Środa 24 Kwietnia 2024r. - 115 dz. roku,  Imieniny: Bony, Horacji, Jerzego

| Strona główna | | Mapa serwisu 

dodano: 01.05.08 - 18:23     Czytano: [2103]

Dział: Oceny-Poglądy-Analizy

Trudno rozliczyć

Od ponad 20 lat grupy polityczne posługujące się szyldem “Solidarności”, co jakiś czas podnoszą sprawę rozliczenia i ukarania twĂłrcĂłw stanu wojennego w Polsce, nawet degradacji generałów, na czele z Wojciechem Jaruzelskim, do stopnia szeregowego i zmniejszenie im wysokości emerytur. Za tę sytuację w znacznym stopniu ponoszą winę sami twĂłrcy stanu wojennego, a głównie gen, Jaruzelski. Tłumaczy on uparcie wprowadzenie stanu wojennego bardzo pokrętnie i nieprzekonywająco. Dowodzi, Ĺźe wybrał mniejsze zło, Ĺźe chciał uniknąć obcej interwencji i rozlewu krwi... A przecieĹź prawda była inna. Stan wojenny wprowadzono w obronie władzy, przed tymi, ktĂłrzy nie kryli, Ĺźe chcą ją przejąć i rządzić krajem: KOR. Była to więc walka o władzę: rządzący nie chcieli jej oddać, a KORo-Solidarność chciała ją przejąć, wykorzystując instrumentalnie do tego celu, naiwnych, zbałamuconych, ogłupiałych związkowcĂłw. Jeśli ma dojść do rozliczenia, to na ławie oskarĹźonych, obok twĂłrcĂłw stanu wojennego, powinni zasiąść takĹźe ci, ktĂłrzy ten stan świadomie sprowokowali, wymusili. Trzeba dotrzeć do świadomości społeczeństwa i ukazać mu prawdę, a takĹźe i jego nie małą winę. Trzeba dowieźć, Ĺźe stan wojenny nie był skierowany przeciw społeczeństwu, przeciw ludziom pracy, związkom zawodowym, ale przeciw żądnym władzy politykom, ktĂłrzy uwaĹźali, Ĺźe naleĹźy im się prawo rządzenia Polakami, bo nadał je im lub ich rodzicom sam Stalin i KGB.

Czy stan wojenny był nieuchronny? Czy nie było innego wyjścia?

Zwykła, ludzka i obywatelska uczciwość, przyzwoitość, szacunek dla prawdy, dla społeczeństwa, wymagają przypomnienia faktycznych przyczyn tamtych wydarzeń. Przemilczanie ich, ukrywanie prawdy pod pretekstem nie rozdrapywania jeszcze niezabliźnionych ran, jest błędem. Taka postawa toruje bowiem drogę do utrwalania w świadomości społeczeństwa kłamstwa, które wcześniej lub później, zostanie zdemaskowane. Zdumiewające, że zarówno obóz postsolidarnościowy, jak i postpezetperowski, zgodnie dążą do ukrycia niewygodnych dla nich faktów i prawdy: faktycznych przyczyn poprzedzających wprowadzenie stanu wojennego. Dzieje się tak dlatego, że ludzie obu obozów pragną ukryć, przemilczeć lub przeinaczyć fakty dowodzące, że po sierpniu 1980 roku toczyła się zażarta walka o władzę i tylko o władzę, o korzyści płynące z jej sprawowania, o przywileje jakie może ona zapewnić, a nie o żadne wartości, cele obywatelskie, społeczne, pracownicze, wiązkowe, narodowe.

Dlatego wywodzący się z ówczesnego obozu rządzącego PRL, a następnie z III i IV RP, są dziś tak samo przeciwni powracaniu pamięcią do sierpniowych wydarzeń, do Sierpniowej Umowy z Rządem , do wynegocjowanych 21 postulatów, przypominaniu przyczyn wprowadzenia stanu wojennego; bo to kompromituje obie strony.

Toteż szukając winnych wprowadzenia stanu wojennego, trzeba zacząć od ujawnienia prawdy obiektywnej, Trzeba postawić pytanie, kto i dlaczego zerwał Porozumienia Sierpniowe, dlaczego Solidarność odstąpiła od realizowania 21 postulatów, o które walczyli w sierpniu strajkujący, dlaczego, wbrew zawartej umowie upolityczniono Związek, przekształcając go w partię polityczną, dlaczego prośba gen. Jaruzelskiemu o 90 spokojnych bez strajkowych dni, dla umożliwienia rządowi poprawienia zaopatrzenie społeczeństwa w żywność i uaktywnienie gospodarki, została odrzucona przez przywódców Solidarności ? Dziś sprawcy tamtych wydarzeń eksponują tylko skutki konfliktu, a przemilczają jego przyczyny. Za stan wojenny i jego, trwające do dziś, negatywne efekty społeczeństwo powinno surowo rozliczyć także, a nawet przede wszystkim tych, którzy wówczas zmusili władze PRL do jego wprowadzenia.

