Sobota 20 Kwietnia 2024r. - 111 dz. roku,  Imieniny: Agnieszki, Amalii, Czecha

| Strona główna | | Mapa serwisu 

dodano: 11.07.10 - 20:32     Czytano: [2088]

Dział: Nasze zdrowie

Reforma służby zdrowia ale jaka?

W ostatnim czasie głośno o słuĹźbie zdrowia i potrzebie jej zreformowania. O jej reformie mĂłwiono w czasie kampanii wyborczej prezydenta, a po jego wyborze reforma zdrowia staje się najwaĹźniejszym zadaniem zwycięskiego, parlamentarnego ugrupowania. Prywatyzowana od dłuĹźszego czasu w propagandzie stała się prywatyzacji zaprzeczeniem. Kaczyński, ktĂłry w kampanii wyborczej wskazał, Ĺźe oponent do krzesła prezydenta jest zwolennikiem jej prywatyzacji pozwany został do sądu, a ten „oczywiście niezawisły” ukarał śmiałka za takie posądzenie o takie niecne zamiary swego przeciwnika. Nie pomogły dowody w postaci programu partii, ani nagrania wypowiedzi posłanki Sawickiej, ktĂłra na poczet zamierzonej przez jej kolegĂłw partyjnych prywatyzacji szpitali pobrała nawet niezłą „zaliczkę”. Sąd, nawet „niezawisły” moĹźe mieć swoje sympatie, a niekiedy i słabości i wydaje wyrok odpowiedni do sytuacji. Sądzę, Ĺźe moje doświadczenia Ĺźyciowe, a jest ono dość długie, moĹźe pomĂłc dzisiejszej młodzieĹźy znaleźć właściwe rozwiązanie tej być moĹźe niezbyt zawiłej problematyki.

Sięgając do czasĂłw wojny pamiętam, Ĺźe w owym morzu zbrodni i okrucieństwa ktĂłre opanowało narĂłd niemiecki, przetrwała enklawa dobra i Ĺźyczliwości. Była nią, w duĹźej mierze, słuĹźba zdrowia. Moja rodzina mieszkała na Zaolziu, włączonym do III Rzeszy pod nazwą „Olzagebit”. Nas PolakĂłw (ktĂłrzy nie przyjęli Volkslisty) traktowano jak bydło. Lecz kiedy zachorowałem, niemiecki lekarz przyjechał do mnie na rowerze, zbadał, przepisał lekarstwa, a po trzech dniach zjawił się znowu sprawdzić jak się czuję. Do dziś pamiętam jego twarz, pełną troski, pochyloną nade mną. W tamtych czasach lekarze podejmując się swego zawodu przysięgali na Hipokratesa, Ĺźe będą walczyć o zdrowie i Ĺźycie swych pacjentĂłw bez względu na koszty, trudności i niebezpieczeństwa z tym związane. ZawĂłd lekarza budził największy szacunek i tak było nawet po wojnie, kiedy bolszewicy starali się przekształcić wartości ludzkie na swoją modłę. Jednak medycynę pozostawili nietkniętą. PrĂłbowali do niej zniechęcić adeptĂłw ustanawiając dla tego zawodu wyjątkowo niskie płace. Mimo to na jedno miejsce na studia medyczne zgłaszało się kilkanaście kandydatĂłw! PrestiĹź zawodu i chęć poświęcenia się dla innych były silniejsze od pozyskania moĹźliwości materialnych. Byłem młody i rzadko chorowałem w tym czasie. Jednak kiedy trafiła się „grypa” byłem przyjęty w dniu zgłoszenia, a kiedy wystąpiła temperatura lekarz przychodził do mego domu i to w dniu zgłoszenia. W późniejszych latach korzystałem z usług specjalistĂłw, urologa, okulisty, specjalisty chorĂłb tropikalnych. Przyjmowany byłem w dniu zgłoszenia lub w następny. Taka była Ăłwczesna publiczna słuĹźba zdrowia. Gdzie podziały się te czasy?! Dziś na wizytę u lekarza pierwszego kontaktu czeka się 1 – 2 tygodni. Na wizytę u kardiologa pół roku, a na takąż u protetyka nawet rok! Pierwsze zmiany na gorsze rozpoczęto w stomatologii a takĹźe weterynarii. Prywatyzacja tych zawodĂłw zaczęła się, o ile pamiętam, w latach osiemdziesiątych. Stworzono wĂłwczas stomatologom i weterynarzom moĹźliwość uruchomienia prywatnych gabinetĂłw. Pani stomatolog, ktĂłra rwała mi zęby pewnego razu zawiadomiła mnie, Ĺźe odchodzi z przychodni i otwiera prywatny gabinet. Stomatologa podobnie jak fryzjera się nie zmienia. Co było robić. ZamĂłwiłem wizytę u mojej pani doktor w jej gabinecie prywatnym i tak juĹź zostało. Podobna sytuacja była z moim psem. Propaganda huczała o potrzebie prywatyzacji powołując się na wyniki gabinetĂłw stomatologicznych i przychodnie weterynaryjne. Ludzie z okresu Gierka mieli jeszcze pewne oszczędności i niezbyt odczuli uciążliwości. Dopiero reforma Balcerowicza, zubaĹźając większość narodu, a część spychając do nędzy sprawiła, Ĺźe coraz więcej ludzi pojawiało się bezzębnych lub z ubytkami, a wiele zwierząt ludzie ubodzy przestali leczyć i wyrzucali je do schronisk lub pozostawiali gdzieś w lesie.

