Środa 24 Kwietnia 2024r. - 115 dz. roku,  Imieniny: Bony, Horacji, Jerzego

| Strona główna | | Mapa serwisu 

dodano: 20.02.09 - 10:55     Czytano: [6981]

Dział: Głos Polonii

Gorzka prawda – cz. 1

o Polonii australijskiej


„Katolickie” polactwo w Australii


Przyczynek do historii polactwa i „Tygodnika Polskiego” w Australii z okazji 60-lecia istnienia pisma


Zakłamany obraz Polonii australijskiej

W Polsce i wśrĂłd PolakĂłw na świecie jest w ogĂłle nieznana prawdziwa historia PolakĂłw w Australii. KrĂłluje w kraju i w polonijnym świecie wiele mitĂłw na temat Polonii australijskiej. MĂłwi się, Ĺźe Polacy i dzieje PolakĂłw na antypodach mogą być przykładem dla wszystkich innych Polonii świata – dobrego zorganizowania, ogromnej aktywności i umiejętności wykorzystywania moĹźliwości, jakie stwarza państwo osiedlenia (Aneta Jezierska O Polakach na antypodach „Nasz Dziennik” Warszawa 8.6.2006). W mediach prezentowany jest wręcz idylliczny obraz PolakĂłw w Australii.

Tymczasem prawda, ktĂłrej ciężko jest się przebić na światło dzienne, gdyĹź nie są nią zainteresowane ani Stowarzyszenie „WspĂłlnota Polska” (ktĂłre zgodnie ze swoim statutem powinno troszczyć się o nas i nam słuĹźyć), ani polskie media, jest zupełnie inna. OprĂłcz bez wątpienia jasnych kolorĂłw, w dziejach i działalności Polonii australijskiej jest bardzo wiele ciemnych plam. DuĹźo więcej niĹź tych jasnych.

Mam nadzieję, Ĺźe poniĹźszy na pewno bardzo waĹźny dokument i zarazem przyczynek do historii i faktycznego stanu Polonii australijskiej umoĹźliwi historykom i działaczom polonijnym na świecie bardziej prawidłową ocenę działalności PolakĂłw w Australii, Ĺźe wywoła rĂłwnieĹź poĹźyteczną dyskusję na temat często tragicznych losĂłw i problemĂłw PolakĂłw na świecie. Ten temat nie powinien stanowić Ĺźadnego taboo. Ci, ktĂłrzy przemilczają tragedię wielu tysięcy PolakĂłw na obczyĹşnie – PolakĂłw sterroryzowanych przez innych PolakĂłw do tego stopnia, Ĺźe odbierają sobie Ĺźycie, stają się jej współtwĂłrcami! Biorą te tragedie na swoje sumienie! SzczegĂłlnie katolicy polscy nie mają prawa obmywać rąk w tej sprawie jak Piłat. Kościół polski nie ma moralno-religijnego prawa milczeć w tej sprawie. Ignorując tę sprawę będzie wspierał zło, utrwalał obecny stan rzeczy, obecny pseudokatolicyzm wielu PolakĂłw. Szkodząc tym samym samemu Kościołowi polskiemu, ktĂłry wchodzi w okres wielkiego kryzysu m.in. przez upadek zasad moralności w samym Kościele (Kryzys powołań w polskim Kościele Dziennik” 10.2.2009).

Przyszedł czas – najwyĹźszy czas nie tylko na powiedzenie nagiej prawdy o Polonii australijskiej, ale takĹźe na akcję mającą na celu przerwanie obłędnej i tragicznej nienawiści między Polakami w Australii. MoĹźe się do tego przyczynić wspĂłlna i zdecydowana akcja Stowarzyszenia „WspĂłlnota Polska”, polskiego Ministerstwa Spraw Zagranicznych (Konsulatu Generalnego RP w Sydney) i polskich mediĂłw oraz polskiego Kościoła.

Chyba że celem Polaków w Kraju i instytucji krajowych jest to, aby na emigracji Polak Polakowi był wilkiem. Tak jak jest to w tej chwili.

List otwarty

Motto: Z całej wiedzy, którą człowiek może i powinien posiadać jest
umiejętność życia na taki sposób, aby czynić jak najmniej
krzywdy i możliwie jak najwięcej dobrego
Lew Tołstoj

Humanizm to umiłowanie człowieka, nic więcej, ale tym samym
jest to zarazem polityka i bunt przeciwko wszystkiemu co kala
i bezcześci ideę człowieczeństwa
Tomasz Mann


Odrzucona ręka do zgody

Marian Kaluski
29.1.2009
12.2.2009

JĂłzefa Jarosz
„Tygodnik Polski” – Melbourne
Wiesław Słowik TJ
Polska Misja Katolicka w Australii
Moi wrogowie w Australii


Odpowiadam na Pani wysłany do mnie e-mail (22.1.2009), który był z kolei odpowiedzią na mój e-mail do Pani z 19 stycznia br. następującej treści:

Pani JĂłzefo,

Załączam poniĹźej artykuł pt. „Rekordy nad rekordami Anieli Rados” z prośbą o jego druk w „Tygodniku Polskim”.
Myślę, ze artykuł ten naleĹźy się p. Radoś, skarbniczce Stowarzyszenia, w budynku ktĂłrego ma swoją siedzibę „Tygodnik Polski”.
Liczę również na Pani/Waszą przychylność w tej sprawie.
Akurat dzisiaj (19.1.2009) w polskim programie radia SBS mówiono o tym, że w ostatni weekend była zorganizowana w Sydney konferencja na temat przyszłości klubu polskiego w Ashfield. Apelowano od tygodni, aby konferencją i klubem zainteresowało się młodsze pokolenie Polaków. No i klapa. Młodsze pokolenie Polaków w Australii nie chce się interesować sprawami polskimi.
Tym bardziej my powinniśmy być zjednoczeni i ciągnąć dalej ten kierat tak długo jak tylko jest to możliwe.
60. rocznica załoĹźenia „Tygodnika Polskiego” (dawniej Katolickiego) teĹź nas do czegoś zobowiązuje. Tak jako PolakĂłw i katolikĂłw!
Pozdrawiam,
Marian Kałuski

Jak widać z jego treści, sprawa druku mojego artykułu o p. Anieli Radoś była sprawą drugorzędną; artykułu, który w normalnych warunkach z chęcią wydrukowała by każda szanująca się redakcja pisma polonijnego.

Dużo ważniejszą sprawę Pani zupełnie zignorowała, podobnie jak rektor Polskiej Misji Katolickiej w Australii Wiesław Słowik TJ, którego prosiłem o mediację. Jako osoba świecka mógłby tej mediacji się nie podjąć. Ale jako osoba duchowna nie miał prawa jej odmówić!

Ciekaw jestem co by powiedzieli o zachowaniu się Wiesława Słowika TJ prowincjał jezuitĂłw, generał jezuitĂłw i papieĹź gdyby się dowiedzieli, Ĺźe on odmĂłwił pośredniczenia w pogodzeniu zwaśnionych stron – zwaśnionych katolikĂłw.

Godzenie się ludzi jest na pewno rzeczą chwalebną, a przede wszystkim chrześcijańską (wszak chrześcijaństwo jest religią miłości i Pan BĂłg żąda od nas miłości bliĹşniego!). Pani, Pani Jarosz ogłosiła na łamach „Tygodnika Polskiego”, Ĺźe jest katoliczką (pokazać Pani ten numer?). - Jak widać papier przyjmie kaĹźde kłamstwo!

Wyciągnąłem do Was rękę do zgody jako dobry Polak i dobry katolik, chociaĹź miałem duĹźe wątpliwości natury moralnej czy powinienem współpracować z takimi „ludĹşmi”, jakimi Wy jesteście. – To była w zasadzie sprawa moralnie bez wyjścia, trudna do podjęcia takiej czy innej decyzji. Jeśli zgodziłem się na podanie Wam ręki do zgody, to tylko dlatego, Ĺźe tego żąda ode mnie moja wiara katolicka, a takĹźe łudziłem się, Ĺźe moĹźe zmienicie się trochę na lepsze, Ĺźe takĹźe zostaniecie katolikami nie tylko „z gęby” ale i z czynĂłw.

Co więcej, to nie ja Wam wszystkim wyrządziłem krzywdę, ale wierchuszka polonijna wyrządziła mi wielką krzywdę wiele razy, a takĹźe i „Tygodnik Polski” i Pani osobiście (w archiwum PAP „Polonia dla Polonii” moĹźna przeczytać Pani PODŁE uwagi o mnie, zapewne wypływające z Pani wiary „katolickiej”!). Namacalnych dowodĂłw na to jest aĹź za wiele!

Redaktor „Tygodnika Polskiego” z lat 1961-74 Roman Gronowski kłócił się i gniewał na wiele osĂłb, m.in. z red. Janem Duninem Karwickim, Andrzejem Chciukiem (słynne „chciukinady” w „TP”), Tomaszem Ostrowskim i to nieraz kilka razy (czego echa są w „Tygodniku Polskim”), a nawet raz ze mną. Ale chociaĹź nie głosił publicznie, Ĺźe jest katolikiem, potrafił z ludĹşmi się godzić. Bo był to człowiek przedwojennej kultury, przedwojennego wychowania. Wy jesteście prawdziwymi dziećmi PRL-u w najgorszym znaczeniu tego powiedzenia! – Trzymam ciągle w komputerze oryginalnie przesłany mi e-mail od członka redakcji „Tygodnika Polskiego”, w ktĂłrym grozi mi pobiciem. Rycerz Wiesława Słowika TJ!