Po 28 latach od sierpniowych buntĂłw pracowniczych i wprowadzenia stanu wojennego elementarna uczciwość obywatelska i zwykła ludzka przyzwoitość nakazują mĂłwienia ludziom prawdy o tamtych wydarzeniach, choć moĹźe ona być niewygodna, wstydliwa i bolesna dla wielu dawnych i obecnych działaczy „Solidarności, a takĹźe Ăłwczesnego kierownictwa PZPR . Przypomnijmy, więc, Ĺźe po zakończeniu strajkĂłw sierpniowych tworzony ruch związkowy opanowany został przez gangi przestępcze, wszelkiej maści szumowinę, łobuzĂłw, szubrawcĂłw, typu KOR-u i mu podobnych, ktĂłrzy wykorzystali go do kontynuowania walki o zdobycie dla siebie władzy w państwie. Tak naprawdę NSZZ jako związek zawodowy funkcjonował zaledwie parę dni, do momentu nadania mu nazwy “Solidarność”. WĂłwczas zaczął pełnić rolę partii politycznej, a kierowali nim ludzie, dla ktĂłrych obce były cele związkowe. Usunęli z niego autentycznych, zaangaĹźowanych działaczy związkowych, a na ich miejsce wprowadzili karierowiczĂłw, serwilistĂłw, ludzi bezideowych, sprzedajnych, obiecując im uczestnictwo w przyszłości w sprawowaniu władzy nad Polakami i korzyściach z niej wypływających. Karol Modzelewski nie wahał się nawet wykorzystać elementu kryminalnego, nawołując więźniĂłw do buntĂłw i obiecując im amnestię. Zaczęli teĹź , tuĹź po zakończeniu strajkĂłw sierpniowych systematycznie dezorganizować Ĺźycie kraju i nie pozwolili na poprawę sytuacji gospodarczej, zwłaszcza Ĺźywnościowej. Wałęsa często Ĺźalił się publicznie, Ĺźe jeĹşdzi i gasi strajki, a ktoś je ponownie wznieca. Wreszcie zmęczona rządząca ekipa PZPR zgodziła się na podział władzy, ale ludzie faktycznie kierujący „Solidarnością” żądali zbyt wiele dla siebie, zaś PZPR dawała zbyt mało.

OCENA STANU WOJENNEGO PRZEZ SPOŁECZEŃSTWO

Według Ăłwczesnych badań opinii połowa PolakĂłw, zwłaszcza starszego i średniego pokolenia, uwaĹźała, Ĺźe wprowadzenie stanu wojennego 13 grudnia 1981 roku było słuszne, uzasadnione i korzystne. Druga połowa, z przewagą młodszych osĂłb, uwaĹźała, Ĺźe był on zbędny, nie uzasadniony i szkodliwy. WśrĂłd niezadowolonych dominowała młodzieĹź, ktĂłra podobnie jak podczas meczĂłw piłki noĹźnej dała upust swoim agresywnym nastawieniom, chciała się wyĹźyć. Ludzie znający Ăłwczesną polską rzeczywistość uwaĹźają, Ĺźe do decyzji o wprowadzeniu stanu wojennego zmusiła władze kierowana wĂłwczas przez politykĂłw, “Solidarność” opanowana przez KOR. Zwłaszcza zapowiedĹş obradującej Krajowej Komisji Koordynacyjnej w Radomiu 4 grudnia, Ĺźe 17 grudnia 1981 roku Solidarność ogłosi strajk powszechny i przejmie władze w kraju. To w Radomiu z ust Wałęsy podły wĂłwczas słowa, “targanie się po szczękach” i, Ĺźe konfrontacja jest nieunikniona, a Karol Modzelewski zapowiadał, Ĺźe “bĂłj to ich będzie ostatni”. Władze kraju zagroĹźone od wewnątrz, i z zewnątrz naciskane przez państwa sowieckiego bloku, szczegĂłlnie mocno i brutalnie przez Czechosłowację i NRD, nie miały wyboru, choć nie były przygotowane do realizacji tak trudnego zadania.

