NAPRAWA SŁUŝBY ZDROWIA

Podstawowym obowiązkiem kaĹźdego „polskiego rządu” musi być zabezpieczenie podstawowych usług lekarskich, ambulatoryjnych i stacjonarnych, dla wszystkich obywateli państwa na poziomie standardu europejskiego. Rząd, ktĂłry nie spełnia podstawowych wymogĂłw zdrowotnych obywateli jest rządem nieudolnym i niekompetentnym. Polski elektorat, wybierając agenturalny parlament, jest bezpośrednio odpowiedzialny za agenturalny niepolski rząd, a raczej nierząd. Naszą pasywnością, lekcewaĹźeniem i obojętnością przy wyborze posłów i senatorĂłw, juĹź od wielu lat popełniamy, w skutkach, ciężki błąd i sami niesiemy współodpowiedzialność za państwo byle jakie, ktĂłrym jesteśmy.

Paradoksalnie, państwa dyktatorskie potrafiły lepiej zabezpieczyć potrzeby zdrowotne swoich obywateli, niĹź obecny masoński rząd w „demokratycznej, Polsce”. W zabezpieczeniu zdrowotnym chorĂłb dziecięcych (pediatria) oraz ludzi starszych w wieku nieproduktywnym jesteśmy na jednym z ostatnich miejsc w Europie. Zapaść budĹźetowa, przed ktĂłrą nasz kraj stoi, będzie oznaczała dalszą redukcję dofinansowania słuĹźby zdrowia i szkolnictwa. Obecnie rząd wspomaga słuĹźbę zdrowia tylko czterema procentami PKB (Anglia 8 %), i jest rĂłwnieĹź jednym z najniĹźszych w Europie.

W latach 70-tych masoneria w „Raporcie Rzymskim” uzgodniła dla naszego kraju redukcję obywateli do 15 mln PolakĂłw, potrzebnych tylko do pracy fizycznej, rezerwy taniej siły roboczej dla państw zachodnich oraz do usług Ĺťydom w oczekiwanej Judeo-Polonii. Wszystkie masońskie rządy w ostatnich 20 latach, aĹź po dzień dzisiejszy, rygorystycznie spełniają masońskie postanowienie „Raportu Rzymskiego”.

Komercjalizacją szpitali oraz ich obligatoryjnym przekształceniem w spółki prawa handlowego, rząd umywa ręce od odpowiedzialności i przerzuca cały ciężar na niedofinansowane samorządy, co praktycznie oznacza głęboki kryzys służby zdrowia, szczególnie opieki szpitalnej, dla co najmniej 2/3 Polaków.

Już przed czterema laty Komisja Programowa polsko-polonijnej Organizacji Narodu Polskiego-Ligi Polskiej wypracowała, z uwzględnieniem ekonomicznej sytuacji Polski, program zabezpieczający w pełni dostęp do opieki zdrowotnej wszystkim obywatelom, niezależnie od ich wieku i zdolności finansowych. Program ten został dostarczony do PiS-u i PO, jednak bez jakiejkolwiek odpowiedzi ze strony rządu Kaczyńskiego i rządu Tuska, czy Ministerstwa Zdrowia.

PoniĹźej przedstawiamy cały tekst programu „Naprawa SłuĹźby Zdrowia" w Polsce i zachęcamy wszystkich do dyskusji nad jego załoĹźeniami.

Dr Jan Pyszko

TEZY PROGRAMOWE
NAPRAWY SŁUŝBY ZDROWIA W POLSCE

Reorganizacja służby zdrowia nie przyniosła w ostatnich latach oczekiwanych wyników i znajduje się w stanie pogłębiającego się kryzysu. Znaczenie profilaktyki, rehabilitacji i dokształcania fachowych pracowników nie jest dostatecznie doceniane i z punktu widzenia ekonomicznego traktowane raczej drugorzędnie. Jednak w państwach demokratycznych, z woli obywateli, zabezpieczenie zdrowotne, szkolnictwo i bezpieczeństwo wewnętrznie kraju mają znaczenie priorytetowe.

W czym tkwią przyczyny tego niepokojącego stanu rzeczy?

1. Brak rządowej długofalowej koncepcji i programu dla zabezpieczenia podstawowej opieki lekarskiej i pielęgniarskiej w kraju.

2. Silne upolitycznienie kierowniczych stanowisk administracyjnych i nadmiernie rozbudowana biurokracja, związane z olbrzymimi kosztami jej utrzymania.

3. Nierzadko słaba gospodarność, brak oszczędności i efektywności w pracy, przede wszystkim w lecznictwie zamkniętym. Nie wykluczona jest korupcja i słaba kierownicza fachowość.