W naturze człowieka-zwierzęcia jest to, Ĺźe jak wyrządzi – szczegĂłlnie jak wyrządzi niesłusznie – krzywdę jakiemuś człowiekowi, to jego opanowane przez czarta sumienie stara się szukać usprawiedliwienia dla swojego postępku. Głównie przez portretowanie swojej ofiary w ciemnych kolorach.

To jest to co Wy (wierchuszka polonijna) robicie ze mną. OprĂłcz ciągłego wmawiania ludziom, Ĺźe jestem „trouble maker” (człowiekiem sprawiającym same kłopoty innym osobom), to ludzie, ktĂłrzy mnie i mojej rodziny wcale nie znają robią ze mnie np. pijaka (ci co mnie znają wiedzą, Ĺźe jestem abstynentem!), a nawet zboczeńca seksualnego (ciekawe czy tę brednię-potwarz nie sieje znany mi PRAWDZIWY pedofil w sutannie?!). W zaleĹźności od aktualnej potrzeby jestem dla Was albo Ĺťydem, albo antysemitą. Ale przede wszystkim komunistą, chociaĹź nikt tego nigdy nie udowodni, Ĺźe tak było czy Ĺźe tak ciągle jest. Dla polactwa kaĹźda osoba ktĂłrej nie lubią jest albo Ĺťydem, albo komunistą. Pokrzywdzeni przez Was przez ten zarzut ludzie oddawali sprawy do sądu (zob. Leszek Zaczek Nazwanie komunistą zniesławia „Tygodnik Polski” 16.2.1974), albo zaszczuci odbierali sobie Ĺźycie, jak np. w 1972 roku Roman Tarasin, prezes Związku PolakĂłw w Newcastle („Tygodnik Polski” 10.2.1973).

Słowo prawdy o wierchuszce polonijnej

Przed zbliĹźającym się kolejnym zjazdem delegatĂłw Rady Naczelnej Polskich Organizacji w Australii redaktor sydneyskich „Wiadomości Polskich” Jan Dunin-Karwicki w artykule pt. „RozdroĹźa Polonii australijskiej” (30.1.1977, str. 1) pisze w podtytule, Ĺźe: OdwaĹźna krytyka ułatwić moĹźe wejście na właściwą drogę, a artykuł zaczął taką uwagą: Gdy w społeczeństwie zanika świadomość naczelnej idei, ktĂłra winna być ĹşrĂłdłem inspiracji i impulsem jego zbiorowej działalności to ogarnia to społeczeństwo zniedołężnienie. WĂłwczas najczęściej na stolce wdrapują się karły społeczne i zaczynają podgrywać olbrzymĂłw. Dla tych miernot dominującym bodĹşcem ich działalności jest nie dobro ogółu ale zaspokojenie własnej próşności.

W dalszej części artykułu red. Dunin-Karwickie pisze, Ĺźe kiedy „Wiadomości Polskie” rozpoczęły kampanię „wolnego słowa” to pismo naraziło się „niejednemu dygnitarzowi”. Wyszło na jaw, Ĺźe wielu naszych „działaczy” społecznych to są jednostki „wielkie”, „święte”, „nieomylne” i „nietykalne” lub przynajmniej takie mają same o sobie wyobraĹźenie. Okazało się, Ĺźe nie wolno „szargać świętości” i krytykować zwłaszcza naszych ministrĂłw (rządu emigracyjnego w Australii – M.K.), delegatĂłw i prezesĂłw wszelkiego kalibru.

Ja jednak decyduję się w tym Liście otwartym na to, zgadzając się z uwagą red. Dunin-Karwickiego, Ĺźe odwaĹźna krytyka ułatwić moĹźe wejście na właściwą drogę. I nie chodzi mi w nim o linczowanie Was i naszych niektĂłrych liderĂłw (bo pamiętam słowa Pana Jezusa: „Niech rzuci pierwszy kamieniem ten, ktĂłry jest bez winy”), ale chcę wierzyć, Ĺźe poprzez odwaĹźną krytykę opartą na faktach, czyli na PRAWDZIE, moĹźe ułatwię Wam i Polonii australijskiej wejście na właściwą drogę. Bo Ĺźyczę Polonii australijskiej wszystkiego najlepszego, Ĺźeby była naprawdę najlepszą Polonią na świecie.

...............

Kim była i jest ta szkalująca i prześladująca mnie i szkodząca Polakom w Australii wierchuszka polonijna? MĂłwi nam o tym m.in. znany przedwojenny dziennikarz lwowski, a po wojnie mieszkający w Australii Ludwik Kruszelnicki: Ĺťrą się Polacy w Anglii, Ĺźrą się wzajemnie we Francji, w Niemczech, w Szwecji i w Ameryce, to dlaczego nie mieliby się Ĺźreć tutaj w Australii? Dlaczego nasza Australia miałaby być tym wyjątkiem? Jak historia polska długa i szeroka, Polacy od niepamiętnych czasĂłw zawsze Ĺźarli się wzajemnie i tak juĹź chyba zostanie na wieki wiekĂłw. Gdybyśmy się nie kłócili ze sobą, nie bylibyśmy prawdziwymi Polakami (Ludwik Kruszelnicki Trzeba otruć psa „Tygodnik Katolicki” – dziś „Tygodnik Polski”, Melbourne 11.11 1961).

A jak się Ĺźarto czytamy w „Tygodniku Katolickim” z 17.1.1953: ...w Melbourne przewija się nieprzerwane pasmo kryzysĂłw organizacyjnych. O przyczynach aĹź przykro mĂłwić i zaraz potem: Na zebraniu informacyjnym Związku Polskiego w Nowej Południowej Walii (Sydney) 8 lutego doszło do awantur („T.K.” 21.2.1953); a około 20 lat później czytamy w „Tygodniku Polskim” z 24.1.1970: ...O „gorącej” atmosferze zebrania niech świadczy fakt, Ĺźe przewodniczący, mec. Chmielewski, przerwał zebranie i opuścił salę nie mogąc w tych warunkach przewodnicz, a w numerze z datą 2.10. 1971, Ĺźe podczas zebrania zwołanego przez Tymczasowy Komitet ds. Odbudowy Zamku KrĂłlewskiego w Warszawie (Dom Polski 12.9.1971) kilku oponentĂłw ustawicznie przerywało tok obrad doprowadzając w końcu do ordynarnej kłótni.

Wydawano paszkwile, jak np. na Stowarzyszenie Polonia w Brisbane („Tygodnik Katolicki” 10.1.1953), a nawet nasi działacze polonijni walkę między sobą przenosili poza Australię. W numerze wielkanocnym ukazującego się w Niemczech „Polaka” ukazał się anonimowy paszkwil na akurat sprawujących władzę działaczy polonijnych w Melbourne („Tygodnik Katolicki” 6.6.1953).
MĂłwi takĹźe o naszej niechlubnej wierchuszce polonijnej zasłuĹźony działacz polski na Tasmanii Jerzy Malcharek w artykule pt. „Krytyczna ocena dorobku 25 lat” („Tygodnik Polski” 16.2.1974): ...Niestety, gdy „obrośliśmy w piĂłrka”, rozpoczęły się swary. Jak gdyby bakcyl niezgody opanował rzesze PolakĂłw. Mimo upływu wielu lat, nasza „gĂłra” nie uzgodniła poglądĂłw i nie stworzyliśmy jednej reprezentacji. Rozpoczęły się spory ambicjonalne, zapanowała „tytułomania”. Odznaczenia (rządu londyńskiego – m.k.) padały jak manna na pustyni. Nastał okres przypominający opowiadanie Nowakowskiego z Ikaca o konduktorowej wąskotorowej i szerokotorowej. Rozpoczęły się waśnie polityczne... Spory i „wykańczania” odbywają się w imię walki o „wolność”. Wielokrotnie są uĹźywane te same metody walki, ktĂłre są uĹźywane przez naszego wroga – komunizm. Wolność słowa stała się rzeczą problematyczną. Słowo „chrześcijańska pokora” znikło ze słownika. Pokochaliśmy puste slogany...
I wreszcie uwaga samego redaktora „Tygodnika Polskiego”, Romana Gronowskiego o działaczach polskich w Wiktorii: ...polska Wiktoria przysparzała sobie złej sławy niezgodą, zadawnionymi sporami i animozjami, chaosem międzyorganizacyjnym – dzierĹźyła bodaj prym w pielęgnowaniu najprzykrzejszych wad i schorzeń, jakie tu i Ăłwdzie cechują nasze Ĺźycie zbiorowe („Wielki dzień Polonii wiktoriańskiej” TK 22.9.1962).
Warto zapoznać się rĂłwnieĹź z wyjątkowo ostrą krytyką Polonii australijskiej napisaną przez redaktora sydneyskich „Wiadomości Polskich” Jana Dunin-Karwickiego w artykule pt. „Wiwisekcja Polonii australijskiej” (21.9.1975) czy chociaĹźby z artykułem Joanne Finlay „Threats over Polish soccer interview” opublikowanym w dzienniku australijskim „The Sydney Morning Herald” z 26 lutego 1982.

