Środa 24 Kwietnia 2024r. - 115 dz. roku,  Imieniny: Bony, Horacji, Jerzego

| Strona główna | | Mapa serwisu 

dodano: 06.01.11 - 10:50     Czytano: [2727]

Dział: Prosto z mostu

Kolejny paszkwil Grossa

Z narastającym natężeniem, po r.1989,piąta kolumna, kontynuując dzieło swych stalinowskich przodków, podejmuje próby złamania ducha polskości w żyjącym nad Wisłą narodzie. W kraju, przez artykuły gazety wyborczej i innych od niej zależnych, w telewizji, filmie, teatrze, kabaretach sączy się jad kłamstwa o naszej historii, o naszym bohaterstwie, o naszym poświęceniu dla innych. Potoki słów starają się zamulić naszą pamięć i wypełnić ją samokrytyką, zwątpieniem w nasze działanie, w moralność naszej ludności itp. Za granicami kraju ludzie wywodzący sie z tego samego pnia jak np. J. Gross i inni piszą paszkwile przedstawiające Polaków jako zwyrodniałych osobników, bez uczuć wyższych, sprzedawczyków, szantażystów, donosicieli, morderców i innej hołoty. Chodzi o przekonanie opinii światowej o zezwierzęceniu naszego narodu i że jego zagłada będzie dobrem dla społeczności międzynarodowej. Historycy odnajdują pojedyncze przykłady, czasem zmyślone i ich moralny wydźwięk przerzucają na całe nasze społeczeństwo. Nakłaniają nas do przepraszania i że przez przyjęcie ich oskarżeń oczyścimy nasze sumienia. Z tą rzeką fałszu trudno wygrać. Jedynie fakty i prawda o nich może być naszą obroną. A fakty o których należy mówić, które należy badać są nie zawsze korzystne dla agresywnych propagandzistów.
Przytoczę zdarzenie, jakich na Kresach były tysiące, a opisane w książce A. Siwaka "Bez Strachu":


..."Gdy wojna się kończyła, major, ktĂłry dowodził naszym oddziałem powiedział: „Chłopcy, wasze Ĺźycie będzie potrzebne jeszcze Polsce. Teraz trzeba zdobyć cywilne ubrania i wrĂłcić do domu. Przyjdzie czas to was odnajdziemy". Rzeczywiście, nie było sensu walczyć, bo nawet nie mieliśmy czym. WrĂłciłem do domu, a tu Armia Czerwona zajmuje nasze tereny. Zaraz na drugi dzień Ĺťydzi poszli do milicji i do NKWD. Zaczęły się aresztowania i wywĂłzki na WschĂłd. Ci nasi koledzy Ĺťydzi, ktĂłrzy chodzili z nami do polskiej szkoły, teraz nas PolakĂłw nie znają, nie moĹźna juĹź im mĂłwić po imieniu, teraz oni są tu władzą. KaĹźdej nocy podjeĹźdĹźali pod domy i zabierali ludzi, i to całymi rodzinami, z dziećmi i starcami.

Ja spałem na plebanii, więc na razie omijali proboszcza, ale zakazali odprawiania mszy w kościele. „Musicie mieć pozwolenie na piśmie, Ĺźeby zbierać tych ludzi w kościele" - mĂłwili. Mimo to ksiądz w niedzielę mĂłwi do mnie, Ĺźe idziemy i msza się odbędzie normalnie. Tak teĹź było, ale na wieczĂłr przyjechali i pobili księdza dotkliwie, a mnie zabrali z sobą na wieś.

W czasie wiezienia mnie furmanką widzę, Ĺźe wszyscy milicjanci to moi koledzy Ĺťydzi ze szkoły. Zaczynam więc prosić jednego i mĂłwić: „Czego wy chcecie ode mnie? Ĺťadna polityka mnie nie interesuje. Nie należę teĹź do Ĺźadnej grupy czy partyzantki". „Tak, to prawda - odpowiada mi jeden - ale grasz w kościele - i to twoja wina. Więcej grać juĹź nie będziesz". Wiozą mnie, Ĺźeby zabić - pomyślałem. Ale stało się inaczej.

