Wtorek 23 Kwietnia 2024r. - 114 dz. roku,  Imieniny: Ilony, Jerzego, Wojciecha

| Strona główna | | Mapa serwisu 

dodano: 01.11.08 - 18:08     Czytano: [4083]

Dział: Na każdy temat

Legenda Solidarności?

„Wystarczy bierność dobrych ludzi, aby zło zwyciężało”.(E. Burke)


Jerzy Stanisław Borowczak-chodząca „legenda Solidarności”(?)

Zna go wielu, przez media i przyjaciół politycznych został wykreowany na jednego z głównych liderĂłw „Solidarności”, walczącego o los robotnikĂłw Stoczni. Fakty są nieco inne.

Jako uczeń wieczorowego technikum był słaby i musiano go „ciągnąć za uszy”, w przeciwieństwie do szkolnych orłów zaliczano go do tzw. „nielotĂłw”. Dziwi więc to, Ĺźe pomocnikowi kowala okrętowego, (prostowaczowi blach, ktĂłrego praca polegała m.in. na polewaniu wodą z gumowego węża blach rozgrzanych przez fachowca-kowala okrętowego) oraz jego Ĺźonie Marioli Małgorzacie, (szwaczce po zasadniczej szkole odzieĹźowej) udało się tak wysoko zajść. Fakt, Ĺźe głównie odbyło to się z pomocą Lecha Wałęsy, jest juĹź dla sprawy mniej istotny. Oni odnieśli sukces.
W związku z tym, Ĺźe chodząca „legenda Solidarności” jest osobą publiczną, był sygnatariuszem Porozumień Sierpniowych, jest Honorowym Obywatelem Miasta Gdańska, to jego wyborcom naleĹźy przybliĹźyć J. Borowczaka, sztandarową postać PO w TrĂłjmieście, obecnego radnego z Rady Miasta Gdańska.

J.S. Borowczak miał duĹźo szczęścia. Dzięki śmierci pani H. Cegielskiej oraz temu, Ĺźe nikt z uprawnionych, nie chciał być przez tak krĂłtki czas posłem, został nim mianowany. A jak potoczyły się losy innych robotnikĂłw bohaterĂłw „Sierpnia’80”?

Innymi nie mniej zasłuĹźonymi „legendami związku", ktĂłrzy idąc przez Ĺźycie, nie rozpychali się łokciami, nie domagali się gratyfikacji czy posad, ale za to ledwo wiązali „koniec z końcem” byli:

– Henryk Lenarciak, człowiek cichy, skromny i zarazem bezgranicznie oddany „Solidarności”, przewodniczący Społecznego Komitetu Budowy Pomnika Poległych StoczniowcĂłw, weteran, ktĂłremu skromna emerytura nie starczała na Ĺźycie, szczegĂłlnie na zakup drogich lekarstw dla ciężko chorej Ĺźony. Musiał, więc przez wiele lat (do dnia tragicznej śmierci pod kołami tramwaju) dorabiać na etacie nocnego dozorcy. J.S. Borowczak dyrektor „Centrum Solidarności”, zapomniał o byłych kolegach ze strajku i nie zatrudnił go,

– tymi co w Sierpniu ’80 rozpoczęli strajk, byli rĂłwnieĹź: Lucjan Prądzyński, robotnik z wydziału kadłubowego stoczni, pozostał na swoim stanowisku i „cienko przędzie” oraz Bogdan Felski, ktĂłry wyemigrował z Polski za chlebem.

