Sobota 20 Kwietnia 2024r. - 111 dz. roku,  Imieniny: Agnieszki, Amalii, Czecha

| Strona główna | | Mapa serwisu 

dodano: 26.04.10 - 14:18     Czytano: [1945]

Dział: Na każdy temat

Między Gibraltarem a Katyniem

Nie ten umiera co właśnie umiera
Lecz ten, co żyjąc w martwej kroczy chwale
Więc ci, co zginęli, poszli w bohatery
Ci, co przeżyli - muszą walczyć dalej
Jacek Kaczmarski, Samosierra

Na wstępie chciałbym zaznaczyć, aby nie było Ĺźadnych wątpliwości: kreślę te słowa z perspektywy człowieka niewierzącego w wypadek na smoleńskim lotnisku. Piszę ten tekst jako osoba, ktĂłra nie wsiądzie do pociągu zwanego „pojednaniem”. Pojednaniem polsko – rosyjskim. Dlatego ci spośrĂłd czytelnikĂłw, ktĂłrzy rozpoczęli lekturę tego tekstu, a uwaĹźają, Ĺźe taki ktoś jak ja to oszołom ogarnięty teorią spisku, niech zaprzestaną czytania. Zapraszam do lektury tych, ktĂłrzy mają wątpliwości co do przebiegu zdarzeń z 10 kwietnia 2010 r.

Od momentu wyboru śp. Lecha Kaczyńskiego na urząd Prezydenta RP (na którego sam głosowałem) oraz zwycięstwa wyborczego PiS w tym samym roku (na którą to partię wtedy nie głosowałem) zastanawiałem się czy deklarowany przez obu polityków program będzie realizowany. Czy nastąpi rozliczanie z PRL? Czy rozpocznie się proces tworzenia lepszego prawa? Czy przywróci się autorytet najwyższym instytucjom?

Z kaĹźdym miesiącem niemalĹźe odpowiedĹş na stawiane sobie pytania była pozytywna. Moja sympatia do PiS - u rosła, a osoba Lecha Kaczyńskiego cieszyła się u mnie coraz większym szacunkiem. Polityka historyczna, przywracanie godności bohaterom Solidarności, Ĺťołnierzom Wyklętym, wreszcie aktywna polityka zagraniczna, ktĂłrej apogeum przypadło na heroiczną wyprawę do zaatakowanej przez Rosję w 2008 r. Gruzji i udzielenie poparcia jej narodowi – to wszystko napawało mnie na nowo dumą z bycia Polakiem. Lech Kaczyński przywrĂłcił mi moją obywatelską godność. MĂłj głos oddany w 2005 r. po raz pierwszy nie był zmarnowany. Był cegiełką w tej olbrzymiej budowli jaką wznosił nasz Prezydent. Czułem radość z tego, Ĺźe mogłem się do tego przyczynić.

Jednocześnie obserwowałem zmagania PiS – u w trudzie rozliczania przestępczej działalności byłych komunistycznych słuĹźb. Kibicowałem Antoniemu Macierewiczowi i całej powołanej przez niego komisji zajmującej się likwidacją WSI. Nie wierzyłem, Ĺźe uda się gładko rozwiązać tę instytucję. Moje (i nie tylko moje) obawy okazały się słuszne. W roku 2007 r. rząd Jarosława Kaczyńskiego w wyniku m.in. działalności dobrze usadowionego „śpiocha” (miłośnika nocnych spacerĂłw po 40. piętrze jednego z warszawskich hoteli) musiał ratować się przed konstruktywnym wotum nieufności „koalicji strachu” i oddał władzę, licząc zapewne, Ĺźe wybory dadzą inny niĹź w rzeczywistości wynik. Ĺťe społeczeństwo polskie zrozumie sytuację, ktĂłrej jest świadkiem i na nowo da mandat, tym razem wzmocniony, do dokończenia zmian. Niestety stało się inaczej.