Wjechali na podwĂłrko do znajomego rolnika i pytają się: „Masz siekierę?" Chłop, przeraĹźony, oczywiście daje im siekierę, a ja juĹź jestem przekonany, Ĺźe zabiją mnie właśnie tą siekierą. Tym bardziej, Ĺźe po wioskach było tak zamordowanych duĹźo PolakĂłw. „A gdzie masz pień do rąbania drewna?" - pytał chłopa milicjant. „O, stoi na środku drewutni" - pokazywał przestraszony chłop. Zwalili mnie z wozu i kazali iść do tej drewutni. No to juĹź moje ostatnie chwile - myślałem i modlę się po cichu.
Przy pieńku kazali mi połoĹźyć prawą rękę na pniu. „Co, do cholery, chcecie mnie po kawałku rąbać" - spytałem Jakuba, tego co chodził ze mną do szkoły. „KładĹş" krzyknął, bo przybiję gwoĹşdziami jak nie połoĹźysz. DwĂłch złapało za moją rękę w okolicy łokcia i połoĹźyli na pieńku. Jakub rąbnął siekierą i poczułem straszliwy bĂłl. Puścili moją rękę, z ktĂłrej przez parę sekund krew nawet nie leciała. Patrzę, a na pieńku leżą moje trzy palce.
Ale pozostali Ĺťydzi zaczęli krzyczeć na Jakuba: „Miałeś urąbać mu wszystkie palce, a nie tylko trzy". „Miałem, miałem" - powtarzał Jakub. „WeĹş i utnij ty, skoro ja nic nie umiem" - bronił się Jakub. Zaczęła obficie płynąć krew więc zacząłem ściskać tę rękę. „Teraz to pobrudzimy się tą krwią - zaczęli mĂłwić. Niech tak zostanie, juĹź nie będzie mĂłgł grać więcej".
Zostawili mnie u tego chłopa i sami odjechali. „Panie, u nas jest niedaleko weterynarz, to moĹźe pomoĹźe panu" - krzyknął chłop i nie pytając się czy chcę, pobiegł po niego. Zdyszany weterynarz zadecydował, Ĺźe na razie zatamuje mi krew, ale do szpitala muszę jechać, bo trzeba to zaszyć. „Najszybciej będzie do ZbrzeĹźan. Tam nie ma szpitala, ale jest taki ośrodek i jest tam chirurg, ktĂłry zszywa takie rany" - powiedział. Zaprzężono więc konia i wozem - jak szybko tylko to zwierzę mogło - chłop zawiĂłzł mnie do tego lekarza i uciekł. PrzeleĹźałem noc na korytarzu i rano lekarz mĂłwi: „IdĹş pan do domu. Na szczęście rĂłwno ucięli panu i nie musiałem nic robić poza szyciem".
Wróciłem więc do rodziców i matka zaczęła przykładać mi na tą ranę lniane szmatki. Wygoiło się szybko, za dwa miesiące chodziłem już bez tych szmatek, ale grać rzeczywiście już nie mogłem. Organistą już nie będę i wyjeżdżać nie ma już po co - pomyślałem. Zacząłem unikać Krysi, która przysyłała mi kartki przez koleżanki, żebym przyszedł i się z nią spotkał.

Rozpoczęły się straszne represje. Cała władza to prawie nieomal Żydzi, Polacy nie mieli nic do powiedzenia. W dzień oficjalnie konfiskowali Polakom mienie, w nocy ci sami dokonywali grabieży z użyciem broni, a opornych zabijali i nie było nawet gdzie iść na skargę, bo w większych miastach całe komendy milicji to Żydzi.
Sąsiad poszedł do Tarnopolu, bo zabrali mu wszystko co posiadał, a przy tym zgwałcili córkę i pobili żonę; poszedł i nie wrócił więcej. Wiedzieliśmy, że Polska jest cała zajęta przez Niemców. Czasem zdarzało się, że udało się z Polski uciec dawnym komunistom. Wierzyli oni, że towarzysze radzieccy ich przygarną i zaopiekują się nimi, tymczasem takich właśnie zabijano, bo jak głosiła plotka zdradzili komunistów w Moskwie.