4. Służba zdrowia w Polsce jest w porównaniu z krajami o ustabilizowanym systemie zdrowotnym co najmniej o 1/3 mniej dotowana.

5. Dotychczasowe doświadczenia z prywatnymi kasami zdrowia oraz Narodowy Fundusz Zdrowia, podlegający Ministerstwu Zdrowia, a więc pośrednio deficytowemu budżetowi rządowemu, również nie zdały egzaminu.

Jakie jest wyjście z tego impasu?

Spróbujmy skorzystać z doświadczeń państw o wysokim standarcie zabezpieczenia zdrowotnego, nie przenosząc je bezpośrednio na polskie warunki. Niżej przedstawione tezy naprawy służby zdrowia w Polsce opierają się o wyżej wymienione spostrzeżenia w kraju, doświadczenia 38-letniej pracy lekarskiej w Szwajcarii i Niemczech, oraz analizy funkcjonowania i organizacji służby zdrowia w takich krajach jak Austria, Francja, Anglia, Stany Zjednoczone, Kanada i Australia. Przy tej okazji warto przypomnieć, że nad nowym programem opieki zdrowotnej i społecznej Szwajcaria pracowała pięć lat, zaś w toku reorganizacji jest nowy program zdrowotny w Niemczech, Austrii i Francji.

Oto streszczenie głównych tez naprawy opieki zdrowotnej w kraju:

1. W obecnej sytuacji gospodarczej, społeczno-politycznej i podziale administracyjnym Polski oraz doświadczeniach ostatnich 15-stu lat, nowym i dobrym rozwiązaniem finansowej stabilizacji służby zdrowia, powinno być Ministerstwo Zdrowia całkowicie odpowiedzialne za stan zdrowia wszystkich obywateli RP.W związku z tym należy rozwiązać Narodowy Fundusz Zdrowia. Składki ubezpieczenia zdrowotnego nie płynęłyby, jak dotąd, do ZUS-u lecz za pośrednictwem Urzędu Skarbowego bezpośrednio do Ministerstwa Zdrowia. Podległe Ministerstwu Zdrowia Wojewódzkie Wydziały Zdrowia są odpowiedzialne za prawidłowe finansowe funkcjonowanie opieki zdrowotnej: ambulatoryjnej, szpitalnej i prewentywnej oraz terapii farmaceutycznej i rehabilitacyjnej, na ich terenie. W powiatach znajdowałyby się tylko biura informacyjno - doradcze Wojewódzkiego Wydziału Zdrowia, nie obciążające dodatkowo budżetu administracyjnego służby zdrowia.

2. Składki ubezpieczeniowe muszą być prawnie zastrzeżone i przeznaczone wyłącznie na całkowite zabezpieczenie racjonalnego funkcjonowania służby zdrowia w kraju, z wykluczeniem przenoszenia go na inne cele lub resorty.

3. Każdy pacjent ma wolny wybór lekarza domowego, lekarza-specjalisty oraz szpital w całym kraju.

4. Profilaktyka lekarska jest jednym z podstawowych filarów zabezpieczenia zdrowego społeczeństwa i musi być finansowo całkowicie objęta przez Ministerstwo Zdrowia. Badania prewencyjne należą do powinności lekarza rodzinnego, pediatry, urologa i ginekologa. Jest ona z punktu widzenia zdrowia i ekonomii w pełni uzasadniona gdyż znacznie obniża wydatki na leczenie i straty gospodarcze z powodu niezdolności pacjenta do pracy.

5. Każdy obywatel RP jest obowiązkowo ubezpieczony i zobowiązany do podatku na utrzymanie służby zdrowia. Udziały dla finansowania służby zdrowia pochodzą przede wszystkim od ubezpieczonych ale również od rządu, gmin i urzędów wspierających osoby i rodziny socjalnie słabe.

6. Dzieci, młodzież szkolna oraz studenci do 26 roku życia są ubezpieczeni razem z rodzicami lub podatki za nie płaci państwo. Państwo płaci również podatek zdrowotny za emerytów i rencistów jeśli ich dochód roczny nie przekracza granicy 25000 zł. Za bezrobotnych podatek ten wyrównuje gmina, w której zamieszkują.

7. Wynagrodzenie za świadczenia zdrowotne, Wojewódzki Wydział Zdrowia przekazuje najpóźniej do jednego miesiąca lekarzom, szpitalom i innym instytucjom służby zdrowia na podstawie ogólnokrajowego rejestru usług medycznych, wypracowanego przez Izbę Lekarską i Ministerstwo Zdrowia, zaakceptowanego przez Parlament RP.