Nowi przywĂłdcy kraju, byli aktywiści partii bolszewickiej przyuczeni przez słuĹźby specjalne Zachodu do nowych zadań, zaczęli wprowadzać w kraju rozwiązania kapitalistyczne i liberalne. I jak mĂłwi przysłowie: „Poturczeniec gorszy Turka” podjęli się zadania z taka gorliwością, Ĺźe mimo haseł narodowych, narĂłd odrzucił ich juĹź w następnych wyborach. Zniknęła ze sceny politycznej osławiona „Unia Wolności” lecz wyznawcy jej ideałów , zmieniając nazwy partii, przetrwali do dziś i realizują swe nieludzkie plany. Powoli, lecz systematycznie niszczono (lub sprzedawano) poszczegĂłlne segmenty infrastruktury społeczno gospodarczej kraju, aĹź w końcu zajęto się zdrowiem. Szlachetną ideę solidarności ludzkiej wypływającej z nauk Hipokratesa zastąpiono ideą chciwości, egoizmu i zysku. U milionĂłw lekarzy przełamano potrzebę bezinteresownego niesienia pomocy, zmuszając ich do rywalizacji i pogoni za zyskiem. W kraju zatryumfował globalizm ze wszystkimi jego schorzeniami, a jest ich niemało. Pierwsze uderzenie w naszą słuĹźbę zdrowia nastąpiło od strony przemysłu farmaceutycznego.. Człowiek, zwłaszcza ubogi stał się ofiarą tych procesĂłw. Powstało szereg koncernĂłw farmaceutycznych o charakterze ponadnarodowym, potężnych finansowo, z łatwością otrzymania nieograniczonych kredytĂłw w potężnych światowych bankach. Farmaceutyczne koncerny ponadnarodowe, zgodnie z logiką wolnego rynku, zniszczyły lokalne przemysły farmaceutyczne poszczegĂłlnych państw, przejmując w całym Trzecim Świecie, a ostatnio wchłoniętych przez struktury europejskie państw byłego obozu socjalistycznego.

Metody niszczenia rodzimych przemysłów farmaceutycznych były różne:

1. Obniżka cen swoich produktów, by po zniszczeniu rodzimej konkurencji podnieść te ceny, zyskując nieproporcjonalnie wysokie zyski.

2. Korumpowanie wysokich urzędników państwowych (prezydenta, ministrów) decydujących o zdrowotności ludności kraju (składka na ubezpieczenie zdrowotne, inwestycje w dziedzinie zdrowia, wyposażenie szpitali i klinik, prywatyzacja usług zdrowotnych, wykupywanie długów szpitali itp.)

3. Lobbing zmierzający do uchwalenia korzystnych dla firm ustaw (ich zwolnienie od podatków, refundacji i odpowiednich leków itp.)

