narzuca mi ani - co wazne- nie ma prawa narzucac mi swojej woli!...”.

W tę niezaleĹźność red. Szlachetki w ogĂłle nie wierzę, bo nikt inny tak dobrze jak ja nie zna PolakĂłw w Melbourne, a tym samym takĹźe i Marzennę Piskozub. TakĹźe i ja na własnej skĂłrze przekonałem się jak mocno trzyma „Tygodnik Polski” w swoich rękach, traktując pismo jak swĂłj własny folwark. I wiem jak potrafi nienawidzieć i dokuczać ludziom, ktĂłrzy się jej nie podobają lub nie zgadzają się z tym co robi. Gdyby Piskozub nie chciała trzymać redaktora w swoich rękach, to wĂłwczas znalazł by się niejeden znacznie lepszy od p. Szkachetki kandydat na redaktora „Tygodnika Polskiego”! Bo w Australii mieszka kilku zawodowych dziennikarzy polskich. Ale niczyimi pachołkami nie chcą być!

Nie mogę tylko jednego zrozumieć: jak kobieta stojąca nad grobem (ze względu na wiek) moĹźe mieć w sobie tyle nienawiści do drugiego człowieka – do drugiego Polaka i iść po trupach, aby postawić na swoim?! Gdzie w tym wszystkim jest jej duszpasterz i mentor ks. Wiesław Słowik TJ?!

Natomiast w sprawie nie wydrukowania przez „Tygodnik Polski” mojego artykułu pt. „Zamordyzm Tuska takĹźe... w Australii” i listu do koordynatora polskojęzycznego programu radia SBS z 13 maja 2011 red. Szlachetko napisał: „...mialem 2 dylematy: - czy powinnismy wlaczac Tygodnik w konfrontacje z innym polonijnym medium, oraz czy byl to temat wazniejszy niz inne..., a jesli tekst sie nie ukazal to albo nie bylo miejsca w nr 16 stronicowym lub nie bylem pewny, ze jest bezpieczna forma dla TP.

I znowu red. Szlachetko nazwał BEZPODSTAWNIE polskojęzyczny program państwowego radia SBS „polskim medium”, a jako drugi powĂłd nie wydrukowania mojego artykułu podał swoją wątpliwość w to czy poruszony przeze mnie temat podawanych przez to radio wiadomości w lewackim i antypolskim duchu jest waĹźniejszy od takich tekstĂłw jak np. „Osy przeciw mrĂłwkom: kto gĂłrą?”, „Rowerem przez świat”, „Urok rękodzieła”, „To i owo: Urodziny, urodziny , jeszcze raz urodziny i... samo Ĺźycie”, „Polska wielkanocna tradycja”, „Utalentowane Polki”, „Pola Negri”, „Kalendarz przyrody”, „Pół Ĺźartem, pół serio”, „Kuchnia: zupy kremy”, „Badminton” (wszystkie teksty z numeru pisma 14/15).

W liście tym red. Szlachetko poruszył takĹźe sprawę opublikowania mojego listu do redakcji „TP” z 9 czerwca pisząc: „Nastepny nr jest 16 stronicowy i mam nadzieje, ze nie bedzie problemu z miejscem (na opublikowanie go), bo merytorycznie ta forma Panskiego listu do redakcji jest do zaakceptowania”.

Pomimo tego, że red. Szlachetko w zasadzie przyjął do druku mój list do redakcji z 9 czerwca, także i on ostatecznie nie został wydrukowany.

Red. Wojciech Szlachetko w e-mailu do mnie z 16 czerwca 2011 dostrzegając zbliĹźającą się burzę, ostrzegł mnie przed ewentualnym publicznym krytykowaniem jego decyzji, bo to moĹźe się Ĺşle skończyć dla mnie pisząc: „...ostatni 2 autorzy, ktory wdali sie w polemike ze mna - dali mi tylko dodatkowy stress, bo 1 popelnil samobojstwo... a 2 zmarl na swoje slabe serce”.

Tak oto wygląda sprawa „Tygodnika Polskiego” znajdującego się w rękach Marzenny Piskozub i Wojciecha Szlachetko. - Istny cyrk niepowaĹźnych osĂłb!

Cyrk, który w tym konkretnym przypadku jest na rękę polskojęzycznego programu radia SBS, a przez to samo poplecznikiem i szerzycielem michnikowszczyzny wśród Polaków w Australii.

Z powaĹźaniem,
Marian Kałuski

Koniec części II


...................................................................

Cham i durak Kałuski?

5 lipca 2011 otrzymałem e-mail od redaktora „Tygodnika Polskiego”, p. Wojciecha Szlachetko, ktĂłry był odpowiedzią na mĂłj artykuł „Michnikowszczyzna w Australii”. Zamiast polemizować z meritum sprawy powrĂłcił do swego ostrzeĹźenia, Ĺźe moja krytyka jego i pisma moĹźe się dla mnie Ĺşle skończyć, tak jak przez niego Ĺşle się skończyła krytyka jego i pisma dwĂłch innych śmiałkĂłw, z ktĂłrych jeden był zmuszony popełnić samobĂłjstwo, a drugi „zmarł na swoje słabe serce”.

