Środa 24 Kwietnia 2024r. - 115 dz. roku,  Imieniny: Bony, Horacji, Jerzego

| Strona główna | | Mapa serwisu 

dodano: 19.06.09 - 18:20     Czytano: [3050]

Dział: Zakamarki historii

Niemiecki rewizjonizm historyczny

„Koalicja deklaruje gotowość do społecznej i historycznej analizy zdarzeń przymusowej migracji, ucieczki i wypędzenia. W duchu pojednania chcemy rĂłwnieĹź ustanowić w Berlinie widoczny znak, aby – w połączeniu z Europejską Siecią ‘Pamięć i Solidarność’, wychodząc poza dotychczasowe państwa uczestniczące – Polskę, Węgry i Słowację – przypominać o niesprawiedliwości wypędzeń i na zawsze je potępić”. To fragment umowy koalicyjnej CDU/CSU z SPD z 11 paĹşdziernika 2005 r.

Jak widać nasi zachodni sąsiedzi potrafią przełamać róşnice polityczne i w kwestii budowania nowej wizji historii XX wieku działać „solidarnie”. Problem rewizji historii najnowszej nie dotyczy zatem tylko działań ekscentrycznej Eriki Steinbach i tzw. Związku Wypędzonych. Jest częścią planu niemieckich elit politycznych róşnych opcji. Planu, ktĂłry ma zdjąć cześć odpowiedzialności za okropieństwa II wojny NiemcĂłw i obłoĹźyć nią m.in. PolakĂłw. Odwoływanie się do elektoratu tzw. „wypędzonych” przez CDU i CSU oraz samą panią kanclerz Merkel podczas ostatnich wyborĂłw do europarlamentu jest takĹźe tego dowodem. Pozyskiwanie głosĂłw roszczeniowych środowisk, naginających czy wręcz fałszujących historię, przez niemieckie elity polityczne okazuje się być czymś normalnym. Potępianie tego przez stronę polską to objaw ksenofobii. Tak przynajmniej tłumaczą to nam niektĂłrzy politycy i profesorowie.

Cel tej operacji jest jeden – aby skutecznie wymusić jakiekolwiek odszkodowania od strony polskiej, naleĹźy przedstawiać ją jako odpowiedzialną za wojenne zbrodnie. DuĹźo trudniej byłoby dawnym katom dochodzić roszczeń od swych ofiar. Strona niemiecka całkowicie pomija ogromne koszty jakie poniosła Polska w latach 1939 – 45, w wyniku niemiecko - sowieckiej agresji. Niemieckie roszczenia nasilają się rĂłwnolegle z utratą pamięci wobec ogromu zbrodni popełnionych przez niemieckiego okupanta na ludności polskiej.

Oczernianie PolakĂłw rozpoczęło się na długo przed pojawieniem się w niemieckiej polityce Eriki Steinbach – niedługo po zawarciu przez RFN w 1953 r. układu o rekompensacie dla uchodĹşcĂłw Ĺźydowskich. Następnym krokiem było uchwalenie federalnego prawa o odszkodowaniach dla ĹťydĂłw. Celem strony niemieckiej było wyciszenie atakĂłw za zbrodnie popełnione na Ĺťydach, co przyznał sam Konrad Adenauer, stwierdzając, Ĺźe Izrael potrzebował pieniędzy a Niemcy rehabilitacji. RĂłwnocześnie rozpoczęto akcję „obdzielania” PolakĂłw współodpowiedzialnością za Holocaust. Jej przejawem było eksponowanie faktu, Ĺźe obozy zagłady budowane były na ziemiach polskich i sugerowanie, Ĺźe zbrodnia ludobĂłjstwa nie powiodłaby się gdyby nie pomoc ze strony PolakĂłw.