To tylko kilka spośrĂłd wielu podobnych tekstĂłw, ktĂłre ukazały się kiedyś w „Tygodniku Polskim”. Kiedyś, bo dzisiaj odgĂłrna cenzura czy samocenzura Pani na druk krytycznych uwag o wierchuszce polonijnej nie pozwala. Wszystko jest i musi być cacy. Słodkie aĹź do mdłości. Czyli zafałszowane! W prasie PRL o reĹźymie komunistycznym pisano rĂłwnieĹź w samych superlatywach. - „Tygodnik Polski” nie jest obecnie wiarygodnym ĹşrĂłdłem informacji do historii PolakĂłw w Australii!
A oto jak wyglądała i często nadal wygląda praworządność polonijna w Australii:
1. W sydneyskich „Wiadomościach Polskich” z 17 czerwca 1956 roku w artykule K. Bezubika pt. „Czy nowe rozdroĹźe” czytamy, Ĺźe w organizacjach polskich w Australii działa się metodą trykĂłw i obłudy, Ĺźe są one dalekie od zasad demokratycznych. Statuty i regulaminy, ujmujące Ĺźycie organizacyjne w określone ramy i prawidła, nikogo nie obowiązują i przez nikogo nie są przestrzegane. – Gdyby BĂłg chciał nam chociaĹź trochę powiedzieć coś na ten temat, to dowiedzielibyśmy się wprost niesamowitych historii i o niesamowitych łajdactwach popełnionych przez wielu prezesĂłw. Wielu z nich, jak rĂłwnieĹź duchowni Wiesław Słowik i Rajmund Koperski wiedziało i wie, Ĺźe rĂłwnieĹź i ja znam wiele ich grzechĂłw – i stąd ta ich wprost zwierzęca nienawiść do mnie.
2. W 1956 roku nastąpiło zawieszenie działalności Zjednoczenia Polskiego w Geelong (Wiktoria) z powodu niesubordynacji ze strony sekretarza i skarbnika w zarządzie; sekretarz wysłał takĹźe listy obraĹşliwe do szeregu PolakĂłw (J.R. Macioszek Na niwie społecznej w Geelongu „Wiadomości Polskie” 27.1.1957).
3. W 1970 roku redaktor ukazujących się jeszcze wĂłwczas w Sydney „Wiadomości Polskich” Jan Dunin Karwicki dokonał prawdziwego (a la południowoamerykańskiego) zamachu stanu w Radzie Naczelnej Polskich Organizacji w Australii;
4. Ponad 20 lat działał w Sydney Związek PolakĂłw Solidarność, mający rzekomo ponad 1000 członkĂłw, kierowany przez p. Odolińską, ktĂłry dysponował 10 czy 12 mandatami (na ok. 70) na zjazdach Rady Naczelnej Polskich Organizacji w Australii; jego głosy decydowały o wyborze prezesa (K. Łańcucki, J. Rygielski)!; kiedy 3 lata temu zmarła p. Odolińska wraz z nią zmarła 1000-osobowa (!) Solidarność, ktĂłra okazała się być fikcyjnym tworem; niech mi nikt nie wmawia, Ĺźe o tej fikcyjności nikt nie wiedział! – Tą sprawą kryminalną powinna się zająć odpowiednia instytucja australijska. Tak jak sprawą głupiego utracenia Domu Polskiego w Melbourne (City) przez wydawcę „Tygodnika Polskiego” policja australijska (psim obowiązkiem zarządu było ubezpieczenie przez Was Domu, jak jak to zrobił Wasz partner, pan Kiełbaska!). NiektĂłre zebrania wydawcy „Tygodnika Polskiego” odbywały się rĂłwnieĹź niezgodnie z prawem australijskim, co potwierdziła na piśmie kontrolująca to australijska instytucja (list N.F. Curry z Registrar of Building Societies Co-operative z 29.8.1977 w archiwum SHPA)!
5. Wydawca SPOŁECZNEGO „Tygodnika Polskiego” mianowała bez konkursu kilku redaktorĂłw pisma, a przed laty Federacja Polskich Organizacji w Wiktorii za pieniądze rządu australijskiego (!) pracownika opieki społecznej, łamiąc tym nawet australijskie przepisy.
Czy w życiu polskim w Australii coś się zmieniło na lepsze w ostatnim ćwierćwieczu, czy mamy lepszych prezesów i działaczy społecznych? Bez wątpienia mieliśmy w tym okresie i mamy w niektórych zarządach organizacji polskich dobrych ludzi, katolików (chrześcijan) i Polaków. Jednak nie brak w tych szeregach ludzi, którzy brali udział w awanturach sprzed 50 (!) czy 30 laty oraz bardzo wielu nowych wilków w owczej skórze.
Np. mam kopię dokumentu Victoria. A Return of Prisoners Convicted at the Sittings of the County Court held at Melbourne. Sentenced on the 21st day of March 1991, z którego dowiaduję się o skazaniu pewnego Polaka (nazwisko podane) na 2 lata w zawieszeniu za wzbogacenie się poprzez 7 wyłudzeń pieniędzy i 1 próbę wyłudzenia pieniędzy. Dzisiaj osoba ta piastuje stanowisko prezesa jednej z najważniejszych organizacji polskich w Australii!

Tak więc jednym z moich wrogów jest zwykły kryminalista! Ale czy w gronie moich wrogów tylko on jeden jest kryminalistą (mam na myśli także te osoby, które są kryminalistami, ale uniknęły wymiaru sprawiedliwości)? Na pewno nie. O jednej osobie wiem, że była w kolizji z prawem.

Z kolei z tekstu „Kilka pytań w związku z lipcowym zebraniem w Domu Polskim w Wollongong” (Puls Polonii 24.7.2007) dowiadujemy się o rzekomych nieprawidłowościach w prowadzeniu tego Związku.

JednakĹźe najbardziej krytyczną opinię o obecnej Polonii australijskiej wystawił Tomasz Lis, dyrektor Departamentu Konsularnego Ministerstwa Spraw Zagranicznych w Warszawie, ktĂłrą wydrukował w streszczeniu Anety Jezierskiej dziennik krajowy „Nasz Dziennik” z 8 czerwca 2006 roku. Dyrektor Lis na samym początku obala mit, Ĺźe Polonia australijska moĹźe być przykładem dla wszystkich innych Polonii świata – dobrego zorganizowania, ogromnej aktywności i umiejętności wykorzystywania moĹźliwości, jakie stwarza państwo osiedlenia. UwaĹźa, Ĺźe: „Obecnie największym... problemem jest rozdĹşwięk międzypokoleniowy”. – Stara Gwardia, chociaĹź licząca około lub ponad 80 lat, kurczowo trzyma się stołkĂłw prezesowskich (np. wydawca „Tygodnika Polskiego”) i chce nadal utrzymywać rząd dusz w polonijnej Australii – narzucać Polonii – dzisiaj w duĹźym odsetku juĹź solidarnościowej - swoje zdanie, swoją wolę, a takĹźe swoją nienawiść i zawiść. A patronuje jej w tym rektor Polskiej Misji Katolickiej w Australii, jezuita Wiesław Słowik.

Zatrzymajmy się przy tej oto opinii Jerzego Malcharka o naszej wierchuszce polonijnej: Wielokrotnie są uĹźywane (przez nią) te same metody walki, ktĂłre są uĹźywane przez naszego wroga – komunizm.

To bardzo ważne i prawdziwe stwierdzenie. Tak było i tak jest często po dziś dzień. Dlatego w liście do Wiesława Słowika TJ napisałem mniej więcej tak, że gdyby niektórzy nasi liderzy polonijni mieniący się katolikami mogli czuć się tak bezkarnie jak czuli się oprawcy PRL-owskiej SB, to by mnie po prostu zlikwidowano. Tak jak SB zlikwidowało ś.p. ks. Jerzego Popiełuszkę.

Ĺťeby zrozumieć to, Ĺźe Ĺźycie społeczno-polityczne PolakĂłw w Australii od samego początku zaistnienia bardzo duĹźej społeczności polskiej w tym kraju zaraz po II wojnie światowej było jednym wielkim koszmarem (potwierdzają to nie tylko roczniki „Tygodnika Katolickiego” – „Tygodnika Polskiego”, ale i innych polskich pism z tego okresu) trzeba cofnąć się do czasĂłw powojennych w Niemczech, skąd przybyła zdecydowana większość PolakĂłw do Australii. Po klęsce Niemiec w maju 1945 roku powstało tam masę obozĂłw dla PolakĂłw, ktĂłrzy zostali wywiezieni do III Rzeszy przez hitlerowcĂłw na roboty przymusowe podczas II wojny światowej oraz byli jeńcy wojenni, w ktĂłrych przebywali późniejsi emigranci polscy w Australii do 1948-51. W obozach tych władzę uchwyciły bardzo często ciemne typy, cwaniaczki, jak rĂłwnieĹź zwykli kryminaliści oraz – wstyd to mĂłwić – wielu przedstawicieli polskich przedwojennych partii politycznych i inteligencji. A Ĺźe jedno z porzekadeł mĂłwi, Ĺźe „z kim się zadajesz takim się stajesz”, wielu dotychczas porządnych ludzi spośrĂłd inteligencji polskiej wykoleiło się moralnie, a nawet stało się kryminalistami! Wiele takich osĂłb przyjechało do Australii. Polacy z obozĂłw w Niemczech zapamiętali dobrze te czasy, jak byli okradani i terroryzowani przez polską administrację obozĂłw. I to był bodajĹźe główny powĂłd dlaczego ponad 90% przybyłych tu z Niemiec PolakĂłw nie włączyło się do budowania polskiego Ĺźycia organizacyjnego w Australii.