Oto kwiatuszki z tego e-mailu, które miały sprowokować mnie do popełnienia samobójstwa lub do tego, abym dostał ataku serca:
Politycznie jest Pan b. prymitywny i sztampowy, a przy tym wulgarny, jak nie przymierzajac przyslowiowy i bezzebny pijaczyna spod budki z piwem w PRLu... nie grzeszy Pan niczym odkrywczym poza "doktoratem" w jezyku rynsztokowym, podgladaniu bliznich i donoszeniu wszem i wobec o wszystkim, co Pan wie, a ze niewiele Pan wie to i te Pana wypociny sa na zenujacym poziomie... Jednak to nie powod, by swoje zakompleksienia, spowodowane brakiem wyksztalcenia (chemicznego) i oglady towarzyskiej, prymitywnie kamuflowac stalymi i bezpodstawnymi atakami na uczciwych ludzi/dzialaczy polonijnych... sam Pan jest juz podstarzalym fircykiem udajacym autora czy redakora... niestety ujawniajac znacznie gorszy intelekt niz krytykowane 80-latki; nie nadaje sie Pan takze do niczego innego jak wspomniane juz prowadzenie gazetki klubowej i gryzmolenia lugachnych, nudnych wypocin opartych na chorych urojeniach... Wiem ze chcialby P. byc "autorem", "redaktorem", tu czy w SBS… Szczerze sugeruje - w P. wieku - zajeciem sie uprawa ogrodka, lowieniem ryb, czy majsterkowaniem i dedykuje kontemplacje n/t 1/" miales chamie zloty rog", 2/ czy przemyslenia samego Wodza, bo czasem uzywal bezposredniego jezyka, czyli jest szansa ze P. to zrozumie:"NarĂłd wspaniały, tylko ludzie kurwy" z tym, ze w tym przypadku nie zaliczam P. do Narodu... ...radze tez szczera rozmowe z lekarzem i czlonkami rodziny... miejmy nadzieje, ze znajda lekarstwo na Pana problemy.

Człowiek zarzucający mi chamstwo i wulgaryzm oraz kłamanie – zmyślanie sobie niestworzonych rzeczy, sam tonie w chamstwie, wulgaryzmie i kłamstwie. Więcej, sam siebie okłamuje, aby mi dołoĹźyć (!), chociaĹźby twierdzeniem, Ĺźe staram się o zostanie redaktorem “Tygodnika Polskiego” czy w radiu SBS, wiedząc bardzo dobrze jaka jest prawda i jaki jest mĂłj stosunek do tych spraw. JuĹź raz byłem redaktorem polonijnego tygodnika i polskiego programu radiowego. Nigdy więcej!!! Ani mi się śni być parobkiem piskozubowcĂłw czy instytutĂłw!

A to, Ĺźe p. Szlachetko nie uwaĹźa mnie za autora (pisarza) chociaĹź zostało wydanych 19 moich książek po polsku i po angielsku w Australii, USA, Londynie i Polsce w powaĹźnych wydawnictwach (i Ĺźadna nie została wydana moim sumptem!), to jego problem nie mĂłj. Tego dorobku ani on, ani inni moi głupi, mściwi i zawistni wrogowie, na pewno nie odbiorą. ChociaĹźby byli profesorami uniwersytetĂłw i chemikami z nagrodą Nobla. Tym bardziej p. Szlachetko, ktĂłry nie jest profesorem chemii i w ogĂłle Ĺźadnym profesorem, ale uwaĹźa, Ĺźe jest mądrzejszy ode mnie, bo ma dyplom magistra inĹźyniera chemika (a ja o chemii wiem tyle co kot napłakał, a bez tej wiedzy jest się głupcem; w gimnazjum najgorsze stopnie miałem z chemii i fizyki; i co z tego?!; światu i ludzkości to nie zaszkodziło). Magistrami inĹźynierami chemii nie byli takĹźe np. Wincenty Witos czy Stefan Banach, a jednak pierwszy (miał ukończoną tylko szkołę podstawową) był dobrym premierem Polski, a drugi (bez studiĂłw!) światowej sławy matematykiem, profesorem polskiego Uniwersytetu Lwowskiego. Dyplom ukończenia studiĂłw to nie wszystko, nawet jeśli jest on z chemii. Wspomniany w tym moim artykule dominikanin Rajmund Koperski ukończył teologię, prawo i dziennikarstwo, i nie był ani teologiem, ani prawnikiem, ani dziennikarzem; był zwykłym klechą. Nie był on rĂłwnieĹź magistrem inĹźynierem chemii. Czy p. Szlachetko takĹźe i jego uwaĹźa za głupca?! A więc jakikolwiek dyplom ukończenia wyĹźszych studiĂłw, nawet z chemii, to nie wszystko. Liczy się takĹźe inteligencja i zdobyta w inny sposĂłb wiedza oraz, jak się to mĂłwi, “dar boĹźy”. Ten “dar boĹźy” miał np. wszechstronny wynalazca amerykański (elektronik) Thomas Alva Edison (1847-1931), ktĂłry był przecieĹź samoukiem. Jedno jest pewne na przykładzie p. Szlachetki: magister inĹźynier chemii to niekoniecznie dobry kandydat na dziennikarza i publicystę, a tym samym na redaktora nawet polonijnego pisemka.

Samobójstwo i atak serca mi nie grozi po otrzymaniu e-mailu od p. Szlachetki, bo jak polemista wagi piórkowej, a przy tym zwykły złośliwiec może pokonać polemistę wagi ciężkiej (nie wygrali ze mną poważniejsi i groźniejsi moi wrogowie, którzy nawet kierowali sprawy do sądu, aby mnie przestraszyć!), tym bardziej, że po jego stronie stoi PRAWDA?!

Marian Kałuski

Wersja do druku

• Strona główna
• Powitanie
• Napisz artykuł
• Redakcja
• Działy
• Bannery Kworum
• Współpraca
• Linki
• Kontakt