Ta sytuacja miała swoje wytłumaczenie polityczne. Niemcy jako kraj buforowy – leżący u granic Ĺťelaznej Kurtyny był forpocztą Zachodu w Zimnej Wojnie. Zatem wybielanie niemieckich zbrodni było na rękę państwom zachodnim a szczegĂłlnie USA. Dostrzegały to niebezpieczne dla PolakĂłw zjawisko polskie środowiska emigracyjne.

Adam Ciołkosz – historyk i publicysta niepodległościowy, pisał w publikowanym w 1971 r. szkicu: Pełno jest obecnie takich książek, w ktĂłrych Ĺťydzi występują jako ofiary polskich prześladowań, tortur, pogromĂłw. Nie ma podobnych książek na temat ĹťydĂłw niemieckich – nie ma i nie będzie. Hitleryzm uwaĹźa się za przejściową aberrację. Niemcy cesarskie były krajem ładu i bojaĹşni Boga. Niemcy weimarskie były wzorową demokracją z konstytucja napisaną przez Ĺťyda – Preussa. Niemcy bońskie są znowu krajem praworządnym i demokratycznym, dały i dają Ĺťydom wszelkie moĹźliwe satysfakcje za lata hitleryzmu […] W Polsce natomiast antysemityzm był jakoby czymś przyrodzonym, upośledzenie i cierpienia ĹťydĂłw były stanem jak gdyby naturalnym, przy czym nikt nie prĂłbuje ani dać odpowiedzi, ani nawet postawić pytania: jak w takim razie moĹźliwe było przeĹźycie tylu ĹťydĂłw w Polsce siedmiu, moĹźe nawet dziesięciu stuleci? (A. Ciołkosz, Walka o prawdę. WybĂłr artykułów 1940 – 1978,Londyn 1983).

Niemcy jako państwo potrafią konsekwentnie, przez dziesięciolecia dążyć do wytyczonego celu. Jasnym jest, że wszelkie inicjatywy, takie jak pomysł budowy Centrum przeciwko wypędzeniom, czy powoływanie międzynarodowych komisji podręcznikowych ma za zadanie nie dochodzenie do obiektywnej prawdy historycznej, ale osiągnięcie konkretnych politycznych i ekonomicznych korzyści. Dowodem na to jest zapis w konstytucji RFN, dotyczący granic z 1937 r. To największy i całkowicie bezkarny przykład niemieckiego rewizjonizmu historycznego, bez usunięcia którego, strona polska w ogóle nie powinna podejmować jakichkolwiek rozmów z Niemcami w sprawie Centrum.

Tymczasem w 2005 r. w rocznicę konferencji w Poczdamie, odbyły się w Berlinie dwie imprezy, na których podważano postanowienia tejże konferencji, która przypomnijmy, ustaliła obecny kształt terytorialny Rzeczpospolitej. Rocznica konferencji, która odbywała się w Poczdamie od 17 lipca do 2 sierpnia 1945 r., nie jest w Niemczech przedmiotem oficjalnych wystąpień. Sama konferencja ani jej postanowienia nie są tu bowiem uznawane za akt prawa międzynarodowego. Przede wszystkim dlatego, że w Poczdamie nie było przedstawicieli Niemiec. Fakt ten wykorzystuje Erika Steinbach, głosząc, że decyzje konferencji nie były zgodne z zasadami prawa międzynarodowego i z obowiązującymi w tym czasie normami dotyczącymi praw człowieka. (Rzeczpospolita z dnia 21.07.2005).

Pomijanym całkowicie problemem jest fakt nie podpisania przez Polskę i Niemcy traktatu pokojowego. Pozostałe podpisane przez obie strony traktaty i deklaracje, mogą w każdej chwili zostać zakwestionowane przez Niemiecki Trybunał Konstytucyjny w Karlsruhe, właśnie w oparciu o w/w zapis w konstytucji.

Łukasz Kołak
Redaktor naczelny Kwartalnika Powiernictwa Polskiego

Wersja do druku

• Strona główna
• Powitanie
• Napisz artykuł
• Redakcja
• Działy
• Bannery Kworum
• Współpraca
• Linki
• Kontakt