Przegrana PiS – u w 2007 r. była dla mnie osobistą przegraną, mimo, Ĺźe nie kandydowałem do Ĺźadnej z izb. Ogłoszenie w pamiętny wieczĂłr wyborczy zwycięstwa PO było dla mnie (do sobotniego poranka 10 kwietnia) największym ciosem jako dorosłego obywatela RP. Kiedy oglądałem w telewizji tłumy radosnych ze zwycięstwa partii Donalda Tuska „młodych, wykształconych, z duĹźych miast” ogarniała mnie, po raz pierwszy chęć emigracji. Przypomniałem sobie wtedy powiedzenie, Ĺźe Ĺźmija kąsa najmocniej kiedy zdycha. Tą Ĺźmiją miało być środowisko WSI, ktĂłre odniosło (zza swego grobu, jakby się wydawało) zwycięstwo nad Jarosławem Kaczyńskim. Odtąd Prezydent i jego otoczenie zostało ostatnim bastionem obozu niepodległościowego. Przyczółkiem, z ktĂłrego w przyszłości rozwinąć się miała kontrofensywa. Wtedy wydawało mi się, Ĺźe Ĺźmija pokąsała najmocniej jak potrafiła. 10 kwietnia zmieniłem zdanie…

W lutym napisałem swĂłj prywatny apel http://blogmedia24.pl/node/25250 do Prezydenta i środowisk patriotycznych, aby nie jechać do Katynia, tylko zorganizować własne uroczystości poświęcone rocznicy tego sowieckiego ludobĂłjstwa na Polakach gdzieś w Polsce. W miejscu ktĂłrejś z komunistycznych zbrodni, jakich wiele popełniono po 1944 r. Strona rosyjska zaangaĹźowana była w maksymalne uprzykrzenie Lechowi Kaczyńskiemu wyjazdu do Katynia. Przypomnijmy sobie co wyczyniał m in. ambasador rosyjski przezwany przeze mnie, z całą odpowiedzialnością za słowo – Repninem. UwaĹźałem i uwaĹźam dotąd, Ĺźe zagrywki strony rosyjskiej w uniemoĹźliwieniu Prezydentowi RP udziału w oficjalnych uroczystościach 70. rocznicy zbrodni katyńskiej obraĹźają urząd prezydenta, a co za tym idzie nasz narĂłd. Wszak Prezydent jest głową państwa wybraną w powszechnych wyborach. Po 10 kwietnia nie usłyszałem słowa przepraszam ani od rzeczonego Repnina, ani od premiera Putina, ani od Miedwiediewa! Być moĹźe kiedy będziecie Państwo czytać ten tekst, przeprosiny za ten afront jaki nas spotkał padną. Ale szczerze w to wątpię.

W konsekwencji nasz Prezydent leciał do Smoleńska wraz z delegacją na niechcianą przez rosyjskich włodarzy, prawie prywatną uroczystość. Nie zapewniono mu odpowiedniego bezpieczeństwa. Zupełnie jakby nie był głową państwa tylko prywatną osobą. Brakowało tylko widoku polskiego prezydenta i uczestnikĂłw delegacji ratujących się ze spadającego samolotu przy pomocy spadochronĂłw. Ten widok ośmieszyłby niewątpliwie zarĂłwno samego Lecha Kaczyńskiego jak i katyńskie uroczystości. Dopiero krajowe media i zagraniczni korespondenci mieliby z czego dworować. Ale ktoś rozpisał inny scenariusz kolejnej odsłony „katyńskich przedstawień”.

Kiedy oglądałem film z ostatniej drogi gen. Władysława Sikorskiego zastanawiałem się co czuli Polacy w tak dramatycznej dla sprawy polskiej chwili. Oczywiście spora cześć naszych rodakĂłw cieszyła się ze śmierci nielubianego generała. Generała, ktĂłry po wrześniu 39 r. sprawował swą władzę twardą ręką, internował swych oponentĂłw, rozliczał poprzednią ekipę. Wielu spośrĂłd nich wznosiło po 4 lipca 1943 r. toast „Zdrowie Liberatora!”. Ale wielu PolakĂłw, zwłaszcza tych w okupowanym kraju ogarnęła rozpacz. Śmierć Wodza Naczelnego zwiastowała wszystko co dla Polski najgorsze. I rzeczywiście, wraz z jego odejściem (oraz jego najbliĹźszych współpracownikĂłw, w tym cĂłrki!) pogrzebana została sprawa katyńska, ktĂłrej całkowite ujawnienie mogło zmienić koleje wojny. MoĹźna stwierdzić Ĺźe zamach w Gibraltarze (bo w wypadek Liberatora nie wierzę tak samo jak w wypadek Tupolewa) to mord załoĹźycielski PRL. Razem z generałem Sikorskim przepadły katyńskie dokumenty całe dossier sowieckiej zbrodni ludobĂłjstwa. Świat uwierzył w sowieckie kłamstwo, Ĺźe Katyń to zbrodnia niemiecka.