LUDZIOM TRZEBA MÓWIĆ PRAWDĘ

Nawet faktycznie doznane krzywdy i cierpienia rozczarowanych i oszukanych działaczy Solidarności , nie usprawiedliwiają przemilczanie lub fałszowanie prawdy, w imię rzekomo wyższych celów. Nie ma wyższych celów, niż mówienie Narodowi prawdy. Prawdy domagają się dziś ludzie szczerze i autentycznie zatroskani o dalsze losy kraju, o jego przyszłość , a przede wszystkim oczekują na to nowe postsolidarnościowe i postpezetperowskie pokolenia. Ponieważ upłynęło już ponad ćwierć wieku od tamtych wydarzeń i wiele faktów zatarło się w ludzkiej pamięci, warto je przypomnieć ...

Czy MOŻNA BYŁO uniknąć KONFRONTACJI?

Otóş tak. Trzeba było jednak od początku członkom Związku i społeczeństwu uświadomić, Ĺźe „Solidarność” powołana została jako związek zawodowy i powinna być Związkiem Zawodowym , tylko Związkiem i niczym innym. Powinna realizować tylko cele związkowe i spełniać oczekiwania pracownicze. Nie powinna zajmować się polityką, bo temu celowi służą partie i organizacje polityczne. Jeśli było ich za mało lub były niewłaściwe, to naleĹźało zorganizować nowe. Jeśli ludzie pracy, strajkujący w sierpniu 1980 roku, żądali uwolnienia ruchu związkowego od kurateli i wpływĂłw politycznych PZPR, to nie wolno było, nowemu związkowi narzucać celĂłw politycznych i oddawać jego kierownictwo politykom KOR-u Od początku istniały w Związku dwie główne tendencje: Jedna związkowa, pro pracownicza, prospołeczna, pronarodowa, propolska, występująca m.in. pod hasłem – „socjalizm tak, wypaczenia – nie; więcej socjalizmu, mniej wypaczeń”, ktĂłra chciała realizować swoje cele, w oparciu o „Porozumienie Gdańskie”. Socjalizm rozumiała jako ustrĂłj socjalny. I druga, wspierana przez ZachĂłd, przez jego wywiady, agentury w Polsce, Jana Pawła II ,Kościół, „polski ciemnogrĂłd” - antypracownicza, antyspołeczna, antynarodowa, antypolska, pro kapitalistyczna. Pierwsza chciała rozszerzyć i umacniać socjalne, społeczne, obywatelskie zdobycze ludzi pracy i budować niezaleĹźny ruch zawodowy. Przewodzili jej m. in. Anna Walentynowicz, Jan Zapolnik, Andrzej Gwiazda w Gdańsku, Kazimierz Świtoń w Katowicach, Jerzy PiĂłrkowski i Leszek Skonka na Dolnym Śląsku, Marian Jurczyk w Szczecinie, Bolesław Ćwikła w Lublinie... Druga tendencja po zakończeniu sierpniowych strajkĂłw zmierzała do zerwania Umowy Gdańskiej i pchnięcia związkowcĂłw do walki politycznej o zdobycie władzy w państwie. Tej drugiej orientacji przewodził w walce o władzę głównie obĂłz KOR-u i tacy ludzie, jak: Lech Wałęsa, Adam Michnik, Jacek Kuroń, Bronisław Geremek, Tadeusz Mazowiecki, Karol Modzelewski, Jan Lityński, Janusz Onyszkiewicz, Henryk Wujec, Jan JĂłzef Lipski, Bogdan Borusewicz, Władysław Frasyniuk, Mirosław Chojecki, Antoni Macierewicz, Zbigniew Romaszewski, Piotr Naimski, Andrzej Celiński i im podobni. By osiągnąć wyznaczony cel opanowali kierownictwo „Solidarności, usunęli rękoma naiwnych związkowcĂłw, niewygodnych działaczy związkowych, ktĂłrzy sprzeciwiali się upolitycznieniu ruchu związkowego i przekształceniu go w partię polityczną.”

JAK MÓGŁ I POWINIEN POSTĄPIĆ OBÓZ RZĄDZĄCĄCY W GRUDNIU 1981 R.?

Na ten temat od 28 lat panuje zmowa milczenia. Solidarność unika tego pytania i odpowiedzi na nie. Czy powinien 17 grudnia 1981 roku oddać bez oporu władzę w ręce „Solidarności”? KOR-u, Kościoła?