J.S. Borowczak pracował w stoczni na wydziale kadłubowym tylko przez kilka miesięcy (wcześniej stacjonował na Bliskim Wschodzie w ramach misji ONZ). Począwszy od lat 80 niewiele miał wspólnego z wydziałem kadłubowym K5. Wiosną 1980 r. dołączył do grupy Wałęsy w wolnych związkach zawodowych i mimo bardzo krótkiej przynależności, czuł się ich weteranem. Doszło nawet do takiego incydentu, że publicznie w TVN 24 zakwestionował przynależność do tych związków ich założyciela, Andrzeja Bulca, a może tak trzeba robić aby zostać pomnikiem. (Jak zostać pomnikiem? Rzeczpospolita 3.09.2008 roku)
Wbrew temu, co twierdził, J.S. Borowczak nie był członkiem Tajnej Komisji Zakładowej (TKZ) Stoczni Gdańskiej. Po odrodzeniu „Solidarności” w 1989 roku, udając robotnika na wydziale kadłubowym startował do władz „Solidarności”. W latach 1990 do 1998 pełnił stanowisko przewodniczącego i w latach 1998 do 2002 r. wiceprzewodniczącego związku. Będąc przewodniczącym związku (na pełnym etacie), jednocześnie był prezesem klubu sportowego „Polonia”, rĂłwnieĹź na pełnym etacie. W Stoczni Gdańskiej, w związku, ktĂłrym kierował pokazywał się od „wielkiego święta”. Oczywiście brał za to niemałą kasę z obu firm. O etycznej i moralnej stronie tych „przekrętĂłw” szkoda po prostu mĂłwić!. Jak został on prezesem klubu sportowego nie mając ku temu kwalifikacji? O Borowczaku śmiało więc moĹźna powiedzieć, Ĺźe: był „pomocnikiem kowala z politycznymi plecami”.

„Genialna” szwaczka, specjalistką od międzynarodowej telekomunikacji w Radzie Nadzorczej PTK Centertel

Wszystko wskazuje na to, Ĺźe państwo Borowczakowie w swoim pojmowania świata uwaĹźają, Ĺźe ukończenie porządnej zasadniczej szkoły zawodowej jest rĂłwnoznaczne z ukończeniem renomowanej wyĹźszej uczelni. Nic więc dziwnego, Ĺźe Mariola z zawodu szwaczka po zasadniczej szkole odzieĹźowej i o ile mi wiadomo dzięki protekcji prezydenta Lecha Wałęsy, a dokładnie jego przysłudze udzielonej wybitnemu francuskiemu inĹźynierowi aeronautyki, dyrektorowi PTK Centertel w Polsce, panu Bertrandowi Le Guner, została członkiem Rady Nadzorczej (RN) w firmie telekomunikacyjnej PTK Centertel (nr RHB 29945). Nie przeszkadzało jej to, Ĺźe znała się tylko na szyciu szmatek, gdy inni członkowie RN byli wybitnymi francuskimi ekspertami z dziedziny informatyki i telekomunikacji. Dominującym w RN językiem, był język francuski. To było niewaĹźne. Tak naprawdę zarĂłwno dla niej jak i jej męża liczyła się i liczy „kasa”. Protegowanie do francusko-polskiej firmy telekomunikacyjnej niekompetentnej szwaczki zamiast zdolnego informatyka było błędem, poniewaĹź w oczach zarządu tego koncernu, zarĂłwno Polacy jak i sam Wałęsa pogorszyli swĂłj wizerunek, tzw. „pijar”. Dla nich (Zarządu firmy) to był po prostu polski folklor.
Zresztą, co tam, przecież jeden z najgenialniejszych wynalazców na świecie pan Thomas, Alva Edison, (wynalazca żarówki elektrycznej, fonografu oraz autor około tysiąca innych wynalazków) podobnie jak Marioli, również brakowało mu wykształcenia.

Rady nadzorcze tak spodobały się państwu Borowczakom, że byli i są członkami ich wielu, np:

– PBO-TEC Spółka z o.o. z Gdańska [nr KRS 103021] jej współwłaściciele (od 04.04.2002 -06.07.2007 r.) – (firmy w ktĂłrej „legenda” wspĂłlnie z Ĺźoną są rĂłwnieĹź w RN, zakres działania: budownictwo, telekomunikacja, handel hurtowy i komisowy, pośrednictwo finansowe i obsługa nieruchomości, wynajem maszyn i urządzeń wypoĹźyczanie art. osobistego uĹźytku i domowego, doradztwo w biznesie itd.,

– POL-BROKERS Spółka z o.o. z Sopotu (nr KRS 44484)-zakres działania: ubezpieczenia, fundusze emerytalno-rentowe, pośrednictwo finansowe, naprawa pojazdĂłw mechanicznych, sprzedaĹź paliw, reklama, pasaĹźerski transport lądowy itd.