Poszerzanie swych wpływĂłw na coraz to większe obszary globu przez koncerny farmaceutyczne wymagają nieraz wsparcia swych rządĂłw, organizacji ponadnarodowych (np. UE) oraz całego szeregu agentĂłw lub pełniących ich funkcje w opanowanych krajach. SposĂłb działania tej agentury np. w Polsce opisał Mariusz Łapiński jeden z ministrĂłw zdrowia, ktĂłry miał odwagę przeciwstawić się tej agenturalnej działalności. W swej książce Pt. „ Walka z sitwą” Warszawa 2005 pisze: „przez 15 lat w efekcie zbudowano zamiast sprawnie funkcjonującego społeczeństwa państwo siłowe. Dziś w Polsce rządzą sitwy małe i duĹźe, lokalne i centralne. Ale jedna jest sitwą wszystkich sitw: Jest to sitwa związana z pałacem prezydenckim.” (op. cit. s.5,6) PoniewaĹź te komĂłrki i ludzie realizują cele zagranicy moĹźna siły te nazwać obcą agenturą. „Gość na ktĂłrego nie ma haka, ani teczki, ktĂłry jest niesterowalny … jest niebezpieczny. Takich agentura usuwa. Kiedy premierem był Marek Belka zaproponował na wiceministra zdrowia Andrzeja Raczka, ktĂłry w rozmowie z ministrem ujawnił, Ĺźe premier chciał, by zaoszczędził na zdrowiu miliard złotych. Propozycji nie przyjął po zapoznaniu się z finansami resortu. Łapiński pisze (op. cit. s.16) „… staraliśmy się przekonać Belkę do zmiany zdania, niestety bezskutecznie. Być moĹźe dzięki temu został ministrem finansĂłw i zrobił międzynarodową karierę.” I dalej „(…)Belka chciał obniĹźyć składkę na ubezpieczenie zdrowotne, ktĂłra w roku 2001 wynosiła 7,75% zaś w 2002 miała wzrosnąć do 8%. Belka zaproponował obniĹźkę składki do 7,5% co faktycznie doprowadzało do bankructwa ochrony zdrowia w Polsce. MoĹźe właśnie o to chodziło” Inną postacią działającą w tym samym kierunku była Halina Wasilewska-Trenkner, ktĂłra uwaĹźała, Ĺźe kaĹźda złotĂłwka wydana na ochronę zdrowia, to pieniądze wyrzucone w błoto.

Niekiedy szczupłe środki przeznaczone przez państwo na ochronę zdrowia były dodatkowo uszczuplane przez zamrażanie ich na wieloletnie inwestycje realizowane przez naciski zagranicznych ośrodków np. szpital kliniczny w Łodzi mający kosztować 900 milionów złotych. (op. cit. s.19)

„Solidarność” jeszcze w 1997r. domagała się składki na ubezpieczenia zdrowotne w wysokości 11%. Wicepremier Balcerowicz żądał 7% składki. Efektem tamtych ustaleń był niedobĂłr w kasach chorych pomiędzy 1,2-2 miliardy złotych i zadłuĹźenie szpitali Dalej M. Łapicki pisze: „Patrząc na to co dziś się dziej w ochronie zdrowia zaczynamy podejrzewać, Ĺźe jest to świadoma polityka, mająca na celu doprowadzenie do zupełnego upadku opieki zdrowotnej w Polsce. Gdy dojdzie do sytuacji, Ĺźe będzie tak Ĺşle, Ĺźe gorzej juĹź być nie moĹźe, wtedy powie się społeczeństwu – jedyną szansą na poprawę sytuacji jest współpłacenie chorych za świadczenia zdrowotne oraz zgoda na szybką prywatyzację zakładĂłw opieki zdrowotnej. Odbędzie się to, oczywiście, kosztem najbiedniejszych, a takich w Polsce przybywa z kaĹźdym miesiącem, zamoĹźniejsi pĂłjdą się leczyć prywatnie, jak to robią obecnie. Wykupując długi zakładĂłw opieki zdrowotnej i doprowadzając do ich upadłości, moĹźna będzie przejąć za bezcen szpitale posiadające wielomilionowy majątek chociaĹźby w aparaturze. Taki scenariusz wydaje się coraz bardziej prawdopodobny.”