Ale konkretnie, komu? Organizacji, pn. „Solidarność”, ludziom z nią związanym; ale personalnie, komu? Kuroniowi, Geremkowi, Rulewskiemu, Frasyniukowi, Modzelewskiemu, Mazowieckiemu, Wałęsie? Chodziło takĹźe o procedurę techniczno- organizacyjno-prawną przekazania władzy. Czy ludzie z tego obozu pretendujący do sprawowania władzy byli gotowi do jej przejęcia i rządzenia krajem, państwem, takĹźe w terenie, i czy rządziliby lepiej, bardziej sprawnie, uczciwiej, niĹź obĂłz PZPR? Dzisiejsza rzeczywistość dowodzi ,, Ĺźe kierowaliby państwem jeszcze gorzej, jeszcze bardziej nieudolnie, jeszcze bardziej niesprawiedliwie. Czy gdyby się wĂłwczas tak rzeczywiście stało, nie oznacza to, Ĺźe sytuacja, jaką dziś mamy w kraju nastąpiłaby juĹź wcześniej, czyli wszystko byłoby sprzedawane, rozkradane, rozgrabiane, zniszczone 8 lat wcześniej?

Wreszcie pytanie logiczne, pragmatyczne – czy PZPR mając, do dyspozycji takie potencjalne siły, jak wojsko, milicję, SB, sądy, prokuratury, środki masowego przekazu, banki, aparat administracyjny, gospodarkę, poparcie państw ościennych itp. mogła rzeczywiście oddać bez walki, bez oporu sprawowaną przez 35 lat władzę, i to w niewiadome, bardzo niepewne ręce, zwykłym „pętakom”, jak ich w przyszłości nazwie abp. JĂłzef Ĺťyciński, i ”popaprańcom”, jak ich określi Lech Wałęsa. Jeśli rzeczywiście tak by się stało, czy nie postawiono by dziś zarzutu rządzącym wĂłwczas w PRL, Ĺźe oddali lekkomyślnie władzę gĂłwniarzom, hochsztaplerom, oszustom, karierowiczom, miernotom i dlatego ponoszą współ odpowiedzialność za obecny stan kraju: za bezrobocie, nędzę społeczeństwa, ruinę gospodarczą? Wprowadzając stan wojenny, choć nieudolnie, Ăłwczesna ekipa rządząca ma dziś pewne moralne alibi, choćby we własnym mniemaniu, Ĺźe nie chciała dopuścić do sytuacji, jaka panuje dziś w Polsce?

ODPOWEDZIALNOŚĆ KOŚCIOŁA ZA SOLIDARNOŚĆ

W sierpniu 1980 roku, a takĹźe po 1989 roku Kościół jeszcze miał wielki wpływ na tworzenie Związku. Dlaczego wtedy dopuścił do upolitycznienia „Solidarności”? OdpowiedĹş jest prosta – upatrywał w tym swĂłj własny materialny i polityczny interes.

PapieĹź JPII nie zaprzecza, Ĺźe to dzięki Niemu powstała i wybrała Ăłw polityczny kierunek działania” Solidarność” – kapitalizm. To przecieĹź ona pozbawiła ludzi pracy podstawowych środkĂłw do Ĺźycia, skazała miliony na nędzną wegetację, na poszukiwaniu chleba u obcych, dzieci skazała na głód, chorych, wymagających pomocy i opieki, na cierpienia i przedwczesną śmierć, inicjowała rozkradanie olbrzymiego majątku narodowego, tworzonego z trudem, ofiarnością i poświęceniem przez wiele pokoleń PolakĂłw. Tej deformacji i dewastacji nie da się juĹź, ani cofnąć, ani w najbliĹźszym czasie odrobić.

Kościół i PapieĹź byli od początku mocno i bezpośrednio zaangaĹźowani w tworzenie „Solidarności” i są odpowiedzialni za skutki jej działania, za powrĂłt zwierzęcego, dziewiętnastowiecznego kapitalizmu, pauperyzację społeczeństwa, za nędzę i poniĹźenie robotnikĂłw, ludzi pracy. To nie PapieĹź i nie Kościół lecz M. Ghandi uwaĹźał, Ĺźe „nie ma większej zbrodni niĹź doprowadzić ludzi do Ĺźycia w nędzy”.