10 kwietnia 2010 r. juĹź wiedziałem co czuli Polacy słysząc o śmierci Sikorskiego. Wraz z Lechem Kaczyńskim odeszli jego zaufani współpracownicy. Depozytariusze wiedzy niewygodnej dla pewnych politykĂłw a zebranej m.in. w aneksie do raportu o likwidacji WSI. Odszedł szef IPN stojący na straĹźy tzw. zbioru zastrzeĹźonego, w ktĂłrym zgromadzone jest z kolei dossier wielu ukrywających swą przeszłość osobistości polskiego Ĺźycia publicznego. Odeszli najwyĹźsi dowĂłdcy polskiego wojska. „Generałowie nadal giną w czasie pokoju” chciałoby się powiedzieć za Krzysztofem Kąkolewskim. No właśnie – czy mamy czas pokoju?

Jeśli śmierć Lecha Kaczyńskiego nie była wypadkiem, a osobiście tak zakładam, jakie z tego płyną dla nas wnioski?

Włodarze Rosji przystępują do ostatecznej eliminacji negatywnych skutkĂłw „największej katastrofy” XX w. jaką był upadek ZSRS (tak mĂłwił o tym W. Putin). Odbudowują rĂłwnieĹź blok państw znajdujących się od 1944 r. pod „okupacją przez przedstawiciela” (określenie prof. Marka Chodakiewicza), czyli „rodzime” partie komunistyczne. Oczywiste jest, Ĺźe Polska jest w tej operacji krajem kluczowym. Zneutralizowanie w niej środowiska niepodległościowego, ktĂłre rozpoczęło po 2005 r. Ĺźmudną drogę do stopniowego, powolnego odzyskiwania suwerenności to najwaĹźniejsze zadanie dla rosyjskich planistĂłw. Zniszczenie ośrodka prezydenckiego, jak wspomniałem przyczółka, z ktĂłrego obĂłz niepodległościowy przystąpiłby w stosownym momencie do kontrofensywy to majstersztyk. Ale teĹź odsłonięcie swych wpływĂłw.

MĂłwi się o znakach. Tak, Opatrzność BoĹźa jak nigdy po 1989 r. przemawia do nas poprzez te tragiczne wydarzenia. Po raz kolejny w polskiej historii jesteśmy aktywnymi uczestnikami tragizmu naszych losĂłw. Naszym udziałem są emocje, ktĂłrych doświadczali świadkowie ostatniej drogi Romualda Traugutta, Władysława Sikorskiego czy ks. Jerzego Popiełuszki. Historia zatacza koło… Czujemy swąd, nie zawaham się tego napisać, całopalnej ofiary na ołtarzu ojczystych dziejĂłw.

Śmierć Prezydenta i jego najbliĹźszych współpracownikĂłw zadaje nam straszliwy cios, po ktĂłrym być moĹźe się nie podniesiemy, ale jednocześnie odsłania nam prawdziwe oblicze naszych wrogĂłw. Jeśli tylko odczytamy znaki a nie utkniemy w matriksie jaki nam po 89 r. zbudowano moĹźemy podjąć prĂłbę konfrontacji. Oby tylko nie stała się nową odsłoną tragicznego losu konfederacji barskiej, insurekcji kościuszkowskiej i pozostałych powstań. Wtedy nastąpiłoby ostateczne „dorĹźnięcie watahy”.

Znaki, ktĂłre nam objawiono, dotyczą przede wszystkim członkĂłw PiS i wszystkich sympatykĂłw tej partii. NajwaĹźniejszy z nich mĂłwi nam: „Prawdziwa słuĹźba OjczyĹşnie oznacza przyjęcie krzyĹźa”. Do tej pory uprawianie polityki kojarzyło się naszemu pokoleniu prawie wyłącznie z robieniem geszeftĂłw. Z „ustawieniem” siebie i swojej rodziny. Ze zdobyciem posad. Teraz widzimy drugą stronę tego medalu. Śmierć! Nagłą i okrutną!