Przypominam, Ĺźe pisałem to pod koniec 1999 roku, JuĹź wĂłwczas odkryłem, o co naprawdę chodziło w reformie zdrowia przygotowanej i wprowadzonej przez rząd AWS i Unii Wolności. Celem było doprowadzenie systemu opieki zdrowotnej w Polsce do upadłości, prywatyzacja zakładĂłw opieki zdrowotnej, w tym szczegĂłlnie szpitali oraz przerzucenie kosztĂłw leczenia na obywateli. Wolny rynek miał zapewnić odpowiedni poziom leczenia. Tak więc chciano nam zbudować neoliberalny model opieki zdrowotnej. Masz pieniądze – Ĺźyjesz, nie masz pieniędzy – umierasz.

W pierwszej połowie 1998 roku odbyło się w ministerstwie finansów spotkanie, w którym uczestniczyli Leszek Balcerowicz szef Unii Wolności, wicepremier i minister finansów, Jerzy Miller wówczas minister finansów, Ryszard Petru i kilku ekspertów. Ustalono wówczas, że najlepszym rozwiązaniem dla ochrony zdrowia w Polsce jest całkowita liberalizacja, wprowadzenie w pełni wolnego rynku, prywatyzacja zakładów opieki zdrowotnej, w tym szczególnie szpitali, przerzucenie kosztów leczenia na obywateli, czyli współpłacenie przez chorych. Po tym ruchu finansowanie ochrony zdrowia w 1999 r. i w latach następnych ze środków publicznych spadło średnio z 4,5% PKB do 3,8% PKB. System kas chorych zaczął bankrutować już w 1999 roku, uratowano go pożyczką 1,2 mld zł z budżetu państwa. Pod koniec 2002 roku system ponownie zbliżał się do bankructwa.

Według opinii prawnych Rady Legislacyjnej przy premierze Buzku, której przewodniczył obecny Rzecznik Praw Obywatelskich Andrzej Zoll, kasy chorych nazywano specyficzną korporacją samorządową. Nikt nie wiedział o co chodzi i co to oznacza. Każda kasa funkcjonowała inaczej, co spowodowało, że w Polsce było 17 różnych polityk zdrowotnych. Nikt nie odpowiadał za ochronę zdrowia obywateli, minister zwalał odpowiedzialność na kasy chorych i dyrektorów szpitali. Bałagan i chaos.

Próby powstrzymania rozkładu służby zdrowia w postaci zaprojektowanej ustawy napotkały opór wpierw marszałka sejmu a następnie przewodniczącego Trybunału Konstytucyjnego. Oto opinia m. Łapińskiego:

Ustawa, ktĂłrą przygotowaliśmy zmieniła się juĹź po tak zwanych uzgodnieniach międzyresortowych. Później zmieniła się w trakcie prac sejmowych. Swoje teĹź dołoĹźył Senat. Mało kto wie, Ĺźe prace nad ustawą osobiście wstrzymał na miesiąc marszałek Borowski. Jak widać dziś, wĂłwczas V kolumna w SLD. Kazał ekspertom sprawdzić jej zgodność z konstytucją. Było to nam bardzo nie na rękę, gdyĹź robiliśmy wszystko, Ĺźeby ustawa weszła w Ĺźycie z dniem 1 stycznia 2002r. Miesiąc poślizgu to udaremnił. Marszałek zrobił to jednak na prośbę dwĂłjki swoich bliskich ludzi, poseł Radziszewski z PO i posła Szkopa, byłego członka SLD. Po miesięcznych analizach eksperci sejmowi uznali, Ĺźe ustawa jest zgodna z konstytucją. Późniejsze zakwestionowanie tej ustawy przez Trybunał Konstytucyjny pod przewodnictwem Marka Safina sprawia wraĹźenie ewidentnej rozgrywki politycznej. Ĺťona pana profesora jako działaczka PiS, byłą wiceprezydent Warszawy, odpowiedzialną za słuĹźbę zdrowia. Po raz pierwszy w historii trybunał wyszedł poza pozew i zakwestionował te artykuły ustawy wobec ktĂłrych nie wnoszono zastrzeĹźeń. Dla mnie było to ewidentnym łamaniem prawa. Jeszcze jako minister byłem u Prezesa Safiana i widziałem jaką miłością pałał do kas chorych, rozwiązania wprowadzonego przez jego mocodawcĂłw politycznych. Rozmawiałem wĂłwczas o wyroku Trybunału w sprawie „ustawy 203”. Niestety nie chciał, aby Trybunał Konstytucyjny uznał, Ĺźe za „ustawę 203” odpowiada budĹźet państwa, nie chciał pomĂłc szpitalom i pracownikom ochrony zdrowia.