Wielu moich kolegów ukrywało się po lasach, żeby ocalić życie. Zbrodnie, były teraz na porządku dziennym. Co parę dni dowiadywaliśmy się że w lesie leży dużo trupów. Ludzie chodzili rozpoznawać, bo przecież prawie z każdego domu kogoś zabrali i nie wrócił. Najgorzej było zimą. Trudno było ukryć się w lesie, gdyż zostawiało się ślady, poza tym w milicji i w NKWD byli miejscowi Żydzi. Oni doskonale wiedzieli, ile w każdym domu powinno być ludzi, jeśli więc brakowało kogoś kogo oni szukali, to brali zakładników i trzymali dotąd, aż poszukiwany sam przyszedł, żeby tylko matkę i ojca wypuścić. Już nie odprawiano mszy prawie we wszystkich kościołach, bo zakaz zgromadzeń rozszerzono na Kościół.

Jednego dnia zabrali mnie na komendę milicji. „Gdzie jest twĂłj brat Stanisław Śląski?" - pytali. MĂłwię, Ĺźe nie wiem. Jak zaczęła się wojna to był pilotem i walczył z Niemcami, potem nie było od niego Ĺźadnej wiadomości, moĹźe zginął. Zamknęli mnie w piwnicy, w ktĂłrej siedziało juĹź dwĂłch naszych księży i ojciec mojej Krysi. Cała trĂłjka pobita i pokrwawiona. Mnie do tej pory nie bili. Przesiedzieliśmy cały dzień i noc. Nawet wody do picia nam nie dali, nie mĂłwiąc o jedzeniu. Następnego dnia wyprowadzili nas na podwĂłrko, i za parę minut wjechał ciężarowy samochĂłd, a na nim jeszcze dwĂłch księży i dwĂłch rolnikĂłw spod Złoczowa, ktĂłrych znałem. Teraz było czterech księży, ojciec Krysi i tych dwĂłch chłopĂłw oraz ja. Władowali nas na samochĂłd i trzy rowery, w tym mĂłj, ktĂłry mi zabrali.
Jakub kierował tą akcją i wydawał rozkazy. Zauważyłem że jeszcze czekają na kogoś, bo Jakub parę razy spojrzał na zegarek. Wreszcie krzyknął na jednego i kazał mu wziąć rower i pojechać zobaczyć, dlaczego tak długo kogoś nie ma. Młody Żydek mieszkał z rodzicami obok mojego ojca. Znałem go dobrze, grywaliśmy razem w piłkę na podwórku. Wziął mój rower i pojechał kogoś tam pośpieszyć.
Za chwilę widzę, że wraca, ale nie sam. Drugi Żydek milicjant prowadzi zapłakaną Krysię i jeszcze jedną dziewczynę. Wsadzili je do nas na samochód. Krysia zaraz przytuliła się do mnie i mówi, że wiozą nas zabić gdzieś za wieś, bo słyszała jak między sobą mówili ci milicjanci. Ruszyliśmy znaną mi drogą na Tarnopol, a ja myślę, czy uda mi się uciec. Ale z nami na samochodzie jest czterech z pepeszami, a w szoferce kierowca i Jakub.