– Jerzy Borowczak rĂłwnieĹź doradza w zakresie budownictwa ogĂłlnego oraz inĹźynierii lądowej w spółce GASTEL SA.[Wa. XIII Ns-Rej. KRS/26380/7/332] funkcjonującej na warszawskiej giełdzie. Groteskowe, na co prezesowi zarządu spółki GASTEL -T. Kwiecińskiemu potrzebna jest wiedza laika, pomocnika kowala okrętowego?
UwaĹźam, Ĺźe akurat obecność J. Borowczaka w radach nadzorczych, nie poprawi wizerunku ( PR) Ĺźadnej spółce giełdowej, zaś reklama spółki GASTEL SA „z Nami Coraz WyĹźej” moĹźe z J.S Borowczakiem się nie sprawdzić i moĹźe być „Coraz NiĹźej”.

Cóş takiego genialnego i znamiennego w dziedzinie zarządzania i organizacji firm dokonali państwo Borowczakowie, Ĺźe mimo ewidentnego braku merytorycznej wiedzy i kwalifikacji, tak chętnie przyjmuje się ich do rad nadzorczych? Normalnie, w niemal wszystkich radach nadzorczych spółek giełdowych zasiadają: praktycy, specjaliści z „najwyĹźszej półki”, z zakresu zarządzania, organizacji pracy i marketingu (w przypadku spółek Skarbu Państwa wymagane jest oprĂłcz tytułu naukowego, zaliczenie kilkumiesięcznego kursu z zakresu pracy rad nadzorczych). To od ich kompetencji, wykształcenia, fachowości i doświadczenia zaleĹźy rentowność firmy a więc zyski jej udziałowcĂłw.
Czy Jerzy Borowczak moĹźe być dyrektorem „Centrum Solidarności” (został nim dzięki protekcji Lecha Wałęsy oraz Janusza Śniadka), nie posiadając odpowiednich kwalifikacji wymaganych na tym stanowisku? Jak widać moĹźe, poniewaĹź nadal w III RP obowiązuje niepisana zasada, Ĺźe „wszyscy obywatele są rĂłwni, ale bywają rĂłwniejsi” i do tych „rĂłwniejszych” m.in. zaliczają się państwo Borowczakowie? Właśnie, dlatego III, RP często nazywa się „Rzeczpospolitą KolesiĂłw”.

Legenda-krętaczem i kombinatorem

J.S. Borowczak, na początku lat 90., będąc przewodniczącym zakładowej „Solidarności” i jednocześnie przewodniczącym Komisji Socjalnej w Stoczni Gdańskiej przydzielił sobie (za zgodą Ăłwczesnego prezesa Stoczni) mieszkanie zakładowe w Gdańsku Nowym Porcie. Fakt ten miał miejsce mimo tego, Ĺźe w stosunku do innych oczekujących zbyt krĂłtko pracował w stoczni, dobrze zarabiał a co najwaĹźniejsze byli inni, ktĂłrzy bardziej na te mieszkanie zasługiwali (np. wielodzietne rodziny kątem mieszkające u rodziny lub wynajmujące mieszkania).
Około 7 lat później, nadal będąc przewodniczącym związku „Solidarność” i jednocześnie prezesem klubu sportowego „Polonia” (brał pensje z dwĂłch firm) J.S. Borowczak otrzymał od syndyka masy upadłości Stoczni Gdańskiej mec. A. Wiercińskiego oprĂłcz komĂłrki (12 lat temu to był prawdziwy luksus), słuĹźbowego samochodu z kierowcą, dwa mieszkania zakładowe (po 5 tys. zł. kaĹźde) w wieĹźowcu na ul. Doki 2, obok stoczni, z tym, Ĺźe jedno z nich było przeznaczone dla klubu „Polonia”, ktĂłrego był prezesem. Czy od tego nadmiaru „łaski” syndyka masy upadłości, nie mogło mu przewrĂłcić się w głowie? Mieszkanie te otrzymał jego kuzyn (D.K.), zatrudniony przez niego w klubie „Polonia” na stanowisku trenera. Drugie mieszkanie tymczasowo zasiedliła jego matka. MoĹźna domniemywać, Ĺźe mieszkania oddane za bezcen mogły być prĂłbą przekupienia przewodniczącego związku zawodowego przez syndyka(?)