Dalszym elementem w procesie niszczenia polskiej słuĹźby zdrowia było przejmowanie zadłuĹźenia szpitali przez firmy zagraniczne. M. Łapiński opisuje jak polskie firmy przejął amerykański fundusz „Enterprise Investors” i jego powiązania z polskimi politykami Markiem Belką, Michałem Boni i Jerzym Hauserem i kończy stwierdzeniem, Ĺźe polski rząd z premierem na czele zaangaĹźował się w realizację biznesplanu amerykańskiej fundacji (op. cit. s.36,37) Plan ten zakładał przejęcie szpitali, aptek i przychodni dzięki przejęciu długĂłw słuĹźby zdrowia. Kiedy Sejm odrzucił niekorzystną dla Polski przygotowaną w tym celu ustawę włączył się do jej uchwalenia (inicjatywa ustawodawcza) Ăłwczesny prezydent RP Aleksander Kwaśniewski a premier Marek Belka w swych wystąpieniach często nawiązywał do wyĹźej wymienionej ustawy.

Dla przeprowadzenia korzystnych interesów agenci firm zagranicznych ulokowani w krajowych strukturach władzy musieli mieć określone korzyści i zaplecze ze swych zwolenników. Poza korzyściami bezpośrednimi jedną z takich korzyści pośrednich dla tych agenturalnych struktur była możliwość korzystania z tzw. Branżowych kas chorych (płacących za kosztowne procedury medyczne). Rządziła nimi grupa z MSWiA i miała swych gorących obrońców w osobach z kierownictwa SLD, jak Krzysztof Janik, Jerzy Szmajdziński i Zbigniew Sobotka.

Widocznym znakiem działalności agentury gospodarczej były ceny dwukrotnie i więcej droższe od cen w bogatych krajach Unii Europejskiej.

Ceny lekĂłw polskich ustalane były w ministerstwie finansĂłw, zaś lekĂłw importowanych w ministerstwie zdrowia. W pierwszym przypadku polskie firmy miały „przyciskaną śrubę” przez ministerstwo finansĂłw. Dokonywały niewielkich podwyĹźek, co kilka lat. Natomiast firmy importujące leki do Polski udawały się do urzędnika ministerstwa zdrowia i podawały cenę, ktĂłra była natychmiast akceptowana. To była przyczyna tak wysokich cen lekĂłw importowanych, z drugiej strony prowadziło to do osłabiania krajowego przemysłu farmaceutycznego. Jak widać w raportach NIK, dramatycznie wzrosły wydatki chorych na leki zagraniczne. Dziś wydajemy na leki importowane 70% wszystkich środkĂłw a 30% na polskie a było odwrotnie. Działania W. Łapińskiego w dziedzinie lekĂłw refundowanych zaoszczędziłyby jednego tylko roku 600 mln. zł.

Stanowisko polskie mimo interwencji zagranicznych koncernĂłw a nawet ambasad przyniosło oszczędności i zmusiło obcych do ustąpienia od złodziejskich praktyk. Trzeba nadmienić, Ĺźe w obronie interesĂłw firm zagranicznych wystąpiła nasza, sterowana z zewnątrz prasa, na czele z „Rzeczpospolitą” (op. cit. s.44)