Moje rozważania jak uciekać przerwał Jakub. Samochód się zatrzymał i on wychylając się, spytał jednego ze swoich, gdzie ta droga do olejarni. Ten, którego wysłał rowerem, odpowiedział mu, że jeszcze kilometr i trzeba skręcić w prawo. Znałem to miejsce i wiedziałem, że tam już nie ma nikogo, gdyż dwa miesiące temu właśnie Jakub ze swoimi ludźmi zabił całą rodzinę olejarza, który nie chciał mu oddać pieniędzy.
Rzeczywiście, zajechaliśmy na podwĂłrko tej olejarni w lesie. Okna wybite, drzwi wyrwane, ale kot, miaucząc, wyszedł z pustego domu. Jakub wycelował i strzelił, zwierze skoczyło do gĂłry i opadło, poruszając nogami. „No to, panowie Polaczki - powiedział Jakub - jeśli się nie dogadamy, to teĹź będziecie tak wierzgać nogami".
Ustawili nas pod domem i Jakub mĂłwi: „Pan młynarz ma pieniądze, ale schował i nie chce nam oddać. Panowie rolnicy teĹź mają kosztowności pochowane, bo przecieĹź wiemy kto i ile kupował złota. A panowie księża rĂłwnieĹź zaoszczędzili i pochowali. Ale wszyscy się uparli i mĂłwią, Ĺźe nie dadzą nam. No to zaraz zobaczymy, czy nie dacie".
„Daniel - krzyknął Jakub - dawaj gwoĹşdzie i młotek". Daniel to rĂłwnieĹź do tej pory znajomy i kolega, ale nie teraz. Wywołany przyniĂłsł w torbie gwoĹşdzie i młotek, a dwĂłch milicjantĂłw złapało pierwszego księdza i przycisnęło do ściany. Uderzenie - gwóźdĹş przebił dłoń i został wbity w drewnianą ścianę domu. Za chwilę z drugą ręką dzieje się tak samo.
Całej czwórce księży przybito ręce do ściany, a nogami stali na ziemi. Przybici księża jęczeli z bólu, a krew płynęła po ścianie aż do ziemi. Jakub podszedł do nich i powiedział:
„No i czego jęczycie, przybiliśmy was tak samo jak waszego Chrystusa. Powinniście być nam wdzięczni za to, bo zaraz do nieba pĂłjdziecie".
Zwracając się do młynarza, powiedział: „Teraz, panie młynarz, pana kolej. Albo pan da to co pochował, albo pan Polak zaraz będzie przybity do ściany, a cĂłreczkę teĹź tak przybijemy, ale najpierw na nią ma chęć kierowca i jeszcze jeden". - Wiedziałem Ĺźe to zrobią, bo juĹź w okolicy to robili nie raz. Więc mĂłwię do młynarza: „Oddaj im pan co masz, bo widzisz, Ĺźe nie Ĺźartują". Jakby na potwierdzenie mych słów Jakub kazał tych dwĂłch rolnikĂłw wyprowadzić w las i zastrzelić, mĂłwiąc: „Oni zapłacą za swoje pyski. Ĺšle mĂłwili o Ĺťydach i więcej gadać juĹź nie będą". DwĂłch milicjantĂłw wyprowadziło, popychając lufami, obu chłopĂłw za budynki i rozległy się strzały.