O tych sprawach pisał dobitnie w australijskim „Tygodniku Katolickim” ks. Wojciech Sojka w artykule „O dmuchaniu na zimne” (20.7.1950): (JuĹź w Australii)...od obozu do obozu i od baraku do baraku chodzi ta sama smutna lamentacja: - „Jest Ĺşle, bośmy tu na emigracji nijak nie zorganizowani, a jak się tu w ogĂłle organizować? Jeszcze raz się wystrychnąć na dutka? Uwierzyć wymownym kandydatom na wielkich prezesĂłw i skarbnikĂłw, co to najpiękniejszymi słowami obiecują gĂłry złota, a gdy się kasa napełni, to znika taki jeden i drugi ptaszek, Ĺźe go tajniacy nie znajdą, a choćby i znaleĹşli? Grosika od takiego łotrzyka nie wyłuskasz, bo dawno wszystko puścił – licho jedno wie na co i jak... Bo Ĺźe nas kiwali, to kiwali. Bezczelnie. I to nie Ĺźaden hitlerowiec, nie Ĺźaden SS-man, ale swoje chłopy. Nieraz wysoko utytułowane... Śmietanka społeczna, tylko kryminałem pachnąca, Ĺźe fee!...”.

Jeszcze ostrzej na ten temat napisał redaktor „Tygodnika Katolickiego” ks. Konrad E. Trzeciak: ...Trzeba bowiem przyznać, Ĺźe komisje w Europie mało się interesowały stanem moralnym przyszłych imigrantĂłw i wskutek tego prześlizgnęły się tu do Australii jednostki, ktĂłre właściwie winny siedzieć w Europie za kratą.. . (Rachunek sumienia „T.K.” 8.6.1950).

O tych sprawach czytamy również w Raporcie Egzekutywy Australijskiej Partii Pracy z 1957 roku: że imigranci byli niedostatecznie przesiani przez komisję imigracyjną, że nieraz mają wątpliwą przeszłość (questionable records) lub uważają za swoich bohaterów-liderów osoby będące w pewnych wypadkach kryminalistami.

Władze australijskie do końca 1951 roku deportowały do Niemiec 5 polskich kryminalistĂłw („Tygodnik Katolicki” 1.12.1951); nie mam danych o późniejszych deportacjach. W 1952 roku w australijskiej prasie i radiu ukazało się szereg artykułów krytycznych pod adresem polskich imigrantĂłw („Tygodnik Katolicki” 13.9.1952). Powtarzały się one przez wiele lat, na co ciężko pracowało rĂłwnieĹź wielu naszych tzw. działaczy społecznych.

Tak, wśrĂłd polskich działaczy w Australii od końca lat 40. XX w. do końca lat 80 było duĹźo ciemnych typĂłw – ludzi z ciemną przeszłością, a nawet sporo zwykłych kryminalistĂłw (są dwa rodzaje kryminalistĂłw: ci, ktĂłrzy siedzą w więzieniu i ci, ktĂłrzy ciągle chodzą na wolności). To głównie spośrĂłd tego grona osĂłb wywodzili się moi najwięksi wrogowie – bezduszni „ludzie”. Swoją nienawiść do mnie potrafili przeszczepić nawet niektĂłrym emigrantom solidarnościowym.

Od stycznia 1992 roku nowym redaktorem „Tygodnika Polskiego” został Michał Filek, przybyły do Australii w latach 80. Nie znałem go i on mnie nie znał osobiście. Kiedy został redaktorem wybrałem się do redakcji aby mu osobiście pogratulować objęcia stanowiska redaktora. W redakcji zastałem jego poprzednika, a mojego następcę, red. Jerzego Grot-Kwaśniewskiego. Kwaśniewski przywitał się ze mną i przedstawił Filkowi. Ten spojrzał na mnie spode łba i... nie podał mi ręki. Widziałem zaĹźenowanie Kwaśniewskiego, chociaĹź on nie naleĹźał do moich przyjaciół (był wychowankiem przedwojennej Polski, a nie PRL-u!). Świadkiem tego była sekretarka administracji „T.P.”, p. Teresa Szulc. Filek szczerze mnie nienawidził do końca, a na jednym z zebrań rocznych wydawcy pisma w ich Ăłwczesnym lokalu na Collingwood chciał mnie nawet pobić, za to, Ĺźe skrytykowałem jego pracę redakcyjną (to była POWSZECHNA krytyka: chciał narzucić czytelnikom swoje SKRAJNE zapatrywania polityczne; to wĂłwczas „Tygodnik Polski” został oskarĹźony w Australijskiej Radzie Prasowej o antysemityzm!).

Polactwo

Dla mnie niedobrzy Polacy – krzywdzący drugich PolakĂłw dla samej satysfakcji krzywdzenia to nie Polacy, a tylko POLACTWO. Bo przecieĹź musi być zaznaczona róşnica między dobrym, a niedobrym Polakiem, między dobrym katolikiem polskim, a pseudokatolikiem – sługą Szatana, ktĂłrych wśrĂłd elity polskiej w Australii mieliśmy i mamy wielu; mieliśmy i mamy rĂłwnieĹź kilku upadłych księży, jak np. Wiesława Słowika TJ, Leonarda Kiescha TJ czy Rajmunda Koperskiego OP. Zmarły w 1980 roku jezuita polski w Melbourne, o. JĂłzef Janus, nazywał tę naszą szatańską elitę „inteligencją na chwiejnych nogach” i często ją gromił z ambony na polskich mszach w kościele św. Ignacego w Richmond (są jeszcze ludzie, ktĂłrzy to pamiętają).

WśrĂłd polskich działaczy społecznych w naczelnych organizacjach polskich w Australii mamy dwie grupy: prawdziwych społecznikĂłw i trutniĂłw. Trutnie, ktĂłre z natury swej są niezdolne do owocnej pracy społecznej!, to zazwyczaj osoby, ktĂłre zdegenerowały się w obozach polskich w Niemczech i ktĂłrych przez emigrację dotknęła degradacja społeczna. Im wcale nie chodziło i nie chodzi o dobro Polski, PolakĂłw i sprawy polskiej oraz dobro PolakĂłw w Australii. Im o nic innego nie chodziło i nie chodzi jak o wywyĹźszenie siebie wśrĂłd Polonii – o bycie na tapecie dla zaspokojenia swojej próşności. Aby być kimś „waĹźnym”.

Ci ludzie chorowali na „waĹźność” i manię wyĹźszości. Clive S. Barry, australijski urzędnik imigracyjny biorący udział w transportowaniu na statkach czterech wielkich grup imigrantĂłw z Niemiec do Australii, w znanym tygodniku australijskim „The Bulletin” (30.5.1951) w swoich refleksjach z tych podróşy napisał, Ĺźe bardzo wielu PolakĂłw przedstawiało mu się jako podsekretarze stanu (wiceministrowie): ...odnosi się wraĹźenie, Ĺźe ludność Polski musiała się dzielić na dwie klasy: podsekretarzy stanu i inni.. . i Ĺźe nieraz zachowywali się nieszlachetnie i nieuczciwie...; i o skłóceniu między nimi na statku!

Prezesura w organizacji miała i często nadal ma zakryć przykry dla nich fakt, Ĺźe w Ĺźyciu zawodowym pracują w fabryce czy są na podrzędnych stanowiskach, chociaĹź niektĂłrzy z nich mają dyplom ukończenia wyĹźszej uczelni. Trzymają się swej prezesury jak rzep psiego ogona (Krzysztof Łańcucki był prezesem Rady Naczelnej Polskich Organizacji w Australii aĹź przez 18 lat!, a ustąpił dopiero pod naciskiem opinii publicznej i ataku red. Michała Filka na niego w „Tygodniku Polskim” na nieudolność i tragizm jego prezesury; to była jedyna albo jedna z kilku uwag krytycznych o naszych liderach w „Tygodniku Polskim” od 1977 r.). Ludzie ci przez swoją degradację są zazdrośni wobec kaĹźdej wybijającej się osoby i nie pozwalają jej realizować swoich ambicji Ĺźyciowych na polu pracy społecznej wśrĂłd Polonii. To jest główna przyczyna braku młodych i inteligentnych ludzi w organizacjach polskich w Australii. Ile czułem wokół siebie obrzydliwej zazdrości jak zostałem redaktorem „Tygodnika Polskiego”! Powtarzam, tylko dlatego – przez głupią zazdrość - polskie Ĺźycie organizacyjne w Australii było i jest takie marne. I dlatego tyle w nim było i jest kłótni i „wykopań” potencjalnych konkurentĂłw – ludzi, ktĂłrzy mogliby zrobić coś dobrego dla nas, a tym samym usunąć w cień jednego czy drugiego prezesa-trutnia. Tyle udanych prĂłb rujnowania Ĺźycia osobistego nielubianych przez bandę ludzi.

A. i E. Kwiatkowscy tak to ujęli w swoim tekście zatytułowanym „Stary hycel”: Wiemy, jak wygląda ta zorganizowana, a właściwie zdezorganizowana społeczność polska. Federacja Polskich Organizacji w Wiktorii – gdzie mieszka około 29 tysięcy PolakĂłw – liczy sobie zaledwie około 450 osĂłb, a więc 28.500 PolakĂłw nie uznaje Federacji, jako reprezentacji. S(tanisław) Róşycki (zawodowy antykomunista, stojący obok Stefana Nowickiego na straĹźy czystości ideologicznej Polonii australijskiej – M.K.) nie uznaje nikogo, tylko siebie, a inni nie uznają jego. Chyba, Ĺźe uznają go jako Don Kichota. Ta „zorganizowana społeczność” to kilku desygnowanych „prezesĂłw”, zajmujących się rujnowaniem Ĺźycia społecznego, a nierzadko i osobistego innych („Kurier Polski”, Sydney, Nr 3-41972).