Wprowadzenie zasad ekonomii liberalnej do segmentu zdrowia owocowało (owocuje), licznymi patologiami, których praprzyczyną jest prywatyzacja tego odcinka, zgodna z polityką globalną sterowaną przez globalistów (pogotowie i handel skórami, fundacje w ramach których prywatne firmy korzystając z publicznych szpitali i urządzeń będąc konkurencją dla tych szpitali) Ten chory stan był wspierany poprzez działanie ministra Balickiego i prezydenta Kwaśniewskiego. (op. cit. s.54) Znaczące wsparcie dla wyżej wymienionych niekorzystnych dla polski praktyk udzielały media, które jak wiadomo są głównie w obcych rękach. Być może zainfekowane agenturalną ideologią czynią to w dobrej wierze. Zawiłe procesy w dziedzinie zdrowia i regeneracji sił żyjących społeczeństw w wielu wypadkach dla nich wysoce szkodliwe sprawiają, że wielu myślących ludzi dopatruje się w nich myśli przewodniej i inspiracji Grupy Trzymającej Władzę w Świecie. Powstają różne teorie, których prawdziwości nie podobna sprawdzić. Są one zwykle ośmieszane przez tzw. Inteligencję poprawną politycznie. Żeby nie zabrnąć w swych rozważaniach w teorie spiskowe wróćmy do własnego podwórka i toczących się w Polsce procesów prywatyzacji służby zdrowia: W jednych ze swoich publikacji wskazałem na następujące problemy występujące w tej dziedzinie:

(a) Prywatyzacja przyjmuje różne nazwy (komercjalizacja, spółki prawa handlowego, sprzedaż, giełda) zaś cel jej jest jeden: przejęcie majątku wypracowanego przez innych. Przejęcie w sposób bezpośredni, lub pośredni (przy pomocy różnych sztuczek finansowych, handlowych, prawnych). Ostatnio głośną się stała prywatyzacja służby zdrowia, a jej inspiratorzy i realizatorzy posunęli się do sądowego oskarżenia swych adwersarzy o kłamstwo, (mimo że chodziło o prywatyzację ze względów politycznych inaczej jednak nazwaną).

(b) Pozostając przy prywatyzacji służby zdrowia zauważamy, że odbywa się etapami, a jej ścieżki bywają nadzwyczaj pokrętne. Społeczeństwo w tym procesie jest od lat oszukiwane. Inspiratorzy realizują ją małymi kroczkami, które na ogół są niezauważalne, bo mało odczuwalne. Oto jej poszczególne elementy:

A. Społeczeństwo, poprzez podatki umożliwiało władzy budowę i wyposażenie klinik, szpitali, przychodni i uczelni medycznych, w ramach których szkolono bezpłatnie lekarzy różnych specjalności i personel pomocniczy (pielęgniarki). Ten wielki potencjał stworzony dla opieki zdrowotnej obywateli stopniowo zaczęto uszczuplać. Oszczędzając na płacach wykształconej kadry medycznej stworzono warunki i wskazano możliwości podniesienia jej standardu życia przez świadczenie usług za granicą. W ten sposób olbrzymie koszty poniesione przez społeczeństwo na jej wykształcenia, zostały zmarnowane. Zagranica, zwłaszcza ta bogata, nie ponosząc nakładów, mogła wysoko wynagradzać naszych medyków i zapewnić opiekę zdrowotną dla swej ludności. To jakby kupić drogą maszynę a zyski jakie daje produkcja przekazać za darmo jej obsłudze!

B. Drugą metodą ograbiania społeczeństwa była prywatyzacja krajowa. Wobec braku, na skutek emigracji, lekarzy w kraju, ci którzy pozostali na miejscu zetknęli się z popytem na ich usługi niewspółmiernym do ich potencjału (podaży).Ta dysproporcja tworzyła olbrzymie kolejki do gabinetów lekarskich. Zamożniejsza część społeczeństwa, którą było stać, zaczęła przez indywidualne dopłaty do należnej usługi, uzyskiwać przyśpieszenie wizyty lekarskiej. Automatycznie reszta czekających na usługę lekarską musiała zadowolić się dalszym terminem. Ta sytuacja zrodziła masową korupcję środowiska lekarskiego, próbę (nieudaną) powstrzymania której podjął się minister Ziobro. Wzbogaceni w tej sytuacji lekarze zaczęli otwierać swoje prywatne gabinety często zachowując jednocześnie pracę w społecznej służbie zdrowia. Powstała chorobliwa sytuacja kiedy lekarz brał honorarium za usługę a wszystkie koszty materiałowe, fundusz płac, amortyzację majątku, i inne wydatki ponosiła publiczna jednostka (np. szpital) służby zdrowia. W ten sposób jednostki państwowej służby zdrowia popadały w zadłużenie i ratowały się przez oszczędności zwalniając kolejnych pracowników (np. pielęgniarki).