WrĂłcili i powiedzieli, Ĺźe zrobili co trzeba. Młynarz, widząc, Ĺźe za chwilę moĹźe być przybity jak księża, zdecydował, Ĺźe odda to co ma schowane. „Puśćcie cĂłrkę to ona pokaĹźe, gdzie schowałem złoto co chcecie" - mĂłwi. Ale Jakub zdecydował, Ĺźe inaczej to trzeba zrobić. „Po to właśnie wzięliśmy Śląskiego. On pojedzie z dwoma milicjantami i przywiozą to złoto. Dopiero ciebie i cĂłrkę puścimy wolno. MĂłw, gdzie ono jest" - rozkazał Jakub. Ale młynarz teraz nabrał odwagi i zaparł się, Ĺźe nie powie na głos, ale tylko na ucho mnie, a nie milicjantom. Byłem tym zaskoczony i dopiero jak mi powiedział o co chodzi to zrozumiałem, jaki ma plan. Jakub długo nie chciał się zgodzić na propozycję młynarza, ale widząc, Ĺźe ten się zawziął i jakby nie bał się przybicia do ściany, zgodził się.
„Macie Ślaskiego nie spuścić z oka. Nie odstąpić na krok od niego. W razie gdyby coś kombinował - zabić" – zakończył Jakub. „Niech ci mĂłwi, gdzie ukrył to złoto" - rozkazał.
Podszedłem więc do młynarza i podstawiłem ucho. Wyjaśnił mi gdzie jest skrytka i powiedział: „LeĹźy tam nabity rewolwer. Strzelaj do nich, jeśli ci się uda przyjedĹş i zabij ich. Oni i tak, by się nas pozbyli, bo świadkĂłw nie zostawiają". Sprytnie to sobie Jakub wymyślił. Pewnie myśli Ĺźe ja i strzelać nie mogę z powodu braku tych palcĂłw. Więc po to brał te rowery na samochĂłd, bo z gĂłry zakładał jaki będzie przebieg sprawy. Zostawiłem zapłakaną Krysię i jej ojca, ktĂłry dopiero teraz popatrzył mi głęboko w oczy. „On cały czas ma jechać pierwszy, a wy za nim. Rozumiecie?" - przykazał Jakub.
Trzeba było wejść do piwnicy, znaleźć to miejsce i usunąć kamień. Następnie sięgnąć ręką głęboko i dopiero namaca się złoto. Ale w piwnicy było ciemno. Gdy dochodziłem do tego miejsca to zauwaĹźyłem, Ĺźe od strony drzwi w ogĂłle go nie widać bez oświetlenia. Odwracając się w kierunku drzwi, widać natomiast na tle otworu drzwiowego postacie obu ĹťydĂłw. Gdy powiedziałem, Ĺźeby jeden z nich poszukał czegoś do oświetlenia, to obaj głośno zaprotestowali: „Jeden z tobą nie zostanie. Szukaj, trochę widać”. ZauwaĹźyłem Ĺźe na końcu korytarza jest wnęka i dobrze, będzie się gdzie schować - pomyślałem. Kamień rzeczywiście dał się usunąć, połoĹźyłem go w tej wnęce.
Wsadziłem rękę i wyczułem rękojeść rewolweru. OstroĹźnie obmacałem go i sprawdziłem. Młynarz, mĂłwiąc mi, Ĺźe jest nabity, miał na myśli, Ĺźe jest w nim magazynek z nabojami, ale trzeba przecieĹź wprowadzić nabĂłj i odbezpieczyć. Nie mogę tego robić jak wyjmę rewolwer, muszę strzelać od razu bo oni mogą strzelić pierwsi. OstroĹźnie oparłem rękojeść o coś stałego i naciągnąłem, wprowadzając do komory pierwszy nabĂłj. Teraz jeszcze bezpiecznik. „No, co ty tam tak długo nie wyjmujesz?" - spytał mnie jeden.
„Właśnie wyjmuję" - odpowiedziałem i strzeliłem kilka razy do postaci na tle otwartych drzwi. Obaj padli bez Ĺźycia. Zabrałem obie pepesze, sprawdziłem, czy mają pełne magazynki i zatkałem kamieniem otwĂłr, gdzie była broń. Nawet nie sprawdzałem, czy jest tam jakieś złoto czy nie. Obu zabitych zaniosłem i wrzuciłem pod turbinę wodną. Rowery utopiłem w wodzie obok turbiny i z dwoma pepeszami i rewolwerem wracałem do olejarni. Pół kilometra przed olejarnią po cichutku, czołgając się w krzakach, zbliĹźyłem się do olejarni.
Księża już nie żyli, ale nie zmarli z powodu przybicia do ściany, widać znęcali się nad nimi, bo ich twarze były zmasakrowane. Ale młynarza i dziewczyn nie widzę, czterech milicjantów też nie. Co się stało, przecież mieli czekać i uwolnić młynarza i dziewczyny. Taka była umowa. Ale czy z Żydem można robić umowę? Usłyszałem jakieś głosy w stodole, więc cichutko podczołguję się i patrzę.
Młynarz wisi na lince bez spodni, krew mu cieknie z miejsca jego genitaliów, widać, że mu je ucięli. Przyglądam się lepiej i spostrzegam obie dziewczyny - rozebrane do naga, z rozszerzonymi nogami i butelkami wepchniętymi w pochwy. Widać też, że i one nie żyją. Czyli byli pewni swego, nie czekali na swoich towarzyszy, tylko zrobili to co zaplanowali. Moja Krysia leży martwa, i zgwałcona, sponiewierana przez ludzi, z którymi przed wojną chodziłem do szkoły i przyjaźniłem się. Przez jakiś czas z tych nerwów nic nie widziałem. Migały mi przed oczami tylko czerwone latarnie.
Oprawcy stali nad dziewczyną i sikali na jej martwe ciało. Nie mieli w ręku żadnej broni, po prostu niczego się nie obawiali. Broń stała oparta o sąsiednią ścianę. Wstałem i dopiero mnie zauważyli, ale do pepesz mieli kilka metrów, a ja gotową do strzelania. Jakub miał przy pasie nagan i chciał po niego sięgnąć, ale za późno. Płacę ci za moje palce, pobicia i za wszystkich tych co zamordowałeś - pomyślałem. Już wyciągał z kabury nagan, gdy skosiła go moja seria z paru metrów. Pozostałych trzech też zabiłem.