Powtarzam za Kwiatkowskimi: trutniom-prezesom i wielu tzw. działaczom polonijnym wcale nie chodziło i nie chodzi o dobro Polski, PolakĂłw i sprawy polskiej oraz dobro PolakĂłw w Australii, o rozwĂłj społeczności polskiej w Australii. Najlepszym na to dowodem są słowa wypowiedziane przez sekretarza Spółdzielni Dom Polski w Melbourne (to od 1977 r. wydawca „Tygodnika Polskiego”) Jerzego Wyszogrodzkiego na zebraniu udziałowcĂłw (27.9.1953), Ĺźe inteligencja polska (tak określił czołowych działaczy polonijnych) zawiodła w odniesieniu do zbiĂłrki pieniędzy na budowę Domu Polskiego, podczas gdy „ludzie tzw. prości dawali przykłady wzruszającej troskliwości i przychylności sprawie rozwoju Spółdzielni” („Tygodnik Katolicki” 10.10.1953). Z kolei w wydawanych w Sydney „Wiadomościach Polskich” z datą 4 grudnia 1955 roku Zarząd Okręgu Związku Harcerstwa Polskiego w Australii pisze: ...pismem naszym z dnia 5.6.1955 l. dz. 77/55 prosiliśmy Prezydium Rady (Naczelnej Polskich Organizacji w Australii) o poparcie akcji na rzecz młodzieĹźy polskiej w Australii i do dziś nie otrzymaliśmy odpowiedzi, mimo przypomnienia.

Te trutnie spełniały i zapewne niektĂłrzy z nich jeszcze dzisiaj spełniają jedną bardzo hańbiącą ich rolę, skrycie ukrywaną – rolę szpicli i donosicieli australijskiej słuĹźby bezpieczeństwa. PrzywĂłdca Australijskiej Partii Pracy dr Herbert Evatt (1951-60) oświadczył w Parlamencie, Ĺźe australijska policja bezpieczeństwa zbiera po cichu i zaocznie informacje o wielu obywatelach, a kaĹźdy imigrant ma tam swoją teczkę („Wiadomości Polskie” 3.2.1957). – Kto zapełniał te teczki informacjami o Polakach, niekiedy bardzo podłymi: zwykły zjadacz chleba Kowalski czy niektĂłrzy prezesi i członkowie zarządĂłw polskich organizacji?

To te trutnie starały się o podporządkowanie sobie mnie jako redaktora „Tygodnika Polskiego”. Niekiedy brutalnie. Jednak nie dałem się – wolałem stracić stanowisko redaktora niĹź być czyimkolwiek pachołkiem, a tym bardziej naszych trutni. Moi następcy podporządkowali się im (od 1977 roku drukujecie same pochwały o nich). Stąd wypływała i wypływa u Was dodatkowa niechęć do mnie – do człowieka, ktĂłry w przeciwieństwie do Was moralnie się nie zhańbił, nie podporządkował się niemoralnym i de facto antypolskim trutniom.

Was nie stać na polemikę ze mną i z tym co piszę (nie ma się temu co dziwić, gdyĹź z PRAWDĄ ciężko jest polemizować!). Tak jak T. Brzeziński („Wiadomości Polskie” 13.3.1960) jestem karany w zwykły POLSKI sposĂłb polemiczny, tj. nie argumentami rzeczowymi, ale osobistymi szeptanymi atakami, mającymi mnie zdyskredytować w oczach ludzi jeszcze nie będących moimi wrogami, albo straszycie sądami. A wszystko to łączycie w przedziwny sposĂłb ze swym rzekomym katolicyzmem, ze swą niby słuĹźbą Bogu.

Ciekawe byłoby się dowiedzieć jakie były również kontakty niektórych naszych rzekomo antykomunistycznych liderów czy innych wysoko postawionych osób z Konsulatem PRL w Sydney i PRL-owskimi służbami. Bo że były to więcej niż pewne. Na tzw. Liście Wildsteina jest kilka nazwisk późniejszych działaczy polonijnych w Australii, z których wszyscy byli i są moimi wrogami, chociaż niektórzy z nich wcale mnie osobiście nie znają i nie doznali ode mnie żadnej krzywdy!

Również jest pewne, że po 1989 roku Polonię australijską podporządkowano pomagdalenkowej sitwie rządzącej Polską czy raczej PRL-bis. Nie wierzę, że zgoda naszych dotychczasowych zawodowych działaczy antykomunistycznych na to, aby prezesem Rady Naczelnej Polskich Organizacji w Australii został były członek PZPR Janusz Rygielski nie była ukartowana przez kogoś w Polsce (rządzili tam wówczas Aleksander Kwaśniewski jako prezydent i rząd postkomunistów) i narzucona naszym liderom.

Pierwszego konsula generalnego rzekomo juĹź wolnej Polski – dra Grzegorza Pieńkowskiego przekonywałem do tego, aby słuĹźył WSZYSTKIM Polakom w Australii. To przekonywanie odbiło się jak groch o ścianę – jednym uchem mu weszło i drugim uchem zaraz wyszło. SłuĹźył, jak i jego następcy, tylko tym, ktĂłrym miał czy chciał słuĹźyć. A poza tym wielu naszych liderĂłw wiedziało jak ich skorumpować. Takie metody stosowano wszędzie juĹź od najdawniejszych czasĂłw. Dlaczego nie mieli by korzystać z nich rĂłwnieĹź niektĂłrzy liderzy polscy w Australii, a ich beneficjentami nie mieli być niektĂłrzy konsulowie polscy?! (Jak Federacja przywłaszczyła sobie konsula „Sprawy PolakĂłw” Nr 21, 1995, str. 16).

Pragnę tu mocno podkreślić, Ĺźe rĂłwnieĹź między komunistycznym Towarzystwem Łączności z Polonią Zagraniczną „Polonia” a obecnym Stowarzyszeniem „WspĂłlnota Polska” nie ma Ĺźadnej (najmniejszej!) róşnicy. „WspĂłlnota Polska” tak jak dawna „Polonia” słuĹźy tylko i wyłącznie „samym swoim” tylko tyle, Ĺźe z drugiej strony barykady i rĂłwnie jak „Polonia” nie ma zielonego pojęcia o sprawach i problemach polonijnych. A najmniej interesuje ją słuĹźenie WSZYSTKIM Polakom na świecie i rozwiązywanie naszych problemĂłw. Kiedy w 2007 roku spytałem redaktora portalu „WspĂłlnoty Polskiej” - „Świata Polonii” Andrzeja Grzeszczuka dlaczego w ich portalu nie ma forum, na ktĂłrym w sposĂłb kulturalny moĹźna by było prowadzić dyskusje na tematy związane ze sprawami i problemami PolakĂłw na świecie, to mi odpisał, Ĺźe takie forum powstanie (trzymam w komputerze i na dyskietce ten e-mail). Nie powstało przez dwa lata i na pewno nigdy nie powstanie. Bo od tych spraw „WspĂłlnota Polska” ucieka jak diabeł od święconej wody. W sprawach polonijnych triumfuje zakłamanie; przekazywany jest nam fałszywy obraz Polonii.

Winę za to ponosi długoletni jej prezes (przez 18 lat!), prof. Andrzej Stelmachowski – jeden z bohaterĂłw magdalenkowych rozmĂłw z komunistami (Wikipedia.pl), gdzie, jak moĹźna przypuszczać, dyskutowano rĂłwnieĹź o tym jak opanować Polonię, jak wpłynąć na nią, aby zaakceptowała PRL-bis. PrzecieĹź upadek Towarzystwa „Polonia” i natychmiastowe powstanie „WspĂłlnoty Polskiej” odbyło się na pewno zgodnie z jakimś planem. PrzecieĹź ktoś musiał zadecydować o tym, Ĺźe jej prezesem zostanie prof. Andrzej Stelmachowski, człowiek, ktĂłry całe swoje Ĺźycie (w chwili wyboru na prezesa miał 65 lat!) nie miał nic wspĂłlnego z Polakami na emigracji i na pewno niewiele o nas wiedział. Dlatego od 1990 roku cieszą się względami Stowarzyszenia „WspĂłlnota Polska” tylko ci, ktĂłrzy na tę współpracę poszli! Inni, jak np. Światowa Rada Badań nad Polonią czy ja, są ignorowani, a nawet zwalczani.

To skandal, Ĺźe Stowarzyszenie „WspĂłlnota Polska” uznaje za JEDYNĄ reprezentację PolakĂłw w Australii Radę Naczelną Polonii Australijskiej i Nowozelandzkiej, ktĂłra reprezentuje najwyĹźej 10-20% PolakĂłw mieszkających w tym kraju i nie zrzesza wszystkich organizacji polskich działających na piątym kontynencie (w Nowej Zelandii nie reprezentuje większości organizacji: zob. Marian Kałuski „Polacy w Nowej Zelandii” Toruń 2006). A jeszcze większym skandalem jest to, Ĺźe to nie jakiś komitet związany ze „WspĂłlnotą Polską” decyduje kto z Australii (czy z innego państwa) będzie uczestniczył w Zjazdach Polonii i PolakĂłw z Zagranicy, a tylko decyzją zarządu „WspĂłlnoty Polskiej” decyduje o tym np. Rada Naczelna Polonii Australijskiej i Nowozelandzkiej. Efektem tego jest to, Ĺźe w zjazdach tych nie uczestniczą osoby, ktĂłre powinny w nich uczestniczyć i swą obecnością czynić z nich poĹźyteczne przedsięwzięcia na rzecz Polonii, ale „sami swoi” lub „kumoszki z Windsoru”. WśrĂłd delegatĂłw na III Zjazd w Warszawie w 2007 roku było właśnie kilka „kumoszek z Windsoru”. Zjazd taki kosztuje miliony złotych, a ich efekt jest prawie Ĺźaden! Ot „sami swoi” – 3000 ludzi! - często wypowiadali banały, pojedli sobie i popili oraz poszli do kina za pieniądze polskiego podatnika.