SPÓŹNIONA REAKCJA JANA PAWŁA II NA BŁĘDY SOLIDARNOŚCI

W jednym z artykułów zamieszczonym w Internecie wyraziłem się , Ĺźe PapieĹź powinien przeprosić ludzi pracy w Polsce za „Solidarność”.
Jeden z czytelników, pan Opolski, replikował na moją wypowiedź, pisząc:
“Myślę Ĺźe moĹźna teĹź zadać takie pytanie, kto przeprosi Ojca Świętego za naciski jakie były skierowane na Jego Osobę.
O ile sobie przypominam, to Ojciec Święty kilka razy oficjalnie krytykował to, co się dzieje za czasów rządów tzw. prawicy. Raz doszło do tego, że wołał podczas audiencji ogólnej - co zrobiliście z Polską, to jest też i moja Ojczyzna.
Nawet doszło do tego, że w pewnym momencie zrezygnował z odwiedzenia Polski; to było wtedy, gdy przyjechał na Mszę pod granicę Polski, o ile wiem, to już wszystko było przygotowane na to, aby Ojciec Święty miał spotkania też w województwach przy granicy z Czechami i Słowacją, po naszej stronie granicy. Jednak Ojciec Święty nie zgodził się. Tak samo raz doszło do sytuacji, że Prymas nie miał zamiaru pofatygować się na powitanie i spotkanie z Ojcem Świętym.
A takim wyraźnym sygnałem, że coś nie jest w porządku była nagła rezygnacja z transmisji na żywo z Watykanu, nawet Radio Maryja jej nie transmitowało.
Dopiero zaczęli transmitować, gdy swoje już przeprowadzili, lub Ojciec Święty złagodniał.
Z tym się nie mylę, zresztą sam brałem udział w jednej z Akcji zainicjowanej przez Ojca Świętego.
No cóż później okazało się, że silniejsza od nas jest późniejsza AWS.
Mogę dodać, Ĺźe dla jednej z gazet katolickich, skończyło się tym, Ĺźe musieli zawiesić działalność, byli zbyt dobrzy...”

KRYTYKA SOLIDARNOŚCI PRZEZ JP II

Jan Paweł II wielokrotnie, choć nie od razu, wytykał błędy "Solidarności". „Solidarność” popełniła błąd zajmując się polityką - powiedział Jan Paweł II do dwĂłch tysięcy działaczy związku, ktĂłrzy złoĹźyli mu wizytę w Watykanie w dniu Święta Narodowego. (11 listopada 2003 r. przyp. L.S). Dopiero po latach PapieĹź wezwał związek do powrotu do korzeni i obrony ludzi pracy. Jan Paweł II zapewnił, „Ĺźe jak zawsze los ludzi pracy w Polsce jest mu stale bliski". (…)
Stwierdził jednak, “Ĺźe nie wystarczająco troszczy się ona (Solidarność, przyp. L.S) o losy pracownikĂłw małych prywatnych przedsiębiorstw, supermarketĂłw, szkół, szpitali i innych podmiotĂłw gospodarki rynkowej, ktĂłre nie mają tej siły, jaką mają kopalnie i huty". Niesprawiedliwością "wołającą o pomstę do nieba" nazwał papieĹź nie wypłacanie ludziom zarobkĂłw.
Zdaniem Jana Pawła II "Solidarność" zawiodła nadzieje świata pracy, gdy nastąpiło "upolitycznienie związku", co "doprowadziło do jego osłabienia".
"Niech mi wolno będzie powiedzieć - stwierdził na zakończenie - Ĺźe dziś »Solidarność«, jeśli prawdziwie pragnie słuĹźyć narodowi, winna wrĂłcić do swych korzeni, do ideałów, jakie przyświecały jej jako związkowi zawodowemu". Czyli do przestrzegania 2-go punktu Umowy Sierpniowej z Rządem, ktĂłry brzmiał: „Nowe związki zawodowe będą bronić społecznych i materialnych interesĂłw pracownikĂłw i nie zamierzają pełnić roli partii politycznej. Stają one na gruncie zasady społecznej własności środkĂłw produkcji stanowiącej podstawę istniejącego w Polsce ustroju socjalistycznego”

Oczywiście cenzura, rzekomo wolnych mediĂłw, zablokowała tę i podobne wypowiedzi PapieĹźa. Szkoda, Ĺźe dopiero po 24 latach PapieĹź nawoływał do odpolitycznienia Związku i powrotu do jego związkowych korzeni. Pomijając fakt, Ĺźe powrĂłt taki jest juĹź dziś niemoĹźliwy, choćby dlatego, Ĺźe w „Solidarności” nie ma prawdziwych, ideowych działaczy związkowych i ludzi, ktĂłrzy chcieliby i potrafili pozyskać zaufanie i poparcie społeczeństwa. Dziś, Ĺźeby odzyskać odrobinę społecznego zaufania, zarĂłwno Kościół, jak i owe resztki „Solidarności” musiałyby zacząć od przyznania się do błędĂłw i naprawienie krzywd wyrządzonych w imieniu Związku i Kościoła, milionom PolakĂłw. W tym hipotetycznym procesie ekspiacji musiałby uczestniczyć przede wszystkim Kościół, jako współwinny nagromadzonego zła.