Dulce et decorum est pro Patria mori! Słodko i zaszczytnie jest umrzeć za Ojczyznę! Tej starożytnej maksymy uczono w szkołach. Przedstawicielem pokolenia dla którego te słowa były życiowym credo był m.in. śp. Ryszard Kaczorowski. Tyle razy miał okazję przypomnieć je sobie w chwilach, które wydawały się mu ostatnimi w jego życiu. A jednak ręka pańska chroniła go w sowieckim więzieniu czy pod Monte Cassino. Wierność tej sentencji miał udowodnić dopiero w 70 rocznicę sowieckiej zbrodni w Katyniu.

Co teraz zrobią członkowie partii Jarosława Kaczyńskiego? Co zrobią z tym boĹźym znakiem, ktĂłry domaga się wierności polskiemu krzyĹźowi? Kto będzie gotĂłw kontynuować dzieło Lecha Kaczyńskiego w momencie kiedy oznacza to naraĹźenie własnego Ĺźycia? Odwaga znowu „będzie w cenie”. A przecieĹź śmiercią tragiczną i tajemniczą w naszej „pokojowej” transformacji wielu juĹź zginęło. Michał Falzmann, Walerian Pańko, ks. Zych, ks. Niedzielak, ks. Suchowolec, gen. Papała…

Ilu zatem znajdzie się u boku Jarosława Kaczyńskiego Walerych SławkĂłw? Ludzi gotowych na wszystko. Wiernych idei. Czy będzie ich więcej niĹź BrutusĂłw? Geszefciarzy, ktĂłrzy przyszli do polityki tylko po to aby się „ustawić”. Gotowych poświecić idee dla świętego spokoju i zabawy w rytm „Tańca z gwiazdami”.

Jeszcze ciało Prezydenta i Jego małżonki nie spoczęło na Wawelu a juĹź przystąpiono do organizowania pojednania z Rosją. Ale z kim konkretnie mamy się jednać? PrzecieĹź zwykły, przeciętny Iwan nie jest winien zbrodni ludobĂłjstwa w Katyniu. Czy zatem mamy wyciągnąć rękę do funkcjonariuszy KGB i GRU? I to w momencie kiedy mataczą w sprawie „wypadku” naszego Prezydenta na ich terenie? JE Abp Ĺťyciński zastanawia się co dobrego wyrośnie z tej tragedii. Otóş odpowiem Ekscelencji. Sieroty! Z tej tragedii wyrosną sieroty, zarĂłwno te, ktĂłrych 10 kwietnia pozbawiono rodzicĂłw jak i te, na ktĂłre składają się ci wszyscy Polacy, ktĂłrym (tak jak mnie) Lech Kaczyński przywrĂłcił obywatelską godność. Dumę z bycia Polakiem, obywatelem Rzeczpospolitej. Radość z czerpania ze ĹşrĂłdła własnych, najukochańszych dziejĂłw.

Stoję na stacji Gniezdowo. Tam zwoĹźono polskich jeńcĂłw w 1940 r. aby przewieźć ich do lasku katyńskiego. Naszej Golgoty. Idzie głucha, straszna noc. Czuje przeraĹźenie. Jedynym ratunkiem wydaje się być nadjeĹźdĹźający pociąg. Pociąg relacji Gibraltar – Katyń. WjeĹźdĹźa na stację, wielu dookoła mnie wsiada z uczuciem ulgi. Podają mi ręce. „ChodĹş, wsiadaj z nami”! - wołają. „Nie bądĹş głupi, nie zostawaj tu”! Nie wsiadam. Słyszę dĹşwięki harmonii i wesołe śpiewy pasaĹźerĂłw. Patrzę na oddalający się skład „pociągu zwanego pojednaniem”.
Trzymam w ręku „zaschniętą grudkę gliny smoleńskiej”.
Zostaję z Prezydentem.

Łukasz Kołak
Powiernictwo Polskie
http://blogpowiernika.blogspot.com

Wersja do druku

• Strona główna
• Powitanie
• Napisz artykuł
• Redakcja
• Działy
• Bannery Kworum
• Współpraca
• Linki
• Kontakt