Np. z magazynu „WspĂłlnota Polska” (Nr 5/2007) dowiadujemy się, Ĺźe na III ZjeĹşdzie Polonii został przejęty wniosek o Przekształcenie strony internetowej Stowarzyszenia „WspĂłlnota Polska” w interaktywne forum wymiany doświadczeń i informacji (wcześniej ja to sugerowałem w portalu PAP „Polonia dla Polonii”). – Dzisiaj mamy juĹź 2009 roku. Czy wniosek został wykonany? – Nie!

Stowarzyszenie „WspĂłlnota Polska” często współpracowało i współpracuje z działaczami polonijnymi (rozrabiaczami i ludĹşmi bez Ĺźadnych zasad moralnych), ktĂłrym Ĺźaden dĹźentelmen i prawy Polak nie podałby ręki.

Czy nikt z grona tak wielu działaczy Stowarzyszenia „WspĂłlnota Polska” naprawdę nie dostrzega tego, Ĺźe swoją działalnością często sieje lub wspiera nienawiść między Polakami na świecie, pracując tym samym nad tym, aby słuszne było powiedzenie „Polak Polakowi wilkiem”?

Niech Stowarzyszenie „WspĂłlnota Polska” udowodni mi, Ĺźe tak nie jest, to ich oficjalnie przeproszę.

Stowarzyszenie „WspĂłlnota Polska” jest nam potrzebne, ale nie takie, jakim jest dzisiaj. Dzisiaj w swej pracy jest wierną kopią reĹźymowego Towarzystwa „Polonia”, synekurą dla niektĂłrych osĂłb, rozbija Polonię i wyrzuca w błoto wiele z tych kilkudziesięciu milionĂłw złotych, ktĂłre dostaje od rządu. Uczciwa dyskusja na ten temat bezstronnych PolakĂłw na emigracji potwierdziła by to co tutaj napisałem (udało mi się zebrać trochę wypowiedzi na ten temat).

Jeśli poruszam te sprawy tutaj to tylko dlatego, Ĺźe „Tygodnik Polski” popiera obecne status quo w odniesieniu do Stowarzyszenia „WspĂłlnota Polska”, działając serwilistycznie wobec Rady Naczelnej Polonii Australijskiej i Nowozelandzkiej.

Polak Polakowi wilkiem

Wrogość okazywana mi przez wielu „ludzi” z polonijnego świecznika w Australii ma rĂłwnieĹź i drugie ĹşrĂłdło, o ktĂłrym marginesowo juĹź wspomniałem. Jest nim zawiść. Bowiem przy mnie (biorąc pod uwagę chociaĹźby tylko moje osiągnięcia pisarskie – 16 książek po polsku i po angielsku wydane w Australii, Anglii, USA i Polsce, często przez renomowane firmy wydawnicze) bardzo wielu z nich to, niestety, zwykłe szaraki. I moje osiągnięcia ich i Was bolą. Bowiem juĹź w XV wieku Jan Długosz w swej „Historii Polski” napisał, Ĺźe złą cechą PolakĂłw jest bezinteresowna zawiść. A w portalu onet.pl w komentarzach po artykule: "W ONZ Rice straciła twarz" (13.1.2009) jeden z internautĂłw pisze: „KAĹťDY ĹťYD ZA ĹťYDEM W OGIEŃ PÓJDZIE!!! TO ICH POZYTYWNA CECHA, ktĂłrej wielu Polakom brakuje. NiektĂłrzy Polacy swoich rodakĂłw prędzej za złotĂłwkę by w łyĹźce wody utopili niĹź pomocną dłoń podali”.

Warto zapoznać się rĂłwnieĹź z treścią artykułu Wojciecha Wencla „Z dziejĂłw nienawiści w Polsce”, ktĂłry wydrukował dziennik „Rzeczpospolita” 26 grudnia 2008 roku oraz z BARDZO WAĹťNYM artykułem pt. „Tylko wojna moĹźe nas połączyć” (Wirtualna Polska 14.10.2008), w ktĂłrym czytamy m.in., Ĺźe według opinii wielu PolakĂłw ...łączy nas nienawiść do samych siebie. Największym wrogiem Polaka jest drugi Polak... Polacy nie potrafią Ĺźyć w zgodzie i przyjaĹşni. Na pytanie: Czy coś PolakĂłw łączy jest krĂłtka odpowiedĹş: nie! ...to taka nasza przypadłość narodowa, Ĺźe człowiek człowiekowi wrogiem... Cechą PolakĂłw jest donosicielstwo i pazerność, głupota, nietolerancja, mentalne zacofanie, egoizm, zabobonność, zawiść, kłótliwość, fałszywość, obojętność, ignorancja.

Przypominam: to są krajowe opinie Polaków o Polakach!

RĂłwnieĹź red. Gugała w komentarzu opublikowanym w „Wirtualnej Polsce” (9.12.2008) pt. „Dlaczego Polak nienawidzi obcych?” pisze, Ĺźe: Agresja, brak zaufania, bezinteresowna zawiść, zazdrość i zwykła nienawiść bliĹşniego – to dominujące cechy polskiego podejścia do sąsiadĂłw... tylko około 10% z nas jest w stanie zaufać komuś spoza najbliĹźszej rodziny… Tu aĹź się prosi o pytanie, jak to moĹźliwe w kraju, w ktĂłrym co niedziela miliony wiernych wymieniają w kościołach znak pokoju?... Dlaczego nienawidzimy obcych i kaĹźdego (z nas), kto się choć trochę wybił? Dlaczego gardzimy ludĹşmi, ktĂłrzy w jakimś momencie byli lepsi od nas? OdwaĹźniejsi, bardziej prawi, niezłomni, mądrzejsi?... Tylko od święta umiemy się skupić wokół kogoś lepszego niĹź nasza przeciętna szara masa. U nas tylko jak trwoga – to do Boga a na co dzień – tylko puste rytuały…

Tak, tacy są niestety w większości Polacy i głównie dlatego tak tragiczne były losy Polski i narodu polskiego. To przez nas samych z największego obszarowo kraju Zachodniej Europy (zachodniej cywilizacji) doprowadziliśmy do wymazania Polski z politycznej mapy Europy.

Ostatni rok Wielkiej Nowenny Tysiąclecia (1956-65), ogłoszony przez kard. Stefana Wyszyńskiego, był poświęcony walce z naszymi wadami narodowymi. – Ta walka nic nie dała, pomimo tego, Ĺźe ponad 90% PolakĂłw uwaĹźa się za katolikĂłw.

To są jednak ogĂłlne uwagi o zawiści występującej u wielu PolakĂłw. Ale moĹźe Polonia australijska jest pod tym względem lepsza? Dobrze by było gdyby tak było, ale tak nie było i nie jest. W „Tygodniku Katolickim” z 10 sierpnia 1950 roku, a więc kiedy jeszcze przyjeĹźdĹźali do Australii emigranci polscy z Niemiec (1948-51), z artykułu pt. „Polak Polakowi wilkiem”, a podpisanego Gaweł dowiadujemy się, Ĺźe juĹź wtedy, kiedy niektĂłrym Polakom trochę lepiej się poszczęściło w nowym kraju, hulała na dobre zawiść: ...Niech tylko ktĂłry z RodakĂłw pocznie się wybijać, dorabiać, posuwać w hierarchii społecznej, a juĹź „usłuĹźne” dłonie braterskie ściągają go gwałtem w dół.
Trzynaście lat później w „Tygodniku Polskim” ukazał się artykuł redaktora pisma Romana Gronowskiego pod tym samym tytułem - „Polak Polakowi wilkiem” (16.11.1963), w ktĂłrym czytamy: …Czy wiecie skąd się bierze zamoĹźność i bogaty dorobek innych grup narodowościowych – UkraińcĂłw, NiemcĂłw, Rosjan, GrekĂłw czy WłochĂłw? Bo ich ambicją narodową jest popieranie swoich! U nas jakĹźe częstym zjawiskiem jest mijanie swoich! A przecieĹź polska firma nie weĹşmie od Ciebie ani pensa więcej za swe usługi – więc zastanĂłw się, dlaczego nie dajesz jej zarobić? Przez głupią zawiść („niech on się na mnie nie dorabia”) czy przez jeszcze głupszy oportunizm? Podcinamy gałąź, na ktĂłrej siedzimy….

I tak jest po dziś dzień. Sam to doświadczyłem wiele razy.

Niech Pani i Wiesław Słowik TJ oraz wszyscy moi wrogowie zechcą spojrzeć uczciwie w swoją duszę. Jestem pewny, Ĺźe stwierdzicie, Ĺźe to co pisze „Wirtualna Polska” o Polakach i Gaweł, jak ulał dotyczy i Was. No bo wszak jesteście nie tylko Polakami, ale i „katolikami”.

W przeciwieństwie do Was ja do tego niestety typowo polskiego i „katolickiego” grona PolakĂłw się nie zaliczam i nikt nie moĹźe mnie tam zasadnie wcisnąć. I cieszę się, Ĺźe nie jestem jedynym prawym Polakiem w Australii i na świecie. ChociaĹź jesteśmy w mniejszości jest nas miliony. W swoim Ĺźyciu spotkałem bardzo wielu dobrych PolakĂłw. I niekiedy wiele im zawdzięczałem i zawdzięczam. WśrĂłd nich byli takĹźe prawdziwi słudzy Boga, jak np. śp. o. Marcin Chrostowski OP (zm. 1974) – szlachetny i święty człowiek! Pomagał ludziom, odwiedził kaĹźdego Polaka w szpitalu, brał udział w Ĺźyciu społecznym (!), chodził w podartych butach (dosłownie!) i jeĹşdził starym samochodem, takim gruchotem, Ĺźe jak zmarł to samochĂłd poszedł od razu na złom (moĹźe to potwierdzić chociaĹźby pani Dubczyk z North Sunshine, ktĂłrej mąż reperował bez przerwy ten samochĂłd, a i zapewne inne osoby).