KS. PROF. CZESŁAW BARTNIK TEĹť SIĘ SPÓŹNIŁ Z KRYTYKĄ “S”

W artykule “Ĺťal do “Solidarności” pisze:
„Budzi się gorzki Ĺźal do pierwszych przywĂłdcĂłw[Solidarności ], Ĺźal tym większy im więcej było kiedyś nadziei.(...)

Dziś, gdy zwracamy myśl ku owym pierwszym czasom „Solidarności” to doznajemy skurczu serca. Wszystko prysło jak fatamorgana. Proces „solidarnościowy” wyniĂłsł na szczyty tylko jakąś dziwną społeczność „ zdobywcĂłw”, namnoĹźył całą zgraję niemoralnych drapieĹźnikĂłw, a masy pozwolił pogrążyć w nędzy i smutnym milczeniu.

Owe dziesięć milionĂłw ludzi, ktĂłre się związały z „S” i ktĂłre miały się bić o Polskę i o lepszą przyszłość, stopniały do kilkuset tysięcy. Te z kolei biją się, a jakĹźe, ale między sobą. Niekiedy przypomina to typ chłopa staroruskiego; zapytany, co by robił, gdyby został carem, odpowiedział bez namysłu „ piłbym i prałbym po mordach”.
Czy podobnie nisko nie upada cała nasza obecna filozofia społeczna i polityczna?
Budzi się gorzki żal do pierwszych przywódców, że pozwolili się całkowicie podejść i ograć i oddali prawie całą władzę grupie graczy kosmopolitycznych, jak Komitet Obrony Robotników i inne.(...)

My, grupa księży i profesorĂłw KUL, juĹź od momentu powstania KOR–u w 1976 r., wiedzieliśmy, Ĺźe jest to lobby Ĺźydowsko-polskie związane dodatkowo z masonerią ( np. Jan JĂłzef Lipski) niechętne tradycyjnej Polsce i zmierzające do jakiejś Neo-Polski i do socjaldemokracji lansowanej przez tzw. szkołę frankfurcką, nazywanej „róşową komuną”.
PrzywĂłdcy „Solidarności” tego nie wiedzieli?
A moĹźe dyplomatycznie milczeli? (Nasz Dziennik, 15.11.2002, ( podkr. LS)

Dr Leszek Skonka
Współorganizator i współkierujący strajkiem w sierpniu 1980 roku we Wrocławiu, b. członek Prezydium w pierwszym składzie Zarządu Regionu Dolnośląskiego NSZZ, organizator i prowadzący pierwsze kursy ( jeszcze w czasie strajku) na temat organizowania i działania związkowego, a następnie w MKZ, po zakończeniu strajku, dla działaczy i organizatorĂłw nowych związkĂłw....). Sprzeciwiał się wprowadzaniu KOR-u i upolitycznieniu Związku, zrywaniu Umowy Gdańskiej, awanturnictwu politycznemu. Chciał by związek nie wychodził poza swĂłj statut organizacji pracowniczej. Za swą postawę oskarĹźony został publicznie, bez jakichkolwiek podstaw o rzekome sprzyjanie PZPR, działanie na szkodę Związku, współpracę z SB. Usunięty ze wszystkich funkcji, rĂłwnieĹź ze Związku i spotwarzony publicznie, bez prawa do obrony, skazany zaocznie na karę śmierci cywilnej. ( posiada status IPN “pokrzywdzonego”) ZałoĹźyciel i przewodniczący istniejącego od 1988 roku Komitetu Pamięci Ofiar Stalinizmu w Polsce oraz Instytutu Badań Stalinizmu i Patologii Władzy, zbudował w 1989 roku pierwszy w Polsce i na świecie Pomnik Ofiar Stalinizmu we Wrocławiu.

(oprac. ZS)

Wersja do druku

• Strona główna
• Powitanie
• Napisz artykuł
• Redakcja
• Działy
• Bannery Kworum
• Współpraca
• Linki
• Kontakt