8. Zawód lekarza, położnej i pielęgniarki wymaga wysokich kwalifikacji zawodowych i wiąże się ze szczególną odpowiedzialnością i osobistym zaangażowaniem. W stosunku do innych zawodów podstawowe wynagrodzenie lekarza powinno być 3 do 4 razy, zaś wynagrodzenie pielęgniarek i położnych od 1 do 1,5 razy wyższe od przeciętnej krajowej; uzupełniane w zależności od stażu, kwalifikacji, stopnia odpowiedzialności i poziomu wykonywanych świadczeń.

9. Leki objęte indeksem są w 90% pokrywane przez Ministerstwo Zdrowia, ryczałtowa dopłata wynosi 10%, jednak maksymalnie 10 zł. od recepty. Pacjentom z chronicznymi schorzeniami Ministerstwo Zdrowia płaci leki w 100 % i bez ograniczenia czasowego. Do zwrotu 10%-wego ryczałtu przez Wojewódzki Wydział Zdrowia mają prawo chorzy, ustawowo zwolnieni od składek na ubezpieczenie zdrowotne. Lekarze są zobowiązani do gospodarności przy ordynacji leków; przy porównywalnie tym samym efekcie leczniczym powinni dawać pierwszeństwo lekom krajowym przed drogimi lekami zagranicznymi.

10. Majątek Narodowego Funduszu Zdrowia, obejmujący składki ubezpieczonych, przechodzi w całości do Ministerstwa Zdrowia jako centralnej kasy chorych. Publiczne zakłady Opieki Zdrowia są własnością społeczną i przechodzą pod zarząd Województwa - jako wojewódzkie zakłady zdrowia, pod zarząd powiatu - jako powiatowe zakłady zdrowia lub pod zarząd miejski - jako miejskie zakłady zdrowia. Akademie Medyczne oraz kliniki o wysokiej specjalizacji, drogie w utrzymaniu, podlegają bezpośrednio Ministerstwu Zdrowia

11. Refundacja za leczenie szpitalne i ambulatoryjne odbywa się na zasadzie zwrotu kosztów leczenia po uprzednim wystawieniu rachunku przez szpital lub dowolnego lekarza. Prawo na refundację przez Wojewódzki Wydział Zdrowia ma każdy lekarz, posiadający koncesję wydaną przez Ministerstwo Zdrowia. Każdy świadczeniodawca otrzymuje od Krajowego Urzędu Zdrowia tę samą kwotę za to samo świadczenie, według Krajowego Rejestru Wynagrodzeń.

12. Na zasadzie prawa konkurencji i wolnego wyboru lekarza i szpitala, Ministerstwo Zdrowia umożliwia w ograniczonej ilości powstawaniu prywatnych kas ubezpieczeniowych zdrowia, będących pod jego kontrolą i dających możliwość dobrowolnego dodatkowego ubezpieczenia zdrowotnego. W niektórych krajach pacjenci dodatkowo ubezpieczeni pomagają uzupełniać budżet szpitali. Zakładanie szpitali prywatnych, podporządkowanych kontroli Ministerstwa Zdrowia, jest konsekwencją konkurencyjności w państwach demokratycznych i po spełnieniu pewnych warunków, Ministerstwo Zdrowia może je zaakceptować jako refundacyjne placówki zdrowia.

13. Wielkie zakłady, po uzgodnieniu z Wojewódzkim Wydziałem Zdrowia mogą posiadać własne ambulatoria, dostosowane do potrzeb przedsiębiorstwa.

14. Z wyjątkiem szpitali wojskowych powinna nastąpić likwidacja dotychczasowych szpitali branżowych i włączenie ich do systemu szpitali publicznych.

15. Powołanie grup ekspertów z udziałem lekarzy-specjalistów. Przedstawione tezy programowe dla poprawy i reorganizacji służby zdrowia w naszym kraju, wymagają dyskusji ze strony pracowników resortu zdrowia i wzięcia pod uwagę opinii publicznej. Tylko nowo wybrany parlament reprezentowany przez światłych parlamentarzystów i rozumiejących znaczenie zdrowia obywateli i dla gospodarki państwa, może wprowadzić w życie nowy program ochrony zdrowia, przygotowany przez Organizację Narodu Polskiego - LP.

Tezy zostały wypracowane przez Radę Programową Organizacji Narodu Polskiego.

Dr hab. med. Jan Pyszko,
Dr med. Zenon Rudzki,
Prof. dr hab. Janusz Siemiński

Wersja do druku

• Strona główna
• Powitanie
• Napisz artykuł
• Redakcja
• Działy
• Bannery Kworum
• Współpraca
• Linki
• Kontakt