Wtorek 16 Kwietnia 2024r. - 107 dz. roku,  Imieniny: Bernarda, Biruty, Erwina

| Strona główna | | Mapa serwisu 

dodano: 17.12.06 - 19:41     Czytano: [2794]

Dział: Głos Polonii

Grudniowe refleksje

Jeśli wierzyć sondaĹźom corocznie organizowanym z okazji rocznicy wprowadzenia stanu wojennego, to większość społeczeństwa nieodmiennie uwaĹźa, Ĺźe było to działanie konieczne a gen. Jaruzelskiemu za ten bezprzykładny akt odwagi oraz lojalności wobec sowieckiego okupanta należą się od narodu polskiego najwyĹźsze wyrazy uznania, oraz – jakĹźeby inaczej, stosowne odznaczenia i gratyfikacje.

W poprawnościowych środkach masowego przekazu starannie dobrani eksperci a także bezpośredni świadkowie tamtych lat ze śmiertelną powagą i równie śmiertelnym przekonaniem edukują młode pokolenia według jedynie słusznego schematu, wypracowanego prawdopodobnie swego czasu przy którymś z podstolików w Magdalence.
Siła słowa drukowanego w tzw. najpoważniejszych gazetach, kolorowych tygodnikach i innych okazjonalnych periodykach historycznych jest porażająca. Racje tam podane nie mogą budzić sprzeciwu maluczkich i niedouczonych.

Jeszcze potężniejsze działanie ma radio a nade wszystko – telewizja. Tutaj „odbiorca – delikwent” nie musi się specjalnie wysilać czytaniem trudnych tekstĂłw.
Wystarczy popatrzeć, posłuchać i przyjąć do wiadomości. Wszak: „podano w radiu” lub „pokazano w telewizji”. JakĹźe miło tkwić w błogim przekonaniu, Ĺźe po konsumpcji wiedzy wyłoĹźonej przez niepodwaĹźalne autorytety, posiadł się niemal tajemnicę „kamienia filozoficznego”. I to słodkie przekonanie, Ĺźe z chwilą poznania jedynej i niepodwaĹźalnej prawdy, moĹźna juĹź się zaliczać do grona ludzi inteligentnych i na tzw.: poziomie. Ma się rozumieć, do tego grona, skupionego przede wszystkim w salonach „warszawki” i „krakĂłwka”; tych wszechnic wiedzy prowadzonych przez cadykĂłw spod znaku GW, Polityki, Nie, Angory, Wprost czy FaktĂłw i MitĂłw. Od tych „świętych mężów” roi się takĹźe w stacjach radiowo-telewizyjnych, tak państwowych jak i prywatnych. Stosowane tam metody ogłupiania odbiorcĂłw tchną podobnym profesjonalizmem jak w przypadku rynku czytelniczego.
Jak to się robi? W czym tkwi ĹşrĂłdło owego profesjonalizmu? To proste, wynika ze znajomości prawideł socjotechniki. Na przykład, bardzo sprytnym sposobem jest stwarzanie pozorĂłw rzeczowości i obiektywizmu, podpartego wywaĹźonym tonem i gotowością uznania zasług wszystkich zainteresowanych stron. W przypadku osĂłb na ktĂłre „Salon” patrzy okiem niechętnym: jedynie pewnych zasług. Oczywiście, w kontekście dalszych wywodĂłw bledną one wobec ogromu zła, ciemnoty i zatabaczenia, jakie te osoby reprezentują. (O osobach tych za chwilę).