MĂłwiąc takĹźe o „wierchuszce polonijnej” nie mam oczywiście na myśli wszystkich jej członkĂłw, gdyĹź wśrĂłd nich byli i są rĂłwnieĹź ludzie prawi, zasłuĹźeni, patrioci polscy, z ktĂłrymi niekiedy współpracowałem; współpracowałem blisko np. z Polakami w Sunshine, na Tasmanii, Newcastle i Maitland. Związkowi PolakĂłw w Maitland przewodził przez bardzo wiele lat ś.p. Feliks Dangel, wielki człowiek, Polak, a przede wszystkim prawdziwy działacz społeczny z charyzmą. Ta mała grupa PolakĂłw (zaledwie 60 rodzin polskich) pod jego przewodnictwem dokonała wielkich rzeczy. 25-lecie działalności Związku i ich wielkie osiągnięcia opisałem w dwujęzycznej pracy „Polacy w Maitland – Poles in Maitland” (Maitland 1983).

Powiem więcej: jestem dumny z wielu powodów, że jestem Polakiem. A mieszkając w wieloetnicznej Australii przekonałem się, że w każdym narodzie są ludzie dobrzy i źli i że Polacy jako tacy do najgorszych ludzi wcale nie należą.

Nie zmienia to faktu, Ĺźe miliony z nas to Ĺşli ludzie, Polacy i pseudokatolicy. A brudna piana jest zawsze na gĂłrze – zawsze się pcha na gĂłrę. TakĹźe na wierzchołek naszego Ĺźycia polonijnego. I to jest nasz tragizm. Pogłębiany tym, Ĺźe mało jest wśrĂłd nas ludzi odwaĹźnych do walki ze złem wśrĂłd zorganizowanej Polonii australijskiej. Na tym Ĺźerowali i Ĺźerują trutnie i przez to triumfują.

Jednak ten triumf sławy Wam nie przyniesie. Przyjdzie czas, Ĺźe słusznie zostaniecie wyrzuceni na śmietnik Historii, bowiem „oliwa zawsze na wierzch wypływa”, czyli Ĺźe PRAWDA zawsze zwycięża. Ten List jest takĹźe dowodem na to.

Słudzy Boga czy Szatana?

To pytanie dotyczy jezuity i obecnego rektora Polskiej Misji Katolickiej w Australii Wiesława Słowika i dominikanina Rajmunda Koperskiego, którego nie ma już w Australii.

Jeśli chodzi o jezuitę Wiesława Słowika, ktĂłrego obwiniam za wiele zła krĂłlującego wśrĂłd PolakĂłw w Melbourne, to moja matka, osoba bardzo religijna, w ogĂłle go nie zna. Widziała go kilka razy na jakiś uroczystościach religijnych czy polskich i pamiętam jak kiedyś mi powiedziała, Ĺźe „Temu księdzu Ĺşle patrzy z buzi. Nie podoba mi się ten człowiek”. – I tak jest, szczegĂłlnie jak ma kontakt ze mną. Widać, Ĺźe jest zadufany w sobie, butny i arogancki. Tak jakby chciał mi powiedzieć: „Mam cię gdzieś. Nic mi zrobisz!” (czytam to w jego oczach za kaĹźdym razem naszego spotkania).

I właśnie ta jego butność, ta arogancja, jakże daleka od chrześcijaństwa (!), dodatkowo mnie przekonują (bo o innym powodzie poniżej), że nie jest to sługa Boży, a tylko sługa Szatana.

Wiesław Słowik TJ gdyby miał chociaĹź odrobinę przyzwoitości w sobie, to zrzuciłby sutannę. Bowiem jak bezboĹźnik moĹźe być kapłanem – sługą BoĹźym, nauczycielem wśrĂłd ludu o Dobrej Nowinie?! – Ale on jej nie zrzuci. Został i jest kapłanem dla chleba. Bez trudu mającego, a poza tym najlepszego i to nie tylko z masłem i szynką, ale i rosyjskim kawiorem, ktĂłry popija najlepszym francuskim szampanem. Podczas gdy wspomniany wyĹźej o. Marcin Chrostowski OP mieszkał w wynajmowanym jednym pokoju u polskiego organisty, to jego następca Rajmund Koperski OP kupił sobie dom (oczywiście za pieniądze parafian), miał swojego ogrodnika, sprzątaczkę, kucharkę, sekretarkę, a moĹźe i jedną kobietę więcej (chodziły takie słuchy – daję na to najświętsze słowo honoru) oraz FOTOGRAFA, ktĂłry latał podczas mszy i uroczystości robiąc mu zdjęcia. Sekretarka Marzenna Piskozub zbierała dwa razy w roku wśrĂłd parafian pieniądze na pokrycie kosztĂłw urlopĂłw dla Koperskiego OP (spędzał je w Australii, ktĂłrą wyjątkowo dobrze poznał i za granicą), mĂłwiąc, Ĺźe „księdzu naleĹźy się urlop”. Kiedy my - parafianie (rĂłwnieĹź i ja!) kupiliśmy mu nowy samochĂłd, to go zaraz sprzedał i kupił sobie luksusowy samochĂłd (Marzenna Piskozub moĹźe nam coś na ten temat powiedzieć, chociaĹź nie tylko ona)! Jak to mĂłwiono w Polsce za moich czasĂłw: Ĺźycie jak w Madrycie!

Zatrzymując się jeszcze przy temacie samochodu, który parafianie kupili Rajmundowi Koperskiemu OP i który on zaraz wymienił na bardziej luksusowy samochód, to kiedy w jednym roku pojechał na 3-miesięczny urlop do Polski, księdzu, który go zastępował (werbista Dłużniewski z Papui Nowej Gwinei) nie zostawił kluczy do tego samochodu, gdyż obawiał się, że ks. Dłużniewski mu go zniszczy. Stwarzało to wielki kłopot dla ks. Dłużniewskiego i parafian, gdyż musiał on odprawiać msze dla Polaków w Nth Sunshine o 10 rano i w Yarraville o 12 w południe. Bez samochodu było to niemożliwe. Wówczas parafianie (ja w tym udziału nie brałem) poszli na skargę do prowincjała dominikanów australijskich w Camberwell. Ten natychmiast wydał polecenie p. Piskozub oddania mu kluczy (wówczas okazało się, że samochód wbrew regule zakonnej nie był własnością zakonu, a tylko Koperskiego OP!), które przekazał ks. Dłużniewskiemu.

JakĹźe innym od Koperskiego OP człowiekiem i kapłanem jest jego następca, o. Dominik Jałocha. To naprawdę wielki człowiek, katolik i Polak. Pan Jezus powiedział: „Po owocach ich poznacie”. Samo dzieło polonijne o. Dominika jest imponujące. Niech kaĹźdy pojedzie do Polskiego Ośrodka w Albion i zobaczy tamtejszą szkołę polską – największą w Melbourne, z własnymi klasami i świetnie urządzoną (włącznie z komputerami). To jego dzieło i nie jedyne. Oczywiście pomogło mu w realizacji tych przedsięwzięć wiele osĂłb, ale bez Niego tej szkoły by nie było. Tymczasem Federacja Polskich Organizacji w Wiktorii i „Tygodnik Polski” (m.in. przez syndrom Koperskiego-Piskozub) o. Dominika nienawidzą tak mocno, jak nienawidzą mnie! Nienawidzicie Go, gdyĹź On – jako jedna osoba - swoją energią, poświęceniem, pracą i osiągnięciami obnaĹźa Waszą (dziesiątek osĂłb) NICOŚĆ! – Tak, zawiść i nienawiść ludzka są bezgraniczne!

Podobnie luksusowo Ĺźyje sobie Wiesław Słowik w obszernej piętrowej rezydencji przy 23 Clifton Street w Richmond, z wszelkimi wygodami i uzgodnieniami, rĂłwnieĹź podróşami. A na dokładkę od parafian zgarnia całe worki pieniędzy. I stąd – przez bogactwo wielu księży - wzięło się powiedzenie: „kto ma księdza w rodzie, tego bieda nie dobodzie”. Słowik urodził się w 1944 roku w biednej rodzinie w Starej Wsi koło Brzozowa. Słynna „nędza galicyjska” była i jego udziałem. Jest tam nowicjat jezuitĂłw. Przypuszczam, Ĺźe jego matka rĂłzgą zagnała tam Wiesia. Tak myślę, bo w 2006 roku w drodze (komunikacja autobusowa) z Sanoka do Rzeszowa, zatrzymałem się w Starej Wsi, aby odwiedzić ciekawe muzeum jezuitĂłw. Spotkani tam dwaj młodzi jezuici nic nie słyszeli o Słowiku. Ale później w sklepie, starszy pan pomagający synowi w jego prowadzeniu, zapytany o SłowikĂłw wiele mi nie powiedział, ale z uśmiechem na ustach powiedział mi, Ĺźe Wiesio jako młodzieniec latał za dziewczętami.

Poniższy fakt to jeszcze jeden przykład na upadek moralny tak Wiesława Słowika TJ jak i Rajmunda Koperskiego OP.