Wróciłem rowerem do miasteczka i powiedziałem ludziom, że trzeba pochować tych co leżą w lesie przy olejarni. Ale, niektórzy widzieli że i ja tam byłem wieziony, a wśród zabitych mnie nie ma. Prosiłem rodziców, żeby uciekali do Rohatynia, Żydzi dojdą do tego, że to ja ich pozabijałem i zemszczą się. Tylko, że każde przemieszczanie się z miasteczka do miasteczka, wymagało zgody milicji, z wioski do wioski można było chodzić, ale też jak złapali to pobili. Jak więc uciec? Ojciec miał pod Równem w miasteczku Zdołbunow brata, który też był kowalem. Nie było na co czekać, więc uciekając dotarłem do stryja, który od razu powiedział: Jeśli brat z żoną nie uciekną to zginą. Za mniejsze winy oni zabijają, cóż dopiero za swoich sześciu ludzi\".
Ukrył mnie dobrze w ziemiance, na którą wyrzucił obornik od krowy hodowanej dla własnych potrzeb, przez wsuniętą rurę dochodziło powietrze i mogliśmy przez nią rozmawiać. Dwa tygodnie było spokojnie, ale jednego dnia usłyszałem krzyki i strzały. Siedziałem jeszcze dwa dni w tej ziemiance, a nikt mi nie dawał jeść ani pić... Pewnie ich zabili - pomyślałem i w nocy wygrzebałem się z tego gnoju. Stryjek z żoną od dwóch dni leżeli zabici na podwórku. W ogródku wykopałem dół i zakopałem oba ciała. Zadawałem sobie pytanie, co teraz robić.
Albin Siwak, „Bez strachu”

...Oto jedna z tysięcy wspomnień gehenny jaka przeżyli Polacy na Kresach dzięki swym żydowskim sąsiadom. Polscy historycy o tym nie piszą zdając sobie sprawę z wrażliwości Żydów na okrucieństwa jakie ich spotkały. Nasz naród spotkały nie mniejsze na Syberii, w piwnicach UB, ścigany jak zwierzyna po lasach itp. To dlaczego do jasnej cholery Panie Gross i panie Górecki nie uszanujecie naszego bólu i naszej wrażliwości i staracie się jątrzyć przeciw nam przytaczając jednostkowe przypadki. My możemy przytoczyć takich przypadków tysiące. Nasi ludzie jednak działali pod zagrożeniem śmierci całej rodziny a nawet wsi za ratowanie Żyda a mimo to ratowaliśmy. Wasi zaś dopuszczali się okrucieństw nikim nie zagrożeni, mając całą władzę w swoim ręku. Swoim działaniem miast goić wojenne rany rozniecacie antysemityzm i chyba nie zdajecie sobie sprawy, że działacie przez to przeciw swojemu narodowi.

Rudolf Jaworek

Wersja do druku

• Strona główna
• Powitanie
• Napisz artykuł
• Redakcja
• Działy
• Bannery Kworum
• Współpraca
• Linki
• Kontakt