Kilka lat później (D.K.) kuzyn „legendy Solidarności”, trener „Polonii” sprzedał (na wolnym rynku) otrzymane od Jurka Borowczaka mieszkanie i za uzyskane pieniądze odkupił od niego znacznie większe w Gdańsku Nowym Porcie. Niedługo potem Borowczak sprzedał mieszkanie otrzymane od syndyka i za ok. pĂłl miliona zł. i kupił sobie nowe luksusowe, w pobliĹźu mola w Gdańsku Zaspie na ul. Czarny DwĂłr, z kortem tenisowym na podwĂłrku pod domem. Jak widać, pan radny, Honorowy Obywatel Miasta Gdańska jest bardzo zaradny.
Pełniąc funkcję przewodniczącego Komisji Zakładowej „Solidarności” (na pełnym etacie), praktycznie nie było go w pracy, poniewaĹź jak juĹź wspomniałem, był jednocześnie prezesem klubu sportowego „Polonia”. Taka sytuacja „pasowała” syndykowi i dyrekcji stoczni, poniewaĹź nie miał czasu bronić związkowcĂłw ani zajmować się ich sprawami.

Przy okazji, w tamtym czasie, załatwił swojemu koledze (na 10 lat), elektrykowi konserwatorowi z wydziału kadłubowego K1, Bogdanowi Oleszkowi (obecnie przewodniczącemu Rady Miasta Gdańska z PO) stanowisko dyrektora ds. zarządzania i organizacji stoczni, z wynagrodzeniem kilkunastu tysięcy zł. miesięcznie. To nic, Ĺźe brakowało jemu merytorycznej wiedzy oraz niezbędnych kwalifikacji wymaganych na tym stanowisku. B. Oleszek za to ślepo wykonywał polecenia syndyka oraz prezesa Janusza Szlanty i podpisywał podstawione mu dokumenty działając na szkodę firmy. Właśnie, w ten sposĂłb nieodpłatnie, aktem notarialnym oddano stoczniowe pochylnie na wydziale K3 firmie Synergia ’99 spółce z o.o. o kapitale 4 tys. zł., spółce, ktĂłrej prezesem był Borys Szlanta, brat Janusza. Nie bez powodu B. Oleszka w stoczni i poza nią nazywano Nikodemem Dyzmą II.
(„Historia Nikodema Dyzmy II”- Słowo Pomorskie nr 14 z marca 2007 r.)