W dyskusji o sensie wprowadzenia stanu wojennego eksperci „Salonu” posiłkują się właśnie wspomnianymi wyĹźej środkami. Generalnie więc stawiana jest teza, Ĺźe bohaterami tamtych czasĂłw byli wszyscy ich uczestnicy. Co formalnie nie ulega wątpliwości.
Z jednej strony byli nimi: Jaruzelski, Kiszczak i pomniejsza generalicja oraz sekretarze PZPR. Wprawdzie „nie chcieli, ale musieli”. TakĹźe trudno zarzucić coś ZOMO-wcom; dostali rozkaz, więc robili co trzeba, a wiadomo: „gdzie drwa rąbią tam wiĂłry lecą”.
Po drugiej stronie barykady jeszcze weselej. Wszyscy byli cacy i oky. WeĹşmy takiego Wałęsę czy Moczulskiego. Czy to ich wina, Ĺźe byli kiedyś „TW” i nie mieli czasu się do tego przyznać? Albo, choć nie naleĹźy to juĹź bezpośrednio do tematyki stanu wojennego, czy to ich wina, Ĺźe podobnie jak Donald Tusk, nie lubili premiera Jana Olszewskiego? KaĹźdemu wolno.
Albo panowie: Michnik, Geremek, Modzelewski czy Kuroń oraz ich pomniejsi koledzy, często o dziwnie niepolsko brzmiących nazwiskach? To nie ich wina, Ĺźe byli dziećmi stalinowcĂłw uwikłanych we frakcyjne walki w łonie PZPR, prĂłbującymi odegrać się za poraĹźki rodzicĂłw w walce „natolińczykĂłw” z „puławianami” czy jak kto woli: ĹźydĂłw z chamami.
W potężnym ruchu „Solidarność” upatrywali doskonałą okazję załatwienia swoich partykularnych interesĂłw politycznych. MoĹźna było przy tym z lekka dokopać niektĂłrym towarzyszom, ktĂłrzy nazbyt serio i dosłownie brali sobie do serca rozkazy Moskwy dotyczące inwigilacji i kontroli trockistowskiej opozycji w Polsce.
Do niekwestionowanych bohaterĂłw stanu wojennego wypada zaliczyć rĂłwnieĹź pana „Siłę Spokoju” vel Tadeusza Mazowieckiego, ktĂłry chyba nigdy nie zdobył się na przeprosiny za paszkwile na hierarchĂłw kościoła katolickiego, produkowane w latach 50-tych w reĹźimowych gazetach.
MoĹźna teĹź uznać nim pana Bujaka Zbigniewa, ktĂłry ze wstrętem pozbył się na aukcji u swoich prześladowcĂłw, małżeństwa KiszczakĂłw, znaczka „Solidarności”.

A teraz ci źli, ciemni i zatabaczeni, których dyplomatycznie należy wspomnieć, ale broń Boże, nie w formie peanów, jak: Anna Walentynowicz, małżeństwo Gwiazdów, Krzysztof Wyszkowski, czy ks. prałat Jankowski. Owszem, ci państwo coś tam robili ale obecnie zagubili się i potrafią jedynie jątrzyć i przeszkadzają w konsumpcji magdalenkowych ustaleń. To ci żyjący.

Jeszcze kłopotliwiej wygląda dla twórców teorii o wspólnym bohaterstwie, sprawa pomordowanych i zakatrupionych w lasach, na ulicach i w komisariatach, księży: Popiełuszko, Suchowolca, Niedzielaka czy Zycha lub młodych gniewnych jak: Przemyka, Włosika czy Samsonowicza.
A za nimi stoją takĹźe na wiecznej warcie rzesze, w większości nieznanych ogółowi ludzi, noszących wtedy w sercach a niekoniecznie w klapach, symbole „Polski Walczącej” oraz „BĂłg – Honor – Ojczyzna. Polegli od kul, pał, gazĂłw i pięści - tej, co to „gruchocze kości” i „obcina ręce” i uzurpowała sobie prawo do statusu „jedynej przewodniej siły” a jej szeregi naszpikowane były nie polskimi Ĺźyciorysami.
Dziś owe „Ĺźyciorysy” znowu czają się za mosiężnymi tabliczkami zdobiącymi drzwi najwaĹźniejszych gabinetĂłw w najdostojniejszych instytucjach i urzędach Rzeczpospolitej. I one są, m.in. powodem nadal aktualnego pytania, rzuconego z sejmowej trybuny pewnej dramatycznej nocy: „Czyja Polska”?!

Stanisław Komorski
Szwajcaria, 13 grudnia 2006

Wersja do druku

• Strona główna
• Powitanie
• Napisz artykuł
• Redakcja
• Działy
• Bannery Kworum
• Współpraca
• Linki
• Kontakt