Piątek 26 Kwietnia 2024r. - 116 dz. roku,  Imieniny: Marii, Marzeny, Ryszarda

| Strona główna | | Mapa serwisu 

dodano: 09.08.09 - 21:55     Czytano: [3901]

Dział: Na każdy temat

GĂłral z Warszawy

27 lipca 2009 roku zmarł w Zakopanem Ryszard Drągowski -taternik, ratownik TOPR i przewodnik tatrzański, instruktor narciarstwa i działacz turystyki. Urodził się w 1920 roku w Warszawie. W czasie drugiej wojny światowej był żołnierzem Armii Krajowej. Uczestniczył w Powstaniu Warszawskim, a po jego upadku dostał się do niemieckiego obozu jenieckiego Stalag XB w Sandbostel pod Hamburgiem.

W 1937 roku zaczął chodzić turystycznie po Tatrach. Po wojnie, w 1946 roku losy przywiodły go do Zakopanego i w Tatry. W latach pięćdziesiątych ubiegłego wieku zaczął się wspinać. Przez prawie 20 lat (1954-69 i 1972-73) był kierownikiem schroniska PTTK „Murowaniec” na Hali Gąsienicowej. W 1958 roku został ratownikiem gĂłrskim, a w latach 1969-72 był naczelnikiem Grupy Tatrzańskiej GOPR. Brał udział w 64 wyprawach ratunkowych i zwiĂłzł ze stokĂłw narciarskich kilkudziesięciu kontuzjowanych narciarzy. W 1962 roku został instruktorem narciarskim, a uprawnienia na przewodnika tatrzańskiego otrzymał w 1977 roku. W latach 1974-1980 był prezesem Oddziału Zakopane PTTK, a później otrzymał tytuł Prezesa Honorowego. Był teĹź Honorowym Prezesem Klubu Sekcji Narciarskiej Polskiego PTT. Został odznaczony m.in. Orderem Odrodzenia Polski, KrzyĹźem Armii Krajowej, Warszawskim KrzyĹźem Powstańczym, złotą i srebrną odznaką GOPR i złotą odznaką PTTK. Cześć jego pamięci.

Ryszard Drągowski został pochowany 8 sierpnia 2009r. w samo południe, na cmentarzu parafialnym przy ul. Nowotarskiej w Zakopanem.

(Za: www.topr.pl )



HALA GĄSIENICOWA W MOICH WSPOMNIENIACH

Czytam piękną prozę książki Anny Milewskiej pt „Ĺťycie z Zawadą”. Wiele w niej opisĂłw wysokogĂłrskich przygĂłd jej męża, znanego himalaisty, a wśrĂłd nich pierwszy pobyt autorki w Tatrach i jej pobyt na Gąsienicowej Hali. Były to lata powojenne. Schroniskiem kierował Ryszard Drągowski, z ktĂłrego gościnności w czasie wakacji i świąt korzystała przez przeszło dwie dziesiątki następnych lat, szeroka brać studencka.

Ryszard, były Ĺźołnierz AK, znany taternik i świetny narciarz, wraz ze swą piękną Ĺźoną Krystyną stworzyli w tej gĂłrskiej przystani klimat przyjazny, i pełen Ĺźyczliwości. Nawet kiedy schronisko „pękało w szwach” od nadmiaru gości, Ryszard dla zziębniętych, wyczerpanych drogą turystĂłw, zawsze znajdował miejsce. Kiedy brakowało go w pokojach organizował go w tzw. „trumnie” duĹźej wspĂłlnej sali na poddaszu. Kiedy i tam było ciasno zapewniał im miejsce w pobliskich gĂłralskich chatkach tzw. „Księżówce” lub „Betlehemce”. Oczywiście nie było tam luksusĂłw. Spaliśmy „koedukacyjnie” razem, chłopcy i dziewczęta na jednej wspĂłlnej pryczy. Panował w tych pomieszczeniach zimą smrĂłd suszonych przy Ĺźelaznym piecyku skarpet i przemakających, choć impregnowanych tłuszczem butĂłw. Porządek był „artystyczny”. Na podłodze walały się kępki słomy z siennikĂłw, przemieszane węglem, na nich plecaki, a często i wiktuały. Nic to dla żądnej zimowych, lub letnich przygĂłd miejskiej studenckiej młodzieĹźy. Było wesoło, przed snem opowiadaliśmy kolejno kawały i zarykiwali się śmiechem. Czasem ktoś wziął do ręki gitarę i przy jej akompaniamencie tworzyliśmy i śpiewali róşne zabawne teksty. Pamiętam jedną z śpiewek za ktĂłrą „na dole” moĹźna było pĂłjść do mamra: „ Niech Ĺźyje nam towarzysz Stalin co usta ma słodsze od malin niech Ĺźyje nam towarzysz Roko (Rokossowski) co jedną brew ma za wysoko „ itp. Tam, wysoko w gĂłrach, władza ludowa jeszcze w latach pięćdziesiątych nie sięgała, toteĹź brać studencka pozwalała sobie na niepoprawne politycznie Ĺźarty. Tam, wysoko w gĂłrach, była enklawa wolności. O dziwo nie było nawet „kapusiĂłw”, ktĂłrych władza miała sporo „na nizinach”. Ĺťeby było bezpiecznie czuwał nasz gospodarz Ryszard. Znał nas wszystkich i uciszał, kiedy pojawiał się ktoś obcy.