Oszczędzając na wszystkim: lekarstwach, środkach higieny, pożywieniu dla pacjentów. Jakość usług malała, brak było remontów, pacjenci zostawali bez opieki pielęgniarek itp. Zakupy nowej aparatury powiększały dług szpitali a z aparatury tej korzystali lekarze w swych prywatnych gabinetach obciążając faktury dla NFZ kosztami. NFZ przy niezmiennej wielkości, wobec strumienia faktur do pokrycia znalazł wyjście w stopniowym ograniczaniu tzw. "koszyka usług podstawowych" i przerzucaniu odpłatności za różne usługi (np. profilaktykę, ceny lekarstw) na pacjentów.

C. Sytuacja była na tyle ”chora”, Ĺźe lekarze społecznej słuĹźby zdrowia zaczęli organizować się w spółki (przedsiębiorstwa) rozliczające się z właścicielem określonego obiektu zdrowia czyli obecnie władzą terenową. Ta zaś, wobec licznych swoich wydatkĂłw, często podejmuje wysiłek powiększenia dochodĂłw z tak prosperującego przedsiębiorstwa, a kiedy znajdzie nabywcę płacącego więcej za wynajmowanie dotychczasowego obiektu zdrowotnego, rozwiązuje z przedsiębiorstwem medykĂłw umowę i ci zmuszeni są szukać nowego miejsca, często oddalonego od miejsc zamieszkania pacjentĂłw, lecz tańszego - oczywiście kosztem wygody lub kosztĂłw transportu pacjentĂłw.

D. Prywatne przychodnie zdrowia nie mają takich kłopotów. Wszelkie koszty związane z wynajmem lub zakupem obiektu wkalkulowują w faktury przesyłane do NFZ a ten nie mając możliwości ich pokrycia ogranicza koszyk usług podstawowych, przerzucając ich koszty na pacjentów, którym konstytucja zapewnia bezpłatność usług zdrowotnych.
Pan skłamał Panie Prezydencie!
W debacie przedwyborczej twierdził Pan, wymachując egzemplarzem konstytucji i cytując jej zapis, że państwo gwarantuje wszystkim obywatelom bezpłatną służbę zdrowia. Byłem w naszej przychodni publicznej, ostatnio skomercjonalizowanej, u lekarza pierwszego kontaktu. Dla postawienia diagnozy mego schorzenia potrzebne były wyniki badań krwi w tym PSA, a po wstępnej diagnozie jeszcze dodatkowo /F/T PSA. W laboratorium przychodni za te badania musiałem zapłacić za pierwsze ok. 30 zł., za następne 85 zł. Wyjaśniono mi, że NFZ zawarł z przychodnią umowę na świadczenia jedynie usług podstawowych. Mało tego, przychodnia od lat zlokalizowana w naszym osiedlu przenosi się do większego skupiska ludzi by podnieść zyski ze swej działalności, oczywiście kosztem dotychczasowych pacjentów i pogorszenia dostępności oraz związanych z tym powiększenia kosztów ich transportu. Dla ludzi starych i poważnie chorych sytuacja ta stwarza wielkie dolegliwości. Wszystko to dla większej rentowności przychodni kosztem pacjentów! Część z nich rezygnuje z należnej im opieki, a ci którzy jednak z niej skorzystają nie są w stanie ze swych niskich emerytur zakupić potrzebne im lekarstwa. Oto mimo gwarancji konstytucyjnych praktyka obecnych rządów prowadzi do ukrytej eutanazji!

Rudolf Jaworek

Wersja do druku

• Strona główna
• Powitanie
• Napisz artykuł
• Redakcja
• Działy
• Bannery Kworum
• Współpraca
• Linki
• Kontakt