Otóş jestem autorem jedynej książki polskiej wydanej w Australii o „polskim” papieĹźu Janie Pawle II – „Jan Paweł II. Pierwszy Polak papieĹźem” (Tow. Przyjacią KUL, Melbourne 1979). Książka ta miała drugie – poszerzone i bogato ilustrowane wydanie w Ameryce (Wydawnictwo „Promyk” Filadelfia 1980), a jej obszerny rozdział „Kościół katolicki w PRL” ukazał się w „Zeszycie Historycznym Nr 10”, ktĂłre były wydawane w ramach serii „Materiały do historii PRL”, wydawanych w tzw. trzecim obiegu (nielegalnie) przez antykomunistyczną Unię Nowoczesnego Humanizmu w Warszawie. Dodam tu, Ĺźe wydanie tej książki w Melbourne zostało sfinansowane przez większość księży polskich w Australii. W 1986 roku przyjeĹźdĹźał z pielgrzymką do Australii papieĹź Jan Paweł II, ktĂłry miał spotkać się rĂłwnieĹź z Polakami. Zawiązał się specjalny wieloosobowy Komitet; głównym organizatorem spotkania został Wiesław Słowik TJ. Przez Słowika TJ i Koperskiego OP, ktĂłrzy mnie nienawidzą, nie poproszono mnie do wejścia w skład tego Komitetu. Znalazło się w nim szereg prezesĂłw-trutni i nic nie znaczących płotek, ale nie jedyny polsko-australijski autor książki o papieĹźu. – Czy to nie skandal?! Czy tak postępują prawdziwi słudzy Boga?

Tylko i wyłącznie przez nienawiść do mnie Wiesław Słowik TJ pominął mnie – moje osiągnięcia literacko-naukowe i inne rĂłwnieĹź w filmie „Polacy w Wiktorii” (2006), do ktĂłrego napisał scenariusz i ktĂłrego był reĹźyserem. Np. mĂłwiąc o Pawle Edmundzie Strzeleckim pokazał WzgĂłrza Strzeleckiego w Gippsland, pomniki Strzeleckiego, oczywiście autora książki o Strzeleckim – Lecha Paszkowskiego z „grona samych swoich”, a nawet piekarnię o nazwie Strzelecki, drogę Strzelecki Highway, hotel Strzelecki Motor Inn i szereg innych rzeczy australijskich o nazwie Strzelecki. Nie pokazał jednak AUSTRALIJSKIEGO znaczka ze Strzeleckim, ktĂłry w wersji angielskiej filmu byłby dobrą reklamą Strzeleckiego wśrĂłd AustralijczykĂłw. Dlaczego Wiesław Słowik tego nie zrobił? Bo wĂłwczas musiałby wspomnieć, Ĺźe wydanie znaczka przez Australia Post w 1983 roku było tylko i wyłącznie zasługą Mariana Kałuskiego. – Nieetyczne zachowanie Słowika TJ jest tym większe, Ĺźe film ten powstał za pieniądze rządowe (podatnika australijskiego, a więc takĹźe i moje) i miał on obowiązek podejść do tej pracy bezstronnie.

Wiesław Słowik TJ i Rajmund Koperski OP to wielcy przyjaciele, co się dzielą jednym orzeszkiem. Ich przyjaźń cementuje zapewne wspĂłlne słuĹźenie złu i walka z ich wspĂłlnymi przeciwnikami (przedstawicielami dobra). Słowik bojkotuje i zwalcza mnie – Koperski teĹź. Z tym Ĺźe ten bojkot mnie zapoczątkował Rajmund Koperski.

W 1977 roku Stowarzyszenie Polskich KombatantĂłw Koło Nr 3 w Melbourne obchodziło 25-lecie swego istnienia. Z tej okazji na początku 1978 roku prezes tego Koła, Roman Zemsta-Maszynowski poprosił mnie o pomoc w opracowaniu okolicznościowej jednodniĂłwki. Mając bliskie kontakty z wieloma kombatantami, z ktĂłrych wielu okazywało mi dużą Ĺźyczliwość, a nawet i pomoc w niektĂłrych sprawach, zgodziłem się na jej współredagowanie z p. Zemstą-Maszynowskim. Rajmund Koperski był kapelanem Koła SPK. Zaraz po zerwaniu ze mną przyjaĹşni, będąc w jeszcze większej przyjaĹşni z Zemstą-Maszynowskim, załatwił odsunięcie mnie od dalszej pracy redakcyjnej. WkrĂłtce ukazała się jednodniĂłwka pt. „25-lecie Stowarzyszenia Polskich KombatantĂłw Koła Nr 3 w Melbourne” (Melbourne 1979). Na ostatniej stronie (70) zamieszczono informację: Całość opracował kol. Roman Zemsta-Maszynowski z pomocą O. R.Koperskiego O.P. – Nie podziękowano mi, chociaĹź w samej jednodniĂłwce - na stronie 22 jest wyraĹşny ślad mojej pracy – inicjały: M.K. (Marian Kałuski). O mojej pomocy wiedziało jednak wielu kombatantĂłw, ktĂłrzy oburzeni zachowaniem się Romana Zemsty-Maszynowskiego i Rajmunda Kopreskiego OP, załatwili, Ĺźe zarząd wysłał do mnie (1.2.1979, L.dz. 68/79) oficjalne podziękowanie następującej treści: Szanowny Panie. W wykonaniu postanowienia Zarządu Koła, przesyłam Sz. Panu za włoĹźony trud w pomocy redagowania „JednodniĂłwki” S.P.K. naleĹźne podziękowanie. Kreślę się z szacunkiem. Za zarząd Koła – J. Mikitczuk, Sekretarz.

Jesteśmy świadkami kryzysu wiary wśród katolików. Ten kryzys w bardzo wielu przypadkach powodują swoim zachowaniem i życiem tacy kapłani jak właśnie Wiesław Słowik TJ czy Rajmund Koperski OP.

Gdyby Wiesław Słowik TJ był prawdziwym sługą BoĹźym, to sprawy Polonii w Melbourne, gdzie ma duĹźy mir wśrĂłd wielu ludzi na świeczniku, mogły by wyglądać inaczej – przypuszczam, Ĺźe duĹźo lepiej (taki kram jaki pan). Ale on ma jakąś przyjemność paprać się w tej polonijnej zgniliĹşnie moralnej. To super-Piłat! Tam gdzie jako kapłan powinien działać energicznie, ZAWSZE obmywa ręce! Popiera Was w mojej sprawie dlatego, Ĺźe mnie szczerze nienawidzi (po katolicku?!), za to, Ĺźe byłem świadkiem jego – jako kapłana, a nie człowieka! - największego upadku moralnego (mam oryginalne listy swoje i abpa F. Little w tej sprawie!; Słowikowi wĂłwczas nie spadł ani jeden włos z głowy, gdyĹź w Kościele było i jest wiele tysięcy księży, u ktĂłrych grzech cudzołóstwa jest chlebem powszednim (zob. Katarzyna Wiśniewska Kłopoty z celibatem „Gazeta Wyborcza” 25.1.2009), a zgodnie z powiedzeniem: „k...a k..wie łba nie urwie; juĹź papieĹź Paweł VI, zmarły w 1978 r., powiedział, Ĺźe „Swąd Szatana wślizgnął się do Kościoła”). Niestety, to nie Ĺźaden sługa BoĹźy, to sługa Szatana! On nie wierzy w Boga, bo gdyby wierzyła to była by w nim bojaźń BoĹźa.

Ja nie jestem jedynym krytykiem Wiesława Słowika TJ. Jest ich bardzo wielu. JuĹź lata temu p. Dobrostański powiedział mi, Ĺźe Wiesław Słowik TJ „jest agresywny i arogancki”. Poznało się na nim wiele innych osĂłb, m.in. ci, ktĂłrzy spowodowali jego odejście z polskiego Sanktuarium Maryjnego w Essendon. Bardzo krytycznie o nim napisała do mnie 21 marca 2006 roku znana w Melbourne ElĹźbieta Szczepańska (sprawa nakręconego przez niego filmu „Polacy w Wiktorii”). Wielkim jego krytykiem jest takĹźe p. Franciszek Dominik (rĂłwnieĹź z Melbourne), spokrewniony z papieĹźem Janem Pawłem II.

Wiemy juĹź za co nienawidzi mnie Wiesław Słowik TJ. A oto za co nienawidzi mnie Rajmund Koperski OP. – Zaraz po wyborze kard. Karola Wojtyły na papieĹźa zwrĂłcił się do mnie z sugestią napisania broszury o Janie Pawle II, ktĂłrą on obiecał wydać. Zgodziłem się i za jego zgodą broszura rozrosła się w 200-stronnicową książkę. Kiedy ją napisałem i ją przeglądnął zapytał mnie bez ogrĂłdek czy zgodziłbym się na to, aby książka ukazała się pod jego nazwiskiem, za co on postara się pogodzić mnie z polonijną wierchuszką (nawet nie zasugerował zapłaty za zgodę). OdmĂłwiłem. Od tej pory stał się moim śmiertelnym wrogiem. Tylko i wyłącznie za to!!! Jak na rzekomego sługę BoĹźego to nieĹşle – prawda?

Z całego tego Listu otwartego Rajmund Koperski OP, a szczegĂłlnie Wiesław Słowik prezentują okazują się nam jako bardzo mściwi „ludzie”.

Jakie to dalekie od nauki Jezusa Chrystusa, którego niby są kapłanami!

….ciąg dalszy w części 2.

Wersja do druku

• Strona główna
• Powitanie
• Napisz artykuł
• Redakcja
• Działy
• Bannery Kworum
• Współpraca
• Linki
• Kontakt