Czwartek 18 Kwietnia 2024r. - 109 dz. roku,  Imieniny: Apoloniusza, Bogusławy

| Strona główna | | Mapa serwisu 

dodano: 11.11.09 - 14:11     Czytano: [6810]

Dział: Ciekawe miejsca - Pamięć, Historia

W koneckiej rezydencji hrabiny Tarnowskiej

W niewielkim miasteczku Końskie, znajduje się rezydencja rodu Tarnowskich, niegdyś właścicieli kilkunastu wiosek i miejscowości świętokrzyskich. Zespół pałacowo – parkowy, w ktĂłrym zamieszkali Tarnowscy, został wybudowany przez Kanclerza Wielkiego Koronnego - Jana Małachowskiego w latach czterdziestych XVIII wieku. Stał się on ukoronowaniem jego działalności, niesionej na rzecz rozwoju miasta.

Budowę pałacu wraz z zabudowaniami dworskimi, zaprojektowano w części wschodniej rozwijającego się miasta. Projekt tej rezydencji, prawdopodobnie opierał się na projekcie pałacu będącego siedzibą królów saskich w Pillnitz nad Łabą, koło Drezna. Początkowo, wybudowano tylko skrzydła boczne, pawilony i ogrodzenie wraz z gloriettą. Nigdy nie pobudowano będącego w planach głównego korpusu pałacu, który miał stanąć na miejscu istniejącego wówczas modrzewiowego dworku. Pomiędzy rokiem 1790 a 1792, rozebrano starą rezydencję i Małachowscy przenieśli się do nowo wybudowanych skrzydeł pałacowych i pawilonów.

Od roku 1793, właścicielem dóbr koneckich, został wnuk kanclerza Stanisław Małachowski. Wzniesiono w tym czasie obiekty architektoniczne o różnym charakterze i przeznaczeniu - sakralnym, dekoracyjnym i użytkowym. Zostały one zaprojektowane i zbudowane przez architekta włoskiego pochodzenia, Franciszka Marię Lanciego, sprowadzonego do Końskich przez Stanisława Małachowskiego. W skład zespołu pałacowego powstałego wówczas, przetrwały do naszych czasów: skrzydła pałacowe, pawilony, glorietta, świątynia grecka, oranżeria egipska, altana, domek Wnuczętów, murowane ogrodzenia z dwoma basztami, kapliczka - kamienna, neogotycka i ośmiokątna, a także murowana i obramowana ozdobnymi elementami kamieniarskimi studnia.

Z czasem tę rezydencję konecką, zamieszkiwali gorący patrioci polscy, noszący nazwisko Tarnowskich. Jego najstarsza członkini, kultywując róşnorakie zwyczaje i obrzędy, najbardziej zapadła w pamięć mieszkańcom miasta. Jak wierzono, przyczyniła się ona zarĂłwno do obfitych zbiorĂłw plonĂłw rolnych, jak teĹź i do szczęśliwego powrotu naszej ojczyzny do grona niepodległych krajĂłw. Zatem, aby Ĺźniwiarze mogli powrĂłcić z naręczami zżętego dorodnego zboĹźa, nestorka rodu Tarnowskich pani Leontyna, paliła ogniska, w ktĂłrych spalała, suche trawy i ĹşdĹşbła ubiegłorocznej słomy. Podczas tego obrzędu, ubierała się ona koniecznie w czerwone szaty, aby jak mawiała „ złe udobruchać”. Tym wróşebnym obrzędom, towarzyszyły jeszcze wypowiadane przez Leontynę magiczne formułki, i rytualne tańce, ktĂłre kończyły się dopiero z upływem godziny dwunastej w nocy. Ale pani Tarnowska, nie tylko wierzyła w zbawienną moc magicznych obrzędĂłw, odprawianych podczas prac Ĺźniwnych. Podobno, po zwycięstwie cesarza Napoleona pod Iławą Pruską, co było motywem do spotkania jego sławetnej osoby w TylĹźy z carem Aleksandrem, pani Leontyna zakopała pod progiem swojego domostwa, szkielet jesiotra. Jak wierzyła, szkielet ten pomĂłgł w porozumieniu Cesarza FrancuzĂłw, z carem w utworzeniu KrĂłlestwa Polskiego, jako namiastki ogarniętej zaborami ojczyzny PolakĂłw.

Gdy w XIX wieku, nie było jeszcze widać wolnej Polski, Leontyna Tarnowska, wyszywała na czerwonych płótnach białego orła, by te ręczne robótki schować pod podłogą jej rezydencjalnej kaplicy. Uważała ona bowiem, że obrzęd ten, zwany bolesnym, przeniesie nam długo oczekiwaną niepodległość. Jako dary wotywne do ołtarza w swojej kaplicy, zakupiła ona krzyż z wizerunkiem Jezusa, nad którym rozpościerał swoje skrzydła, polski biały orzeł. Ten dar, również miał bardzo wymowne znaczenie, bo jak mawiała pani Tarnowska, symbole naszej polskości muszą się splatać z symbolami naszej wiary, wówczas będą one wykładnikiem naszych spełnionych marzeń.

EWA MICHAŁOWSKA WALKIEWICZ

Wersja do druku

• Strona główna
• Powitanie
• Napisz artykuł
• Redakcja
• Działy
• Bannery Kworum
• Współpraca
• Linki
• Kontakt