Wiedzieliśmy, Ĺźe z władzą nie ma ĹźartĂłw. Granica nawet z bratnia Czechosłowacją była pilnie strzeĹźona o czym przekonał się Zawada z kolegami do ktĂłrych puszczono serie z automatu kiedy zanadto w wspinaczce zbliĹźyli się do granicznego szczytu (Pisze o tym incydencie A. Milewska). Na Hali Gąsienicowej byliśmy bezpieczni. Od rana do nocy śmigaliśmy na nartach po stokach Kasprowego raz przez Gąsienicową, innym razem trasą przez „Goryczkową” bardziej stromą. Taternicy preferowali ściany skalne. Nie obyło się bez przygĂłd. MĂłj przyjaciel Wojciech Bojanowski złamał przy mnie nogę i miał szczęście, bo halny uniemoĹźliwił jego transport do szpitala i przez całe dwa dni opiekowała się nim studentka prześlicznej urody. W dodatku dzięki temu złamaniu otrzymał dwa tygodnie zwolnienia z pracy, co w owych czasach ogĂłlnej dyscypliny, było dla wielu młodych marzeniem.

Wielu ówczesnych bywalców Hali Gąsienicowej w późniejszym życiu zdobyło znaczącą pozycję w społeczeństwie. Wspomniany Wojciech stał się znanym konstruktorem a jednocześnie świetnym tenisistą. Robert Frydrysiak jako malarz ozdobił swoimi obrazami wiele galerii w świecie, a nawet w Japonii. Bywał tam z nami Kazik Starowieyski i jego znany brat malarz, przyjeżdżali bracia Moesowie, Marysia i Olo Pruszyńscy, Łubieński ze swą piękną siostra, Wisia Lange, Anna Milewska, Iza jej koleżanka, Krystyna Galewska, Ania Ziembińska z dwoma koleżankami, Wojciech Sawicki, Jurek Skarbiński, Maciek Wierzyński, Anna Dubrawska, trzy siostry Janickie, Andrzej Cybulski, Asia Gutkowska ze swym obecnym mężem Januszem Ruskiem i wielu, wielu innych, których nazwisk nie pamiętam. Spotykaliśmy się potem często na wspólnych prywatkach w Warszawie. Z biegiem lat wielu rozjechało się po świecie, a niektórzy opuścili nas na zawsze. Przez wiele następnych lat ogniwem łączącym nas wszystkich był ów wspaniały człowiek, wieloletni kierownik schroniska na Hali Gąsienicowej, Ryszard Drągowski.

Kiedy w ubiegłym tygodniu pojawiła się informacja o jego śmierci rozdzwoniły się między nami telefony, pobiegły bezprzewodowo e –maile. Zmarł mając 89lat. Odszedł nasz opiekun, dający schronienie i poczucie bezpieczeństwa tam wysoko w gĂłrach, ojciec naszej rodziny „halowiczĂłw” Chcemy chociaĹźby tą drogą uczcić jego pamięć. Za naszą paczkę z tamtych lat:

Doc. Dr Rudolf Jaworek
Mgr inĹź. Wojciech Sawicki

Wersja do druku

• Strona główna
• Powitanie
• Napisz artykuł
• Redakcja
• Działy
• Bannery Kworum
• Współpraca
• Linki
• Kontakt