J. Borowczak po zakończeniu krĂłtkiej działalności w Sejmie, będąc współwłaścicielem: spółki PBO-TEC z Gdańska Wrzeszcza (od 04.04.2002 do 05.02.2007 r.) pracował w charakterze „rzecznika prasowego firmy” (nie posiadając niezbędnych kwalifikacji) w Zarządzie Stoczni Gdańskiej Grupa Stoczni Gdynia, z tym, Ĺźe odbywało się to o dziwo bez świadczenia pracy! Po prostu, nie przychodził do niej, nie odbijał karty zegarowej tak jak czynią to wszyscy pracownicy stoczni, ale „za swe usługi” pobierał wynagrodzenie. Zdarzało się, Ĺźe od wielkiego święta widziano go na terenie stoczni jak oprowadzał jakieś wycieczki. Czy robił to jako dyrektor „Centrum Solidarności”, czy w tym czasie pełnił obowiązki rzecznika prasowego, nie wiadomo? Tolerowanie tego procederu przez Zarząd firmy (z pewnych względĂłw przymykano na to oczy), było nie jedynym, nieetycznym i demoralizującym załogę działaniem gdyńskiego właściciela stoczni. Dopiero po rozdzieleniu się ze Stocznią Gdynia, nowy prezes A. Jaworski w listopadzie 2006 roku przerwał ten proceder, domagając się świadczenia pracy (z odbijaniem codziennie karty zegarowej) lecz to się nie spodobało byłemu posłowi. Po pewnym czasie wręczono mu wypowiedzenie. Po tym wypowiedzeniu, zorientowana w temacie załoga stoczni odetchnęła z ulgą, poniewaĹź na liście płac, chociaĹź o jednego „darmozjada” było mniej, tym bardziej, Ĺźe pan J. Borowczak w tamtym czasie był: współwłaścicielem firmy PBO-TEC, dyrektorem w „Fundacji Centrum Solidarności”, radnym, członkiem kilku rad nadzorczych i miał sprytną oraz zaradną Ĺźonę Mariolę będącą rĂłwnieĹź w kilku radach nadzorczych. Jak widać, krzywda nikomu się nie stała.
O jego hipokryzji i braku poczucia rzeczywistości moĹźe świadczyć to, Ĺźe do dzisiaj ma on pretensje do kolegĂłw ze związku „Solidarność”, o to, Ĺźe nie bronili swojej „legendy” i dopuścili do jego odejścia ze Stoczni Gdańskiej. PoskarĹźył się więc red. R. Daszczyńskiemu z „Gazety Wyborczej” i opublikował to „Tygodnik Powszechny” –„Trzeci koniec kolebki” z 14.09.2008 r.

Gołym okiem widać, Ĺźe J.S. Borowczak „legenda Solidarności” podeptał idee, o ktĂłre walczyliśmy w Sierpniu ’80, a mianowicie m.in. Pkt. 11 Porozumień Sierpniowych, ktĂłrych był sygnatariuszem „ zakazujący zajmowania stanowisk kierowniczych przez niekompetentne osoby z tzw. klucza partyjnego” Panie Borowczak „umĂłw naleĹźy dotrzymywać”, tym bardziej tych, ktĂłre się podpisywało. J.S. Borowczak jest sztandarową postacią gdańskiego PO, liberalnej partii ludzi majętnych, partii nie rozumiejącej potrzeb ludzi pracy. Gdyby Ci ludzie zachowywali się i pracowali tak jak „legenda Solidarności” t.zn. brali pieniądze nie świadcząc pracy, z pewnością bylibyśmy jednym z najbiedniejszych krajĂłw świata. Na szczęście, tak nie jest.

Osobiście uwaĹźam, Ĺźe zgodnie z biblijną zasadą „po owocach ich sądĹşcie”, J.S. Borowczak jest synonimem: cwaniactwa, prywaty, układĂłw, kolesiostwa, niekompetencji i protekcji i uĹźywając słów pani prof. Staniszkis naleĹźy do tzw. „klasy pasoĹźytniczej”. NaleĹźy on do ludzi ustosunkowanych, tkwiących w układach liberalnej partii rządzącej, jednocześnie będąc zaprzeczeniem solidarności. Nie bez powodu, w prasie nazwano go „solidarnościowiec bez solidarności”. („Solidarnościowiec bez solidarności”- „Nasza Polska” nr 45 z 7.11.2006 r.)

MĂłwiąc o nim słowami narodowego wieszcza: „ideał sięgnął bruku”, zaś potocznym językiem, wszystkie przedstawione powyĹźej fakty, to obciach i zarazem kompromitacja J.S. Borowczaka, honorowego Obywatela Miasta Gdańska oraz chodzącej „legendy Solidarności”.

BorĂłwa, opamiętaj się, nie o to walczyliśmy w Sierpniu ’80 Roku. Pamiętaj, „szlachectwo zobowiązuje”!

Ryszard Śnieżko
(były radny z Gdańska)
Gdańsk 26.10.2008 r.

Wersja do druku

• Strona główna
• Powitanie
• Napisz artykuł
• Redakcja
• Działy
• Bannery Kworum
• Współpraca
• Linki
• Kontakt